L’Empire neemt ons mee naar een alternatieve realiteit waarin buitenaardse wezens niet langer verre verschijningen zijn, maar het noorden van Frankrijk binnenstormen. Onder de blikken van de lokale bevolking en de hulpeloze gendarmerie proberen ze het land te veroveren. Deze absurde komedie, onder regie van Bruno Dumont, brengt een bizarre combinatie tot leven waarbij lichtzwaarden, ruimteschepen, de ruiters van de Apocalyps, de demonpeuter Freddy en een tirannieke keizer samenkomen.
Bruno Dumont regisseerde zijn eerste speelfilm The Life of Jesus in 1996. Sindsdien staat hij bekend om zijn eigenzinnige stijl en het maken van ongebruikelijke, onvoorspelbare films. Zijn werk varieert van ernstig tot verontrustend en komisch. Met Dumont weet je nooit wat je kan verwachten, wat zijn films altijd wel een intrigerende ervaring maken.
Te midden van deze bizarre onthullingen komt Jane ten tonele, vastbesloten om de mensheid te beschermen. De strijd om de aarde wordt symbolisch belichaamd door de botsing tussen de planeten van goed en kwaad, die worden vertegenwoordigd door een ruimteschip in de vorm van een kathedraal en een kasteel. Terwijl de relaties tussen Jane, Jony en Freddy zich ontwikkelen, transformeert hun dynamiek van een eenvoudige ontmoeting tot een diepgaande liefde, die doet denken aan het klassieke verhaal van Romeo en Julia.
Het decor van de ruimteschepen, met het imposante kasteel en de majestueuze kerk, is mooi en de uitgestrekte landschappen zijn een lust voor het oog. Dit wordt aangevuld door heel eenvoudige decorstukken, wat lijkt op een bewuste keuze van de regisseur om de film een meer amateuristische uitstraling te geven. De regisseur werkt ook samen met niet-professionele acteurs, voornamelijk lokale bewoners, zoals Jony (Brandon Vlieghe), een automonteur van beroep. Toch kon hij enkele grote namen strikken, waaronder Fabrice Luchini, die perfect past in zijn rol als keizer, waarbij zijn kostuum hem volledig lijkt mee te slepen in zijn karakter.
Bruno Dumont regisseerde zijn eerste speelfilm The Life of Jesus in 1996. Sindsdien staat hij bekend om zijn eigenzinnige stijl en het maken van ongebruikelijke, onvoorspelbare films. Zijn werk varieert van ernstig tot verontrustend en komisch. Met Dumont weet je nooit wat je kan verwachten, wat zijn films altijd wel een intrigerende ervaring maken.
Freddy, Jony en Jane
In de openingsscène maken we kennis met Line, een jong meisje, in een idyllische kustomgeving. Ze zoekt rust en besluit een dagje naakt te gaan zonnebaden op het nabijgelegen verlaten strand. Wanneer ze terugkeert naar het dorpje, raakt ze in gesprek met de jonge visser Jony. Wat lijkt op een alledaags tafereel neemt een intrigerende wending wanneer Jony's zoontje Freddy, ook bekend als "De Margat", door de grootmoeder naar buiten gedragen wordt. Freddy blijkt de prins van de duisternis te zijn en Jony de leider van de ruiters van de Apocalyps, belast met zijn bescherming en de taak om de aarde te verwoesten.Jony's zoontje Freddy is de prins van de duisternis.
Te midden van deze bizarre onthullingen komt Jane ten tonele, vastbesloten om de mensheid te beschermen. De strijd om de aarde wordt symbolisch belichaamd door de botsing tussen de planeten van goed en kwaad, die worden vertegenwoordigd door een ruimteschip in de vorm van een kathedraal en een kasteel. Terwijl de relaties tussen Jane, Jony en Freddy zich ontwikkelen, transformeert hun dynamiek van een eenvoudige ontmoeting tot een diepgaande liefde, die doet denken aan het klassieke verhaal van Romeo en Julia.
Een absurde reis
L’Empire neemt ons mee op een reis door een absurde setting waarin de mensheid wordt afgeschilderd als dom en onwetend, terwijl de aliens zich hiervan volledig bewust zijn. Bruno Dumont verkent op unieke wijze het samenspel tussen bovennatuurlijke krachten en menselijke emoties. Of deze film nu beschouwd moet worden als kunst of absurditeit blijft de vraag. Hoewel de thematiek duidelijk naar voren komt, voelt de uitvoering slordig aan en ontbreekt het aan finesse, waardoor er meer vragen rijzen over de intentie van de film. In tegenstelling tot andere films in dit genre - die vaak sketch comedies zijn - is dit niet komisch bedoeld, maar eerder een serieuze verkenning van existentiële vraagstukken.Het decor van de ruimteschepen, met het imposante kasteel en de majestueuze kerk, is mooi en de uitgestrekte landschappen zijn een lust voor het oog. Dit wordt aangevuld door heel eenvoudige decorstukken, wat lijkt op een bewuste keuze van de regisseur om de film een meer amateuristische uitstraling te geven. De regisseur werkt ook samen met niet-professionele acteurs, voornamelijk lokale bewoners, zoals Jony (Brandon Vlieghe), een automonteur van beroep. Toch kon hij enkele grote namen strikken, waaronder Fabrice Luchini, die perfect past in zijn rol als keizer, waarbij zijn kostuum hem volledig lijkt mee te slepen in zijn karakter.
Conclusie
De films van Bruno Dumont volgen vaak een onvoorspelbaar pad, wat het moeilijk maakt om een korte inhoud te geven. Zijn nadruk op de duistere kant van de mensheid is boeiend en uitdagend. Hoewel hij wordt geprezen als een fascinerende regisseur, kan ik persoonlijk niet volledig genieten van zijn werk vanwege de absurditeit en het ongemakkelijke gevoel dat dit oproept. De poster beloofde meer dan de film kon waarmaken, waardoor mijn ervaring teleurstellend was. Hoewel ik de artistieke waarde van Dumonts films erken, zijn ze simpelweg niet mijn smaak.
Pro
- Boeiend concept
- Ambitieuze visie
- Uitstekende cinematografie
Con
- Uitvoering teleurstellend
- Verwarrende benadering
- Onzinnige dialogen
4.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
21 februari 2024
Genre
- Scifi
Speelduur
110 minuten
Regie
Bruno Dumont
Cast
Anamaria Vartolomei, Lyna Khoudri, Camille Cottin, Fabrice Luchini
Uitgever
Cinéart
