Heb jij een lief?
- Onderwerp starter glashelder
- Startdatum
-
- Tags
- break-ups lief relatie vriend(in)
Hoe is het daar nog?
D
Deleted member 3056
Guest
Ik dacht ik ga even dit topic nog eens doornemen maar jeetje wel heftig dit.
Sterkte hoor.
Een poosje geleden zaten we bijna in dezelfde situatie, was ook behoorlijk heftig maar bij ons kwam dat omdat we naast elkaar gingen leven ipv met elkaar en nog wat random shit erbij.
Ik ga over een uur de kinderen oppikken om voor de eerste keer ooit alleen met hen naar België te gaan. They are not amused. <.<
de huidige 'oplossing' is dat zij iets gaat huren, maar ook blijft bijdragen aan de lening. 2/3 van de huur die we krijgen uit een stuk van het huis ging vroeger naar onze gezamelijke uitgaven + sparen (1/3de gaat naar kosten voor het huurstuk). Die 2/3 gaat nu naar haar zodat ze niet bijdraagt aan de lening voor niks.
Hetgene dat ze huurt is een max duurtijd van 1 jaar. Wat ons tijd geeft om hier aan te werken, op dit moment ben ik skeptisch in hoeverre dat echt is van haar kant, maar soit.
Mulan
Well-known member
Hopelijk valt het wat mee?
Waaraan te werken? Jullie relatie (heeft ze het "probleem" al echt benoemd of stappen gezet om ze op te lossen?) Of tijd nemen om alles (dochters, het huis,...) zo goed mogelijk uit te zoeken en een eerlijke verdeling met vlotte overgang voorzien?
Was niet echt een probleem behalve elke avond naar huis bellen en dan een uur wenen want 'ik wil naar huis', 'ik wil naar mama', 'ik wil hier zijn maar met mama' etc
Zij is niet gelukkig, ze kan alleen mijn negatieve kanten zien, ze moet tijd en afstand hebben om perspectief te kunnen hebben.
Basically alles dat ik nu 'goed' doe is slecht want waarom deed je dat vorig jaar niet en alles wat ik slecht doe is -om een modewoord te gebruiken- een trigger.
Nu is het dus alles eh.
Ik en de kinderen die gisteren thuis komen, de kinderen bollen het direct af want ze willen hun vriendjes gaan zien maar dan wel zeggen dat mama zeker moet daar blijven en niet mag weg gaan --> probleem want 'ik mag toch ook vrienden zijn en ik moet hier toch niet zitten en wachten tot wanneer zij eens tijd hebben'.
Ik ben niet direct iemand met hopen zelfvertrouwen en zal mezelf altijd negatief beschrijven. Dus nu is het 'ik wil dat gij moeite doet en zelf toont waarom dat er hier toegevoegde waarde zou zijn en als je er zelf niet in geloofd waarom zou ik dat dan doen?'
En ik heb dan moeite om niet super rationeel te zijn en iets te zeggen genre 'ja natuurlijk zal er ander en misschien zelfs beter zijn, de kans dat ik de beste uit de 4 miljard ben is nogal klein'. Ik ben niet echt mijn eigen beste voorvechter
Zij wilt dus dat ik haar meevraag voor zaken met de kinderen te doen, communiceer met haar en 'moeite' doe. En ik zie dat er zaken zijn waar ik meer 'normaal' kan zijn, maar er is de vraag in hoeverre ik mezelf kan en wil veranderen.
Wat uw laatste zin betreft, ik heb geen idee. Ik heb haar vlakaf gevraagd of ze in haar gedachten definitief weg is en dit gewoon doet om het op een of andere manier minder pijnlijk te maken of dat ze er effectief nog iets in ziet. Want in het eerste geval is het niet de moeite om de boel te rekken. En dan zegt ze dat ze niet liever zou willen dan overtuigd te worden.. wat moet ge daar dan weer mee natuurlijk >.<
Maw mijn hoofd is een hoop chaos
Ik heb nog nooit zoveel support smileys gezien onder mijn posts btw
Mulan
Well-known member
@zarathustra en is het woord relatietherapie ook al gevalllen, of is dat niet nodig voor haar, zolang jij je maar aanpast? 
