De meest sexy heks ter wereld is terug voor een gloednieuw avontuur en deze keer hebben we het genoegen om kennis te maken met meerdere Bayonetta's. Inderdaad, net zoals het MCU verkent ook de Bayonetta-reeks het multiversum en is het aan haar om het lot van de meerdere werelden te redden van een almachtige vijand genaamd Singularity. It's time to be naughty again baby!
We hebben lang moeten wachten op Bayonetta 3
, het spel werd aangekondigd in 2017, en we hebben intussen de eerste twee delen in de reeks kunnen herontdekken op de Nintendo Switch, maar sinds eind vorige maand konden we eindelijk opnieuw onze beste capriolen bovenhalen in het nieuwste spel van PlatinumGames, die na de uitschuiver met Babylon's Fall toch wel iets goed te maken had. Gelukkig hebben ze met Bayonetta een vaste waarde in de hand, want de twee eerste games behoren tot de top in hun genre. Ik was bij aanvang van het spel alvast benieuwd of ze voor een derde keer in de roos hebben kunnen schieten.
Bayonetta's tellen
Zoals we gewend zijn van de reeks, windt het verhaal er geen doekjes om en maken we direct kennis met het nieuwe speelbare personage Viola, zien we de Bayonetta uit de eerste game sterven en maken we kennis met het multiversum van de reeks. Viola weet immers net te ontsnappen naar een andere realiteit en roept hier de hulp in van het Bayonetta-personage dat de hoofdfiguur van het spel zal zijn. Ze vraagt aan Bayonetta om vijf Chaos Gears te verzamen om een poort naar het Alphaverse te openen om zo Singularity te kunnen verslaan voordat hij het multiversum kan vernietigen en zijn realiteit kan laten samensmelten met de World of Chaos.
Het tempo van het verhaal wordt hoog gehouden en het spel neemt je mee op een wilde rit waarbij je als Bayonetta van de ene alternatieve wereld naar de andere hopt terwijl je hordes aan vijanden afslacht en kennismaakt met verschillende versies van het hoofdpersonage. Met de komst van een nieuwe antagonist, introduceerd het spel ook een nieuwe verzameling vijanden die al snel de naam Homunculi opgeplakt krijgen. Maar nieuwe vijanden of niet, Bayonetta 3 speelt grotendeels nog steeds hetzelfde als de vorige delen en fans zullen blij zijn dat het geliefde gevechtssysteem terug is. Witch Time, Torture Attacks, Climax Torture Kills, waanzinnige wapens en combo's: ze zijn allemaal opnieuw van de partij. Bovendien introduceert dit derde deel nieuwe mechanismes om vijanden te lijf te gaan zoals Demon Slave en Demon Masquerade. Die eerste laat je toe om tijdelijk controle te nemen over de demonen die Bayonetta oproept, terwijl de tweede Bayonetta voor een korte tijd zelfs laat fusioneren met een demoon.
Multiverse of batshit craziness
Wat volgt is een wilde rit waarbij het spel je steeds weet te verrassen met indrukwekkende set pieces, overdreven baasgevechten en zelfs wisselende gameplaystijlen. Zo zit je het ene moment een puzzel op te lossen door de tijd te manipuleren, om kort daarna op de rug van een demonenspin doorheen een instortende stad te racen, waarna je plots een andere versie van Bayonetta controleert om vervolgens af te sluiten met een climactisch gevecht waarbij Bayonetta haar eigen hart uitrukt om een powered-up versie van haar Gomorrah-demoon op te roepen die als een ware kaiju vecht tegen een enorme baas in een soort van 2D fighting game-sequentie. Het mag duidelijk zijn dat het samenwerken met Yoko Taro aan NieR: Automata voor heel wat inspiratie heeft gezorgd bij PlatinumGames in de manieren waarmee het spel diversifieert in speelstijl. Helaas zijn niet alle gameplaysequenties even geslaagd en zo was ik bijvoorbeeld minder fan van de haast Metroidvania-achtige stealthlevels met Jeanne.
Soms zijn er ook andere segmenten die niet altijd even geslaagd aanvoelen, zoals de platformsecties met tijdslimiet of de manier waarop je met de treindemoon aanvalt. Naast een bijzonder vreemde keuze voor een demoon, is de besturing hier gewoon niet optimaal uitgewerkt. Daarnaast kiest Bayonatta 3 voor iets meer open levels die enige exploratie toelaten, maar dit haalt sporadisch het tempo teveel naar beneden en veel van de levels zijn gewoon niet uitnodigend genoeg om op verkenning te gaan. Bovendien zorgt dit ervoor dat levels soms langer aanvoelen dan nodig is. Gelukkig is dit niet al te nefast voor de ervaring, want de actievolle momenten zorgen voor een stevige dosis waanzinnig spektakel. Met het einde van deze dolle rit probeert PlatinumGames bovendien de trilogie rond de zwartharige heks af te sluiten, zonder alle deuren volledig toe te trekken. De manier waarop dit gebeurt zal evenwel niet door alle fans gesmaakt worden. Het is een gewaagd einde dat zijn voor- en tegenstanders zal hebben.
