Het Gallische duo Asterix en Obelix vormt al decennialang een inspiratiebron voor talloze media. Ze werden bedacht door de Franse schrijver Goscinny en tekenaar Uderzo. Naast de immens succesvolle stripreeks zijn ook de tekenfilms erg geliefd en zijn de Fransen erg trots op hun Asterix-pretpark nabij Parijs. Caesar’s Empire is een bordspel dat zich afspeelt in Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten anno 50 voor Christus, en zoals je intussen misschien al kon raden, duidt ‘Caesar’ hier op de machtsgeile schurk zoals hij vertegenwoordigd wordt in het Asterix-universum. Wat betreft bordspellen en videogames kent de Asterix-licentie helaas een wat tegenvallende reputatie. Tijd om Caesar’s Empire aan de tand te voelen en te kijken of dit spel daar verandering in brengt!
Wie geen echte Asterix-liefhebber is, zal bij het bekijken van de speldoos waarschijnlijk niet meteen doorhebben dat we hier te maken hebben met een spin-off van de Gallische held. Wel staat linksonder op de doos het Asterix-logo, een beetje zoals je dat gewend bent van een merk of uitgever. Op de voorkant staat de gevreesde keizer afgebeeld die met een kwaadaardige blik duidelijk sluwe plannen aan het beramen is. Draai de doos om, en je zou niet de eerste zijn die vermoedt dat we hier te maken hebben met een flauw afkooksel van Ticket to Ride. Maar schijn bedriegt!
Ticket to Rome
Hierboven haalde ik al even Ticket to Ride aan. Het is amper nog bij te houden hoeveel versies er intussen van deze oerklassieker zijn uitgekomen en waarschijnlijk vormde het de inspiratie voor nóg meer andere bordspellen. Ik moet toegeven dat Ticket to Ride ook bij mij het eerste was dat in me op kwam. Op het spelbord zie je een grote landkaart van voornamelijk Europa, maar dan wat uitgebreid met een stukje zuidelijke en oostelijke landmassa. Op die kaart staan allerlei knooppunten afgebeeld, met daartussen stippellijnen. Die knooppunten vertegenwoordigen steden, maar deze zijn op de kaart naamloos gebleven. Elke speler krijgt Romeinse soldaten die per drie lopen (in dit spel worden deze spelstukken vreemd genoeg ‘wegen’ genoemd), en daarmee zul je verbindingen proberen te maken tussen die steden.
Puur op ’t zicht is de vergelijking met Ticket to Ride om die reden dan ook makkelijk gemaakt. Gelukkig heeft bedenker Matthieu Podevin er toch zijn eigen ding mee gedaan. Eens je bezig bent, blijkt al snel dat Caesar’s Empire een fijn en luchtig spel is, met toch de gepaste dosis tactiek. Spelregels zijn in een wip uitgelegd. Onder de erg eenvoudige en gestroomlijnde gameplay schuilt een spel dat net genoeg mogelijkheden biedt om het interessant te houden. Maar dit is en blijft wel een familiespel.
Volbreng Caesar's glorieuze lotsbestemming
De spelers handelen in opdracht van Julius Caesar. Die heeft een aantal personen aan het werk gezet om de grenzen van het Romeinse Rijk te verleggen. Het is in feite de bedoeling om alle wegen naar Rome te doen leiden. Daarbij is het dus hoofdzaak om zoveel mogelijk indruk te maken op Caesar, wat gemeten zal worden door het scoren van punten. Punten verzamel je door wegen aan te leggen tussen verschillende steden en door in die steden schatten mee te graaien. Elke beurt zul je stads- en schatfiches verzamelen die punten opleveren op het einde van het spel. Het aantal weg-spelstukken (die Romeinse soldaten dus) die je in je beurt gezet hebt, leveren onmiddellijk punten op. Het spel start steeds in Rome, en je moet altijd verder bouwen vanaf een bestaande weg of vanaf een nieuwe vertakking in Rome. Je hoeft dus niet verder te bouwen aan een weg in je eigen kleur, want eigenlijk hebben alle spelers een gezamenlijk doel: het Romeinse rijk uitbreiden. Als je gebouwd hebt aan een weg, bekijk je wat de kortste weg naar Rome is via de eerder gezette spelstukken. Dan krijgen alle spelers die aan die weg hebben gebouwd punten, gelijk aan het aantal spelstukken in hun kleur op die route. Je probeert dus steeds zo optimaal mogelijk te handelen in je eigen belang: je wil een andere speler niet te veel punten geven in je eigen beurt en ondertussen wil je op zoek gaan naar bepaalde stads- en schatfiches.
