Archief - Chronische hyperventilatie

Het archief is een bevroren moment uit een vorige versie van dit forum, met andere regels en andere bazen. Deze posts weerspiegelen op geen enkele manier onze huidige ideeën, waarden of wereldbeelden en zijn op sommige plaatsen gecensureerd wegens ontoelaatbaar. Veel zijn in een andere tijdsgeest gemaakt, al dan niet ironisch - zoals in het ironische subforum Off-Topic - en zouden op dit moment niet meer gepost (mogen) worden. Toch bieden we dit archief nog graag aan als informatiedatabank en naslagwerk. Lees er hier meer over of start een gesprek met anderen.

Loolie12

Legacy Member
Accepteren en er niet meer aan denken...hoe doe je dat juist? :) Klinkt zo simpel :) maar ik vind het heel moeilijk omdat ik er al maanden last van heb, niet constant maar echt grotendeel van de dag. Soms kan ik idd denken 'tja, so be it' maar dat duurt nooit lang :-( mijn man zegt ook dat het allemaal stress, spanning en angst is. Ook omdat ik alles constant zit te googelen... ik heb al heel wat tests laten doen en er komt nooit iets uit. Van iemand die nooit naar de dokter ging, ben ik nu een halve hypochonder geworden. Frustrerend!

Musk

Legacy Member
Dat is ook het probleem volgens mij (ook van OP) - hypochondrie.

Vind dat allemaal heel herkenbaar. Is bij mij op termijn ook vanzelf over gegaan. Mede door op mezelf in te praten en het krijgen van een dochtertje. (lees: uw eigen leven minder belangrijk beginnen vinden dan dat van uw kind hielp voor mij)

Loolie12

Legacy Member
Musk zei:
Dat is ook het probleem volgens mij (ook van OP) - hypochondrie.

Vind dat allemaal heel herkenbaar. Is bij mij op termijn ook vanzelf over gegaan. Mede door op mezelf in te praten en het krijgen van een dochtertje. (lees: uw eigen leven minder belangrijk beginnen vinden dan dat van uw kind hielp voor mij)

Bij mij is het net begonnen met de komst van mn tweede. Ik heb daarvoor een miskraam gehad dus ik was constant op mijn hoede voor de kwaaltjes, na de bevalling begon het met benauwdheid, daarna de stress en immobiliteit door een operatie. En google... volgens mijn man. Hij gelooft niet dat chronische hyperventilatie bestaat, dat het geen ziekte is, maar een gevolg van een lichaam onder constante stress en spanning..

Laphroaig

Legacy Member
Wil hier toch ook even een reactie achter laten aangezien ik jaren geleden hier heel hard mee ingestort ben.
Ik kon zelfs niet buitenkomen en lag heel vaak te wenen zo erg waren mijn symptomen, duizeligheid, derealisatie, depersonalisatie, hart kloppingen, enz.. Alle dingen die erbij horen.
Ik dacht ook eerst aan chronische hyperventilatie maar na een korte tijd kwam er uit dat ik een zware angststoornis heb. Deze twee delen dezelfde symptomen dus die vergissing is snel gemaakt.
(btw als je chronische hyperventilatie gediagnoosd krijgt is het beste wat je kan doen 'hyperven' is een betalend programma maar echt het beste!)
Nu heb ik een heel traject afgelopen van psycholoog, boeken, antidepressiva, mindfullness, acceptatie, ademhaling/stress therapeut,...
En nu een paar jaar later heb ik nog altijd angst in bepaalde gevallen maar ik weet wat het is en accepteer gwn dat ik dit heb, ik probeer het me niet tegen te laten houden want dan maak je de angst alleen maar erger na verloop van tijd. Wat je angst geeft moet je net doen zodat je leert dat er niks gebeurd en zo word je angst minder, blootstelling!

