Een doodgewone missie waar je op een afgelegen, tropisch eiland moet patrouilleren? Dat klinkt als een vakantie! Voor de Hammerheads, oftewel een groep huurlingen die we gedurende het verhaal op de voet mogen volgen, moest dit een formele opdracht zijn, maar het ging uiteindelijk de verkeerde kant uit. Een losgeslagen artificiële intelligentie (Leviathan) experimenteert hier als een gek met dinosauriërs die hij letterlijk uit het verleden teleporteert, om zo met zogenaamde oorlogsspelletjes steeds meer data te berekenen. Met behulp van deze informatie wenst Leviathan de technologie van de Exosuits te verbeteren, oftewel gespecialiseerde gevechtsrobotten die aan de lopende band worden geproduceerd, maar met dit proces ging hij dus veel te ver. “Wrong place at the wrong time” kort samengevat, en de Hammerheads moeten dus onderzoeken hoe ze de figuurlijke stekker uit Leviathan kunnen trekken, zodat ze al levende het eiland van Bikitoa kunnen verlaten.
Tonaal gesproken neemt Capcom meteen alle twijfels weg: Exoprimal is een maf concept en de schrijvers schaamden zich niet om dit regelmatig duidelijk te maken met hun script. Een game waar dinosauriërs alle aandacht opeisen, verschijnt vandaag de dag zelden op de markt, en met dit spel scheidden ze zichzelf van hoe de firma Dino Crisis aanpakte, een serie die we na het derde deel nooit terugzagen. We hebben hier geen survival-horror voorhanden, want in plaats daarvan besloten de ontwikkelaars om iets te produceren dat meer gemeen heeft met een Horde Mode zoals in Gears of War. Coöperatieve multiplayer is het hart van Exoprimal, hoewel men voor een onorthodox formaat koos dat tegelijkertijd in een competitieve richting leunt. Twee teams (bestaande uit vijf spelers elk) moeten tegen elkaar wedijveren door steeds veranderende objectieven sneller te voltooien dan diens concurrenten en na verloop van tijd mag jij je tegenstrevers zelfs rechtstreeks bestrijden. Dit terwijl de prehistorische reptielen natuurlijk heibel blijven veroorzaken, dus Exoprimal kunnen we zonder meer als een PvEvP-titel klasseren.
Daarenboven vond ik de Hammerheads zelve redelijk charismatisch, want de dynamiek tussen alle leden komt ten volle tot uiting tijdens hun talloze gesprekken. Ze hebben individueel hun ruwe kanten, ze kennen elkaar pas sinds hun bezoek naar Bikitoa en juist vanwege hun geschillen komen ze niet altijd overeen. En net daarom wisten ze me dikwijls te vermaken, zoals wanneer ze elk een filosofische opinie gaven over waarom één specifieke schroevendraaier al dan niet het perfecte stukje gereedschap was. Het stemtalent levert eveneens de nodige bijdragen, want de acteurs voerden hun rollen goed uit en je kan horen dat zij ook pret hadden met de aangeboren meligheid van het concept. In een ideaal universum zou ik wensen dat deze schrijvers de kans kregen om aan Resident Evil 4 te werken, want de overdreven stijl van Exoprimal benadert eerder de houding van de oorspronkelijke GameCube-klassieker, tegenover die van de sombere remake.
Met zulke progressie verspilt men althans het niveau van de gemiddelde gameplay, waar men ter vergelijking beter over nadacht. Als speler kun je hier tien verschillende Exosuits overwegen, welke je eender wanneer mag verwisselen. Elke Exosuit beschikt over unieke (op cooldowns gebaseerde) vaardigheden, wat inhoudt dat iedere gevechtsrobot een uitgesproken rol kan vervullen. Specifieke karakteristieken van deze vaardigheden mag je tevens verbeteren door middel van Modules – waarvan je meer exemplaren verdient des te langer je speelt – en als laatste kun je de Exosuits ook uitrusten met Rigs zoals een offensieve boor, of een apparaat waarmee je vaker kunt springen. In totaal is dit aanbod alles behalve complex, maar het geheel van deze combinaties bevoorraadt het spel wel met voldoende ruimte om synergetische teams te organiseren die op verschillende manieren kunnen uitblinken. Capcom wilt zulke flexibiliteit trouwens alleen maar verhogen, want op de officiële roadmap staat dat alpha-varianten van de Exosuits weldra op komst zijn, elk met drastisch gewijzigde functionaliteiten tegenover de pakken die je vandaag kunt selecteren.
