Pedofilie - Een taboe op het hellend vlak geplaatst?
- Onderwerp starter Avondland
- Startdatum
Of dat het geval is weet ik niet.
Maar zelfs al daalt het aantal gevallen van misbruik niet, dan nog ben ik voor zulke initiatieven. Zoals aangehaald: die mensen kiezen daar niet en een heel groot deel gaat niet op die gevoelens in. Die zitten levenslang in de knoop met zichzelf en hun plek in de maatschappij. Die mensen (nog eens: mensen die er niet naar handelen) verdienen imo even veel hulp als iemand anders met een meer "standaard" psychologisch probleem.
Studies die bewijzen dat therapie bij pedofilie en pedoseksualiteit werkt, bedoel je? Dat is wel algemeen aanvaard, en zoals ik zei niet zomaar sinds 2 jaar of zo. Dat vind ik een beetje het licht van de zon ontkennen?
Elk van die studies komt op hetzelfde neer:
Offering counseling and psychotherapy to patients with pedophilia is considered an essential part of sexual abuse prevention by many experts in the field.
(https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0145213414002506)
Maar dan negeer je ook mijn bovenstaande stuk over hoe slachtoffers ook geraakt worden door die grote stempel die je drukt op alles wat kindermisbruik is. En hoezeer slachtoffers worden genegeerd als je alleen maar wilt platslaan en terroriseren. Want in veel gevallen is de hele familie een slachtoffer.
Sorry, dat dan weer wel.
Je kan niet kinderen het risico laten lopen om het slachtoffer te worden van een recidivist.
Als je één keer een kind aangerand hebt verdien je gewoon geen enkele kans meer in deze maatschappij.
Tussen de 19 en 37% recidivisme op lange termijn. Tja, dat risico moet je niet nemen met kinderen.
Heb jij dan de pech dat je toevallig geen recidivist zou worden, dat is dan jammer. Dan had je maar van de kinderen moet afblijven
In België spreken we over 262 veroordelingen van verkrachting van minderjarigen, dan spreek ik nog niet over de 2200 aanrandingen.
Als we een daling van 19-37% van de slachtoffers kunnen halen door 262 pedo's ergens op een eiland te zwieren kan ik dat alleen maar toejuichen.
Al was het maar om één slachtoffer te voorkomen vind ik dat zelfs gerechtvaardigd.
Doelbewust iemand verkrachten is één van de meest invasieve, levensveranderende misdaden.
TooChé
Well-known member
Het bespreekbaar maken & therapie bieden zou ervoor moeten zorgen dat slachtoffers minder stempel dragen ?
Dé drempel bij uitstek is net dat slachtoffers (kinderen) het als normaal beschouwen dat nonkel Freddy hun betast als hij wat teveel gedronken heeft. Dus laten ons een stap zetten in de richting naar net iets meer maatschappelijke aanvaarding? Vind ik zéér vreemde redenering
Maar ik leg toch in een vorige post uit dat het niet zo zwartwit is? Als iemand in de grijze zone zit tussen de pedofiele gedachten en de verkrachting van een kind, dan is dat zeer terecht ook gewoon misbruik. Zoals al gezegd, dat praat ik zeker niet goed. Maar die 17-jarige met zijn 7-jarige neefje, die in een spel een paar keer te ver gaat, een paar keer al "spelend" de broek aftrekken van het neefje, en plots gaat dat zo ver bij (beide onvolwassen geesten) dat dat neefje de jongen z'n penis vast heeft en daarmee wat speelt op vraag van de 17-jarige. Dat is het grootst mogelijke monster, en iedereen die daar iets anders over zegt, praat kindermisbruik goed of stimuleert het zelfs. Jij hebt het ook weer over "doelbewust verkrachten", maar er is nog heel veel daartussen, hoor.
Die 17-jarige moet de vergeetput in, en wie moet hem daarin sturen? Het 7-jarige neefje dat met die verpletterende verantwoordelijkheid wordt opgezadeld. De zoon van zijn tante. De familie die hij uit elkaar moet rukken. Dat is geen gezonde sfeer die je creëert. En dat is dan nog in het geval dat het uitkomt. Stel dat het niet uitkomt, die 17-jarige weet dat als hij weggekomen is met die grijze zone, hij daar nooit een woord over mag zeggen. En dus geen hulp zoeken, want dan moet hij het tegen zijn ouders zeggen.
