Oorlogen en veldslagen behoren al decennialang tot de populairste thema’s in videogames. Nintendo staat echter die hele tijd al bekend als een uitgever met een eerder pacifistische uitstraling. Maar dat weerhoudt hen er niet van om spelers af en toe toch naar oorlogsgebied te sturen. In 2001 lieten ze de Advance Wars-reeks voor het eerst los op de westerse wereld. Toch draaide deze reeks in Japan al mee sinds de begindagen van Nintendo, met uitgaven op de NES, Game Boy en SNES. Als tiener heb ik erg genoten van Advance Wars 1 en 2 op de Game Boy Advance, dus toen deze remake voor de Switch werd aangekondigd, werd ik overspoeld door nostalgie. Ik doe dus mijn uiterste best om het hoofd helder te houden om dit spel aan een objectief oordeel te onderwerpen.
Fans moesten geduld opbrengen voor de release, want oorspronkelijk zou het spel uitgebracht worden net toen een Russisch stuk onbenul Oekraïne was binnengevallen. Nintendo besloot wijselijk om de release even uit te stellen, want onder het bijna schattige uiterlijk van Advance Wars schuilt wel degelijk een meedogenloos spel waarin jij als commandant doodleuk territorium inpalmt. Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp
blaast de serie hopelijk nieuw leven in, en combineert beide Game Boy Advance-games.
Het draait er dus om dat je je pionnen strategisch plaatst en vooruit denkt. Een verkeerde zet kan ervoor zorgen dat je weerloos moet toekijken hoe je kostbare eenheden in de pan gehakt worden, maar af en toe moet je ook tactisch eenheden opofferen. Soms heb je barakken, havens of luchthavens ter beschikking waarmee je nieuwe eenheden kunt produceren. In dat soort scenario’s zijn de steden van erg groot belang. Elke stad die jou toebehoort, levert aan het begin van je beurt extra geld op dat je kan spenderen aan nieuwe troepen. Er zijn in de campagne echter ook tal van scenario’s waarin je het moet doen met een vooraf bepaalde samenstelling van eenheden, zonder de mogelijkheid om nieuwe te produceren. De campagnes van Advance Wars 1 en 2 volgen een luchtige verhaallijn. Dit heeft altijd een beetje vreemd aangevoeld, want kort door de bocht ben je gewoon een tiran die land afpakt, maar de commandanten zijn continu aan het grappen en grollen, wat alles makkelijk verteerbaar houdt. En uiteraard is er een vijand die door en door slecht is.
Het gebeurt doorgaans niet zo vaak, maar persoonlijk vind ik de campagne van Advance Wars 2 een heel stuk leuker dan die van het eerste deel. Er zit veel meer afwisseling in de scenario’s, met hier en daar unieke uitschieters. Bij de campagne van het eerste deel ben je quasi de hele tijd hetzelfde aan het doen. Dat betekent niet dat ik die met tegenzin uitgespeeld heb, want de gameplay blijft hoe dan ook ijzersterk overeind staan. Je kunt overigens de campagne van het eerste deel overslaan, maar Nintendo raadt het je vriendelijk af met een boodschap die je kunt negeren. Je bent gemakkelijk tussen de tien en twintig uur zoet per campagne, dus je krijgt echt wel waar voor je geld, zelfs al gaat het in feite om een oud spel in een nieuw uniform.
Wat het grafische aspect betreft, loop ik niet helemaal warm voor de gekozen stijl. Het ziet er allemaal wel erg braafjes en generisch uit. Als men had ingezet op moderne pixel-art, zou het er volgens mij leuker uitzien, en het zou een vette knipoog zijn naar de origine van deze games. Maar dat is natuurlijk zeer subjectief, een ander heeft vast niets aan te merken op de graphics. Om de subjectieve lijn nog even door te trekken: de muziek begon al erg snel op mijn zenuwen te werken en heb ik bijgevolg uitgeschakeld. Steeds dezelfde korte riedeltjes horen, uren aan een stuk, was niet optimaal voor mijn mentaal welzijn. Dit zijn echter puntjes die absoluut geen schaduw werpen over het spel, dat puur dankzij de gameplay moeiteloos de tand des tijds doorstaat. Want los van de grafische upgrade is er amper iets veranderd.