Tot slot wil ik nog even mijn beknopte mening omtrent de gamepad-controles kwijt, op basis van de kritieken die ik over Resident Evil 4 schreef. Dit onderdeel was één van mijn voornaamste klachten betreffende de remake, en ik verwachtte althans een herhaling van diens erbarmelijke resultaten. Tot mijn verbazing was dit niet het geval voor Exoprimal, want Capcom vermeed dezelfde fouten. Het kwalitatieve verschil ligt namelijk bij de aanwezige instellingen; Exoprimal heeft van nature minder input delay, laat staan dat je de game beter naar behoren kunt configureren. Deadzone-kalibratie, meer sliders waarmee je de camera kunt verfijnen, volledige knoppenconfiguratie, meer keuzes waarmee je de algemene gevoeligheid (inclusief de optie om acceleratie uit te schakelen) kunt bepalen, enzovoort. Exoprimal ondersteunt eveneens toetsenbord en muis – de norm voor een hedendaagse pc-port – maar aanvankelijk vreesde ik dat Capcom hun vorige tekortkomingen zou negeren. Bij deze ben ik nu meer optimistisch voor hun volgende hypothetische third-person shooter.
Tonaal gesproken neemt Capcom meteen alle twijfels weg: Exoprimal is een maf concept en de schrijvers schaamden zich niet om dit regelmatig duidelijk te maken met hun script. Een game waar dinosauriërs alle aandacht opeisen, verschijnt vandaag de dag zelden op de markt, en met dit spel scheidden ze zichzelf van hoe de firma Dino Crisis aanpakte, een serie die we na het derde deel nooit terugzagen. We hebben hier geen survival-horror voorhanden, want in plaats daarvan besloten de ontwikkelaars om iets te produceren dat meer gemeen heeft met een Horde Mode zoals in Gears of War. Coöperatieve multiplayer is het hart van Exoprimal, hoewel men voor een onorthodox formaat koos dat tegelijkertijd in een competitieve richting leunt. Twee teams (bestaande uit vijf spelers elk) moeten tegen elkaar wedijveren door steeds veranderende objectieven sneller te voltooien dan diens concurrenten en na verloop van tijd mag jij je tegenstrevers zelfs rechtstreeks bestrijden. Dit terwijl de prehistorische reptielen natuurlijk heibel blijven veroorzaken, dus Exoprimal kunnen we zonder meer als een PvEvP-titel klasseren.
Cloudy with a chance of dinosaurs
De manier waarop Capcom deze multiplayerbelevenis opbouwde, valt hoe dan ook op, maar de firma voegde er nog één factor aan toe waarmee men verrassend uit de hoek kwam. Exoprimal plaatst namelijk veel belangstelling op het narratief, aangezien je na afloop van een match stapsgewijs zal ontdekken wat er op Bikitoa gebeurde, evenals waarom Leviathan het eiland in rep en roer zette. Per match ontvang je meer informatie over verscheidene aanwijzingen, welke gezamenlijk een samenhangend geheel vormen vol met wendingen. Iedere grote onthulling wordt bovendien behandeld met cutscenes of dialogen tussen de Hammerheads, die soms langer durven uitlopen dan je aanvankelijk zou denken. Over torenhoge productiewaarden kunnen we hier niet spreken, omdat het merendeel van zulke instanties relatief statische schermen zijn, maar ik apprecieerde ze vaker dan ik eigenlijk verwachtte. Ja, Exoprimal discussieert soms in alle ernst de kleinste notulen van x of y detail, maar de schrijvers erkennen frequent hoe belachelijk het hele opzet van het spel is. Met als gevolg komen veel momenten humoristisch over, besprenkeld met satirische commentaar, zonder dat men te ver ging met flauwe willekeurige grappen om de zoveel minuten.De schrijvers erkennen frequent hoe belachelijk het hele opzet van het spel is.
