Het zware geluid van metalen voetstappen is wat blijft hangen na het spelen van RoboCop. Het constante geluid van een wandelende afvalcontainer die met trage tred zich voortbeweegt om de wet te laten gelden met een arsenaal van kogels en oneliners. Het is een geluid dat ook perfect de toon zet voor RoboCop: Rogue City. Stevig en doelbewust, maar tegelijk ook monotoon en uiteindelijk een tikje saai.
Desondanks ben ik al bij al behoorlijk aardig verrast door RoboCop: Rogue City
, omdat Teyon zich in het verleden nu niet bepaald de meest ambitieuze ontwikkelaar getoond heeft. Al jaren pinnen ze zich vast op een niche, en dat is relieken uit de jaren tachtig tot leven wekken en stevig cashen op de nostalgie die daarmee gepaard gaat. Het probleem is echter dat hun vorige games nu niet bepaald om over naar huis te schrijven waren. Rambo was een ronduit beschamende on-rails shooter en Terminator: Resistance was een leuk verhaal en een dosis fanservice verpakt in een Fallout-mod met slecht level design. RoboCop: Rogue City is zonder twijfel het beste werk dat ze ooit hebben afgeleverd, omdat er tenminste iets wat op ambitie en competentie lijkt in terug te vinden is.
Het is een simpel verhaaltje van macht en corruptie, maar het werkt goed genoeg voor een spel rond een alles aan gort schietende robot. Het is duidelijk dat de game refereert aan de toon van de originele films uit de jaren tachtig. Peter Weller is terug om zijn stem en gelijkenis te lenen aan Murphy en termen als scumbag vliegen je rond de oren. Het lijkt dus hard op die actiefilm uit het tijdperk dat Reagan nog in de Oval Office zat dus, maar het mist ietwat de vonk die het speciaal maakte. De bijtende satire of menselijke complexiteit uit die eerste twee films is hier wat ingeruild voor iets dat verdacht veel op fanfiction lijkt. Het emuleert wel de toon van de films, maar het komt vaak niet verder dan clichés en melktandjes.
De vuurwapens voelen allemaal stevig aan, wat voor bevredigend impactvolle vuurgevechten zorgt, maar ook een stalen vuist tegen de muil of een tegenstander bij de nek nemen om als menselijk schild te gebruiken behoort tot de mogelijkheden. Je kan zelfs vijanden of random spul zoals een monitor richting de gekken op je pad gooien. Opnieuw, erg hoogstaand kun je het allemaal niet noemen, maar probeer maar eens een grijns te onderdrukken wanneer een halve zool een granaat naar je gooit en het met een droog geluid van je gepantserde borstkas afketst en terug in zijn richting rolt. De actie is eerder beperkt en traag van aard, maar het past dus wel bij het personage. Rogue City brengt het gewicht en de brute onstuitbare kracht van RoboCop goed tot leven.
Het is duidelijk dat Teyon met het budget dat er was keuzes moest maken en ik heb het gevoel dat ze er wel degelijk het beste van gemaakt hebben. Tekenend daarvoor zijn de segmenten tussen de hoofdmissies door waarin RoboCop relaties aangaat met de mensen om hem heen of gewoon de flik mag uithangen. Een segment waarin RoboCop met een vriend die hij van de drugs wil afhelpen naar de videotheek trekt moet je zien om te geloven. Ook RoboCop die op zoek gaat naar vermiste katten of parkeerboetes uitschrijft is heerlijk grappig als idee, het speelt alleen een stuk minder boeiend. Dat ze bij Teyon de ambitie hadden om behoorlijk wat te doen met RoboCop is dus duidelijk, het komt alleen niet altijd even goed uit de verf.
Desondanks ben ik al bij al behoorlijk aardig verrast door RoboCop: Rogue City
My Friends call me Murphy, you call me RoboCop
We kennen allemaal het verhaal van Alex Murphy wel. Een goede agent en familiemens, brutaal neergekogeld tijdens het werk en door megacorporatie OCP omgevormd tot een misdaadbestrijdende cyborg. De perfecte hybride van mechanische doeltreffendheid en menselijke ervaring, de OCP Crime Prevention Unit 001, RoboCop voor de vrienden. We maken wederom kennis met de titanium flik na de gebeurtenissen uit RoboCop 2. De straten van Detroit zijn nog steeds een open riool van Nuka drugs en criminaliteit, en RoboCop is de reinigingsdienst die met zijn Auto-9 het schorriemorrie weg veegt. Wat begint als een ordinaire gijzeling door een bende die zich The Torch Heads noemt, ontpopt tot heel wat meer wanneer een mysterieuze nieuwe figuur die ‘The New Guy’ genoemd wordt de touwtjes in handen neemt en de misdaadwereld op zijn kop zet.Het is een simpel verhaaltje van macht en corruptie, maar het werkt goed genoeg voor een spel rond een alles aan gort schietende robot. Het is duidelijk dat de game refereert aan de toon van de originele films uit de jaren tachtig. Peter Weller is terug om zijn stem en gelijkenis te lenen aan Murphy en termen als scumbag vliegen je rond de oren. Het lijkt dus hard op die actiefilm uit het tijdperk dat Reagan nog in de Oval Office zat dus, maar het mist ietwat de vonk die het speciaal maakte. De bijtende satire of menselijke complexiteit uit die eerste twee films is hier wat ingeruild voor iets dat verdacht veel op fanfiction lijkt. Het emuleert wel de toon van de films, maar het komt vaak niet verder dan clichés en melktandjes.