De olifant in de kamer
Verder is er nog één element waar we, zoals de ondertitel aangeeft, helaas niet om heen kunnen. Hoe dankbaar we Nintendo ook zijn dat zij de Bayonetta-reeks hebben gered en PlatinumGames zelfs de kans hebben gegeven om dit derde deel te maken, we kunnen helaas niet heen om het feit dat de Switch-console gewoon te zwak is voor dit spel. Terwijl we stilaan evolueren naar een industrie waar 4K/60FPS hopelijk de norm wordt, moet Bayonetta 3 het stellen met de hardware van de Switch, waardoor er grafisch nauwelijks enige evolutie merkbaar lijkt te zijn. PlatinumGames lijkt duidelijk haar uiterste best gedaan te hebben om de best mogelijke versie te realiseren op de console, maar het idee dat dit spel de visuele pracht van de next-gen consoles naast zich neer moet leggen, zorgt toch voor een wrang gevoel. De cutscenes zijn vaak knap, maar eens je begint te spelen krijg je omgevingstextures voorgeschoteld die lijken af te stammen uit het PS3-tijdperk, een frame rate die niet altijd consistent is en een resolutie die schippert tussen 810p tot zelfs 480p in handheldmodus. Wie wat dieper wilt ingaan op de performance, kan trouwens de altijd uitstekende analyse van Digital Foundry bekijken van het spel.
Wat me ook steeds verbaast, is dat Nintendo de spellen die op de console veschijnen, zelden censureert, zelfs al is dit de meest familievriendelijke console. Er zijn heel wat lewdy games te ontdekken in de store en gelukkig kunnen we Bayonetta 3 nog steeds in haar ongecensureerde puurheid spelen. Maar voor zij die zich toch wat ongemakkelijk voelen bij het naakt en andere 18+-elementen, hebben de makers met de Naive Angel Mode een speciale modus toegevoegd die al deze elementen op een al dan niet speelse wijze censureert. Zo geven ze ons eigenlijk het beste van beide werelden, al voelt dit voor de echte fans natuurlijk wat overbodig aan en vangen de nieuwe spelers normaal gezien aan met de eerste twee delen waarbij dit concept niet van toepassing is.
We hebben lang moeten wachten op Bayonetta 3
Bayonetta's tellen
Zoals we gewend zijn van de reeks, windt het verhaal er geen doekjes om en maken we direct kennis met het nieuwe speelbare personage Viola, zien we de Bayonetta uit de eerste game sterven en maken we kennis met het multiversum van de reeks. Viola weet immers net te ontsnappen naar een andere realiteit en roept hier de hulp in van het Bayonetta-personage dat de hoofdfiguur van het spel zal zijn. Ze vraagt aan Bayonetta om vijf Chaos Gears te verzamen om een poort naar het Alphaverse te openen om zo Singularity te kunnen verslaan voordat hij het multiversum kan vernietigen en zijn realiteit kan laten samensmelten met de World of Chaos.
Het tempo van het verhaal wordt hoog gehouden en het spel neemt je mee op een wilde rit waarbij je als Bayonetta van de ene alternatieve wereld naar de andere hopt terwijl je hordes aan vijanden afslacht en kennismaakt met verschillende versies van het hoofdpersonage. Met de komst van een nieuwe antagonist, introduceerd het spel ook een nieuwe verzameling vijanden die al snel de naam Homunculi opgeplakt krijgen. Maar nieuwe vijanden of niet, Bayonetta 3 speelt grotendeels nog steeds hetzelfde als de vorige delen en fans zullen blij zijn dat het geliefde gevechtssysteem terug is. Witch Time, Torture Attacks, Climax Torture Kills, waanzinnige wapens en combo's: ze zijn allemaal opnieuw van de partij. Bovendien introduceert dit derde deel nieuwe mechanismes om vijanden te lijf te gaan zoals Demon Slave en Demon Masquerade. Die eerste laat je toe om tijdelijk controle te nemen over de demonen die Bayonetta oproept, terwijl de tweede Bayonetta voor een korte tijd zelfs laat fusioneren met een demoon.
