Review: Bomb Rush Cyberfunk

Rebelleren tegen corrupte autoriteiten en de gevestigde waarden van invloedrijke conglomeraten: het opzet achter SEGA’s Jet Set Radio en een thema dat Bomb Rush Cyberfunk dolgraag leent. Toch begint het nieuwste spel van het Nederlandse Team Reptile – die voordien de fantastische Lethal League-games produceerden – ter vergelijking met een meer dramatische introductie. Het speelbare hoofdpersonage glipte uit de gevangenis van het politiekantoor en net wanneer de kust veilig zou zijn, werd hij onthoofd nadat een mysterieus individu een goed gemikte vinylplaat gooide. Diegenen die de protagonist tijdens z’n ontsnapping hielpen, met name de Bomb Rush Crew, installeren echter een robothoofd zodat z’n lichaam in leven kan blijven, en samen proberen jullie uit te pluizen waarom hij het doelwit was voor een moordpoging.

Bij aanvang van Bomb Rush Cyberfunk is de Bomb Rush Crew in principe een bende zonder reputatie en om antwoorden omtrent het bovenstaande mysterie te vinden, moet je de buurt van rivaliserende ‘street gangs’ één per één overnemen. Natuurlijk zullen ze zich verzetten telkens je dit probeert, maar zulke disputen worden in deze game niet met geweld opgelost zodra je hun aandacht weet te trekken. Je moet allereerst hun straten met jouw graffiti bekladden en eens je dit lang genoeg doet, ontketent dit een rechtstreekse confrontatie waarmee beide partijen beslissen wie voortaan de regio zal domineren. Vanaf dit ogenblik moet iedereen hun beste tricks uit de kast halen gedurende een showdown vol met stunts, en zij die de meeste punten behalen, worden tevens als de overwinnaar bekroond.

“You better watch ya back!”​

Je raadde het misschien al op basis van de bovenstaande omschrijving, maar een aanzienlijke portie van Bomb Rush Cyberfunk deelt eigenschappen met spellen à la Tony Hawk’s Pro Skater. Tuurlijk, veel van diens DNA komt (om het zacht uit te drukken) overeen met Jet Set Radio, maar Team Reptile fixeerde zich meer op potentiële combo’s en het ontwerpen van ruimtes die zulke gameplay kunnen ondersteunen. Hierdoor nodigt het spel je uit om de omgevingen te bestuderen, een soort van exploratie waar je routes kunt uitplannen om jezelf zo stijlvol mogelijk naar je eindbestemming te verplaatsen. Soms is dit een vereiste om vooruitgang te boeken, zoals wanneer je een queeste van een NPC aanvaardt, maar persoonlijk maakte ik er bijna altijd een gewoonte, los van wat het spel me in feite opdroeg. Het is gewoonweg een leuke activiteit om ergens op de begane grond te staan en door middel van behendigheid uiteindelijk hogerop te geraken, zonder ooit je combo te onderbreken. Zoiets in één sequentie verrichten is echter verre van moeilijk, omdat je alles behalve wordt afgestraft indien je faalt, want Bomb Rush Cyberfunk hecht zich vooral aan zelfexpressie.

Een aanzienlijke portie van Bomb Rush Cyberfunk deelt eigenschappen met spellen à la Tony Hawk’s Pro Skater.

Als je van punt A naar punt B moet reizen, dan kun je dit meestal gemakkelijk daar naar toe wandelen. Maar waarom zou je er bewust voor kiezen om deze game als een droge sufferd te spelen, wanneer je zoveel opportuniteiten krijgt om iets ‘cool’ uit te voeren? Je kunt namelijk op (onder meer) kabels of leuningen grinden, zijdelings op reclameborden of trucks lopen, de zwaartekracht met verticale manoeuvres op lantaarnpalen tarten, enzovoort! Dit met behulp van skateboards, rolschaatsen of fietsen, met daarbovenop een aparte boost zodat je op commando sneller kunt bewegen en langere sprongen kunt nemen. Je combo’s verlengen met ‘manuals’ behoort ook tot je arsenaal der truukjes – voor wanneer je beschikbare opties even buiten bereik zijn – en graffiti spuit je met manuele inputs die je hier met meer vrijheid kunt ingeven, tegenover hoe Jet Set Radio het deed. Daarnaast vulden de ontwikkelaars de locaties regelmatig met architectuur ten dienste van de gameplay, louter omdat zulke onderdelen ‘arcadey fun’ leveren. Team Reptile dacht goed na toen ze hun wereld in elkaar monteerden, en het eindresultaat had voor mij raar genoeg ook nog een uiterst ontspannend effect …