Want waarschijnlijk heeft ze geen flauw idee dat dit op jou en jouw gevoel+ vertrouwen in haar OOK een gigantische impact heeft..
Heel veel sterkte alvast, klinkt niet alsof er iets constructiefs gebeurd om de relatie terug het goede spoor op te krijgen.
Want waarschijnlijk heeft ze geen flauw idee dat dit op jou en jouw gevoel+ vertrouwen in haar OOK een gigantische impact heeft..
Heel veel sterkte alvast, klinkt niet alsof er iets constructiefs gebeurd om de relatie terug het goede spoor op te krijgen.
Heeft ze dan echt benoemd wat er is misgelopen en hebben jullie daar de laatste maanden/jaren ook over gepraat, of is er ineens een bom ontploft om het zo te stellen en is alles ineens "slecht"?Was niet echt een probleem behalve elke avond naar huis bellen en dan een uur wenen want 'ik wil naar huis', 'ik wil naar mama', 'ik wil hier zijn maar met mama' etc
Zij is niet gelukkig, ze kan alleen mijn negatieve kanten zien, ze moet tijd en afstand hebben om perspectief te kunnen hebben.
Basically alles dat ik nu 'goed' doe is slecht want waarom deed je dat vorig jaar niet en alles wat ik slecht doe is -om een modewoord te gebruiken- een trigger.
Nu is het dus alles eh.
Ik en de kinderen die gisteren thuis komen, de kinderen bollen het direct af want ze willen hun vriendjes gaan zien maar dan wel zeggen dat mama zeker moet daar blijven en niet mag weg gaan --> probleem want 'ik mag toch ook vrienden zijn en ik moet hier toch niet zitten en wachten tot wanneer zij eens tijd hebben'.
Ik ben niet direct iemand met hopen zelfvertrouwen en zal mezelf altijd negatief beschrijven. Dus nu is het 'ik wil dat gij moeite doet en zelf toont waarom dat er hier toegevoegde waarde zou zijn en als je er zelf niet in geloofd waarom zou ik dat dan doen?'
En ik heb dan moeite om niet super rationeel te zijn en iets te zeggen genre 'ja natuurlijk zal er ander en misschien zelfs beter zijn, de kans dat ik de beste uit de 4 miljard ben is nogal klein'. Ik ben niet echt mijn eigen beste voorvechter
Zij wilt dus dat ik haar meevraag voor zaken met de kinderen te doen, communiceer met haar en 'moeite' doe. En ik zie dat er zaken zijn waar ik meer 'normaal' kan zijn, maar er is de vraag in hoeverre ik mezelf kan en wil veranderen.
Wat uw laatste zin betreft, ik heb geen idee. Ik heb haar vlakaf gevraagd of ze in haar gedachten definitief weg is en dit gewoon doet om het op een of andere manier minder pijnlijk te maken of dat ze er effectief nog iets in ziet. Want in het eerste geval is het niet de moeite om de boel te rekken. En dan zegt ze dat ze niet liever zou willen dan overtuigd te worden.. wat moet ge daar dan weer mee natuurlijk >.<
Maw mijn hoofd is een hoop chaos
Dat je niet weet in hoeverre je jezelf wil en kan veranderen snap ik, dat is iets wat enkel jijzelf kan aanvoelen in welke mate dat mogelijk is.
Fuck, help
Ik weet niet hoe we verder kunnen en wat we moeten doen
Bijna 5 jaar samen en het is nu geen ruzie (het is er wel uit voortgekomen,) maar meer een vraag of dat we echt wel bij elkaar passen. Of onze doelen en dromen naast elkaar liggen.
Ik ben onafhankelijk, zelfstandig en houd er soms van om alleen te zijn. Door een andere discussie ook op uitgekomen dat ik nog wel eens alleen op reis zou willen (helemaal in het begin van onze relatie ook gedaan, ik heb haar leren kennen 2 weken nadat ik mijn ticketten had geboekt).
Zij die in een relatie voelt dat je de mooiste momenten juist met elkaar wilt delen en samen meemaken. Maar dat het dus zo is dat ik dat niet wil of het zelfs beter vindt zonder haar.