Multiverse of batshit craziness
Wat volgt is een wilde rit waarbij het spel je steeds weet te verrassen met indrukwekkende set pieces, overdreven baasgevechten en zelfs wisselende gameplaystijlen. Zo zit je het ene moment een puzzel op te lossen door de tijd te manipuleren, om kort daarna op de rug van een demonenspin doorheen een instortende stad te racen, waarna je plots een andere versie van Bayonetta controleert om vervolgens af te sluiten met een climactisch gevecht waarbij Bayonetta haar eigen hart uitrukt om een powered-up versie van haar Gomorrah-demoon op te roepen die als een ware kaiju vecht tegen een enorme baas in een soort van 2D fighting game-sequentie. Het mag duidelijk zijn dat het samenwerken met Yoko Taro aan NieR: Automata voor heel wat inspiratie heeft gezorgd bij PlatinumGames in de manieren waarmee het spel diversifieert in speelstijl. Helaas zijn niet alle gameplaysequenties even geslaagd en zo was ik bijvoorbeeld minder fan van de haast Metroidvania-achtige stealthlevels met Jeanne.
De actievolle momenten zorgen voor een stevige dosis waanzinnig spektakel.
Soms zijn er ook andere segmenten die niet altijd even geslaagd aanvoelen, zoals de platformsecties met tijdslimiet of de manier waarop je met de treindemoon aanvalt. Naast een bijzonder vreemde keuze voor een demoon, is de besturing hier gewoon niet optimaal uitgewerkt. Daarnaast kiest Bayonatta 3 voor iets meer open levels die enige exploratie toelaten, maar dit haalt sporadisch het tempo teveel naar beneden en veel van de levels zijn gewoon niet uitnodigend genoeg om op verkenning te gaan. Bovendien zorgt dit ervoor dat levels soms langer aanvoelen dan nodig is. Gelukkig is dit niet al te nefast voor de ervaring, want de actievolle momenten zorgen voor een stevige dosis waanzinnig spektakel. Met het einde van deze dolle rit probeert PlatinumGames bovendien de trilogie rond de zwartharige heks af te sluiten, zonder alle deuren volledig toe te trekken. De manier waarop dit gebeurt zal evenwel niet door alle fans gesmaakt worden. Het is een gewaagd einde dat zijn voor- en tegenstanders zal hebben.
De olifant in de kamer
Verder is er nog één element waar we, zoals de ondertitel aangeeft, helaas niet om heen kunnen. Hoe dankbaar we Nintendo ook zijn dat zij de Bayonetta-reeks hebben gered en PlatinumGames zelfs de kans hebben gegeven om dit derde deel te maken, we kunnen helaas niet heen om het feit dat de Switch-console gewoon te zwak is voor dit spel. Terwijl we stilaan evolueren naar een industrie waar 4K/60FPS hopelijk de norm wordt, moet Bayonetta 3 het stellen met de hardware van de Switch, waardoor er grafisch nauwelijks enige evolutie merkbaar lijkt te zijn. PlatinumGames lijkt duidelijk haar uiterste best gedaan te hebben om de best mogelijke versie te realiseren op de console, maar het idee dat dit spel de visuele pracht van de next-gen consoles naast zich neer moet leggen, zorgt toch voor een wrang gevoel. De cutscenes zijn vaak knap, maar eens je begint te spelen krijg je omgevingstextures voorgeschoteld die lijken af te stammen uit het PS3-tijdperk, een frame rate die niet altijd consistent is en een resolutie die schippert tussen 810p tot zelfs 480p in handheldmodus. Wie wat dieper wilt ingaan op de performance, kan trouwens de altijd uitstekende analyse van Digital Foundry bekijken van het spel.
Wat me ook steeds verbaast, is dat Nintendo de spellen die op de console veschijnen, zelden censureert, zelfs al is dit de meest familievriendelijke console. Er zijn heel wat lewdy games te ontdekken in de store en gelukkig kunnen we Bayonetta 3 nog steeds in haar ongecensureerde puurheid spelen. Maar voor zij die zich toch wat ongemakkelijk voelen bij het naakt en andere 18+-elementen, hebben de makers met de Naive Angel Mode een speciale modus toegevoegd die al deze elementen op een al dan niet speelse wijze censureert. Zo geven ze ons eigenlijk het beste van beide werelden, al voelt dit voor de echte fans natuurlijk wat overbodig aan en vangen de nieuwe spelers normaal gezien aan met de eerste twee delen waarbij dit concept niet van toepassing is.
Conclusie
Bayonetta 3 is een geweldige hack and slash-game die de fans een waanzinnig spektakel voorschotelt, al maakt het spel onderweg enkele kleine uitschuivertjes en is het helaas ook enkele maatjes te groot voor de Nintendo Switch. Toch blijft het spel zeker een aanrader voor fans van snelle en stijlvolle hack and slash-actie.
Pro
- Wilde rit van jewelste
- Heerlijke gevechten
- (On)gecensureerd
Con
- Switch-console is duidelijk te zwak voor deze game
- Einde zal niet bij iedereen in de smaak vallen
- Niet alle gameplayelementen werken even goed
8
Over
Beschikbaar vanaf
28 oktober 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- Hack and slash
Ontwikkelaar
- PlatinumGames Inc
Uitgever
- Nintendo