Mijn raad voor mensen met mijn verhaal:
-ga onmiddelijk naar een psycholoog die hier ervaring mee heeft, er is ook het 'cgg/litp' die voor 11€ per uur werken (heb ik gedaan, zeer positief)
-laat u geen medicatie door de dokter voorschrijven, bespreek dit absoluut eerst met u psycholoog. Die hebben veel meer ervaring met deze zaken. (verslaving en rare symptomen bij al die medicatie is het laatste wa ge wilt in deze moeilijke periode GELOOF ME :D)
-als je nog niet naar de psycholoog wilt of dit zelf op u eigen eerst wilt aanpakken koop dan onmiddelijk het boek 'Panic Attacks Workbook: A Guided Program for Beating the Panic Trick' van david carbonell.
(dit is 97% hetzelfde als wat ze gaan leren bij de psycholoog, zowel individueel als groepssessies)
(ik heb dit eerst zo gedaan en ben erbovenop geraakt maar even later terug ingestort en dan mij laten helpen)
-vraag bij de psycholoog achter groepssessies als ze u dit niet zelf voorstellen, geloof me ook al heb ik hier een paar angstaanvallen gehad was dit leerzaam.
-ik las obsessief over alles wat hier mee te maken heeft, STOP HIER NU MEE! Je weet het probleem, tijd om het aan te pakken hoe vroeger hoe beter.
-accepteer het! Ik weet nog dat ik bij de vdab zat en super duizelig werd op de stoel en de grootste paniekaanval kreeg... Dus ik weet hoe moeilijk het is door dat zweverige gevoel/dat lichthoofdigheid/duizeligheid... Maar ge gaat dit toch moeten doen hoe onmogelijk dit in het begin lijkt. En dit komt wel, echt waar!
-ga wandelen en doe mindfulness, je moet momenten gaan creëren om in het hier en nu te leven en die gedachtengang te doorbreken!
Dat denken en lezen en zorgen maken moet je doorbreken ook al is het maar kort, dit is zo belangrijk. de beterschap komt later, kleine stappen.
-en als laatste wil ik nog een link achterlaren met tips voor mentale gezondheid, sommige mensen moeten hier nu eenmaal meer aandacht aan besteden dan anderen.
https://www.uhs.umich.edu/tenthings

Nog een laatste edit: als ge hervalt, breek u eigen dan niet af... Het is voor velen in deze situatie een reis van ups en downs, laat u niet hangen... De volgende keer dat je erbovenop komt kan de laatste keer zijn dat je het moeilijk hebt, jij kan het! :)

Chimero

Legacy Member
Beste, na enig opzoekwerk kwam ik op deze site terecht en ik herken me volledig in jouw verhaal. Ik ben nu reeds 2 maanden duizelig (gaat op en af gedurende de dag). Alles is begonnen met wat volgens de dokter een hyperventilatieaanval was na een bijzonder drukke en stressvolle week op het werk. Dit ging nadien een week beter en plots werd ik duizelig, een gevoel dat sindsdien niet meer weggegaan is.. Omdat ik nogal een angstig type (geworden) ben, begon ik mij zorgen te maken dat ik misschien een hersentumor had. Vervolgens kreeg ik ook andere symptomen, trillen, tintelingen in voet, verdoofde kaak, oren die toezaten en dat vooral allemaal aan rechterkant.. Volgende scenario dat door mijn hoofd spookte: MS. Gezien ik werkelijk doodsangsten doorstond en niet meer van de zetel kwam heeft de dokter mij toch onder de MRI laten gaan, maar alles bleek perfect in orde in de hersenen. Nadien naar NKO arts geweest, maar ook daar niets gevonden. Alle symptomen zijn dan ook weggegaan maat de duizeligheid blijft en ik word er zoooo moedeloos van. Ik heb ook 2 kindjes (jongste 9 maanden) en ik wil er zo graag zijn voor hen.. Ik heb 2 jaar geleden ook een zwangerschapsonderbreking gehad op 6 maanden en ben sindsien ook enorm bezorgd naar mijn kinderen toe. Nu word ik van hier naar gestuurd: psychotherapie, kinesist, fasciatherapie,.. maar voorlopig lijkt niets te helpen. Ik ben ook al een echte hypochonder geworden en zoek de hele tijd op op internet.. De kine denkt aan chronische hyperventilatie, maar verder heeft er nog niemand echt een diagnose gesteld alleen is iedereen het er over eens dat het psychisch is en voortkomt uit stress/angst.. Is het bij jou intussen beter? En hoe heb jij dit aangepakt? Hoop echt dat er iemand tips heeft voor mij, want soms ben ik zo bang dat ik hier nooit meer van verlost geraak.. ������ Bedankt alvast

