Mijn liefde voor Yoko Taro heb ik al rijkelijk kunnen betuigen in mijn review van Nier Replicant ver.1.22474487139... Ik was dan ook aangenaam verrast wanneer ik eerder dit jaar zijn naam opnieuw zag opduiken voor een ander project. Al is het wel eentje van een heel ander kaliber dan we van hem gewoon zijn. Behalve voor diegenen die ook wat thuis zijn in de wereld van de Japanse mobiele games, want afgelopen jaren heeft Yoko Taro zich met SINoALICE en NieR: Reïncarnation ook op deze markt geworpen. Voice of Cards: The Isle Dragon Roars werd zelfs ontwikkeld door Alim, een studio vooral gekend voor mobiele titels zoals Final Fantasy Brave Exvius en Brave Frontier 1 en 2, en het spel werd initieel zelfs gepitched als een online kaartspel voor mobiele toestellen. Maar daar werd gelukkig een stokje voor gestoken.
In plaats daarvan is Voice of Cards in essentie een vrij klassiek rollenspel geworden, maar wel met een bijzondere twist. Het hele spelsysteem is namelijk gebaseerd op tabletop role-playing games met een focus op het gebruik van kaarten. Wie een beetje thuis is in de wereld van bordspellen, zal al snel vergelijkingen zien met bord- en kaartspellen zoals The 7th Continent, Tainted Grail en Destinies, terwijl het gevechtsysteem doet denken aan (digitale) kaartspellen zoals Magic the Gathering, Hearthstone of Gwent: The Witcher Card Game. Die laatste kreeg al een meer rollenspelachtige implementatie met Thronebreaker, maar wat Voice of Cards: The Isle Dragon Roars uniek maakt is dat het zich volledig presenteert alsof je een bordspel aan het spelen bent en niet een soort hybrideproduct zoals bijvoorbeeld Hand of Fate.
Overal kaarten
Zodra je het spel opstart, merk je het al snel op: alles in Voice of Cards bestaat uit kaarten. De omgeving is opgebouwd uit kaarten, de vijanden en personages zijn kaarten, het verhaal wordt verteld door tekst op kaarten, ... Zelfs een simpele keuze als Ja of Neen antwoorden, vereist dat je kiest uit twee kaarten. Dit laatste vond ik er persoonlijk net iets teveel aan, en dialoogkeuzes mochten voor mij gerust als gewone tekst worden weergegeven. Maar verder speelt dit spel echt zoals een tabletop RPG die gebruikmaakt van kaarten. Je moet kaarten omdraaien om locaties te onthullen, items en uitrusting zijn kaarten die je bij je houdt, om aan te vallen kies je uit spreuken die worden voorgesteld door kaarten en gebeurtenissen worden onthuld door een kaart met wat tekst die omschrijft wat je team overkomt. Als liefhebber van het genre kom je hier dus zeker aan je trekken.
Andere elementen die het tabletop-gevoel verhogen, zijn bijvoorbeeld het gooien van een dobbelsteen om je aanvallen met een willekeurige waarde te verhogen of om bepaalde statuseffecten te ontwijken. Ook de pion die je team voorstelt en waarmee je over de map beweegt en de voice-over die als een ware GM de speelsessie begeleidt, brengen je helemaal in de juiste stemming. Om de kaartspelmanie volledig te maken, is er uiteraard ook nog eens een minigame genaamd Game Parlor aanwezig. Deze minigame draait rond het maken van sets om zo de hoogste score te behalen. Je kan Game Parlor spelen in de dorpjes in het hoofdspel, maar als je er maar niet genoeg van kunt krijgen, kan je het ook via het hoofdmenu spelen en dit zelfs via offline multiplayer. Voor mij was Game Parlor echter veel te willekeurig en komt winnen gewoon neer op puur geluk, waardoor de minigame totaal niet genietbaar was.
Brave bedoeling
Achter het hele bordspelsysteem schuilt eigenlijk een vrij typerende JRPG met een vrij standaard verhaal, waarbij een zootje ongeregeld erop uittrekt om een recent ontwaakte draak te verslaan in ruil voor een koninklijke beloning. Hier en daar heeft het spel wel een leuke twist in petto, waarvan de beste waarschijnlijk zelfs helemaal in het begin komt, maar verder kleurt het verhaal zeer binnen de lijntjes. De hoofdpersonages waarmee je optrekt zijn wel vrij geslaagd en enigszins origineel. Zo is het arrogante karakter van het hoofdpersonage het totaal tegenovergestelde van de typische goedhartige held in klassieke rollenspellen. Ook de verschillende NPC's die je tegenkomt in het spel hebben vaak een interessant en soms zelfs duister achtergrondverhaal dat je te zien krijgt eens je de juiste condities hebt vervuld om hun kaart om te draaien.