“Organi- organize our people!”​

Nadat ik de besturing onder de knie kreeg, welke me trouwens over de algemene lijn tevreden stelde, belandde ik al snel in een zen-achtige ‘flow state.’ Objectieven dringen haast nooit aan en nagenoeg alle districten zijn dicht bebouwd met talloze componenten die je combo’s organisch kunnen verlengen. Hierdoor kun je tijdens de acrobatische toeren zonder problemen genieten van de spectaculaire animaties, of een oogje in het zeil houden voor allerlei secrets, zoals geheime paden. Collectibles in de vorm van nieuwe klederdracht, cd’s, et cetera behoren eveneens tot dit laatste punt, iets wat me normaliter een worst kan wezen. “Normaliter,” want voor één keer deed ik meer moeite om ze op te zoeken, omdat de hebbedingetjes in kwestie bijdragen tot het gave voorkomen van het spel. ‘Cool’ zijn is essentieel voor Bomb Rush Cyberfunk, wat Team Reptile zo vaak mogelijk trachtte te uiten, dus ik had voor de verandering interesse in de volgende aanwinst voor m’n digitale collectie, zelfs al ware het iets minuscuuls zoals alternatieve decals.

De uitvoering voor dit type esthetica weet zelfs titels met een véél hoger budget ruimschoots te overtreffen.

Uiteraard beïnvloedt dit de gameplay niet, maar hetgeen wat ik het meeste over deze collectibles apprecieerde, is hoe de ontwikkelaars hiermee de straatcultuur en bij uitstek de verschillende soorten artiesten respecteerden. Meerdere ingehuurde muzikanten en kunstenaars staken op dit vlak een tandje bij, en zij werden allen via de in-game GSM opgenoemd. Hele dansroutines, waarmee je à propos een taxichauffeur (voor fast traveling) kunt oproepen of van personage kunt verwisselen, werden alsook via motion capturing opgenomen. Zulke details, waarvan er nog meer bestaan, zorgen voor een geconcentreerd geheel en tillen Bomb Rush Cyberfunk ongetwijfeld naar een hoger niveau. Deze gezamenlijke, creatieve inspanningen beschouw ik als één van de beste moderne huldes voor dit type esthetica, en de uitvoering ervan weet zelfs titels met een véél hoger budget (zie Street Fighter 6) ruimschoots te overtreffen.

Funky fresh beats​

Mijn complimenten betreffende de stilistische elementen van Bomb Rush Cyberfunk eindigen hier niet, want het uiterlijk van deze game is sowieso een positief buitenbeentje, los van de eerdere context. Met de opvallende cel shading illustreert het spel voortdurend extravagante en modieuze visuals, en al bij al ervaarde ik een behoorlijk vlotte performantie, wat me niet verraste op basis van de extreem lage systeemvereisten. De fantastische soundtrack nomineer ik daarenboven als één van de sterkste exemplaren van 2023, met voldoende variatie qua subgenres zodat de prominente hiphop nooit eentonig klinkt. Ook noemenswaardig is dat Team Reptile zelfs Hideki Naganuma wist te strikken, beter bekend als één van de originele componisten achter Jet Set Radio, hoewel hij bijlange niet de enige is wie geweldige contributies op tafel legde. De ontwikkelaars mogen gerust opscheppen over hetgeen dat ze hier verwezenlijkten, want het is zonder meer een indrukwekkend en knap staaltje werk!