Chimero

Legacy Member
Beste, na enig opzoekwerk kwam ik op deze site terecht en ik herken me volledig in jouw verhaal. Ik ben nu reeds 2 maanden duizelig (gaat op en af gedurende de dag). Alles is begonnen met wat volgens de dokter een hyperventilatieaanval was na een bijzonder drukke en stressvolle week op het werk. Dit ging nadien een week beter en plots werd ik duizelig, een gevoel dat sindsdien niet meer weggegaan is.. Omdat ik nogal een angstig type (geworden) ben, begon ik mij zorgen te maken dat ik misschien een hersentumor had. Vervolgens kreeg ik ook andere symptomen, trillen, tintelingen in voet, verdoofde kaak, oren die toezaten en dat vooral allemaal aan rechterkant.. Volgende scenario dat door mijn hoofd spookte: MS. Gezien ik werkelijk doodsangsten doorstond en niet meer van de zetel kwam heeft de dokter mij toch onder de MRI laten gaan, maar alles bleek perfect in orde in de hersenen. Nadien naar NKO arts geweest, maar ook daar niets gevonden. Alle symptomen zijn dan ook weggegaan maat de duizeligheid blijft en ik word er zoooo moedeloos van. Ik heb ook 2 kindjes (jongste 9 maanden) en ik wil er zo graag zijn voor hen.. Ik heb 2 jaar geleden ook een zwangerschapsonderbreking gehad op 6 maanden en ben sindsien ook enorm bezorgd naar mijn kinderen toe. Nu word ik van hier naar gestuurd: psychotherapie, kinesist, fasciatherapie,.. maar voorlopig lijkt niets te helpen. Ik ben ook al een echte hypochonder geworden en zoek de hele tijd op op internet.. De kine denkt aan chronische hyperventilatie, maar verder heeft er nog niemand echt een diagnose gesteld alleen is iedereen het er over eens dat het psychisch is en voortkomt uit stress/angst.. Is het bij jou intussen beter? En hoe heb jij dit aangepakt? Hoop echt dat er iemand tips heeft voor mij, want soms ben ik zo bang dat ik hier nooit meer van verlost geraak.. ������ Bedankt alvast

straight_six

Legacy Member
Chimero zei:
Beste, na enig opzoekwerk kwam ik op deze site terecht en ik herken me volledig in jouw verhaal. Ik ben nu reeds 2 maanden duizelig (gaat op en af gedurende de dag). Alles is begonnen met wat volgens de dokter een hyperventilatieaanval was na een bijzonder drukke en stressvolle week op het werk. Dit ging nadien een week beter en plots werd ik duizelig, een gevoel dat sindsdien niet meer weggegaan is.. Omdat ik nogal een angstig type (geworden) ben, begon ik mij zorgen te maken dat ik misschien een hersentumor had. Vervolgens kreeg ik ook andere symptomen, trillen, tintelingen in voet, verdoofde kaak, oren die toezaten en dat vooral allemaal aan rechterkant.. Volgende scenario dat door mijn hoofd spookte: MS. Gezien ik werkelijk doodsangsten doorstond en niet meer van de zetel kwam heeft de dokter mij toch onder de MRI laten gaan, maar alles bleek perfect in orde in de hersenen. Nadien naar NKO arts geweest, maar ook daar niets gevonden. Alle symptomen zijn dan ook weggegaan maat de duizeligheid blijft en ik word er zoooo moedeloos van. Ik heb ook 2 kindjes (jongste 9 maanden) en ik wil er zo graag zijn voor hen.. Ik heb 2 jaar geleden ook een zwangerschapsonderbreking gehad op 6 maanden en ben sindsien ook enorm bezorgd naar mijn kinderen toe. Nu word ik van hier naar gestuurd: psychotherapie, kinesist, fasciatherapie,.. maar voorlopig lijkt niets te helpen. Ik ben ook al een echte hypochonder geworden en zoek de hele tijd op op internet.. De kine denkt aan chronische hyperventilatie, maar verder heeft er nog niemand echt een diagnose gesteld alleen is iedereen het er over eens dat het psychisch is en voortkomt uit stress/angst.. Is het bij jou intussen beter? En hoe heb jij dit aangepakt? Hoop echt dat er iemand tips heeft voor mij, want soms ben ik zo bang dat ik hier nooit meer van verlost geraak.. ������ Bedankt alvast
Ik had helemaal hetzelfde. Bij mij is het weg gegaan met te sporten.

Ik weet niet waarom het daarmee weg is gegaan. Wss doordat je meer let op je ademhaling en dat je dan volledig ontstressed. Bij mij kwam de angst dat ik bang was om dood te gaan en er niet meer zou zijn voor mijn kinderen.

Dat heb ik ook wel moeten naast mij leren neer leggen.

