Enkele maanden geleden kreeg ik de kans om Voice of Cards: The Isle Dragon Roars te reviewen. Ondanks enkele gebreken, wist het spel mij te charmeren met zijn unieke gameplay, prachtige artstyle en heerlijke muziek. Geheel uit het niets kondigde Square Enix vervolgens aan dat Voice of Cards al snel een tweede deel kreeg. Al is het geen vervolg in de pure zin van het woord, maar wel een gloednieuw avontuur gebaseerd op het systeem van het eerste spel, met een nieuw, losstaand verhaal en nieuwe hoofdpersonages. Met enige twijfel dook ik dit nieuwe avontuur in, want dit tweede deel een kleine vier maanden na het eerste deel releasen, roept natuurlijk enkele vragen op.
We kennen natuurlijk niet de hele geschiedenis achter het spel, maar nog geen vier maanden lijkt wel zeer kort om een volledig nieuw spel uit de grond te stampen. De vrees blijkt al snel gegrond te zijn, want The Forsaken Maiden recycleert heel wat elementen van The Isle Dragon Roars. Ik heb het dan niet enkel over het hele gameplaysysteem, waarvan het logisch is dat het wordt overgenomen. Zowat alle artwork van de kaarten, die de NPC's, de omgevingen, de gebouwen en de items voorstellen, is letterlijk gewoon copy-pastewerk. Niet alleen speelt het spel krak hetzelfde, maar het spel ziet er dus ook zeer gelijkaardig uit als The Isle Dragon Roars.
Avonturen op zee
Is er dan werkelijk niets vernieuwend aan The Forsaken Maiden? Uiteraard wel, maar de vernieuwingen blijven helaas minimaal. Het op kaarten gebaseerde turn-based gevechtssysteem blijft behouden, maar op bepaalde momenten zal je nu vier personages in je team hebben in plaats van de drie uit het vorige spel. Een andere nieuwigheid tijdens de gevechten zijn Link Skills, krachtige aanvallen die je kan gebruiken als bepaalde personages samen in het team zitten. Je hand met kaarten is ook iets groter dan in het eerste deel en je lijkt meer aanvallen ter beschikking te hebben die meerdere vijanden schade toedienen. Daarnaast heb je meer puzzels en meer variatie in de dungeons, waardoor het leveldesign toch net iets interessanter is dan in het vorige spel.
Wat ook nieuw is, is dat je deze keer een schip ter beschikking hebt waarmee je de zee zal afschuimen. The Forsaken Maiden speelt zich namelijk af op een archipel waar elk eiland wordt beschermd door een jonkvrouw. Hiervoor moeten zij een bepaald ritueel uitvoeren en Laty, de jonkvrouw van het eiland waar het hoofdpersonage Barren woont, is niet in staat dit ritueel te doen door iets in haar hart. Het eiland is echter gedoemd als Laty haar rol als beschermengel niet kan opnemen en dus gaat ze samen met Barren op zoek naar de andere jonkvrouwen om haar queeste tot een goed einde te kunnen brengen. Nuja, goed is een relatief begrip natuurlijk in de wereld van Yoko Taro. Het verhaal is voor mij wel het sterkste punt van The Forsaken Maiden en de twists komen sneller tevoorschijn dan in The Isle Dragon Roars. De Yoko Taro-weirdness die ik wat miste in het eerste spel is hier gelukkig wel aanwezig en al vrij vroeg in het spel zelfs.
Leren uit het verleden, wasda?
Het feit dat de twee titels zo kort na elkaar verschenen, doet me uiteraard vermoeden dat er mogelijk overlap was in de ontwikkeling of dat er onvoldoende tijd was om bepaalde minpunten van het origineel aan te pakken. Vreemd genoeg hebben de makers er wel voor gekozen om een nieuwe vertelstem in te huren en toegegeven: de stem van Mark Atherlay zorgt toch voor net iets meer schwung in de vertelling. Maar tal van storende elementen uit The Isle Dragon Roars zien we hier opnieuw gewoon opduiken. Zo maakt de teleurstellende minigame uit de voorganger opnieuw zijn opwachting en zijn er naar mijn gevoel opnieuw teveel willekeurige gevechten. Vooral als je een dungeon aan het doorploeteren bent, gaat dit laatste door zijn repetitiviteit al snel eens tegensteken.
Verder had ik het gevoel dat de balans in de moeilijkheidsgraad meer zoek was dan in The Isle Dragon Roars. Dit was op zich geen al te moeilijk spel en de uitdaging kwam pas echt naarmate je het einde naderde. Maar in The Forsaken Maiden heb je het gevoel dat het op het ene moment een walk in the park is om vervolgens frontaal tegen een muur aan te botsen bij bepaalde baasgevechten. Een reden voor de problemen hier, is dat een aantal speelbare personages je team slechts tijdelijk vervoegen, totdat hun subverhaal tot een einde komt, maar zij niet meelevelen met de hoofdpersonages. Zo kan je al snel met een verschil van vijf levels of meer zitten, waardoor die andere personages underleveled aanvoelen. Even wat ervaringspunten voor je hoofdpersonages en geld voor betere uitrusting farmen is de meest voor de hand liggende oplossing om het baasgevecht makkelijk tot een goed einde te brengen, maar je kan al raden wat het resultaat is voor het verdere verloop van het spel. Als Yoko Taro en zijn team de reeks verder willen uitbreiden, hoop ik toch dat ze wat quality of life-verbeteringen zullen brengen in de toekomstige titels.