Fans moesten geduld opbrengen voor de release, want oorspronkelijk zou het spel uitgebracht worden net toen een Russisch stuk onbenul Oekraïne was binnengevallen. Nintendo besloot wijselijk om de release even uit te stellen, want onder het bijna schattige uiterlijk van Advance Wars schuilt wel degelijk een meedogenloos spel waarin jij als commandant doodleuk territorium inpalmt. Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp
Te land, ter zee en in de lucht
De opzet van deze games is vrij eenvoudig. Als commandant stuur je je troepen aan op een doorgaans klein gebied, en win je een gevecht door het hoofdkwartier van de vijand te veroveren of door alle vijandige troepen uit te schakelen. Je hebt een hele resem aan eenheden, waaronder infanterie, verschillende formaten van tanks, verkennende jeeps, langeafstandsraketten, en later zelfs duikboten, vliegdekschepen, helikopters, straaljagers en bommenwerpers. Deze eenheden hebben elk hun sterktes en zwaktes ten opzichte van andere eenheden, en beperkingen wat het overbruggen van terrein betreft. Infanterie is natuurlijk heel kwetsbaar, maar je hebt ze nodig om steden van je tegenstander te veroveren, en ze zijn bovendien de enige landeenheden die zich over bergen kunnen verplaatsen. Tanks kunnen dan weer verwoestend toeslaan op zwakkere landeenheden, maar zijn een vogel voor de kat als er een bommenwerper langs vliegt.Je krijgt echt wel waar voor je geld, zelfs al gaat het in feite om een oud spel in een nieuw uniform.
Het draait er dus om dat je je pionnen strategisch plaatst en vooruit denkt. Een verkeerde zet kan ervoor zorgen dat je weerloos moet toekijken hoe je kostbare eenheden in de pan gehakt worden, maar af en toe moet je ook tactisch eenheden opofferen. Soms heb je barakken, havens of luchthavens ter beschikking waarmee je nieuwe eenheden kunt produceren. In dat soort scenario’s zijn de steden van erg groot belang. Elke stad die jou toebehoort, levert aan het begin van je beurt extra geld op dat je kan spenderen aan nieuwe troepen. Er zijn in de campagne echter ook tal van scenario’s waarin je het moet doen met een vooraf bepaalde samenstelling van eenheden, zonder de mogelijkheid om nieuwe te produceren. De campagnes van Advance Wars 1 en 2 volgen een luchtige verhaallijn. Dit heeft altijd een beetje vreemd aangevoeld, want kort door de bocht ben je gewoon een tiran die land afpakt, maar de commandanten zijn continu aan het grappen en grollen, wat alles makkelijk verteerbaar houdt. En uiteraard is er een vijand die door en door slecht is.
Ruslandje spelen
Doorheen de campagne krijg je de mogelijkheid om met een hele reeks verschillende commandanten te spelen. Het gaat vaak om een karikaturale weergave van bestaande (ex-)wereldmachten zoals Japan, nazi-Duitsland en Rusland. Ze hebben elk unieke kwaliteiten die je in je voordeel kunt gebruiken. Zo zijn er bijvoorbeeld specialisten die uitblinken in luchtgevechten, of daar juist zwak in zijn en liever al hun vergaarde centen inzetten op een leger tanks. Tijdens het spelen loopt er gaandeweg een metertje vol, dat uiteindelijk zal leiden tot het vrijspelen van een superkracht. Ook deze krachten zijn uniek per commandant en het kan gaan van het genezen van gewonde eenheden tot het uitbreiden van het bereik van langeafstandsraketten. Het spel is volledig turn-based, waarbij je eerst al je eenheden verplaatst, eventueel gepaard met een aanval, en de beurt nadien doet je tegenstander hetzelfde. Het principe is volledig gelijk aan Fire Emblem, dat hier in het Westen destijds werd geïntroduceerd dankzij het succes van Advance Wars, en hier intussen uitgegroeid is tot de populairste van de twee. Beide gamereeksen zijn oorspronkelijk ontwikkeld door Intelligent Systems, al is het wel WayForward dat zich mocht ontfermen over deze heruitgave.De gameplay is nog steeds zo verslavend als destijds op de Game Boy Advance.