En dat is niet waar, dat gevoel heb ik niet, maar ik weet niet hoe ik het kan overbrengen of haar kan laten inzien.
Dat ik op reis ga om nieuwe mensen te leren kennen en ze daarom denkt dat ik niet genoeg heb met de mensen dichtbij mij. Inderdaad ik leer graag nieuwe mensen kennen, maar niet om de mensen thuis te vervangen. Ja, ik heb altijd open gestaan om te verhuizen naar een ander land en ja, ik heb soms minder nood om familie vaak te zien. Maar mijn liefde voor familie, vrienden en haar veranderd daar niet door.
Zij is dan weer iemand die fysiek meer knuffels en kussen nodig heeft, vindt dat ik vaker iets mag beslissen of organiseren om te doen (etentje, …). En daar volg ik haar volledig in, dat wil ik ook doen. Maar zij heeft daarbij ook meer nood aan contact met familie, wat ze bij mij niet ziet.
Tot nu toe vonden we dat onze relatie altijd juist zo sterk was omdat we verschillend zijn, maar ook elkaar aanvullen en elkaar positief veranderen. Ik maak haar rustig en zij maakt mij opener. En nog veel andere dingen
Ik wil veranderen voor haar en dingen opzij zetten zelfs, maar zoals zijzelf aangeeft zijn er bepaalde dingen die je bent. Je karakter en dromen bvb. Dat als je die probeert te veranderen je je eigen niet meer bent en het na een tijd terug zal keren. Iets wat ik geloof, maar toch … Een leven zonder haar vind ik dan nog erger.
Ik ben kapot, we houden van elkaar en daardoor is het nu zo kut om thuis te komen. Je wilt verder doen en samen stappen zetten, maar als we samen thuis zijn is het niet hetzelfde.
Ik weet even niet met wie ik er over kan praten, dus mss is dit forum even een hulp.
Ik weet niet hoe we verder kunnen en wat we moeten doen
Bijna 5 jaar samen en het is nu geen ruzie (het is er wel uit voortgekomen,) maar meer een vraag of dat we echt wel bij elkaar passen. Of onze doelen en dromen naast elkaar liggen.
Ik ben onafhankelijk, zelfstandig en houd er soms van om alleen te zijn. Door een andere discussie ook op uitgekomen dat ik nog wel eens alleen op reis zou willen (helemaal in het begin van onze relatie ook gedaan, ik heb haar leren kennen 2 weken nadat ik mijn ticketten had geboekt).
Zij die in een relatie voelt dat je de mooiste momenten juist met elkaar wilt delen en samen meemaken. Maar dat het dus zo is dat ik dat niet wil of het zelfs beter vindt zonder haar.
En dat is niet waar, dat gevoel heb ik niet, maar ik weet niet hoe ik het kan overbrengen of haar kan laten inzien.
Dat ik op reis ga om nieuwe mensen te leren kennen en ze daarom denkt dat ik niet genoeg heb met de mensen dichtbij mij. Inderdaad ik leer graag nieuwe mensen kennen, maar niet om de mensen thuis te vervangen. Ja, ik heb altijd open gestaan om te verhuizen naar een ander land en ja, ik heb soms minder nood om familie vaak te zien. Maar mijn liefde voor familie, vrienden en haar veranderd daar niet door.
Zij is dan weer iemand die fysiek meer knuffels en kussen nodig heeft, vindt dat ik vaker iets mag beslissen of organiseren om te doen (etentje, …). En daar volg ik haar volledig in, dat wil ik ook doen. Maar zij heeft daarbij ook meer nood aan contact met familie, wat ze bij mij niet ziet.
Tot nu toe vonden we dat onze relatie altijd juist zo sterk was omdat we verschillend zijn, maar ook elkaar aanvullen en elkaar positief veranderen. Ik maak haar rustig en zij maakt mij opener. En nog veel andere dingen
Ik wil veranderen voor haar en dingen opzij zetten zelfs, maar zoals zijzelf aangeeft zijn er bepaalde dingen die je bent. Je karakter en dromen bvb. Dat als je die probeert te veranderen je je eigen niet meer bent en het na een tijd terug zal keren. Iets wat ik geloof, maar toch … Een leven zonder haar vind ik dan nog erger.
