Toen Witchfire voor het eerst aangekondigd werd, het moet ondertussen al meer dan zes jaar geleden zijn, vielen de waanzinnig goede visuals mij meteen op. Witchfire is een single player dark fantasy shooter welke gemaakt wordt door The Astronauts, met een aantal creative leads aan boord die eerder Painkiller, Bulletstorm en The Vanishing of Ethan Carter wisten te bedenken, alledrie toch geen kleine titels. Sinds 20 september kun je de game exclusief spelen op de pc, namelijk via Early Access op de Epic Games Store. Later zal het spel nog verschijnen op diverse andere platformen.
Net als in The Vanishing of Ethan Carter gebruikten de ontwikkelaars van Witchfire fotogrammetrietechnologie om tot die verbluffende beeldkwaliteit te komen. Daarnaast presenteren ze het spel maar al te graag als een “roguelite voor mensen die een hekel hebben aan roguelites”. Helaas klinkt dat heel wat profetischer dan ik ooit hoopte in deze preview te moeten vertellen.
Niet toevallig is de speler ook zo’n uitverkorene. Om in je missie te slagen, beschik je al vanaf de eerste minuut over een pistool en later, na een beetje af te zien en een aantal welverdiende upgrades, komen daar nog heel wat krachtiger vuurwapens en toverspreuken bij. Letterlijk aangehaald is het einddoel van de game om de beruchte heks van de Zwarte Zee te vinden, het spookleger dat haar beschermt te vernietigen en een mysterieus artefact op te sporen dat uiteindelijk het tij van de oorlog kan doen omkeren. Als dat niet veelbelovend klinkt, denkt men dan toch al snel?
Witchfire bevat momenteel slechts twee maps welke ook nog eens best in een welbepaalde volgorde afgewerkt worden. Daarenboven zitten deze levels volgepropt met vooral hetzelfde type vijanden, namelijk moordzuchtige skeletten welke op het eerste zicht helemaal niets met hekserij lijken te maken hebben. Deze betoverde karkassen lopen ook heel vaak om onbekende reden achteruit en doen je initieel nagenoeg niks van zodra je in hun gezichtsveld komt. Maar net wanneer je daardoor overmoedig als een Ikaros begint te denken dat je ze maar om te leggen hebt met je afstandsschoten, tijdelijk verworven perks én persistente speciale krachten, belagen er plots heel wat meer van die gemene snoodaards je van allerlei kanten met vuurballen en andere van die uiterst fatale powers. Kortom, rechtvaardigheid voelt helemaal anders aan, maar we zullen het maar plaatsen onder de vlag it's part of the game zeker?
Beide avonturen, als we de veelal korte ervaring van een run op één van de beide kaarten in Witchfire voor een keer zo mogen noemen, lanceer je vanaf een portaal in de centrale hub, ook wel het Hermitorium genoemd. Wanneer je sterft, beland je terug in deze zelfde Testing Grounds, waar je onder andere een apotheek, een workshop en een wapensmid terugvindt om je build generiek wat sterker te maken. Als je daarnaast een kaart waar je eerder het leven liet opnieuw bezoekt, kun je je verloren resten op die specifieke locatie terug oprapen. Je kunt gelukkig ook een quest uitvoeren puur om grondstoffen (waaronder shards en chunks, onthoud gewoon: kristallen) te verzamelen, en dan snel terugkeren naar het Hermitorium om jezelf wat verder te upgraden. Tenminste, dat plan gaat op wanneer je - vaak met behulp van de weliswaar duidelijke kaart - een portaal vindt dat je toelaat om dat level vroegtijdig weer te verlaten.
De verbazingwekkend knappe omgevingen slagen er daarnaast niet in om wel erg lineaire spelwereld te verhullen, vol onzichtbare muren en onbereikbare hoogtes en elke vorm van interactie ontberend. Zelfs op een rots klauteren kan gewoonweg niet. Wanneer je met de zoveelste double jump ergens niet geraakt, zal het gewoon niet lukken. Gelukkig stelt het beeld niet teleur en het spel draait ook supersoepel, mede dankzij de uitgebreide keuzes wat de upscaling tech betreft. Ja, als voornaamste lichtpunt ziet Witchfire er tenminste wel even prachtig uit als de trailer beloofde. Maar dat maakt het in zijn huidige staat jammer genoeg nog geen game die echt het spelen waard is.
Net als in The Vanishing of Ethan Carter gebruikten de ontwikkelaars van Witchfire fotogrammetrietechnologie om tot die verbluffende beeldkwaliteit te komen. Daarnaast presenteren ze het spel maar al te graag als een “roguelite voor mensen die een hekel hebben aan roguelites”. Helaas klinkt dat heel wat profetischer dan ik ooit hoopte in deze preview te moeten vertellen.
Op heksen jagen is toch fun?
Wat de setting betreft, heeft Witchfire alvast alle troeven in huis om er ook figuurlijk een knaller van te maken. Dat is vooral te danken aan zijn grimmige fantasiewereld, deels gebaseerd op die lang vervlogen realiteit waarin de heksenvervolging nogal een dingetje was. In die vergeten tijden verbood de kerk inderdaad het beoefenen van heidense magie, met strenge repercussies voor wie dat alsnog durfde te doen. In functie van de gameplay echter fantaseerde men bij The Astronauts daar nog bij dat er toen ook heel wat zondaars gratie konden verkrijgen, wanneer ze zich vrijwillig lieten omdopen als onsterfelijke heksenjagers en de daad ook bij dat woord voegden.Niet toevallig is de speler ook zo’n uitverkorene. Om in je missie te slagen, beschik je al vanaf de eerste minuut over een pistool en later, na een beetje af te zien en een aantal welverdiende upgrades, komen daar nog heel wat krachtiger vuurwapens en toverspreuken bij. Letterlijk aangehaald is het einddoel van de game om de beruchte heks van de Zwarte Zee te vinden, het spookleger dat haar beschermt te vernietigen en een mysterieus artefact op te sporen dat uiteindelijk het tij van de oorlog kan doen omkeren. Als dat niet veelbelovend klinkt, denkt men dan toch al snel?