Hoewel het verhaal van Voice of Cards zeker interessant is, mist het toch de diepgang en de weirdness die je verwacht in een spel van Yoko Taro. Geheel verrassend is dit niet, want hij trad voor dit spel voornamelijk op als creative director terwijl het verhaal hoofdzakelijk werd geschreven door Yuki Matsuo die ook het verhaal schreef van NieR: Reïncarnation. Andere getrouwe Taro-gezanten werkten ook mee aan Voice of Cards, waaronder Kimihiko Fujisaka die het spel, en dan vooral de kaarten, van prachtige artwork voorzag en Keiichi Okabe die ons opnieuw laat wegdromen met enkele adembenemende muziekstukken. Qua presentatie stelde Voice of Cards: The Isle Dragon Roards dus zeker niet teleur.
Verder zal alles in dit spel snel vertrouwd aanvoelen. Zo verlopen de gevechten op de typische turn-based manier, zal je dorpjes bezoeken met winkels en herbergen, heb je kleine sidequests, level je jouw personages en speel je nieuwe krachten vrij, zal je dungeons verkennen en op zoek gaan naar ultieme wapens voor je personages. Alles wat je dus mag verwachten in een normale JRPG, maar dan veel kleinschaliger. Al waren er ook enkele elementen waar ik mij aan stoorde. Zo waren er naar mijn inziens veel te veel willekeurige gevechten. Soms kan je geen drie stappen zetten zonder een nieuw gevecht voorgeschoteld te krijgen. Deze gevechten zijn vaak ook veel te simpel, maar ze nemen toch wat tijd in beslag. Hierdoor zijn ze eerder hinderlijk en halen ze het tempo wat naar beneden. Gelukkig is dit niet heel nefast voor de spelervaring, mede omdat Voice of Cards je een beknopt avontuur van ongeveer vijftien uur voorschotel.
In plaats daarvan is Voice of Cards in essentie een vrij klassiek rollenspel geworden, maar wel met een bijzondere twist. Het hele spelsysteem is namelijk gebaseerd op tabletop role-playing games met een focus op het gebruik van kaarten. Wie een beetje thuis is in de wereld van bordspellen, zal al snel vergelijkingen zien met bord- en kaartspellen zoals The 7th Continent, Tainted Grail en Destinies, terwijl het gevechtsysteem doet denken aan (digitale) kaartspellen zoals Magic the Gathering, Hearthstone of Gwent: The Witcher Card Game. Die laatste kreeg al een meer rollenspelachtige implementatie met Thronebreaker, maar wat Voice of Cards: The Isle Dragon Roars uniek maakt is dat het zich volledig presenteert alsof je een bordspel aan het spelen bent en niet een soort hybrideproduct zoals bijvoorbeeld Hand of Fate.
Overal kaarten
Zodra je het spel opstart, merk je het al snel op: alles in Voice of Cards bestaat uit kaarten. De omgeving is opgebouwd uit kaarten, de vijanden en personages zijn kaarten, het verhaal wordt verteld door tekst op kaarten, ... Zelfs een simpele keuze als Ja of Neen antwoorden, vereist dat je kiest uit twee kaarten. Dit laatste vond ik er persoonlijk net iets teveel aan, en dialoogkeuzes mochten voor mij gerust als gewone tekst worden weergegeven. Maar verder speelt dit spel echt zoals een tabletop RPG die gebruikmaakt van kaarten. Je moet kaarten omdraaien om locaties te onthullen, items en uitrusting zijn kaarten die je bij je houdt, om aan te vallen kies je uit spreuken die worden voorgesteld door kaarten en gebeurtenissen worden onthuld door een kaart met wat tekst die omschrijft wat je team overkomt. Als liefhebber van het genre kom je hier dus zeker aan je trekken.
