Goh pfff.
Heb ik ergens nog veel spijt van? Nee.
Zou ik bepalende zaken anders gedaan hebben in het verleden, ook niet meteen.
Ben ik tevreden met veel nu, goh neutraal gewoon.
Ik ben ook wel een twijfelaar tot en met, daar niet van.
Ook nooit het pad gevolgd van een gezin en kinderen. Zoals de meesten nastreven.
Altijd ergens schrik gehad van spijt dan later. Maar hoe ouder ik word hoe minder het op me weegt.
En als ik de nabije verhalen van vrienden zie. (V)Echtscheidingen, elkaar kloten tot en met, de kinderen van hier naar daar, tot de meest absurde verhalen toe.
Eentje uit mijn vriendenkring is weer in een depressie gevallen, door wat zijn 2 exen hem aandoen en het gedoe met de kinderen.
Nu doe ik wat ik wil, en er is zoveel te doen, en reizen en uitstapjes overvallen u met de massa's.
Weet je niet wat doen een dag, ga gewoon de hele dag in een sauna liggen, het kan! (ok, nu wel even niet
)
Al veel oudere mensen gezien die pas op late leeftijd zijn kunnen gaan leven nadat ze die shit achter zich hebben kunnen laten. Dus dan weet ik dat ik me later nog steeds ga amuseren als ik oud ben.
Uiteindelijk veel mensen nemen iemand om er later niet alleen voor te staan.
Maar de meesten eindigen toch alleen.
1 van de 2 gaat toch eerst dood. Voor hetzelfde heb je pech, dat je eerst voor de shit van uw partner hebt mogen zorgen, en dan nog eens voor uw eigen shit.
Komen uw kinderen u later helpen? Moet je trouwens kinderen nemen voor hulp later?
Die zullen ook maar iemand bellen om langs te komen als het zover is.
Als die verder zijn gaan wonen, al is het maar 2 provincies verder, die gaan heus echt niet steeds op en af rijden.
Allemaal zo relatief dus.
Studeren, altijd een matige student geweest, nooit echt geweten wat ik wou studeren.
Ik wou gewoon een job dichtbij huis, safe zitten, weinig druk en liefst goed betaald
Ergens heb ik dit nu zelfs bereikt.
Al die ambities nastreven, vroeg of laat ontploft dat ook in uw gezicht.
Er moet een passie zijn, anders heeft het geen zin iets hard na te streven, en zelfs passies kunnen verdwijnen.
Ik heb geen passie. Er mag gewoon geen absolute tegenzin zijn.
(Ik kan mij met momenten wel met veel plezier vastbijten in een probleem om het opgelost te krijgen. Later kan ik dan weer zeggen: "bweih")
Als ik dan ook weer naar kennissen kijk. Mensen met mega diploma's, maar levend in frustraties en leegtes.
Eentje, een lijnpiloot. In het begin is dat allemaal ferm, na een tijd is dat een ongelooflijke sleur van onregelmatige uren, en van uw gezin/vrienden weg zijn.
Na een tijd zien die ook in van tjein die andere met hun simpele job kunnen wel vanalles doen, ik niet. "Dit 40 jaar gaan doen?"
Is helemaal omgekeerd gaan leven, nu bezig met zen zijn en dat gedoe. Zijn vrouw die het allemaal voor de status en centen deed, gaan lopen ondertussen, 3 kinderen...
Een andere, moet industriële projecten opzetten. Uiteraard een mooi loon en mooie wagen. Maar zondag zit die alweer te werken, is gefrustreerd.
Vaak te moe om iets mee te doen als die dan eens tijd heeft.
Nog een andere, ingenieur ict, wilt nu per sé in de sociale sector gaan werken. Hij heeft het er helemaal mee gehad.
Veel zaken houd je gewoon niet vol op een gegeven moment.
Als je jong bent zie je het allemaal mooi in, maar zoveel jaar in de praktijk wordt het voor velen een frustrerende sleur.
De zaken waar ik echt spijt heb van gehad. Hier komt het cynisme! Goed doen voor anderen levert in vele gevallen telkens het omgekeerde op!
Ik ga geen 1001 anekdotes uitschrijven. I have many!
(Er heerst ongelooflijk veel afgunst in de wereld, en voor onozele pruts vaak.
Succes wordt u niet gegund als men het gevoel krijgt dat je nadien beter af bent dan hun.
Men probeert u te gebruiken, en bij mispak kan men venijnig worden. U elders onderuit halen zal men, ongeacht wat je reeds allemaal hebt gedaan.)
Veel is gewoon relatief.
Loslaten, en kunnen genieten van de kleine dingen. Soms ook durven springen als het tegenzit.
En vooral apathisch zijn. Het ultieme antwoord op zoveel: totaal apathisch zijn.
Als ik in het weekend maar kan blijven liggen wat (in de week slaap ik ook ferm uit \0/), op mijn 1000ste gemak kan opstaan.
Iets bijeen kook.
Voor de rest ergens kan gaan wandelen/fietsen/uitstapje maken/welnessen.
Een paar reizen ertussen. In de week iets gaan eten met een vriend(in).
En de best vele centen op het einde van de maand er maar staan.
En de rest...i don't care. Voor velen is dat type leven een streven, iets onbereikbaars geworden, maar het was zo gemakkelijk te grijpen eigenlijk.
Ik heb er niet eens veel moeite voor moeten doen, en ik ben er tevreden mee.
Dju wat een zaagtekst heb ik hier neer gezet.
