Als je twintigers op een vrijdagavond verkleed in K3-outfits ziet toekomen aan de Gentse Capitole, weet je direct dat je te maken hebt met een stevige portie nostalgie. En laat De 3 Biggetjes-musical van Studio 100 daar nu net het summum van zijn. Het doek was nog niet geopend of het gejuich nam al oorverdovende decibels aan om daarna alleen nog maar in crescendo te gaan. En terecht: de herneming van de iconische musical loste de torenhoge verwachtingen meer dan in. Alleen Hanne, Marthe en Julia, die hun K3-musicaldebuut maakten, leken wat verloren in al die heisa. Gelukkig konden zij rekenen op de steun van een ijzersterk ensemble en wat Studio 100-magie.
Meer dan twintig jaar geleden ging De 3 Biggetjes-musical in première. Het verhaal is een sequel van het bekende sprookje en focust op wolf Baltimoor die zijn drie zonen de opdracht geeft om wraak te nemen op big ‘Ganda’ die hem met haar stenen huisje te slim af is geweest. De zonen willen zich bewijzen tegenover hun vader om zo de ‘wolvenhoorn’ te erven en de volgende koning van het bos te worden. Daarvoor moeten ze de drie dochters van Ganda vangen en opeten, maar wanneer ze die biggetjes stiekem leuk beginnen te vinden, valt Baltimoors plan in het water.
Biggetjes en wolven in een Romeo en Juliet narratief bleek bij de eerste opvoering in 2003 al een enorm succes, met een herneming tot gevolg in 2007. Toen was dit de eerste musical die Studio 100 geheel zelf schreef, met Gert Verhulst in de regie en Martin Michel als choreograaf. In 2023, werd een tweede herneming aangekondigd, ditmaal zonder Gert als regisseur die plaatsmaakte voor Tijl Dauwe. Gezien de status van de productie als Vlaams cultureel kapitaal, zeker voor de generatie die de eerste opvoeringen meemaakte als kind, riep dit meteen heel wat vragen op. Zou Studio 100, en zeker de nieuwe K3’tjes die tot nu nog geen Studio 100-musicals hadden gespeeld, wel kunnen tippen aan het origineel?
Zo kregen enkele liedjesteksten een update en werden de personages van de biggetjes meer uitgediept. Verder waren er nu een vrouwelijk muizenkoppeltje en mannelijk egelkoppeltje te bespeuren en werd mama big Ganda gespeeld door Nurlaila Karim, een Nederlandse musicalactrice met Indonesische en Surinaamse roots. Ook de meer aanwezige meerstemmigheid, zowel in de ensemblelijnen als die van de hoofdrolspelers, tilde de musical naar een hoger niveau.
Ze voegden verder heel wat nieuwe, vooral humoristische, elementen toe aan het verhaal. Die humor zat zowel in de dialoog als in subtiele elementen zoals konijn Pluisje (Marie Verhulst) die een security scanner gebruikte om wolven te herkennen en Wolf Willy (Michiel De Meyer) die even zijn staart moest kammen. Dit maakte de musical enorm grappig met een publiek dat van het begin tot het einde dubbel lag van het lachen. Wanneer big Knarri (Hanne Verbruggen) door het onophoudend gejuich bleef ‘zoenen’ met wolf Willy kwamen ook de andere acteurs even niet meer bij waarbij big Knirri (Marthe De Pillecyn) zelfs helemaal uit haar rol viel.
Verder deed de magere stageing in het openingsnummer “Wij zijn bang” de scène aan kracht verliezen. En “De wolvenhorde” miste de griezelige sfeer van het origineel doordat de schrijvers de angstaanjagende wolvenmaskers met rood oplichtende ogen weglieten. Waar deze versie zich dus onderscheidt op basis van humor en komische timing, mist het de fragiliteit van het origineel die zorgde voor kippenvelmomenten.