Om nog te zwijgen over het stempel op de slachtoffers. Die automatisch even groot wordt als de stempel die je op de daders kleeft. Dat hangt aan elkaar vast. Kindermisbruik zit in zo'n grote taboesfeer dat het kind niet "die misbruikte" wil worden, want misbruik = kinderen kapotmaken, anders waren het geen grote monsters.
Wie heb je dan eigenlijk wél geholpen met je harde aanpak?
Integendeel, bovenstaande situatie heb ik zelf gehoord van iemand. Die ondertussen alles verwerkt heeft, dankzij heel wat therapie. Waarbij de familie alles heeft kunnen verwerken, en de dader nog altijd therapie volgt. Maar iedereen wel z'n leven kan verderzetten en elkaar in de ogen kan kijken.
@TooChé: Dat is echt niet waar. Ik kan alleen aanraden eens mee te gaan helpen in centra voor kindermisbruik. Want je voorstelling is totaal fout. Zo goed als elk kind snapt dat de situatie niet klopte, zo goed als meteen. Maar ze zwijgen, omdat ze vinden dat zij mee schuld dragen. Daar zorgt de pedofiel meestal wel voor (ons geheimpje!).
Lobmans
Well-known member
Cartooneske filmpjes wellicht niet. Maar wat met realistische computerbeelden? Stel dat zoiets kan helpen om mensen met bepaalde gevoelens toch "voldoende" bevrediging op dat vlak te kunnen geven? Ik heb nu niet de nodige kennis om te stellen dat dat effectief zou helpen, het zou natuurlijk ook juist een averechts effect kunnen hebben doordat het bepaalde gevoelens nog meer gaat aanwakkeren.
Zelf ben ik iemand die de discussie omtrent pedofilie toch ook met de nodige nuance probeert te bekijken.
Ik ben van mening dat pedofiele gevoelens bespreekbaar moeten zijn. Nu niet dat ge er tussen de soep en patatten over moet gaan kunnen praten met de bomma en nonkel tijdens het kerstfeest, maar wel dat we als maatschappij ons er in die mate voor open stellen dat iemand die van zichzelf merkt hij bepaalde gevoelens heeft, daar wel zonder schaamte over kan praten met bv de huisarts om vervolgens doorverwezen te worden naar gespecialiseerde hulp zonder zich daar écht over te moeten schamen.
Maar bon, in onze maatschappij heerst er in het algemeen nog een soort taboe rond het praten over mentale en psychische problemen en daar hulp voor zoeken (al is er de laatste jaren op dat vlak wel betenschap), dus vooraleer de maatschappij het ietwat "ok" zal vinden dat iemand over zijn pedofiele gevoelens durft praten, hebben we nog een ZEER lange weg te gaan.
Ik moet zeggen dat ik zelfs niet openlijk durf discussiëren over die zaken in het openbaar (bv social media), omdat ik weet dat als ge zulke zaken ook maar ietwat genuanceerd probeert te bespreken, ge meteen een hoop bagger over u heen zult krijgen en die reacties wil ik me toch liever besparen. Op een forum als dit is er gelukkig wel nog de nodige ruimte om discussies over zulke onderwerpen te voeren, ook al zal niet iedereen dezelfde mening er over hebben.
Ik kan me dus voorstellen dat het voor iemand die met zulke gevoelens zit echt wel immens moeilijk moet zijn om er over te praten en er hulp voor te zoeken. En dat laatste is toch iets waar verandering in mag komen, want zowel die personen als de maatschappij op zich zijn er alleen maar bij gebaat als zulke mensen deskundige hulp en begeleiding kunnen krijgen. Zelfs al is het maar 1 pedofiel op 10 die daartoe niet overgaat tot effectieve handelingen, dan nog is dat toch weer 1 kind dat gered is.
Alhoewel ik vind dat pedofiele gevoelens bespreekbaar moeten kunnen zijn, wordt de situatie natuurlijk anders wanneer het effectief over seksuele handelingen gaat. Al vind ik dat ook dáár er nog enige ruimte voor nuance moet zijn. Iemand van 40 die zich vergrijpt aan een 13-jarige, moet sowieso zwaar bestraft worden, daar denk ik dat iedereen het wel over eens zal zijn.Ge hebt echter ook situaties (en dat hoort ge best wel vaak in de media) waarbij er iemand van pakweg 21 zich schuldig heeft gemaakt aan sexting, of zelfs fysiek contact, met iemand van 14-15. Dat zijn zaken die we daarom niet moeten goedkeuren, maar daar mogen we imo zowel moreel gezien als qua strafmaat zo'n situatie als maatschappij toch nog anders bekijken dan een oude vent die een kind verkracht, terwijl het nu (correct me if I'm wrong) beiden gewoon als pedoseksuele handelingen worden beschouwd.