Het gebeurt doorgaans niet zo vaak, maar persoonlijk vind ik de campagne van Advance Wars 2 een heel stuk leuker dan die van het eerste deel. Er zit veel meer afwisseling in de scenario’s, met hier en daar unieke uitschieters. Bij de campagne van het eerste deel ben je quasi de hele tijd hetzelfde aan het doen. Dat betekent niet dat ik die met tegenzin uitgespeeld heb, want de gameplay blijft hoe dan ook ijzersterk overeind staan. Je kunt overigens de campagne van het eerste deel overslaan, maar Nintendo raadt het je vriendelijk af met een boodschap die je kunt negeren. Je bent gemakkelijk tussen de tien en twintig uur zoet per campagne, dus je krijgt echt wel waar voor je geld, zelfs al gaat het in feite om een oud spel in een nieuw uniform.
Waaier aan mogelijkheden
Naast de campagnes kun je nog een heleboel andere dingen doen. Je kunt losstaande veldslagen uitvechten waarin je de map kiest, het aantal commandanten (gaande van twee tot vier, waarin je optioneel in teams kunt samenwerken), het budget om eenheden mee te kopen, enzovoort. Ook multiplayer mocht natuurlijk niet ontbreken. Erg leuk dat deze optie er is, maar een gevecht kan makkelijk urenlang duren, dus je moet qua geduld op dezelfde golflengte zitten als je tegenstander. Je kunt een multiplayer gevecht niet opslaan om later verder te zetten. Online kun je enkel tegen je vrienden spelen. Je kunt ook zelf maps bouwen, waar je volledige vrijheid hebt qua grootte van het terrein, landschapstypes en soorten eenheden die gecreëerd kunnen worden.Wat het grafische aspect betreft, loop ik niet helemaal warm voor de gekozen stijl. Het ziet er allemaal wel erg braafjes en generisch uit. Als men had ingezet op moderne pixel-art, zou het er volgens mij leuker uitzien, en het zou een vette knipoog zijn naar de origine van deze games. Maar dat is natuurlijk zeer subjectief, een ander heeft vast niets aan te merken op de graphics. Om de subjectieve lijn nog even door te trekken: de muziek begon al erg snel op mijn zenuwen te werken en heb ik bijgevolg uitgeschakeld. Steeds dezelfde korte riedeltjes horen, uren aan een stuk, was niet optimaal voor mijn mentaal welzijn. Dit zijn echter puntjes die absoluut geen schaduw werpen over het spel, dat puur dankzij de gameplay moeiteloos de tand des tijds doorstaat. Want los van de grafische upgrade is er amper iets veranderd.
Conclusie
Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp is nog net zo leuk als twintig jaar geleden. Het meest opvallende verschil ten opzichte van het origineel, is natuurlijk de grafische upgrade. De gameplay is nog steeds zo verslavend als destijds op de Game Boy Advance, en daar is quasi niks aan veranderd, wat boekdelen spreekt over hoe sterk deze destijds al was. De campagnes zijn overgenomen uit de originele games, maar verder zijn er zal van nieuwe toevoegingen. Dit is exact wat de fans van het origineel willen zien en tegelijk kan dit hopelijk tot een nieuwe resem fans leiden. Het is niet zonder gebreken, maar de minpuntjes vallen in het niets vergeleken met de pluspunten. Met twee stevige campagnes, een hele reeks uitdagingen, (online) multiplayer en de level editor zal je een hele tijd zoet zijn vooraleer de verveling toeslaat.
Pro
- Net zo verslavend als op de Game Boy Advance
- Veel waar voor je geld
- Meeslepende campagnes
- Nieuwe toevoegingen
Con
- Grafisch nogal matig
- Soundtrack wordt erg snel repetitief
8
Over
Beschikbaar vanaf
21 april 2023
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
Genre
- Strategy
Ontwikkelaar
- WayForward
Uitgever
- Nintendo
