Een blik op de filmografie van Ierse regisseur Neil Jordan toont meteen dat hij een regisseur is die zich niet aan een bepaald genre of een specifieke stijl houdt. Hij maakte in 1984 voor het eerst indruk op de cinefiele gemeenschap met de sprookjesachtige weerwolvenfilm In the Company of Wolves, om niet lang daarna met Mona Lisa aan te tonen dat hij ook ijzersterke neo-noir kon maken. Ook al bleef hij doorheen zijn carrière steeds nieuwe genres uitproberen (zoals biopics, komedies en romantische drama’s), keerde hij geregeld terug naar het misdaadgenre. In 2002 regisseerde hij The Good Thief, een remake van de Jean-Pierre Melvilles stijlvolle gangsterfilm Bob le flambeur, die op zijn beurt sterk beïnvloed was door de Amerikaanse film noir. Twintig jaar later is Jordan nog steeds geïnteresseerd in verhalen die zich afspelen in het criminele milieu, alleen richt hij zijn blik ditmaal op Hollwood zelf. In zijn laatste film kruipt Liam Neeson in de rol van Philip Marlowe, de snuggere speurneus uit de boeken van Raymond Chandler, en daarmee ook in de schoenen van Humphrey Bogart en Robert Mitchum, twee iconen van de film noir die eerder Marlowe vertolkten in verfilmingen van The Big Sleep en Farewell, My Lovely.
De fascinatie met het klassieke Hollywood wordt verder benadrukt door de plot: de setting is Los Angeles, het tijdperk de late jaren ‘30, en het startschot wordt gegeven door een bloedmooie, blonde dame die het kantoor van de befaamde privédetective binnenwandelt. Als een gedistingueerde aristocrate, en met een sigaret in haar hand, vraagt Clare Cavendish (gespeeld door Diane Kruger) om de mysterieuze verdwijning van haar geliefde te onderzoeken. Deze opdracht stuurt Marlowe op een dwaaltocht doorheen Tinsel Town en de heuvels errond, boordevol aanvaringen met drugshandelaars, filmproducenten, vergeten Hollywoodsterren, nachtclubuitbaters en een lijk of twee, drie. Het klinkt als muziek in de oren voor de filmliefhebber: een nostalgische trip terug naar de hoogdagen van de fedora en het platinablonde kapsel, een periode waarin cinema nog een opkomende industrie was met een geheimzinnig aura, en de verhalen errond mythische proporties aannamen.
Valse belofte
Het is daarom te betreuren dat Marlowe die belofte niet kan waarmaken. Hij gaat door de moties van een klassieke film noir waardoor alles aan de oppervlakte mooi lijkt te kloppen, maar mist de ambitie om meer te zijn dan een replica van een verouderd genre. Als gevolg komt Marlowe niet in de buurt van andere grandioze producties die er met gelijkaardige ingrediënten wel in slaagden om een interessante dialoog aan te gaan met dit specifieke hoofdstuk uit de filmgeschiedenis. Jordan probeert meermaals herinneringen op te roepen aan Roman Polanski’s meesterlijke neo-noir Chinatown, gaande van de initiële ontmoeting tussen de detective en de rijke erfgename (alsof Neeson en Kruger ooit dezelfde chemische reactie zouden kunnen veroorzaken als Jack Nicholson en Faye Dyunaway), tot het casten van Danny Huston als de corrupte eigenaar van een countryclub.
John Huston, Danny’s vader, speelde de angstaanjagende antagonist in Chinatown en regisseerde ook enkele van de grootste klassiekers uit het film noir pantheon, zoals The Maltese Falcon en The Asphalt Jungle. Maar Chinatown had een ingenieus script dat het intieme drama wist te combineren met een sinister plot over politiek en corruptie, terwijl het verhaal van Marlowe eendimensionaal blijft en simpelweg voortkabbelt tot het mysterie opgeklaard is.
Too old for this
De bloeiperiode van de films die Marlowe probeert na te volgen is al lang gepasseerd, wat een perfecte opportuniteit zou zijn om terug te blikken op die tijd, of om een hedendaagse variant te maken van het personage, zoals Robert Altman dat deed in zijn verfilming van The Long Goodbye. Daar werd het klassieke detectiveverhaal overgezet naar de groovy seventies, en Elliott Gould gaf een unieke draai aan het personage door hem als een coole, mompelende slimmerik te spelen. Maar het is echt verbijsterend om waar te nemen hoe weinig Liam Neeson bijdraagt aan deze iteratie van Philip Marlowe. Hij acteert met een compleet gebrek aan expressie, waardoor al zijn reacties op de vele gesprekken en gebeurtenissen in de film op elkaar lijken en het onopmerkelijke verhaal nog eentoniger wordt.