Ik kan me namelijk gerust inbeelden dat iemand die net de 20 gepasseerd is, zich seksueel aangetrokken kan voelen tot een pubermeisje van 14-15, zeker als dat meisje haar hormonen ook wat op hol slaan en ze zelf die kerel z'n kop zot maakt. Ikzelf zou in zo'n situatie verstandig genoeg zijn om te weten dat het niet hoort, maar ik kan me inbeelden dat niet elke twintiger op dat moment nog helder denkt en dus verder gaat dan zou mogen.
Dusja, het is imo een gevoelig onderwerp dat alleszins de nodige nuance verdient en waarbij we dus niet (zoals ge toch al te vaak mensen hoort roepen) "iedereen die pedofiele gedachten heeft moet castreren want het zijn allemaal monsters!".
Nineshots
Well-known member
Vraagje, denk je zo ook over verkrachters? 1 kans en dan nooit meer?
Nu heb jij het over een 17-jarige die "spelend" de broek van een 7-jarige aftrekt. Ik heb het over verkrachting van minderjarige.
Dat zijn totaal andere zaken.
En in voorgaande post heb ik al aangehaald dat het voor mij inderdaad wel bespreekbaar mag worden en de stap naar therapie moet vergemakkelijkt worden.
Mijn punt was dat als je een kind verkracht hebt je niet meer in de maatschappij moet komen en dat het voorkomen van nieuwe onschuldige slachtoffers bij zulk hoog recidivisme véél belangrijker is dan kinderverkrachters een tweede kans te geven.
Daar kunnen we dan toch akkoord over zijn?
Misschien mis ik me maar in de links die je post heb ik alleen maar toegang tot summiere samenvattingen over die artikels en niet de artikels zelf? Maar hoe dan ook lijkt het te gaan over artikels met betrekking tot het effect van therapie op de dader. Dat is niet waarnaar ik op zoek ben. Namelijk of die aanpak ook effectief leidt tot een vermindering van kindermisbruik in de maatschappij tegenover een aanpak gestoeld op repressie. Wat je schrijft over slachtoffers lijkt mij zeer aannemelijk.
Zoals reeds geschreven ben ik absoluut bereid om mijn mening hierover bij te sturen als blijkt dat een genuanceerde aanpak leidt tot minder kindermisbruik. Zolang dat uit blijft, blijft het voor mij een kwestie van te behandelen als een misdaad. Ter verduidelijking, wanneer ik een woord als schrikbewind gebruik, gebruik ik dat in de context van strafrechtelijk vervolgbaar.
edit; stuk doorstreept wegens samenvoeging van meerdere quotes blijkbaar.
Maar dat is exact de essentie van mijn post. Dat er meer nuance is dan pedofiel = monster, en misbruik = in de vergeetput.
Want in bovenstaand scenario is het wel degelijk misbruik, hè. Het is niet alleen de broek aftrekken. Dat zijn geen totaal andere zaken voor de wet, en duidelijk geen totaal andere zaken voor verschillende mensen hier.
Het stuk dat je in het vet zet, gaat dus over die grijze zone zoals hierboven beschreven. Dat is misbruik. Maar dat is ook een grijze zone tussen de gedachten en het verkrachten van een kind. De nuance, waar het om gaat. Je zegt "sorry, dat dan weer niet", omdat je het er niet mee eens bent, maar hebt het dan weer uitsluitend over zwart of wit. Terwijl het over het grijze ging.
En nee, over dat laatste kan ik ook niet akkoord zijn. Omdat ik gehoord en gezien heb dat ook die pedofielen en mensen die ooit een kind verkracht hebben, nog met therapie kunnen leren omgaan met hun drang en hun gevoelens. En die slachtoffers ook, die zijn ook niet "kapot". Wel dat de slachtoffers belangrijker zijn dan kinderverkrachters een tweede kans geven, maar alleen als je naar alle aspecten van de slachtoffers kijkt.
Absoluut, recidivisme ligt daar ook veel te hoog om zomaar los te laten.
Ja, dan gaan we nooit common ground vinden.
En als jij vindt dat je dat risico moet nemen en er enige nuance is om de rechten van een veroordeelde kinderverkrachter te plaatsen boven het maken van nieuwe slachtoffers dan leven we op een totaal andere planeet.