We kennen natuurlijk niet de hele geschiedenis achter het spel, maar nog geen vier maanden lijkt wel zeer kort om een volledig nieuw spel uit de grond te stampen. De vrees blijkt al snel gegrond te zijn, want The Forsaken Maiden recycleert heel wat elementen van The Isle Dragon Roars. Ik heb het dan niet enkel over het hele gameplaysysteem, waarvan het logisch is dat het wordt overgenomen. Zowat alle artwork van de kaarten, die de NPC's, de omgevingen, de gebouwen en de items voorstellen, is letterlijk gewoon copy-pastewerk. Niet alleen speelt het spel krak hetzelfde, maar het spel ziet er dus ook zeer gelijkaardig uit als The Isle Dragon Roars.
Avonturen op zee
Is er dan werkelijk niets vernieuwend aan The Forsaken Maiden? Uiteraard wel, maar de vernieuwingen blijven helaas minimaal. Het op kaarten gebaseerde turn-based gevechtssysteem blijft behouden, maar op bepaalde momenten zal je nu vier personages in je team hebben in plaats van de drie uit het vorige spel. Een andere nieuwigheid tijdens de gevechten zijn Link Skills, krachtige aanvallen die je kan gebruiken als bepaalde personages samen in het team zitten. Je hand met kaarten is ook iets groter dan in het eerste deel en je lijkt meer aanvallen ter beschikking te hebben die meerdere vijanden schade toedienen. Daarnaast heb je meer puzzels en meer variatie in de dungeons, waardoor het leveldesign toch net iets interessanter is dan in het vorige spel.
De vernieuwingen blijven helaas minimaal.
Wat ook nieuw is, is dat je deze keer een schip ter beschikking hebt waarmee je de zee zal afschuimen. The Forsaken Maiden speelt zich namelijk af op een archipel waar elk eiland wordt beschermd door een jonkvrouw. Hiervoor moeten zij een bepaald ritueel uitvoeren en Laty, de jonkvrouw van het eiland waar het hoofdpersonage Barren woont, is niet in staat dit ritueel te doen door iets in haar hart. Het eiland is echter gedoemd als Laty haar rol als beschermengel niet kan opnemen en dus gaat ze samen met Barren op zoek naar de andere jonkvrouwen om haar queeste tot een goed einde te kunnen brengen. Nuja, goed is een relatief begrip natuurlijk in de wereld van Yoko Taro. Het verhaal is voor mij wel het sterkste punt van The Forsaken Maiden en de twists komen sneller tevoorschijn dan in The Isle Dragon Roars. De Yoko Taro-weirdness die ik wat miste in het eerste spel is hier gelukkig wel aanwezig en al vrij vroeg in het spel zelfs.
Leren uit het verleden, wasda?
Het feit dat de twee titels zo kort na elkaar verschenen, doet me uiteraard vermoeden dat er mogelijk overlap was in de ontwikkeling of dat er onvoldoende tijd was om bepaalde minpunten van het origineel aan te pakken. Vreemd genoeg hebben de makers er wel voor gekozen om een nieuwe vertelstem in te huren en toegegeven: de stem van Mark Atherlay zorgt toch voor net iets meer schwung in de vertelling. Maar tal van storende elementen uit The Isle Dragon Roars zien we hier opnieuw gewoon opduiken. Zo maakt de teleurstellende minigame uit de voorganger opnieuw zijn opwachting en zijn er naar mijn gevoel opnieuw teveel willekeurige gevechten. Vooral als je een dungeon aan het doorploeteren bent, gaat dit laatste door zijn repetitiviteit al snel eens tegensteken.
Verder had ik het gevoel dat de balans in de moeilijkheidsgraad meer zoek was dan in The Isle Dragon Roars. Dit was op zich geen al te moeilijk spel en de uitdaging kwam pas echt naarmate je het einde naderde. Maar in The Forsaken Maiden heb je het gevoel dat het op het ene moment een walk in the park is om vervolgens frontaal tegen een muur aan te botsen bij bepaalde baasgevechten. Een reden voor de problemen hier, is dat een aantal speelbare personages je team slechts tijdelijk vervoegen, totdat hun subverhaal tot een einde komt, maar zij niet meelevelen met de hoofdpersonages. Zo kan je al snel met een verschil van vijf levels of meer zitten, waardoor die andere personages underleveled aanvoelen. Even wat ervaringspunten voor je hoofdpersonages en geld voor betere uitrusting farmen is de meest voor de hand liggende oplossing om het baasgevecht makkelijk tot een goed einde te brengen, maar je kan al raden wat het resultaat is voor het verdere verloop van het spel. Als Yoko Taro en zijn team de reeks verder willen uitbreiden, hoop ik toch dat ze wat quality of life-verbeteringen zullen brengen in de toekomstige titels.
Conclusie
Voice of Cards: The Forsaken Maiden liet mij achter met gemengde gevoelens. Enerzijds was het leuk om een nieuw verhaal te ontdekken in de wereld van Voice of Cards en opnieuw aan de slag te gaan met dit unieke gameplaysysteem. Maar anderzijds is er nauwelijks sprake van vernieuwing, werd er ontzettend veel gerecycleerd en werden de pijnpunten uit het vorige deel nauwelijks aangepakt. Als je het eerste deel niet hebt gespeeld, zal je The Forsaken Maiden waarschijnlijk hoger waarderen. Maar voor zij die The Isle Dragon Roars hebben gespeeld, kan ik The Forsaken Maiden enkel aanraden voor de echte fans.
Pro
- Verbeterd leveldesign
- Nieuwe vertelstem
- Interessant en mysterieus verhaal
Con
- Zeer veel gerecycleerde elementen
- Weinig vernieuwing
- Ongebalanceerde moeilijkheidsgraad
- Teleurstellende minigame nog steeds aanwezig
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
17 februari 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Genre
- JRPG
Ontwikkelaar
- Alim
Uitgever
- Square Enix