Ook is het vreemd dat er weinig rekening wordt gehouden met Leesons ouderdom in de film. Hij is intussen al 70 jaar oud, de oudste Marlowe tot nu toe, maar zelfs dat speelt geen grote rol in het verhaal, behalve dan een stukje dialoog waarin hij zegt: “I’m getting too old for this”. Voor de rest speel hij alles met een nogal sombere straight face, alsof dit een vertraagde versie van zijn vele post-Taken actievehikels is, in plaats van de kans te grijpen om eens iets anders te doen.
De fascinatie met het klassieke Hollywood wordt verder benadrukt door de plot: de setting is Los Angeles, het tijdperk de late jaren ‘30, en het startschot wordt gegeven door een bloedmooie, blonde dame die het kantoor van de befaamde privédetective binnenwandelt. Als een gedistingueerde aristocrate, en met een sigaret in haar hand, vraagt Clare Cavendish (gespeeld door Diane Kruger) om de mysterieuze verdwijning van haar geliefde te onderzoeken. Deze opdracht stuurt Marlowe op een dwaaltocht doorheen Tinsel Town en de heuvels errond, boordevol aanvaringen met drugshandelaars, filmproducenten, vergeten Hollywoodsterren, nachtclubuitbaters en een lijk of twee, drie. Het klinkt als muziek in de oren voor de filmliefhebber: een nostalgische trip terug naar de hoogdagen van de fedora en het platinablonde kapsel, een periode waarin cinema nog een opkomende industrie was met een geheimzinnig aura, en de verhalen errond mythische proporties aannamen.
Valse belofte
Het is daarom te betreuren dat Marlowe die belofte niet kan waarmaken. Hij gaat door de moties van een klassieke film noir waardoor alles aan de oppervlakte mooi lijkt te kloppen, maar mist de ambitie om meer te zijn dan een replica van een verouderd genre. Als gevolg komt Marlowe niet in de buurt van andere grandioze producties die er met gelijkaardige ingrediënten wel in slaagden om een interessante dialoog aan te gaan met dit specifieke hoofdstuk uit de filmgeschiedenis. Jordan probeert meermaals herinneringen op te roepen aan Roman Polanski’s meesterlijke neo-noir Chinatown, gaande van de initiële ontmoeting tussen de detective en de rijke erfgename (alsof Neeson en Kruger ooit dezelfde chemische reactie zouden kunnen veroorzaken als Jack Nicholson en Faye Dyunaway), tot het casten van Danny Huston als de corrupte eigenaar van een countryclub.
Marlowe mist de ambitie om meer te zijn dan een replica van een verouderd genre.
John Huston, Danny’s vader, speelde de angstaanjagende antagonist in Chinatown en regisseerde ook enkele van de grootste klassiekers uit het film noir pantheon, zoals The Maltese Falcon en The Asphalt Jungle. Maar Chinatown had een ingenieus script dat het intieme drama wist te combineren met een sinister plot over politiek en corruptie, terwijl het verhaal van Marlowe eendimensionaal blijft en simpelweg voortkabbelt tot het mysterie opgeklaard is.
Too old for this
De bloeiperiode van de films die Marlowe probeert na te volgen is al lang gepasseerd, wat een perfecte opportuniteit zou zijn om terug te blikken op die tijd, of om een hedendaagse variant te maken van het personage, zoals Robert Altman dat deed in zijn verfilming van The Long Goodbye. Daar werd het klassieke detectiveverhaal overgezet naar de groovy seventies, en Elliott Gould gaf een unieke draai aan het personage door hem als een coole, mompelende slimmerik te spelen. Maar het is echt verbijsterend om waar te nemen hoe weinig Liam Neeson bijdraagt aan deze iteratie van Philip Marlowe. Hij acteert met een compleet gebrek aan expressie, waardoor al zijn reacties op de vele gesprekken en gebeurtenissen in de film op elkaar lijken en het onopmerkelijke verhaal nog eentoniger wordt.
Liam Neeson acteert met een compleet gebrek aan expressie.
Ook is het vreemd dat er weinig rekening wordt gehouden met Leesons ouderdom in de film. Hij is intussen al 70 jaar oud, de oudste Marlowe tot nu toe, maar zelfs dat speelt geen grote rol in het verhaal, behalve dan een stukje dialoog waarin hij zegt: “I’m getting too old for this”. Voor de rest speel hij alles met een nogal sombere straight face, alsof dit een vertraagde versie van zijn vele post-Taken actievehikels is, in plaats van de kans te grijpen om eens iets anders te doen.
Conclusie
De personages in Marlowe bevinden zich in een plot vol onnodige zijsprongen en geheel voorspelbare wendingen, om uiteindelijk tot aan de grand finale te geraken. Ook al heeft zelfs de meest goedgelovige kijker de hoop opgegeven dat er nog iets interessants zou volgen in deze ontknoping.
Pro
- Cinematografie en productieontwerp kunnen door de beugel
Con
- Inspiratieloze performance van Liam Neeson
- Slaapverwekkende plot
5.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
15 maart 2023
Genre
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
110 minuten
Regie
Neil Jordan
Cast
Liam Neeson, Diane Kruger, Danny Huston, Jessica Lange, ...
Uitgever
Just Entertainment