Toch wil ik nog enkele klachten aan het licht brengen, alvorens we de conclusie van deze recensie benaderen. Team Reptile was slim genoeg om de actie niet zo vaak op de voorgrond te plaatsen, maar je zal niettemin momenten aantreffen waar het spel je forceert om de politie (of bosses) met rudimentaire mechanics te bekampen. Deze instanties ontgoochelden telkens, min of meer wegens irritante ideeën, om nog maar te zwijgen over hoe dit probleem her en der verwarrende situaties veroorzaakte. Specifieke facetten werden bijvoorbeeld nauwelijks aangekaart, zoals hoe je de smerissen met graffiti kunt uitschakelen of dat je projectielen kunt terugkaatsen, dus wees hierbij gewaarschuwd. Daarbovenop moest ik soms met de camera worstelen, zij het bij krappe ruimtes, structuren die roteren (zoals windmolens) of plaatsen met opeenvolgende omwentelingen. Dit laatste aspect is gelukkig niet even afschuwelijk als wat Jet Set Radio ervan bakte, maar ik zou niet nee zeggen tegen extra verfijningen …

Men kon ook meer potentieel uit zowel de setting als de aanwezige personages persen ...

Tot slot vond ik dat Team Reptile een kans miste met het narratief. Het overheersende, punk-achtige scenario flirt aanvankelijk met het discussiëren van bredere filosofieën en commentaar over het sociale klimaat, maar zulke opvattingen werden vlug achterwege gelaten. Bovendien werden de excentrieke karakters onderbenut, omdat je in de meeste gevallen praktisch geen inzicht krijgt over hun achtergrond noch hun drijvende motivatie. Iemand zoals Professor K, de charismatische DJ wie over de radio allerlei anekdotes vertelde, kon dit minpunt enigszins verhelpen, maar zo’n vervanging ontbreekt helaas. Bij vele games zou zoiets me niets schelen, maar wanneer iets zoals Bomb Rush Cyberfunk zichzelf van kop tot teen met een bombastische persoonlijkheid bedekt, doet een mankement zoals deze eerlijk gezegd pijn. Erger nog is hoe het hoofdpad van de campagne eveneens onder al deze punten lijdt, want het oppervlakkig geschreven script resulteerde in een onsamenhangend verloop, zeker naar de eindfases toe.

Conclusie

Team Reptile schepte met Bomb Rush Cyberfunk een project waar hun passie voor straatcultuur an sich er ontegensprekelijk van afdruipt. Alles waar dit spel in uitblinkt, zoals pakweg de audiovisuele presentatie, bewijst nogmaals dat deze Nederlanders heel wat expressieve artisticiteit in hun mars hebben. Hun verslavende multiplayer-titels (lees: Lethal League en diens opvolger) waren dus geen toevalstreffers! Voor SEGA-fans is het tegelijkertijd mooi dat er na twee decennia een Jet Set Radio 3 bestaat – weliswaar in officieuze capaciteit – maar jammer genoeg kunnen we hier niet over een perfecte landing spreken. Ik amuseerde me met de stunt-gerichte (doch kalmerende) gameplay, maar aan de andere kant struikelt het spel met de actie. Men kon ook meer potentieel uit zowel de setting als de aanwezige personages persen, maar ik zeur hier enkel over omdat de kwalitatieve lat elders erg hoog ligt. Zulke minpunten belemmerden mijn pret echter niet, en ik ben automatisch benieuwd over wat Team Reptile hierna wilt doen. Stiekem hoop ik voor een Crazy Taxi-achtige ‘kopie’ of een high score belevenis zoals Rollerdrome!

Pro

• Opmerkelijke soundtrack en visuals
• Rustgevende 'vibes'
• Vlotte controles en veel flexibiliteit qua combo's

Con

• Camera soms een hindernis
• Zwakke actie
• Setting en personages bereiken hun potentieel niet

7.5

Over

Beschikbaar vanaf

18 augustus 2023

Gespeeld op

1. PC

Beschikbaar op

1. Nintendo Switch
2. PC
3. PlayStation 4
4. PlayStation 5
5. Xbox One
6. Xbox Series X|S

Genre

1. Action
2. Sport

Ontwikkelaar

1. Team Reptile

Uitgever

1. Team Reptile

Website

Officiële website

Partnerlink

Koop hier en steun ons!

 

Enkele jaren geleden startte ik nog eens Jet Set Radio Future op en was enorm teleurgesteld. Het spel voelde gewoonweg enorm gedateerd aan en begon heel snel te vervelen.

Dit even geprobeerd en had na een uurtje al hetzelfde gevoel :/