Ik beken: ook duwde Deftones is het nu metal hoekje samen met Limp Bizkits, Korns en Papa Roaches van deze wereld.
Nooit echt m'n ding geweest en veel verder dan de hits heb ik die dan ook nooit gecheckt. En omdat voorgaande bands wat meer hitjes hadden en Deftones minder komt het er op neer dat ik feitelijk maar 1 Deftones nummer: Back To School.
Dankzij Spotify dus meteen dus een herkenbare start voor White Pony. Zeker geen slechte start maar ook niets wereldschokkends.
In @LessThanJake zijn geweldige openingspost kunnen lezen dat het feest pas daarna zou losbarsten en gelijk heeft hij! Feiticera is van een heel ander kaliber! Heel sterk nummer en gevolgd door het zo mogelijk nog betere Digital BathII. Dat hoge niveau wordt doorgetrokken tot aan Teenager. Imo iets te slap en wat te gewoontjes.
Daarna gelukkig meteen weer in de juiste versnelling met Knife Party, vooral fan van de break/rustpunt rond 2.45. Ik kan @Gavin wel volgen wanneer hij Korea generisch noemt. Zoals ik al zei: totaal geen Deftones kenner maar dit klinkt als iets wat eender welke band die ik in de eerste alinea opnoemde, gemaakt kan hebben. Desalniettemin beukt het wel, dus zeker niet slecht te noemen.
Het beste wordt tot laats bewaard. Het afsluitende drieluik start met Passenger slingert ons heen en weer: van ingetogen rust tot brute en opzwepende gitaren. Gast Maynard James Keenan zijn bijdrage is ook perfect. Change kende ik maar om één of andere klikte het toen niet. Maar nu wel! Goed nummer, vooral die laatste anderhalve minuut. Afsluiten doen we met Pink Maggit, imo het beste van het album, die throwback naar Change na die intro: love: en dan die coole outro..
Quasi alleen goeie nummers dus imo. Daar komt een goeie productie bovenop. Goeie plaat en vanaf nu klasseer ik Deftones dus niet meer bij Limp Bizkit.
Tot slot: ik snap de "ik ben het ontgroeid" commentaar toch ook niet zo goed. Hier zit wel een pak meer aan dan aan het jolige fuck you gebrul van Limp Bizkit of het emo gejank van een Papa Roach. Muzikaal is dit toch een heel ander niveau. Daarenboven zijn die meer "gedateerd"/hangen ze meer vast aan de jaren 2000 dan dit imo. Deze plaat is iets dat een band in de afgelopen 5 jaar nog had kunnen brengen. Die andere dingen niet.
Nooit echt m'n ding geweest en veel verder dan de hits heb ik die dan ook nooit gecheckt. En omdat voorgaande bands wat meer hitjes hadden en Deftones minder komt het er op neer dat ik feitelijk maar 1 Deftones nummer: Back To School.
Dankzij Spotify dus meteen dus een herkenbare start voor White Pony. Zeker geen slechte start maar ook niets wereldschokkends.
In @LessThanJake zijn geweldige openingspost kunnen lezen dat het feest pas daarna zou losbarsten en gelijk heeft hij! Feiticera is van een heel ander kaliber! Heel sterk nummer en gevolgd door het zo mogelijk nog betere Digital BathII. Dat hoge niveau wordt doorgetrokken tot aan Teenager. Imo iets te slap en wat te gewoontjes.
Daarna gelukkig meteen weer in de juiste versnelling met Knife Party, vooral fan van de break/rustpunt rond 2.45. Ik kan @Gavin wel volgen wanneer hij Korea generisch noemt. Zoals ik al zei: totaal geen Deftones kenner maar dit klinkt als iets wat eender welke band die ik in de eerste alinea opnoemde, gemaakt kan hebben. Desalniettemin beukt het wel, dus zeker niet slecht te noemen.
Het beste wordt tot laats bewaard. Het afsluitende drieluik start met Passenger slingert ons heen en weer: van ingetogen rust tot brute en opzwepende gitaren. Gast Maynard James Keenan zijn bijdrage is ook perfect. Change kende ik maar om één of andere klikte het toen niet. Maar nu wel! Goed nummer, vooral die laatste anderhalve minuut. Afsluiten doen we met Pink Maggit, imo het beste van het album, die throwback naar Change na die intro: love: en dan die coole outro..
Quasi alleen goeie nummers dus imo. Daar komt een goeie productie bovenop. Goeie plaat en vanaf nu klasseer ik Deftones dus niet meer bij Limp Bizkit.
Tot slot: ik snap de "ik ben het ontgroeid" commentaar toch ook niet zo goed. Hier zit wel een pak meer aan dan aan het jolige fuck you gebrul van Limp Bizkit of het emo gejank van een Papa Roach. Muzikaal is dit toch een heel ander niveau. Daarenboven zijn die meer "gedateerd"/hangen ze meer vast aan de jaren 2000 dan dit imo. Deze plaat is iets dat een band in de afgelopen 5 jaar nog had kunnen brengen. Die andere dingen niet.