262 verkrachtingen per jaar met recividisme tussen 19-37%, tel zelf maar uit hoeveel slachtoffers dat zijn op een periode van pakweg 20 jaar wiens leven totaal verwoest is, terwijl dat perfect had kunnen voorkomen worden.
En waarom? Omdat wij zogezegd mensen die het meest ondenkbare bewust hebben gedaan nog eens een kans willen geven?
On-voor-stel-baar.
Hier zo een mooi voorbeeld van 2de kans
En daar gaat alle nuance... Alle nuance over dat dat aantal verkrachtingen omlaag kan door de stap naar hulp te verkleinen, alle nuance dat naast het slachtoffer van het misbruik er nog veel andere slachtoffers zijn, alle nuance over dat een verkrachter wegstoppen soms traumatiserender is voor het slachtoffer (=familielid), waardoor die ofwel nog grotere psychische problemen krijgt, ofwel zelfs zwijgt en doorgaat alsof er niks is gebeurd. Alle nuance over dat het slachtoffer een zware stempel met zich meedraagt, gewoon door het contact met "kindermisbruik".
Je kiest zogezegd voor de slachtoffers, maar negeert alle dingen die erbij komen kijken. Dan vraag ik me af wie er echt is geholpen bij die "kindermisbruik = monsters".
Nuance heb ik nochtans al aangebracht.
Ja, dat moet bespreekbaar zijn zodat er op therapie kan ingezet worden.
Maar nee, als desondanks toch tot verkrachting over gegaan wordt dan is die nuance voor bij hoor. Al daalt het recidivisme morgen tot 1% door therapie.
Zelfs met een dalend recidivisme is die nuance voorbij?? Dus je hebt slechtere success rate over voor wraak? Want als het recidivisme daalt bij meer nuance, zijn er dus minder slachtoffers dan nu, hè.
Een 10 jarige jongen kan ook een 12 jarig meisje betasten en omgekeerd (zelfs gewoon met toestemming maar wettelijk telt die toestemming niet). Dat is dan géén grijze zone meer?
Toen ik 20 was, was mijn vriendin er 16. Neen hoor dat is niet strafbaar. Vanaf dat je vriendin 16+ is, kan ze (wettelijk) toestemming geven. Dus neen wat je deed was niet persé strafbaar.
You have a good point, maar ik vind wél dat je hier voorzichtig mee moet zijn. (zoals anderen ook al aangeven). Uitzonderingen maken de regel hé.
Laatst bewerkt:
BrusselmanHermans
Well-known member
Pedofilie is een interessant thema maar in deze discussies komen heel veel dooddoeners naar voor of bots je vaak op dezelfde stellingen ' als ik er ene zou tegen komen dan...dan zulde wa meemaken" of " ze moeten allemaal gefileerd worden en aan de schandpaal genageld worden."
Nochtans zitten er echt wel verschillen in de soorten pedofilie:
-Je kan in een situatie terechtkomen dat een klein deel van je leven beheerst omdat het slecht gaat op het werk, depressie, relatie enz waar men plots naar jongeren opzoek gaat hoeven absoluut geen 2-3-4 jarigen te zijn maar bv 16 jarig meisje. Het hele gebeuren met dat meisje, hoeft zelfs nog geen penetratie of verkrachting bij te zijn is in dat situationele een voldoening. Maar daar wel zelf tot conclusie komen van 1 keer en hier houdt het op ik moet de draad weer terug oppikken of die heeft gedurende een maand zo'n ravage aangericht met uitlokken van afspraakjes, vaak komen die dan niet omdat die nuchter worden op de moment van de waarheid. dat die mag verschijnen voor politionele diensten. ( het situationele type) deze kun je bijvoorbeeld wel uit die cirkel trekken en een normaal leven laten beschouwen.
-Je hebt de natuurlijk veelvuldige herhaalders, deze hebben geen eigen besef of normen meer en willen dit altijd meer en meer doen. Niet per se met geweld. Deze groep zijn de recidivisten, met weinig kans op herstel. Zij zijn ook vaak anti-sociaal en narcistisch opgesteld. Zij zullen er alles aan doen om hun profijt er uit te halen.
En als laatste groep heb je nog de geweldenaars waar het vaak gaat met verkrachting & moord. Dit gaat vaak met een psychopatie gepaard en is gelukkig een minderheid, deze mensen horen absoluut niet in onze maatschappij.
Voor categorie 1 vind ik een integratie in de maatschappij best mogelijk, ook zij hebben echt spijt van hun daden en de gevangenis (vaak voorhechtenis) heeft een serieuze impact op nagelaten. Deze kunnen door middel van therapie en bezigheid hier ook volledig van afgeraken. Zonder dat het ooit nog terug in hen opkomt.