Het is onvermijdelijk om andere spelers punten te geven door het bouwen aan gezamenlijke routes. Je zult het dus sluw moeten aanpakken om dit te minimaliseren. Je kunt een lange omweg proberen bouwen en hopen dat niemand te snel zal ingrijpen. Als iemand je plan doorheeft, kan de lengte van je route ineens gehalveerd worden door twee steden met elkaar te verbinden. Het is dus ook deel van het spel om je medespelers in de gaten te houden. Er zijn bovendien negen soorten schatfiches. Je krijgt extra veel punten als je alle schatfiches van één soort verzamelt, of als je veel verschillende soorten schatten hebt. Het is bijvoorbeeld erg oninteressant om vijf schatten twee keer te verzamelen. Je scoort vooral veel punten door tot het uiterste te gaan qua variatie of net door één soort vier keer in bezit te hebben. Je hebt dus enerzijds je eigen plan dat je tot een goed einde wil brengen, maar anderzijds wil je ook voorkomen dat een tegenstander een van die streefdoelen kan halen.
Het spel gaat door totdat alle steden veroverd zijn. Dan volgt de puntentelling, waarbij gekeken wordt hoeveel je stads- en schatfiches opleveren. Je weet dus bij afloop van het spel nog niet meteen wie er gewonnen is, een eigenschap die ik sowieso fijn vind in bordspellen. Als grote Asterix-fan bleef ik een klein beetje op mijn honger zitten, want eigenlijk heeft het spel quasi niets te maken met Asterix. Voor de zekerheid werden Asterix en Obelix in het klein getekend in de buurt van de Bretoense kustlijn. Een beetje een rare en geforceerde toevoeging, want dit is totaal irrelevant in het spel. Helaas voelt het thema daarom een tikkeltje kunstmatig aan. Maar goed, het spel profileert zich dan ook niet echt als Asterix-spel, dus misschien moet ik milder zijn in mijn oordeel. Toch is het thema de reden dat dit spel mijn aandacht trok.
Wie geen echte Asterix-liefhebber is, zal bij het bekijken van de speldoos waarschijnlijk niet meteen doorhebben dat we hier te maken hebben met een spin-off van de Gallische held. Wel staat linksonder op de doos het Asterix-logo, een beetje zoals je dat gewend bent van een merk of uitgever. Op de voorkant staat de gevreesde keizer afgebeeld die met een kwaadaardige blik duidelijk sluwe plannen aan het beramen is. Draai de doos om, en je zou niet de eerste zijn die vermoedt dat we hier te maken hebben met een flauw afkooksel van Ticket to Ride. Maar schijn bedriegt!
Ticket to Rome
Hierboven haalde ik al even Ticket to Ride aan. Het is amper nog bij te houden hoeveel versies er intussen van deze oerklassieker zijn uitgekomen en waarschijnlijk vormde het de inspiratie voor nóg meer andere bordspellen. Ik moet toegeven dat Ticket to Ride ook bij mij het eerste was dat in me op kwam. Op het spelbord zie je een grote landkaart van voornamelijk Europa, maar dan wat uitgebreid met een stukje zuidelijke en oostelijke landmassa. Op die kaart staan allerlei knooppunten afgebeeld, met daartussen stippellijnen. Die knooppunten vertegenwoordigen steden, maar deze zijn op de kaart naamloos gebleven. Elke speler krijgt Romeinse soldaten die per drie lopen (in dit spel worden deze spelstukken vreemd genoeg ‘wegen’ genoemd), en daarmee zul je verbindingen proberen te maken tussen die steden.
Puur op ’t zicht is de vergelijking met Ticket to Ride om die reden dan ook makkelijk gemaakt. Gelukkig heeft bedenker Matthieu Podevin er toch zijn eigen ding mee gedaan. Eens je bezig bent, blijkt al snel dat Caesar’s Empire een fijn en luchtig spel is, met toch de gepaste dosis tactiek. Spelregels zijn in een wip uitgelegd. Onder de erg eenvoudige en gestroomlijnde gameplay schuilt een spel dat net genoeg mogelijkheden biedt om het interessant te houden. Maar dit is en blijft wel een familiespel.