Ook hun zang was niet opmerkelijk, maar werd gelukkig opgevangen door een sterk ensemble en goed gecaste wolf-tegenspelers. Daarbij kroop Michiel De Meyer in de vacht van de stoere Willy, Giovanni Kemper in die van slimme Waldo en Louis Thyssen in de rol van lieve (maar domme) Wuppert. Die casting getuigt trouwens eveneens van nostalgie. Louis Thyssen volgt zo zijn vader Peter Thyssen op die zichzelf de originele Wuppert mag noemen. Hijzelf kroop in de rol van papa wolf Baltimoor en maakte zo de cirkel rond.
Foto's: © Studio 100.
Meer dan twintig jaar geleden ging De 3 Biggetjes-musical in première. Het verhaal is een sequel van het bekende sprookje en focust op wolf Baltimoor die zijn drie zonen de opdracht geeft om wraak te nemen op big ‘Ganda’ die hem met haar stenen huisje te slim af is geweest. De zonen willen zich bewijzen tegenover hun vader om zo de ‘wolvenhoorn’ te erven en de volgende koning van het bos te worden. Daarvoor moeten ze de drie dochters van Ganda vangen en opeten, maar wanneer ze die biggetjes stiekem leuk beginnen te vinden, valt Baltimoors plan in het water.
Biggetjes en wolven in een Romeo en Juliet narratief bleek bij de eerste opvoering in 2003 al een enorm succes, met een herneming tot gevolg in 2007. Toen was dit de eerste musical die Studio 100 geheel zelf schreef, met Gert Verhulst in de regie en Martin Michel als choreograaf. In 2023, werd een tweede herneming aangekondigd, ditmaal zonder Gert als regisseur die plaatsmaakte voor Tijl Dauwe. Gezien de status van de productie als Vlaams cultureel kapitaal, zeker voor de generatie die de eerste opvoeringen meemaakte als kind, riep dit meteen heel wat vragen op. Zou Studio 100, en zeker de nieuwe K3’tjes die tot nu nog geen Studio 100-musicals hadden gespeeld, wel kunnen tippen aan het origineel?
Lachen gegarandeerd
De lat lag hoog en dat wist Studio 100 al te best. Ze hebben daarom alles uit de kast getrokken om de verwachtingen in te lossen. De musical was tot in de puntjes uitgewerkt van het prachtige decor en belichting tot de strak uitgewerkte choreografieën en meerstemmige nummers. Dat het een herneming is, wil trouwens niet zeggen dat het een kopie is van het origineel. De schrijvers behielden de iconische scènes, maar waren niet bang om aanpassingen te maken waar nodig.Zo kregen enkele liedjesteksten een update en werden de personages van de biggetjes meer uitgediept. Verder waren er nu een vrouwelijk muizenkoppeltje en mannelijk egelkoppeltje te bespeuren en werd mama big Ganda gespeeld door Nurlaila Karim, een Nederlandse musicalactrice met Indonesische en Surinaamse roots. Ook de meer aanwezige meerstemmigheid, zowel in de ensemblelijnen als die van de hoofdrolspelers, tilde de musical naar een hoger niveau.
Ze voegden verder heel wat nieuwe, vooral humoristische, elementen toe aan het verhaal. Die humor zat zowel in de dialoog als in subtiele elementen zoals konijn Pluisje (Marie Verhulst) die een security scanner gebruikte om wolven te herkennen en Wolf Willy (Michiel De Meyer) die even zijn staart moest kammen. Dit maakte de musical enorm grappig met een publiek dat van het begin tot het einde dubbel lag van het lachen. Wanneer big Knarri (Hanne Verbruggen) door het onophoudend gejuich bleef ‘zoenen’ met wolf Willy kwamen ook de andere acteurs even niet meer bij waarbij big Knirri (Marthe De Pillecyn) zelfs helemaal uit haar rol viel.