De twee andere categorieën hebben dat is iets anders, maar dan blijft de vraag of een gevangenis wel de geschikte plaats is want vaak tekenen zij daar hun doodvonnis of zullen zij nooit een zorgeloos leven meer hebben. Is dat dan terecht? Ik denk dat een gevangenis An sich al moeilijk te verdragen is maar iedere dag in mekaar gemept worden of in angst leven; dat is ook geen kwalitatief leven. Dat zou toch mogen als je je vrijheid inlevert (ook al horen sommige mensen dat niet graag).
Maar wat versta jij onder aanranding? Want dat fluctueert tussen een aanraking die per defenitie niet altijd opzettelijk is over het geslachtsdeel waar een slachtoffer dit als bedreigend aanvoelt of aanranding met iemand die zich vergrijpt en een jongeren gaat uitkleden en express aanraken voor het genot?
Ik denk dat bij àlles een kader moet geschetst worden en ik snap best u redenering maar ik denk dat er toch altijd een kier moet openstaan voor een tweede kans bij zulke zaken, zeker bij aanranders. Want het verhaal is niet altijd zwart/wit. Iets anders dan bij bijvoorbeeld moordenaars of verkrachters.
Nochtans zitten er echt wel verschillen in de soorten pedofilie:
-Je kan in een situatie terechtkomen dat een klein deel van je leven beheerst omdat het slecht gaat op het werk, depressie, relatie enz waar men plots naar jongeren opzoek gaat hoeven absoluut geen 2-3-4 jarigen te zijn maar bv 16 jarig meisje. Het hele gebeuren met dat meisje, hoeft zelfs nog geen penetratie of verkrachting bij te zijn is in dat situationele een voldoening. Maar daar wel zelf tot conclusie komen van 1 keer en hier houdt het op ik moet de draad weer terug oppikken of die heeft gedurende een maand zo'n ravage aangericht met uitlokken van afspraakjes, vaak komen die dan niet omdat die nuchter worden op de moment van de waarheid. dat die mag verschijnen voor politionele diensten. ( het situationele type) deze kun je bijvoorbeeld wel uit die cirkel trekken en een normaal leven laten beschouwen.
-Je hebt de natuurlijk veelvuldige herhaalders, deze hebben geen eigen besef of normen meer en willen dit altijd meer en meer doen. Niet per se met geweld. Deze groep zijn de recidivisten, met weinig kans op herstel. Zij zijn ook vaak anti-sociaal en narcistisch opgesteld. Zij zullen er alles aan doen om hun profijt er uit te halen.
En als laatste groep heb je nog de geweldenaars waar het vaak gaat met verkrachting & moord. Dit gaat vaak met een psychopatie gepaard en is gelukkig een minderheid, deze mensen horen absoluut niet in onze maatschappij.
Voor categorie 1 vind ik een integratie in de maatschappij best mogelijk, ook zij hebben echt spijt van hun daden en de gevangenis (vaak voorhechtenis) heeft een serieuze impact op nagelaten. Deze kunnen door middel van therapie en bezigheid hier ook volledig van afgeraken. Zonder dat het ooit nog terug in hen opkomt.
De twee andere categorieën hebben dat is iets anders, maar dan blijft de vraag of een gevangenis wel de geschikte plaats is want vaak tekenen zij daar hun doodvonnis of zullen zij nooit een zorgeloos leven meer hebben. Is dat dan terecht? Ik denk dat een gevangenis An sich al moeilijk te verdragen is maar iedere dag in mekaar gemept worden of in angst leven; dat is ook geen kwalitatief leven. Dat zou toch mogen als je je vrijheid inlevert (ook al horen sommige mensen dat niet graag).
Maar wat versta jij onder aanranding? Want dat fluctueert tussen een aanraking die per defenitie niet altijd opzettelijk is over het geslachtsdeel waar een slachtoffer dit als bedreigend aanvoelt of aanranding met iemand die zich vergrijpt en een jongeren gaat uitkleden en express aanraken voor het genot?
Ik denk dat bij àlles een kader moet geschetst worden en ik snap best u redenering maar ik denk dat er toch altijd een kier moet openstaan voor een tweede kans bij zulke zaken, zeker bij aanranders. Want het verhaal is niet altijd zwart/wit. Iets anders dan bij bijvoorbeeld moordenaars of verkrachters.
Je wou in haar billen knijpen, maar ze draait zich net om?