Volbreng Caesar's glorieuze lotsbestemming
De spelers handelen in opdracht van Julius Caesar. Die heeft een aantal personen aan het werk gezet om de grenzen van het Romeinse Rijk te verleggen. Het is in feite de bedoeling om alle wegen naar Rome te doen leiden. Daarbij is het dus hoofdzaak om zoveel mogelijk indruk te maken op Caesar, wat gemeten zal worden door het scoren van punten. Punten verzamel je door wegen aan te leggen tussen verschillende steden en door in die steden schatten mee te graaien. Elke beurt zul je stads- en schatfiches verzamelen die punten opleveren op het einde van het spel. Het aantal weg-spelstukken (die Romeinse soldaten dus) die je in je beurt gezet hebt, leveren onmiddellijk punten op. Het spel start steeds in Rome, en je moet altijd verder bouwen vanaf een bestaande weg of vanaf een nieuwe vertakking in Rome. Je hoeft dus niet verder te bouwen aan een weg in je eigen kleur, want eigenlijk hebben alle spelers een gezamenlijk doel: het Romeinse rijk uitbreiden. Als je gebouwd hebt aan een weg, bekijk je wat de kortste weg naar Rome is via de eerder gezette spelstukken. Dan krijgen alle spelers die aan die weg hebben gebouwd punten, gelijk aan het aantal spelstukken in hun kleur op die route. Je probeert dus steeds zo optimaal mogelijk te handelen in je eigen belang: je wil een andere speler niet te veel punten geven in je eigen beurt en ondertussen wil je op zoek gaan naar bepaalde stads- en schatfiches.
Het is onvermijdelijk om andere spelers punten te geven door het bouwen aan gezamenlijke routes. Je zult het dus sluw moeten aanpakken om dit te minimaliseren. Je kunt een lange omweg proberen bouwen en hopen dat niemand te snel zal ingrijpen. Als iemand je plan doorheeft, kan de lengte van je route ineens gehalveerd worden door twee steden met elkaar te verbinden. Het is dus ook deel van het spel om je medespelers in de gaten te houden. Er zijn bovendien negen soorten schatfiches. Je krijgt extra veel punten als je alle schatfiches van één soort verzamelt, of als je veel verschillende soorten schatten hebt. Het is bijvoorbeeld erg oninteressant om vijf schatten twee keer te verzamelen. Je scoort vooral veel punten door tot het uiterste te gaan qua variatie of net door één soort vier keer in bezit te hebben. Je hebt dus enerzijds je eigen plan dat je tot een goed einde wil brengen, maar anderzijds wil je ook voorkomen dat een tegenstander een van die streefdoelen kan halen.
Het is in feite de bedoeling om alle wegen naar Rome te doen leiden.
Het spel gaat door totdat alle steden veroverd zijn. Dan volgt de puntentelling, waarbij gekeken wordt hoeveel je stads- en schatfiches opleveren. Je weet dus bij afloop van het spel nog niet meteen wie er gewonnen is, een eigenschap die ik sowieso fijn vind in bordspellen. Als grote Asterix-fan bleef ik een klein beetje op mijn honger zitten, want eigenlijk heeft het spel quasi niets te maken met Asterix. Voor de zekerheid werden Asterix en Obelix in het klein getekend in de buurt van de Bretoense kustlijn. Een beetje een rare en geforceerde toevoeging, want dit is totaal irrelevant in het spel. Helaas voelt het thema daarom een tikkeltje kunstmatig aan. Maar goed, het spel profileert zich dan ook niet echt als Asterix-spel, dus misschien moet ik milder zijn in mijn oordeel. Toch is het thema de reden dat dit spel mijn aandacht trok.
Conclusie
Bedenker Matthieu Podevin heeft met Caesar’s Empire een prima spel afgeleverd, dat moeiteloos overeind blijft dankzij goede gameplay en een charmant thema. Ik kan enkel moeilijk inschatten op wie dit spel nu eigenlijk gericht is. Mensen die niks hebben met Asterix zullen dit spel misschien links laten liggen omwille van het thema. Asterix-fans zullen dan misschien weer twijfelen net omdat onze Galliërs geen enkele rol spelen in dit spel. Caesar’s Empire doet me alleszins verlangen naar meer, en ik hoop van harte dat dit het eerste spel is van een nieuwe reeks Asterix-bordspellen. Bij deze is dan ook de vloek opgeheven van de slechte bordspellen die in het verleden al uitkwamen.
Pro
- Heel leuk artwork
- Toegankelijk spel
- Winnaar pas op laatste moment bekend
Con
- Helaas slechts vage link met Asterix
- Misschien te licht voor sommige bordspel-veteranen
7