Weinig fragiliteit
Het tempo lag een stuk hoger dan in de eerste versie waardoor het verhaal liep als een trein. Ondanks dat dit voor de nodige schwung zorgde, durfden de acteurs zichzelf wel eens voorbijlopen daar waar scènes net iets meer rust vroegen. De overgangen tussen de scènes verliepen hierdoor bovendien af en toe mechanisch. Zekere tedere momenten zoals het breekbare nummer ‘Zonder liefde’ en de sterfscène van wolf Baltimoor (Peter Thyssen), verloren door die gehaastheid, in combinatie met de extra humor, wat diepgang.Waar deze versie zich dus onderscheidt door humor en komische timing, mist het de fragiliteit van het origineel die zorgde voor kippenvelmomenten.
Verder deed de magere stageing in het openingsnummer “Wij zijn bang” de scène aan kracht verliezen. En “De wolvenhorde” miste de griezelige sfeer van het origineel doordat de schrijvers de angstaanjagende wolvenmaskers met rood oplichtende ogen weglieten. Waar deze versie zich dus onderscheidt op basis van humor en komische timing, mist het de fragiliteit van het origineel die zorgde voor kippenvelmomenten.
Kindericonen & nostalgie
Dat een herneming van De 3 Biggetjes-musical heel wat commotie zou veroorzaken, was zeker te verwachten. Maar dat kinderen onder twaalf jaar in de zaal op één hand te tellen zouden zijn, is veruit frappant. Desondanks vielen de kindericonen K3 en Marie Verhulst goed in de smaak. Marie mocht zelf al een applaus in ontvangst nemen alvorens ze nog maar één noot had gezongen bij haar eerste verschijning op het podium. Toch waren net zij de zwakkere schakels in de machine. De vier acteurs leken wat verloren op het podium, zeker in de eerste scènes, waar gemaakte foutjes makkelijk op hun gezicht af te lezen waren.Ook hun zang was niet opmerkelijk, maar werd gelukkig opgevangen door een sterk ensemble en goed gecaste wolf-tegenspelers. Daarbij kroop Michiel De Meyer in de vacht van de stoere Willy, Giovanni Kemper in die van slimme Waldo en Louis Thyssen in de rol van lieve (maar domme) Wuppert. Die casting getuigt trouwens eveneens van nostalgie. Louis Thyssen volgt zo zijn vader Peter Thyssen op die zichzelf de originele Wuppert mag noemen. Hijzelf kroop in de rol van papa wolf Baltimoor en maakte zo de cirkel rond.
Conclusie
Ondanks de magere performance van enkele hoofdrolspelers en het ontbreken van fragiliteit, bleef het optreden van het begin tot het einde een enorm feest. De acteurs hadden de zaal helemaal mee en kregen een welverdiende staande ovatie. De herneming is zo minstens evengoed als het origineel waarbij de sterktes de zwaktes uitbalanceren. Een aanrader, zowel voor een aangename trip down memory lane als een enorm plezante en grappige avond.
Pro
- Veel humor en perfecte komische timing
- Goed uitgewerkt op alle vlakken
- Sterk ensemble
- Pure nostalgie
- Moderne aanpassingen
Con
- Soms ging het te snel
- Kippenvelmomenten uit origineel ontbreken
- Kindericonen moeten gedragen worden door ensemble en tegenspelers
8.5
Over dit theaterstuk
Beschikbaar vanaf
10 februari 2024
Genre
- Musical
Speelduur
90 minuten
Regie
Tijl Dauwe
Script
Gert Verhulst, Hans Bourlon, Danny Verbiest
Muziek
Johan Vanden Eede
Cast
Marthe De Pillecyn, Hanne Verbruggen, Julia Boschman, Marie Verhulst, Nurlaila Karim, Louis Thyssen, Michiel De Meyer, Gio Kemper, Peter Thyssen, Walter Baele
Productiehuis
- Studio 100