Daarenboven vond ik de Hammerheads zelve redelijk charismatisch, want de dynamiek tussen alle leden komt ten volle tot uiting tijdens hun talloze gesprekken. Ze hebben individueel hun ruwe kanten, ze kennen elkaar pas sinds hun bezoek naar Bikitoa en juist vanwege hun geschillen komen ze niet altijd overeen. En net daarom wisten ze me dikwijls te vermaken, zoals wanneer ze elk een filosofische opinie gaven over waarom één specifieke schroevendraaier al dan niet het perfecte stukje gereedschap was. Het stemtalent levert eveneens de nodige bijdragen, want de acteurs voerden hun rollen goed uit en je kan horen dat zij ook pret hadden met de aangeboren meligheid van het concept. In een ideaal universum zou ik wensen dat deze schrijvers de kans kregen om aan Resident Evil 4 te werken, want de overdreven stijl van Exoprimal benadert eerder de houding van de oorspronkelijke GameCube-klassieker, tegenover die van de sombere remake.
Summoning raptors
Toch is het bovenstaande onderwerp een omstreden inclusie, ondanks mijn persoonlijke tevredenheid in sommige opzichten. De narratieve progressie beïnvloedt namelijk tegelijkertijd de gameplay, want hoe meer vordering je boekt, des te meer variatie in de matchmaking-rotatie kan opduiken. “Kan” is hier het sleutelwoord, want in de ergste gevallen zul je steeds (ongeveer) hetzelfde meemaken, zonder een idee te hebben wat er feitelijk in het vooruitzicht ligt. Concreet gesproken betekent dit dat je zelfs na tientallen matches in theorie nieuwe objectieven, levels of tegenstanders kunt ontmoeten, evenals een type missie waar alle tien spelers moeten samenwerken om zo een taaiere situatie of baasgevechten te overleven. Helaas is dit proces compleet willekeurig, zonder dat de matchmaking hetgeen dat amper aan bod kwam automatisch prioriteert, waardoor ik bijvoorbeeld erg vaak een trage payload moest escorteren, of één level slechts één keer zag! Zelfs met “100% story progression” kan ik niet met zekerheid zeggen of ik werkelijk alles voorgeschoteld kreeg, dus wat mij betreft moet Capcom dit systeem (met veel potentieel voor repetitie) sowieso corrigeren.Zelfs met “100% story progression” kan ik niet met zekerheid zeggen of ik werkelijk alles voorgeschoteld kreeg ...
Met zulke progressie verspilt men althans het niveau van de gemiddelde gameplay, waar men ter vergelijking beter over nadacht. Als speler kun je hier tien verschillende Exosuits overwegen, welke je eender wanneer mag verwisselen. Elke Exosuit beschikt over unieke (op cooldowns gebaseerde) vaardigheden, wat inhoudt dat iedere gevechtsrobot een uitgesproken rol kan vervullen. Specifieke karakteristieken van deze vaardigheden mag je tevens verbeteren door middel van Modules – waarvan je meer exemplaren verdient des te langer je speelt – en als laatste kun je de Exosuits ook uitrusten met Rigs zoals een offensieve boor, of een apparaat waarmee je vaker kunt springen. In totaal is dit aanbod alles behalve complex, maar het geheel van deze combinaties bevoorraadt het spel wel met voldoende ruimte om synergetische teams te organiseren die op verschillende manieren kunnen uitblinken. Capcom wilt zulke flexibiliteit trouwens alleen maar verhogen, want op de officiële roadmap staat dat alpha-varianten van de Exosuits weldra op komst zijn, elk met drastisch gewijzigde functionaliteiten tegenover de pakken die je vandaag kunt selecteren.