Andere elementen die het tabletop-gevoel verhogen, zijn bijvoorbeeld het gooien van een dobbelsteen om je aanvallen met een willekeurige waarde te verhogen of om bepaalde statuseffecten te ontwijken. Ook de pion die je team voorstelt en waarmee je over de map beweegt en de voice-over die als een ware GM de speelsessie begeleidt, brengen je helemaal in de juiste stemming. Om de kaartspelmanie volledig te maken, is er uiteraard ook nog eens een minigame genaamd Game Parlor aanwezig. Deze minigame draait rond het maken van sets om zo de hoogste score te behalen. Je kan Game Parlor spelen in de dorpjes in het hoofdspel, maar als je er maar niet genoeg van kunt krijgen, kan je het ook via het hoofdmenu spelen en dit zelfs via offline multiplayer. Voor mij was Game Parlor echter veel te willekeurig en komt winnen gewoon neer op puur geluk, waardoor de minigame totaal niet genietbaar was.
Brave bedoeling
Achter het hele bordspelsysteem schuilt eigenlijk een vrij typerende JRPG met een vrij standaard verhaal, waarbij een zootje ongeregeld erop uittrekt om een recent ontwaakte draak te verslaan in ruil voor een koninklijke beloning. Hier en daar heeft het spel wel een leuke twist in petto, waarvan de beste waarschijnlijk zelfs helemaal in het begin komt, maar verder kleurt het verhaal zeer binnen de lijntjes. De hoofdpersonages waarmee je optrekt zijn wel vrij geslaagd en enigszins origineel. Zo is het arrogante karakter van het hoofdpersonage het totaal tegenovergestelde van de typische goedhartige held in klassieke rollenspellen. Ook de verschillende NPC's die je tegenkomt in het spel hebben vaak een interessant en soms zelfs duister achtergrondverhaal dat je te zien krijgt eens je de juiste condities hebt vervuld om hun kaart om te draaien.
Hoewel het verhaal van Voice of Cards zeker interessant is, mist het toch de diepgang en de weirdness die je verwacht in een spel van Yoko Taro. Geheel verrassend is dit niet, want hij trad voor dit spel voornamelijk op als creative director terwijl het verhaal hoofdzakelijk werd geschreven door Yuki Matsuo die ook het verhaal schreef van NieR: Reïncarnation. Andere getrouwe Taro-gezanten werkten ook mee aan Voice of Cards, waaronder Kimihiko Fujisaka die het spel, en dan vooral de kaarten, van prachtige artwork voorzag en Keiichi Okabe die ons opnieuw laat wegdromen met enkele adembenemende muziekstukken. Qua presentatie stelde Voice of Cards: The Isle Dragon Roards dus zeker niet teleur.
Achter het hele bordspelsysteem schuilt eigenlijk een vrij typerende JRPG.
Verder zal alles in dit spel snel vertrouwd aanvoelen. Zo verlopen de gevechten op de typische turn-based manier, zal je dorpjes bezoeken met winkels en herbergen, heb je kleine sidequests, level je jouw personages en speel je nieuwe krachten vrij, zal je dungeons verkennen en op zoek gaan naar ultieme wapens voor je personages. Alles wat je dus mag verwachten in een normale JRPG, maar dan veel kleinschaliger. Al waren er ook enkele elementen waar ik mij aan stoorde. Zo waren er naar mijn inziens veel te veel willekeurige gevechten. Soms kan je geen drie stappen zetten zonder een nieuw gevecht voorgeschoteld te krijgen. Deze gevechten zijn vaak ook veel te simpel, maar ze nemen toch wat tijd in beslag. Hierdoor zijn ze eerder hinderlijk en halen ze het tempo wat naar beneden. Gelukkig is dit niet heel nefast voor de spelervaring, mede omdat Voice of Cards je een beknopt avontuur van ongeveer vijftien uur voorschotel.
Conclusie
Voice of Cards: The Isle Dragon Roars is een vrij klassieke, doch kleinschalige JRPG die zichzelf presenteert als een tabletop rollenspel met kaarten. De unieke invalshoek en de knappe presentatie van het spel kunnen echter niet verbergen dat Voice of Cards weinig innoveert en te simpel is. Ook weet het verhaal niet geheel aan de verwachtingen te voldoen, zeker gezien de naam van Yako Toro verbonden is aan het spel.
Pro
- Prachtige muziek en artwork
- Leuk spelsysteem
- Originele interpretatie van een gekend genre
Con
- Te veel willekeurige gevechten
- Verhaal mist wat originaliteit en Yoko Taro-weirdness
- Teleurstellende minigame
7
Over
Beschikbaar vanaf
28 oktober 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Alim
Uitgever
- Square Enix