Verstuurd vanaf mijn ONEPLUS A5010 met Tapatalk

glashelder

Legacy Member
Chimero zei:
Beste, na enig opzoekwerk kwam ik op deze site terecht en ik herken me volledig in jouw verhaal. Ik ben nu reeds 2 maanden duizelig (gaat op en af gedurende de dag). Alles is begonnen met wat volgens de dokter een hyperventilatieaanval was na een bijzonder drukke en stressvolle week op het werk. Dit ging nadien een week beter en plots werd ik duizelig, een gevoel dat sindsdien niet meer weggegaan is.. Omdat ik nogal een angstig type (geworden) ben, begon ik mij zorgen te maken dat ik misschien een hersentumor had. Vervolgens kreeg ik ook andere symptomen, trillen, tintelingen in voet, verdoofde kaak, oren die toezaten en dat vooral allemaal aan rechterkant.. Volgende scenario dat door mijn hoofd spookte: MS. Gezien ik werkelijk doodsangsten doorstond en niet meer van de zetel kwam heeft de dokter mij toch onder de MRI laten gaan, maar alles bleek perfect in orde in de hersenen. Nadien naar NKO arts geweest, maar ook daar niets gevonden. Alle symptomen zijn dan ook weggegaan maat de duizeligheid blijft en ik word er zoooo moedeloos van. Ik heb ook 2 kindjes (jongste 9 maanden) en ik wil er zo graag zijn voor hen.. Ik heb 2 jaar geleden ook een zwangerschapsonderbreking gehad op 6 maanden en ben sindsien ook enorm bezorgd naar mijn kinderen toe. Nu word ik van hier naar gestuurd: psychotherapie, kinesist, fasciatherapie,.. maar voorlopig lijkt niets te helpen. Ik ben ook al een echte hypochonder geworden en zoek de hele tijd op op internet.. De kine denkt aan chronische hyperventilatie, maar verder heeft er nog niemand echt een diagnose gesteld alleen is iedereen het er over eens dat het psychisch is en voortkomt uit stress/angst.. Is het bij jou intussen beter? En hoe heb jij dit aangepakt? Hoop echt dat er iemand tips heeft voor mij, want soms ben ik zo bang dat ik hier nooit meer van verlost geraak.. ������ Bedankt alvast
Klinkt als angst/paniekstoornis. Probeer eens cognitieve gedragstherapie bij een psycholoog. Er bestaan ook groepstherapieën voor (bvb in UZ Gent).

Chimero

Legacy Member
Loolie12 zei:
Bij mij is het net begonnen met de komst van mn tweede. Ik heb daarvoor een miskraam gehad dus ik was constant op mijn hoede voor de kwaaltjes, na de bevalling begon het met benauwdheid, daarna de stress en immobiliteit door een operatie. En google... volgens mijn man. Hij gelooft niet dat chronische hyperventilatie bestaat, dat het geen ziekte is, maar een gevolg van een lichaam onder constante stress en spanning..

Hoe is het intussen met jou? Ben je al beter? Heb mijn verhaal hier gepost en is zeer gelijkaardig..

Chimero

Legacy Member
glashelder zei:
Klinkt als angst/paniekstoornis. Probeer eens cognitieve gedragstherapie bij een psycholoog. Er bestaan ook groepstherapieën voor (bvb in UZ Gent).

Ja dat heb ik ook al gedacht, maar de psycholoog heeft het zo nog niet echt omschreven.. Ga eens opzoeken waar ik daarvoor terecht kan! Bedankt voor de tip!

Chimero

Legacy Member
straight_six zei:
Ik had helemaal hetzelfde. Bij mij is het weg gegaan met te sporten.

Ik weet niet waarom het daarmee weg is gegaan. Wss doordat je meer let op je ademhaling en dat je dan volledig ontstressed. Bij mij kwam de angst dat ik bang was om dood te gaan en er niet meer zou zijn voor mijn kinderen.

Dat heb ik ook wel moeten naast mij leren neer leggen.

Verstuurd vanaf mijn ONEPLUS A5010 met Tapatalk

Dat kan ik zeker eens proberen, ben zelf niet echt sportief geweest de laatste jaren, maar wil het zeker proberen! Had jij dan ook zoveel last van duizeligheid?

Loolie12

Legacy Member
Hey chimero,

Sorry, ik had geen melding gekregen dat er reactie was.

Jouw verhaal is heel gelijk met mijne. Ik dacht ook aan ms, ook een mri gehad...wel nog niet bij een kno geweest maar soms denk ik wel om eens een verwijsbrief te vragen omdat ik soms twijfel aan of het mijn evenwichtsorgaan is.

Als ik vergelijk met hoe ik was toen het begon, is er zeker al vooruitgang gemaakt. Maar dat zweverig gevoel is er echt nog wel vaak. Vooral als ik wandel. Hoe gaat het met jou intussen?
Het archief is een bevroren moment uit een vorige versie van dit forum, met andere regels en andere bazen. Deze posts weerspiegelen op geen enkele manier onze huidige ideeën, waarden of wereldbeelden en zijn op sommige plaatsen gecensureerd wegens ontoelaatbaar. Veel zijn in een andere tijdsgeest gemaakt, al dan niet ironisch - zoals in het ironische subforum Off-Topic - en zouden op dit moment niet meer gepost (mogen) worden. Toch bieden we dit archief nog graag aan als informatiedatabank en naslagwerk. Lees er hier meer over of start een gesprek met anderen.
Terug
Bovenaan