Rage against the A.I. machine
Alle voornaamste rollen die je in een teamgericht spel zoals deze zou verwachten, werden hier in ieder geval vertegenwoordigd. Je hebt traditionele klasses zoals ‘Tanks,’ ‘Assault’ en ‘Support,’ compleet met secundaire niches zoals een scherpschutter of iemand die explosieven afvuurt. Weinig originaliteit op dit vlak, maar desondanks kreeg Capcom iets belangrijks voor elkaar: nagenoeg iedere Exosuit voelt zowel leuk als doeltreffend aan, ongeacht het type arsenaal! Tientallen velicoraptors tegenhouden en vervolgens wegduwen met het schild van Roadblock? Je bondgenoten vanuit de lucht genezen met Skywave, en tegelijkertijd de oppositie in toom houden met crowd control-vaardigheden? Dinosauriërs de lucht in kieperen met de krachtigste melee-aanvallen van Zephyr of Murasame? Het maakt niet uit welke Exosuit ik hierna zou opsommen, want ze hadden allemaal een gameplay-factor die mij enigszins aansprak. De presentatie hielp hier ook bij: Exoprimal zou ik niet bekronen als de allermooiste RE Engine-titel, maar ik ervaarde nooit haperingen (qua performantie) zelfs tijdens de drukste momenten, en de dramatische actie (animaties, impact, …) verveelt nimmer. Het zoveelste voorbeeld waar Capcom hun expertise succesvol demonstreert, wat ze voordien al bewezen via onder andere Monster Hunter en het ondergewaardeerde Lost Planet.Het maakt niet uit welke Exosuit ik zou opsommen, want ze hadden allemaal een gameplay-factor die mij enigszins aansprak.
Tot slot wil ik nog even mijn beknopte mening omtrent de gamepad-controles kwijt, op basis van de kritieken die ik over Resident Evil 4 schreef. Dit onderdeel was één van mijn voornaamste klachten betreffende de remake, en ik verwachtte althans een herhaling van diens erbarmelijke resultaten. Tot mijn verbazing was dit niet het geval voor Exoprimal, want Capcom vermeed dezelfde fouten. Het kwalitatieve verschil ligt namelijk bij de aanwezige instellingen; Exoprimal heeft van nature minder input delay, laat staan dat je de game beter naar behoren kunt configureren. Deadzone-kalibratie, meer sliders waarmee je de camera kunt verfijnen, volledige knoppenconfiguratie, meer keuzes waarmee je de algemene gevoeligheid (inclusief de optie om acceleratie uit te schakelen) kunt bepalen, enzovoort. Exoprimal ondersteunt eveneens toetsenbord en muis – de norm voor een hedendaagse pc-port – maar aanvankelijk vreesde ik dat Capcom hun vorige tekortkomingen zou negeren. Bij deze ben ik nu meer optimistisch voor hun volgende hypothetische third-person shooter.
Conclusie
Ontwikkelaars moeten niet altijd extravagante ambities in het achterhoofd houden om zo hun nieuwste ingeving te rechtvaardigen. Soms volstaat het om een dwaas concept met een toffe mentaliteit te verbinden, en dit is in feite Exoprimals sterkste troef. Mijn lage verwachtingen smolten al gauw weg, maar helaas kan ik het spel niet zomaar aanbevelen, vanwege verwarrende beslissingen omtrent het totaalpakket. Cross-platform multiplayer is bijvoorbeeld present, maar je kunt op dit moment geen cross-platform party invites versturen, ondanks dat men hetzelfde Capcom ID-systeem als Street Fighter 6 implementeerde. Exoprimal bedraagt € 59,99, maar dit is een misleidende prijs, omdat men ook free-to-play-achtige monetization (met povere beloningen) bedacht. De automatische matchmaking en soortgelijke features werken met stabiliteit, maar als je van alle (reeds beschikbare) content wenst te genieten, dan moet je voor geluk hopen. Net vanwege zulke redenen beschouw ik het huidige Exoprimal als een gefragmenteerd product, ook al vond ik het tamelijk leuk. Een geconflicteerd verdict met andere woorden, maar je kunt het spel ten minste via Game Pass uitproberen indien je nog twijfelt na het lezen van mijn bedenkingen.
Pro
- Cross-platform multiplayer...
- Origineel PvEvP-idee
- Leuke gameplay
- Entertainend script
Con
- ... zonder cross-platform invites
- Structuur verspreidt de content
- Onbenullige monetization
- Matchmaking kan voor koppige repetitie zorgen
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
14 juli 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Shooter
Ontwikkelaar
- Capcom
Uitgever
- Capcom