Ik ben kapot, we houden van elkaar en daardoor is het nu zo kut om thuis te komen. Je wilt verder doen en samen stappen zetten, maar als we samen thuis zijn is het niet hetzelfde.
Ik weet even niet met wie ik er over kan praten, dus mss is dit forum even een hulp.
Mulan
Well-known member
Niets mis met individuele of relatietherapie hè.
Ben ik inderdaad al beginnen zoeken. Weet niet wat de wachttijden zijn, maar lijkt mij wel zwaar om enkele maanden op te wachten. Ik hoop eigenlijk dat we iemand vinden om mee te praten in onze vrienden/familiekring. Maarja, die zijn al makkelijker biased.Niets mis met individuele of relatietherapie hè.
Is gewoon eerste keer dat het op dit punt staat. Al wel ruzies gehad, maar niet zoiets en dat is beangstigend.
We houden allebei nog van elkaar en het is niet dat iemand iets verkeerd heeft gedaan ofzo. Het is gewoon wie we zijn en dat maakt het zo moeilijk.
Edit: vanavond al op therapie, nooit gedacht dat het zo snel ging. Dus hopen dat we er samen uitkomen
Laatst bewerkt:
Soms is de direct de korte pijn misschien wel beter. Mijn ex was anderhalf jaar lang achter mijn rug bezig met iemand anders, en ik wist daar deels vanaf. Desondanks bleef ik de schuld bij mezelf zoeken, zocht ik relatietherapie voor ons en wilde ik blijven vechten voor onze relatie. Maar niets leek te helpen.
Wat begon als onschuldig afspreken en berichtjes sturen, escaleerde geleidelijk. Ze had alleen de ballen niet om eruit te stappen en te verhuizen. Ze bleef me als het ware "wurgen" en en vroeg me openlijk wanneer ik zou opgeven om voor onze relatie te vechten.
Uiteindelijk heb ik de eer aan mezelf gehouden en zijn we sinds eind vorig jaar uit elkaar.
Ik weet dat het lijkt alsof ik alles lang gedoogd heb. Maar als er kinderen in het spel zijn bekijk je de zaken helemaal anders.
Chelark007
Well-known member
MisterV
Well-known member
Het is normaal dat een relatie lijdt onder die tropenjaren maar dat is een situatie die ook niet kan blijven duren. Op een bepaald moment worden de kindjes ouder en zelfstandiger en blijkt dan plots dat je die andere volwassene in huis totaal niet meer kent. Als één of beide partijen daar geen verandering in wil of kan brengen dan betekent dat meestal het einde. Het is jammer om uw jonge/gezonde jaren te slijten in een situatie waar je zelf niet gelukkig in bent. Een mens kan veel doen omwille van de kinderen maar daar zijn grenzen aan, een kind heeft er ook weinig aan om in zo'n gezin op te groeien, in het slechtste geval nemen ze die dynamiek zelf mee in hun eigen relaties.
Na relatie therapie was het nog enkele dagen slecht. Toen met haar er over gesproken dat we al leefden alsof we uit elkaar waren en of zij dat effectief wilde. Want anders moeten we beide moeite doen om het recht te zetten en leven alsof we nog samen willen zijn. Dus 1,5 week goed gegaan;
Afgelopen zondag de oefening van de therapeut gedaan, waar zij moest blijven doorvragen waarom ik alleen op reis zou willen gaan en ze de reden er achter zou vinden. En ik dan in de omgekeerde richting, waarom zij het niet oke vindt dat ik alleen op reis zou gaan. Indien we antwoorden niet mee om konden gaan, moesten we het opschrijven voor de volgende sessie bij de therapeut. Hebben alleen van haar aan mij kunnen doen, dit weekend wilden we in de andere richting.
Aankomende dinsdag zou volgende sessie zijn, maar zojuist weer een ruzie gehad over hetzelfde en nu is ze weg, maar weet ik niet naar waar. Ik hoop dat we dinsdag halen en er rustiger over kunnen praten.