Nice shooting son
Maar goed, als RoboCop zelf ons iets geleerd heeft, dan is het wel dat alles staat of valt met de kern binnen het omhulsel. De gameplay dus in dit geval. Op dat vlak is Rogue City een raar beestje. Je kan er niet om heen dat RoboCop een wandelende tank van meer dan een ton is, die traag en methodisch door de omgeving beweegt. Dat levert nou niet bepaald de meest dynamische of subtiele actie op, maar net die lompheid is een deel van de pret. Je voelt je dan ook behoorlijk het mannetje wanneer het geluid van je metalen voetstappen de ruimte vult en je het geboefte eventjes naar je ziet kijken met een blik die het herevalueren van gemaakte levenskeuzes suggereert. En dan barst de hel los. Je Auto-9 service weapon ontdoet gangbangers genadeloos van hun ledematen, en het decor verpulvert in een symfonie van gebroken pleisterwerk, versplinterd glas en bloedspatten. Dit is een gewelddadig spelletje dat overduidelijk geniet van de viscerale chaos die het schopt. Dat je je betrouwbare Auto-9 gaandeweg ook kan upgraden met spul als burst fire of krachtigere munitie maakt het nog net wat amusanter, wat gekoppeld aan ander arsenaal zoals shotguns en aanvalsgeweren ervoor zorgt dat er behoorlijk wat shit up te fucken valt.Ontwikkelaar Teyon weet een overtuigende RoboCop neer te zetten, en dat is wat primeert.
De vuurwapens voelen allemaal stevig aan, wat voor bevredigend impactvolle vuurgevechten zorgt, maar ook een stalen vuist tegen de muil of een tegenstander bij de nek nemen om als menselijk schild te gebruiken behoort tot de mogelijkheden. Je kan zelfs vijanden of random spul zoals een monitor richting de gekken op je pad gooien. Opnieuw, erg hoogstaand kun je het allemaal niet noemen, maar probeer maar eens een grijns te onderdrukken wanneer een halve zool een granaat naar je gooit en het met een droog geluid van je gepantserde borstkas afketst en terug in zijn richting rolt. De actie is eerder beperkt en traag van aard, maar het past dus wel bij het personage. Rogue City brengt het gewicht en de brute onstuitbare kracht van RoboCop goed tot leven.
Your move, creep
Het enige echte struikelblok voor de actie is dat er gek genoeg te veel van is. Dat klinkt als een raar punt van kritiek, maar de game duurt een uur of vijftien en nog voor de credits over het scherm rollen heb je het echt wel gehad met steeds dezelfde schobbejakken afknallen. Ergens valt dat misschien ook wel toe te schrijven aan het beperkte budget dat Teyon tot hun beschikking had. De game ziet er bijvoorbeeld vaak best goed uit, zolang je niet te hard naar de details gaat kijken. Hetzelfde gaat op voor de personages. RoboCop zelf ziet er indrukwekkend uit, random politieagent nummer drie een stuk minder. Idem trouwens voor de omgevingen die wisselen tussen best immersief en kaal en zielloos.Het is duidelijk dat Teyon met het budget dat er was keuzes moest maken en ik heb het gevoel dat ze er wel degelijk het beste van gemaakt hebben. Tekenend daarvoor zijn de segmenten tussen de hoofdmissies door waarin RoboCop relaties aangaat met de mensen om hem heen of gewoon de flik mag uithangen. Een segment waarin RoboCop met een vriend die hij van de drugs wil afhelpen naar de videotheek trekt moet je zien om te geloven. Ook RoboCop die op zoek gaat naar vermiste katten of parkeerboetes uitschrijft is heerlijk grappig als idee, het speelt alleen een stuk minder boeiend. Dat ze bij Teyon de ambitie hadden om behoorlijk wat te doen met RoboCop is dus duidelijk, het komt alleen niet altijd even goed uit de verf.
Conclusie
RoboCop: Rogue City loopt een stuk gesmeerder dan we op voorhand hadden gevreesd. De actie, sfeer en poging tot het uitwerken van RoboCop als personage tonen duidelijk dat Teyon de ambitie had om de films eer aan te doen. Ondanks die goede bedoelingen stoot de game echter net iets te vaak op de limitaties van het budget en de repetitiviteit van de gameplay om echt memorabel te zijn.
Pro
- Het sfeertje knipoogt naar de films
- Geeft je het gevoel een onstuitbare knallende robot te zijn
- Actie is lekker bruut
Con
- Het beperkte budget zorgt voor wat ruwe kantjes
- Voelt bij momenten meer als fan fiction
- De gameplay valt in herhaling
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
27 oktober 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
Ontwikkelaar
- Teyon
Uitgever
- Nacon
