de Waaslandwolf
Well-known member
Welkom, en excuus voor de vertraging!
Maanden heb ik getwijfeld over welk album ik door uw aller forummagen zou rammen, en in alle eerlijkheid ben ik tijdens dit schrijven ook nog niet de volle honderd procent overtuigd van mijn keuze, ondanks dit weekend een stuk of vijftien kanshebbers van allerlei slag te hebben beluisterd, gaande van metaal allerhande, over meer blues- of stonergericht materiaal, langsheen streepjes kraut, folk en darkwave, om uiteindelijk via onder andere Mike Oldfield en Kraftwerk ten langen leste bij mijn keuze te belanden. Al gooi ik ze halverwege deze zin misschien nog om. Keuzestress!
Bij deze: Schammasch. Een Zwitserse band die ik enkele jaren geleden - 2016 of 2017 - leerde kennen dankzij Roadburn, een welkbekende naam onder de festivalgangers die het wat apartere zware werk genegen zijn. Toen bracht dit Zwitserse orkestje hun recente werpsel - Triangle geheten - in zijn geheel ten berde. Een dik anderhalf uur was dat, muzikaal gaande van avant-garde black-death metal tot ambient. Een indrukwekkend optreden dat ik niet licht zal vergeten. Echter heb ik besloten u de hele 100 minuten durende episode te besparen en te opteren voor het kleine broertje ervan, wegens meer behapbaar en met een duidelijkere spanningsboog. Hoewel er misschien minder hoogtepunten in zitten vergeleken met Triangle, is deze EP wat mij betreft consistenter - en daardoor ook toegankelijker.
Gezever terzijde, The Maldoror Chants: Hermaphrodite is ondanks de korte duur van net boven de 30 minuten wel degelijk een trip op zich, met als achterliggend concept het gelijknamige 19de eeuwse literaire werk van Isidore Lucien Ducasse, of toch een hoofdstuk ervan. Zelf ook niet gelezen, maar naar het schijnt wel de moeite. Het loont in ieder geval wel de teksten door te nemen om het hele verhaal mee te hebben. Ook muzikaal blijft het verhaal intact, met een lange en langzame opbouw richting 'Chimerical Hope', het voorlaatste nummer. De band kleeft er ook nog wat rustige passages spoken word tussen, en weet doorheen de hele EP de theatrale sfeer vast te houden. Let wel: net daarom is dit echt geen plaat om op shuffle te zetten, de losse nummers werken buiten hun context minder goed. Enigszins zoals een boek ook niet echt tot z'n recht komt wanneer de hoofdstukken in willekeurige volgorde gelezen worden.
Voor de minder metaalminnenden onder ons: het is metaal, maar ik heb getracht iets te kiezen dat niet te moeilijk verteerbaar is, zonder aan artistieke eigenheid in te boeten. 't Is ook een mogelijk ietwat over het hoofd geziene release, ondanks het feit dat het - naar mijn mening - een knaller van een plaat is. Reden genoeg om het door uw maag te splitsen. Nem.
Klik alhier voor youtube - ik leef zonder spotify, dus als iemand zo vriendelijk wilt zijn een link daarvan middels enig kanaal mijn richting uit te sturen, kleef ik die hier ook bij
(Wie hiermee niet vertrouwd is en meer van hetzelfde zoekt: Triangle, zoals reeds aangehaald)
Edit:
met dank aan @Bauhaus
Maanden heb ik getwijfeld over welk album ik door uw aller forummagen zou rammen, en in alle eerlijkheid ben ik tijdens dit schrijven ook nog niet de volle honderd procent overtuigd van mijn keuze, ondanks dit weekend een stuk of vijftien kanshebbers van allerlei slag te hebben beluisterd, gaande van metaal allerhande, over meer blues- of stonergericht materiaal, langsheen streepjes kraut, folk en darkwave, om uiteindelijk via onder andere Mike Oldfield en Kraftwerk ten langen leste bij mijn keuze te belanden. Al gooi ik ze halverwege deze zin misschien nog om. Keuzestress!
Bij deze: Schammasch. Een Zwitserse band die ik enkele jaren geleden - 2016 of 2017 - leerde kennen dankzij Roadburn, een welkbekende naam onder de festivalgangers die het wat apartere zware werk genegen zijn. Toen bracht dit Zwitserse orkestje hun recente werpsel - Triangle geheten - in zijn geheel ten berde. Een dik anderhalf uur was dat, muzikaal gaande van avant-garde black-death metal tot ambient. Een indrukwekkend optreden dat ik niet licht zal vergeten. Echter heb ik besloten u de hele 100 minuten durende episode te besparen en te opteren voor het kleine broertje ervan, wegens meer behapbaar en met een duidelijkere spanningsboog. Hoewel er misschien minder hoogtepunten in zitten vergeleken met Triangle, is deze EP wat mij betreft consistenter - en daardoor ook toegankelijker.
Gezever terzijde, The Maldoror Chants: Hermaphrodite is ondanks de korte duur van net boven de 30 minuten wel degelijk een trip op zich, met als achterliggend concept het gelijknamige 19de eeuwse literaire werk van Isidore Lucien Ducasse, of toch een hoofdstuk ervan. Zelf ook niet gelezen, maar naar het schijnt wel de moeite. Het loont in ieder geval wel de teksten door te nemen om het hele verhaal mee te hebben. Ook muzikaal blijft het verhaal intact, met een lange en langzame opbouw richting 'Chimerical Hope', het voorlaatste nummer. De band kleeft er ook nog wat rustige passages spoken word tussen, en weet doorheen de hele EP de theatrale sfeer vast te houden. Let wel: net daarom is dit echt geen plaat om op shuffle te zetten, de losse nummers werken buiten hun context minder goed. Enigszins zoals een boek ook niet echt tot z'n recht komt wanneer de hoofdstukken in willekeurige volgorde gelezen worden.
Voor de minder metaalminnenden onder ons: het is metaal, maar ik heb getracht iets te kiezen dat niet te moeilijk verteerbaar is, zonder aan artistieke eigenheid in te boeten. 't Is ook een mogelijk ietwat over het hoofd geziene release, ondanks het feit dat het - naar mijn mening - een knaller van een plaat is. Reden genoeg om het door uw maag te splitsen. Nem.
Klik alhier voor youtube - ik leef zonder spotify, dus als iemand zo vriendelijk wilt zijn een link daarvan middels enig kanaal mijn richting uit te sturen, kleef ik die hier ook bij
(Wie hiermee niet vertrouwd is en meer van hetzelfde zoekt: Triangle, zoals reeds aangehaald)
Edit:
Laatst bewerkt:
