Als ik zeg dat Andrej Tarkovksi één van de allerbeste regisseurs ooit was, hoef je me niet op mijn woord te geloven. Wanneer Ingmar Bergman hetzelfde beweert, kan je niet anders dan ja te knikken en indien je het nog niet gedaan hebt, meteen in de filmografie van deze Rus duiken.
Toen Putin nog met blikken auto's en teddybeertjes aan het spelen was, was Tarkovski al enkele jaren met film bezig. Zijn eerste grote film Ivan’s Childhood maakte hem niet meteen populair bij de regering van de Sovjet-Unie. Op het filmfestival van Venetië daarentegen, sleepte hij meteen de Gouden Leeuw in de wacht. Het zou nog drie films duren vooralleer hij verkastte naar Europa om ongelimiteerd zijn ding te kunnen doen.
Films van Tarkovski zijn nooit rechtlijnig en voor de hand liggend. Ze zijn doorspekt met poëzie, herinneringen en dromen, water en reflecties, vuur en ellelange ononderbroken takes. Dit alles zorgt voor een ongeziene visuele en expressionistische pracht waarvoor Tarkovski zo geroemd wordt. Elk punt in tijd zou een prachtig schilderij opleveren.
Tarkovski is slechts 54 jaar geworden ten gevolge van longkanker (die hij al dan niet opgelopen had bij de opnames van Stalker) maar heeft toch zeven films uitgebracht. Allen erg hoog aangeschreven, is je tijd beperkt, zou ik persoonlijk kiezen voor de volgende drie (alle drie trouwens offcieel via Youtube te bekijken).
Stalker (1979): Een visuele parel gebaseerd op het boek Roadside Picinic door de Strugatsky broers. Drie mannen trekken de “Zona” in op zoek naar een kamer die mensen hun diepste verlangens kan vervullen. Persoonlijk één van mijn favorieten aller tijden. Link
Ivan’s Childhood (1962): Een oorlogsdrama over een kindsoldaat die zijn gezin verliest Link
The Mirror (1974): Semi autobiografisch en de minst voor de hand liggende van de drie. Een complexe mikmak van dromen, herinneringen voiceovers, nieuwsberichten en dat allemaal verspreidt doorheen een tijdsspanne van enkele decennia. Link
De andere films zijn zeker ook de moeite waard:
Er is zéér veel lectuur online the vinden, kilometers aan essays, analyses en meningen maar allen komen tot dezelfde conclussie, Tarkovski was een genie.
My discovery of Tarkovsky's first film was like a miracle. Suddenly, I found myself standing at the door of a room the keys of which had until then, never been given to me. It was a room I had always wanted to enter and where he was moving freely and fully at ease. I felt encountered and stimulated: someone was expressing what I had always wanted to say without knowing how. Tarkovsky is for me the greatest, the one who invented a new language, true to the nature of film, as it captures life as a reflection, life as a dream
Toen Putin nog met blikken auto's en teddybeertjes aan het spelen was, was Tarkovski al enkele jaren met film bezig. Zijn eerste grote film Ivan’s Childhood maakte hem niet meteen populair bij de regering van de Sovjet-Unie. Op het filmfestival van Venetië daarentegen, sleepte hij meteen de Gouden Leeuw in de wacht. Het zou nog drie films duren vooralleer hij verkastte naar Europa om ongelimiteerd zijn ding te kunnen doen.
Films van Tarkovski zijn nooit rechtlijnig en voor de hand liggend. Ze zijn doorspekt met poëzie, herinneringen en dromen, water en reflecties, vuur en ellelange ononderbroken takes. Dit alles zorgt voor een ongeziene visuele en expressionistische pracht waarvoor Tarkovski zo geroemd wordt. Elk punt in tijd zou een prachtig schilderij opleveren.
Tarkovski is slechts 54 jaar geworden ten gevolge van longkanker (die hij al dan niet opgelopen had bij de opnames van Stalker) maar heeft toch zeven films uitgebracht. Allen erg hoog aangeschreven, is je tijd beperkt, zou ik persoonlijk kiezen voor de volgende drie (alle drie trouwens offcieel via Youtube te bekijken).
Stalker (1979): Een visuele parel gebaseerd op het boek Roadside Picinic door de Strugatsky broers. Drie mannen trekken de “Zona” in op zoek naar een kamer die mensen hun diepste verlangens kan vervullen. Persoonlijk één van mijn favorieten aller tijden. Link
Ivan’s Childhood (1962): Een oorlogsdrama over een kindsoldaat die zijn gezin verliest Link
The Mirror (1974): Semi autobiografisch en de minst voor de hand liggende van de drie. Een complexe mikmak van dromen, herinneringen voiceovers, nieuwsberichten en dat allemaal verspreidt doorheen een tijdsspanne van enkele decennia. Link
De andere films zijn zeker ook de moeite waard:
Er is zéér veel lectuur online the vinden, kilometers aan essays, analyses en meningen maar allen komen tot dezelfde conclussie, Tarkovski was een genie.
Het is echt wel één van en niet DE grondlegger. Als hij in de jaren 50 met stalker was afgekomen zou de case daarvoor straffer zijn.
