Die redeneringen van "Middeleeuwse praktijken" of "18e eeuw" (over de precisie van de tijdschaal zullen we maar even zwijgen, de intentie is duidelijk) houden hier géén steek.
- Als samenleving hebben we er inderdaad voor gekozen om zaken als eerwraak, volkswoede, schandpalen, etc. liefst zoveel mogelijk in het verleden te laten en een geïnstitutionaliseerd en onafhankelijk orgaan voor zowel ordehandhaving (politie) als rechtspraak (het gerecht) in het leven te roepen, en dit ook niet meer aan de willekeur religieuze ordes, koningen of politiek over te laten, maar aan een onafhankelijke macht. Op zich een positieve evolutie die ik gerust wil verdedigen.
...
- Wat je als "volk" in ruil mag verwachten is een rechtspraak die:
- zorgt voor voldoende vergelding na gepleegde feiten voor slachtoffers maar ook het volk.
- herhaling door dezelfde daders voorkomt, door ze (voorwaardelijk of effectief) te bestraffen en indien mogelijk te rehabiliteren.
- een afschrikkend effect heeft op potentiële nieuwe criminelen.
- de samenleving beschermt tegen de gevaarlijkste daders door ze op te sluiten
Als je echter vaststelt dat onze rechtbanken falen in de functies die we hen toebedelen, en in dit Reuzegom verhaal falen ze in meerdere van deze 4 dimensies (minstens vergelding en afschrikking, en herhaling eigenlijk ook door afwezigheid van deftige strafbladen), dan moet je niet verbazen dat er mensen zijn onder dat woedende volk, die bepaalde Middeleeuwse praktijken herintroduceren, zij het onder een moderne vorm. Social media zijn inderdaad genadeloos, zelfs soms voor mensen die écht onschuldig zijn. Vallen die praktijken an sich daarom goed te keuren? Op zichzelf niet. Maar in niet-ideale omstandigheden, vallen niet-ideale maatregelen misschien alsnog te vergoelijken.
De argumenten die ik hier echter lees in de trend van: ah, de rechtbank achtte het niet nodig deze Reuzegommer te vervolgen, dus hij heeft recht op privacy en anonimiteit. Euhm, het lijkt mij dat de rechtbank in deze zaak ook al tekort geschoten is in de zwakke strafmaten die ze heeft uitgedeeld, waarom zou kritiek op wie ze wél of niet vervolgd heeft dan niet mogen? Iemand die vanop afstand deze gebeurtenissen meevolgde en géén hulpdiensten verwittigde, dat is oké zegt ons gerecht? Ik vind van niet.
Iemand die in die groep zit en leest hoe er wordt aanbevolen bewijsmateriaal te vernietigen? Dat vind ik toch al behoorlijk immoreel hoor, als dat niet strafbaar is, dan zou het dat moeten zijn.
Er had écht wél een lijst van alle leden van Reuzegom bij dat dossier moeten zitten (daarom niet gepubliceerd achteraf) om alle mogelijke banden en corruptie uit te sluiten, maar ook dat lijkt niet gebeurd. Dat lijkt mij ook nog eens een schromelijk falen van justitie, je zou ook voor minder complottheorieën gaan zoeken. Bij andere organisaties waar zaken mislopen, gaat men ook naar allé leden kijken denk ik dan.
Nogmaals: van mij mag iedereen weten dat ik vroeger bij de KLJ was, of bij welke studentenkringen ik (kortstondig) gezeten heb.
Ik kan ook met mijn hand op het hart zeggen dat ik nooit in e-mailketens of WhatsApp-groepen heb gezeten waarin bijna Middeleeuwse (om dat woord dan ook eens te gebruiken) folterpraktijken werden toegejuicht.
De waarheid mag wat mij betreft gezegd worden, daar is niets laster of eerroof aan denk ik dan, maar één van de meest waardevolle leden van dit forum (dit is voor de duidelijkheid niet ironisch bedoeld, maar bedankt voor de verduidelijking
@JPV) heeft me weer wat bijgeleerd... zogenaamde "kwaadwillige geruchtmaking" zou hier blijkbaar gebruikt (of misbruikt) kunnen worden... toegegeven ik kende dat concept niet. Lijkt mij nu eens echt wetgeving op maat van mensen die gemakkelijk snel een goede advocaat kunnen inschakelen en daar ook baat bij hebben. Als je de waarheid vertelt, louter met als doel iemand de schaden, dan mag dat niet?
Zou niet van toepassing mogen zijn éénmaal je boven een bepaalde maatschappelijke drempel komt zoals bepaalde duurbetaalde politieke functies, mogelijk zelfs bepaalde vrije beroepen. Deze wet zit wat mij betreft qua nut en wenselijkheid in dezelfde categorie als gods- of koningslastering, een gevaar voor de vrijheid van meningsuiting met weinig meerwaarde.
Samengevat: in een ideale wereld zou ik inderdaad niets van dit alles willen: geen publieke schandpaal en wél privacy voor daders na een gepaste straf en ook vergeving na berouw... maar in diezelfde wereld hadden mensen zoals deze Reuzegommers de rechtbank niet buiten gewandeld zonder een strafblad (nu ja, de meesten waren niet eens aanwezig bij de uitspraak van het vonnis, figure of speech dus), was de zaak guitgebreider gevoerd (inclusief mensen die vanop afstand de zaken meevolgden) en was er nu géén gevoel van onrechtvaardigheid buiten de rechtszaal. Dan was er ook géén eer en glorie te behalen voor Acid om met dit soort info naar buiten te komen (wat overigens niet alleen enkel kan door het falen van de rechtbank, maar ook door de zogenaamde 'deontologie' van de andere media)