Maar, waar zijn die heksen dan?
Helaas, in de praktijk blijkt Witchfire voorlopig een pak minder spannende ervaring. Al vanaf de eerste minuten voelt de game aan als een nogal ledige arena shooter, welke voor mij evengoed als multiplayerspel had kunnen uitgewerkt zijn. Ja, wie ideaalbeelden koesterde sinds die prachtige, sfeerscheppende trailer uit 2017 en een immersieve story-driven shooter over heksen dacht te mogen verwachten, zal mogelijks toch wat bedrogen uitkomen. In de Early Access-versie is er namelijk bitter weinig terug te vinden van de premisse welke dat indrukwekkende filmpje van toen suggereerde.Witchfire bevat momenteel slechts twee maps welke ook nog eens best in een welbepaalde volgorde afgewerkt worden. Daarenboven zitten deze levels volgepropt met vooral hetzelfde type vijanden, namelijk moordzuchtige skeletten welke op het eerste zicht helemaal niets met hekserij lijken te maken hebben. Deze betoverde karkassen lopen ook heel vaak om onbekende reden achteruit en doen je initieel nagenoeg niks van zodra je in hun gezichtsveld komt. Maar net wanneer je daardoor overmoedig als een Ikaros begint te denken dat je ze maar om te leggen hebt met je afstandsschoten, tijdelijk verworven perks én persistente speciale krachten, belagen er plots heel wat meer van die gemene snoodaards je van allerlei kanten met vuurballen en andere van die uiterst fatale powers. Kortom, rechtvaardigheid voelt helemaal anders aan, maar we zullen het maar plaatsen onder de vlag it's part of the game zeker?
Beide avonturen, als we de veelal korte ervaring van een run op één van de beide kaarten in Witchfire voor een keer zo mogen noemen, lanceer je vanaf een portaal in de centrale hub, ook wel het Hermitorium genoemd. Wanneer je sterft, beland je terug in deze zelfde Testing Grounds, waar je onder andere een apotheek, een workshop en een wapensmid terugvindt om je build generiek wat sterker te maken. Als je daarnaast een kaart waar je eerder het leven liet opnieuw bezoekt, kun je je verloren resten op die specifieke locatie terug oprapen. Je kunt gelukkig ook een quest uitvoeren puur om grondstoffen (waaronder shards en chunks, onthoud gewoon: kristallen) te verzamelen, en dan snel terugkeren naar het Hermitorium om jezelf wat verder te upgraden. Tenminste, dat plan gaat op wanneer je - vaak met behulp van de weliswaar duidelijke kaart - een portaal vindt dat je toelaat om dat level vroegtijdig weer te verlaten.
Inspiratie is niet iedereen gegeven
Allesbehalve bijkomstig is dat ook de (onmogelijk aan te passen) moeilijkheidsgraad helemaal niet van de poes is. Doordat de vijanden vaak letterlijk uit het niets respawnen is het haast ondoenbaar om de kaart volledig van het gespuis te vrijwaren. Wanneer je dan weer maar eens het loodje legt, wordt je een flinke dosis Witchfire-punten ontnomen. En inderdaad, deze bonuspunten dien je net in te zetten om de broodnodige Ascension-upgrades vrij te kunnen spelen. Kortom, aan uitdaging geen gebrek, maar qua balans is er wel nog zeker wat werk aan de winkel.Als voornaamste lichtpunt, ziet Witchfire er wel even prachtig uit als de trailer beloofde.
De verbazingwekkend knappe omgevingen slagen er daarnaast niet in om wel erg lineaire spelwereld te verhullen, vol onzichtbare muren en onbereikbare hoogtes en elke vorm van interactie ontberend. Zelfs op een rots klauteren kan gewoonweg niet. Wanneer je met de zoveelste double jump ergens niet geraakt, zal het gewoon niet lukken. Gelukkig stelt het beeld niet teleur en het spel draait ook supersoepel, mede dankzij de uitgebreide keuzes wat de upscaling tech betreft. Ja, als voornaamste lichtpunt ziet Witchfire er tenminste wel even prachtig uit als de trailer beloofde. Maar dat maakt het in zijn huidige staat jammer genoeg nog geen game die echt het spelen waard is.
Conclusie
Helaas blijkt Witchfire momenteel de hoge verwachtingen niet in te lossen. Ik stel me vooral vragen bij de relevantie van de game, ondanks de grafische pracht en de erg soepele frame rate. Het verhaal lijkt onvoldoende sterk om de gameplay te dragen en er echt een immersieve, unieke ervaring van te maken. Er bestaan daarnaast al heel wat soortgelijke games (al dan niet voorzien van een multiplayer-modus) welke een meer gebalanceerde en minder repetitieve combat bieden. Hopelijk kunnen de ontwikkelaars er toch nog iets moois van maken, maar misschien zal daar wel hekserij voor nodig zijn.
Over
Beschikbaar vanaf
20 september 2023
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Roguelike
- Shooter
Ontwikkelaar
- The Astronauts
Uitgever
- The Astronauts
Website
Laatst bewerkt:
