Archief - Beslissingen/keuzes - Goede en slechte

Beslissingen/keuzes - heel je leven moet je er maken.
Als je zoals mij bent twijfel je veel te veel bij elke beslissing die je moet nemen.

Een voorbeeld hoe ik op dit topic kom is de beslissing om een appartement NIET te kopen. Maar dit is iets dat waarschijnlijk nog lang zal rondspoken in mijn hoofd. Na 3 weken te twijfelen en constant een 'vol' hoofd te hebben, toch besloten op mijn intuitie en gevoel dat ik had toen ik voor de eerste keer het appartement betrad. Hier hoop ik geen spijt van te hebben.

Zo heb ik ook nog wel andere beslissingen waar ik spijt van heb, bvb de beslissing om met de studie industrieel ontwerpen te stoppen. Achteraf bekeken iets waar ik echt een passie voor had, maar door een combinatie van oorzaken toch mee ben gestopt.
Een andere beslissing welke ik koester is dan weer het toetreden bij een Christelijke studentenvereniging. Iets heel stom, maar toch over getwijfeld en later geen seconde spijt van gehad. Als Christelijk opgevoed iemand is het namelijk moeilijk hier over te praten in niet gelovige kringen.

Wat zijn beslissingen waar jij:

• Nog spijt van hebt
• Een van de betere van je leven (tot nu) was

En hoe zijn jullie zelf in het nemen van keuzes? Eerder ook een twijfelaar, meer rationeel denkend, een intuitief persoon of iemand die niet teveel nadenkt en gewoon doet?

Ik ben heel rationeel in het maken van keuzes.

Verder ben ik ook heel pragmatisch in het beoordelen van keuzes. Alle keuzes die ik ooit gemaakt heb, hebben mij tot het punt in mijn leven geleid waar ik nu zit. Ik ben heel tevreden met waar ik nu zit. Simpele conclusie is dat ik geen spijt moet hebben over belangrijke beslissingen die ik doorheen m'n leven gemaakt heb.

Ik heb bvb. 2 vroegtijdig afgebroken hogere studies (Geneeskunde en Ind.Ing.) op mijn conto staan. Moet ik dan zeggen dat, mocht ik het herdoen, ik hier niet meer aan zou beginnen en ineens de studie zou kiezen waar ik uiteindelijk wel m'n ding in vond? Neen, want ik ben er nagenoeg zeker van dat mocht ik geen geneeskunde gedaan hebben, ik mijn vrouw niet had leren kennen en dus niet het gezin zou hebben dat ik nu heb. Misschien had ik een ander gehad maar misschien had ik ook niemand gehad. Ik ben gelukkig met m'n vrouw en 2 kinderen dus heb ik ook 0,0 spijt over die gefaalde studie(keuze)s.

Ook op professioneel vlak. Blij met waar ik nu sta in m'n carrière, de keuzes die ik gemaakt heb leidden me hierheen dus die waren goedd.

De enige dingen die ik zou kunnen bedenken zijn peanuts, zaken die geen invloed hebben in het groter geheel. En uiteindelijk dus ook onbelangrijk zijn.

Deze manier van reflectie helpt me wel om niet vast te hangen in het verleden of in teveel "what if" scenario's terecht te komen.

Ik leef in de volle overtuiging dat alle keuzes die ik maak verkeerd zijn en heb daar vrede mee genomen.

utred? zei:

Ik leef in de volle overtuiging dat alle keuzes die ik maak verkeerd zijn en heb daar vrede mee genomen.

Klik om te vergroten...

Is die overtuiging ook geen verkeerde beslissing dan?

...






godverdomme

eniac: mooie overtuiging, en ik kan je helemaal volgen. Maar 1 kanttekening: als je ongelukkig bent met waar je nu staat in het leven, zorgt die gedachtegang er ook voor dat je elke beslissing in het verleden in twijfel kan trekken, want die heeft gezorgd dat je nu ongelukkig bent.

Interessant topic, ik kom eigenlijk tot de vaststelling dat ik van weinig (echt belangrijke) keuzes spijt heb. Ik denk dat ik bij veel dingen de voor- en nadelen wel afweeg, maar uiteindelijk toch verder ga op buikgevoel. Dat gevoel is eigenlijk altijd positief bevestigd (studiekeuze, werk, huis gekocht...). Verder ook wat eniac zegt: de beslissingen die ik gemaakt heb, brengen mij tot waar ik ben vandaag, en daar ben ik tevreden mee.

Ik heb spijt dat ik de hele dag tegen mijzelf zei '' vanavond in de frituur bestel ik een sateke en berehap '' en nu kwam ik buiten met een mammoet met saus en boulet special.

Zal me leren van nog erover te denken terwijl ik in de wachtrij stond.

Ik herken mezelf ook in eniac & BlackOccult.

Al mijn beslissingen zijn altijd heel goed uitgedraaid. Gaande van studie keuze, job keuze, appartement keuzes, huis keuzes, partner keuzes,...

Ik heb het gevoel dat de keuzes altijd nog beter uitdraaien dan ik verwacht (en de verwachtingen zijn meestal wel al rooskleurig). Er zal wel een bepaalde bias meespelen, maar beter zo dan negatief erover zijn .

Had een tijd 7 jaar geleden dat ik wat depressiever was, maar sinds dien elke dag tevreden wakker geworden. Na zoveel tijd is het ook moeilijk in te denken hoe dat toen voelde, ook al weet ik objectief dat ik me toen weldegelijk slecht voelde.

utred? zei:

Ik leef in de volle overtuiging dat alle keuzes die ik maak verkeerd zijn en heb daar vrede mee genomen.

Klik om te vergroten...

Conradus zei:

Is die overtuiging ook geen verkeerde beslissing dan?

Klik om te vergroten...

utred? zei:

...






godverdomme

Klik om te vergroten...

Ironisch genoeg zijn mijn slechte beslissingen goed uitgedraaid.

Door slecht te studeren van school moeten veranderen, daar nieuwe vrienden gemaakt, door die vrienden andere vrienden leren kennen en door die vrienden mijn vriendin leren kennen.

Door mijn vriendin ben ik dan mijn eerste job kwijt geraakt (had geen zin meer om te werken en kwam niet meer opdagen om bij haar te zijn, dus ontslagen), maar daardoor uiteindelijk veel beter werk gevonden die ik nu al jaren met plezier doe.

En ondertussen een kindje gekregen met mijn vriendin.

Herman De Croo zei:

eniac: mooie overtuiging, en ik kan je helemaal volgen. Maar 1 kanttekening: als je ongelukkig bent met waar je nu staat in het leven, zorgt die gedachtegang er ook voor dat je elke beslissing in het verleden in twijfel kan trekken, want die heeft gezorgd dat je nu ongelukkig bent.

Klik om te vergroten...

Iets waar ik nog niet over heb nagedacht, maar zeker kan volgen en ook wel wat kan toepassen op mijn eigen leven dan. Het probleem is dan hoe geraak je uit deze gedachtegang, maar dat is voer voor een ander topic.

Ik volg eniac en andere hier in dat ik het pragatisch probeer te bekijken, te lang blijven stilstaan bij "wat als" leidt vaak toch maar tot frustraties. Ik ben tevreden met mijn leven zoals het nu loopt, dus echt slechte beslissingen zal ik niet gemaakt hebben zeker? Anderzijds, laat ons eerlijk zijn, het is hier een West-Europese welvaartstaat, het is wat makkelijker om hier een ok leven uit te bouwen denk ik.

Iets waar ik al vaak over heb nagedacht is dat ik vroeger misschien net een tikkeltje vaker risico's had moeten nemen. Mijn moeder is overleden toen ik 18 was, ik zat toen in het eerste jaar hoger onderwijs. Mijn ouders hadden altijd gezegd dat ik na het eerste jaar wel op kot mocht, maar ik ben dan thuis gebleven. Deels uit een soort angst voor de nieuwe situatie misschien, maar mijn vader was er ook gewoon mentaal niet echt goed aan toe. We hadden ook vaak vlammende ruzies (het hele verwerkingsproces vermoed ik), maar toch dan thuis gebleven. Ik had ook een goede vriendengroep dicht bij huis waar de meesten ook niet op kot gingen dus ik zag het probleem niet. Uiteidelijk mijn hele studententijd gependeld en eigenlijk toch een groot deel van het sociaal leven na de les gemist, en in de plaats met mijn vrienden van vroeger op stap geweest. Hierbij aansluitend nooit op Erasmus of iets dergelijks willen gaan.

Achteraf gezien ben ik toch wel beginnen open te bloeien toen ik ging alleen wonen, en tijdens mijn doctoraat vrienden maakte van over heel de wereld, en begon ik ook het gevoel te krijgen dat ik beter als student toch eens naar het buitenland was gegaan.

Mijn belangrijkste goede keuzes waren dan ook om na mijn doctoraat het een beetje om te gooien, eerst 3 maand Duitsland en dan een jaar naar de VS. Mijn vrienden (en dus ook ik) zouden zoiets eigenlijk nooit doen, maar ondanks toch vaak te twijfelen toch gedaan. En het was toch wel een openbaring vond ik. Het een jaar doen zonder die context van thuis vond ik bevrijdend eigenlijk. Ik heb daar ook mijn vrouw leren kennen. Na dat jaar heeft ze me 3 maand komen bezoeken, waarna we beslisten om te trouwen. Dit was deels ook een praktische oplossing omdat het anders heel moeilijk was om bij elkaar te wonen. Aangezien ik de stabiele job had kwam zij hier bij mij wonen. Maar het idee dat ik na ongeveer een jaar ging trouwen (met een buitenlander dan nog), gaf wel duidelijk wat wrijving bij mijn originele vriendengroep. Dat is ondertussen een beetje verzwegen en vergeten, maar de reacties toen vond ik toch wel eerder kleinburgerlijk. Daar waar de mensen die ik via mijn werk had leren kennen (en die zelf al wat verhuisd waren en vaak samen waren met iemand uit een ander land) gewoon blij leken te zijn voor mij.

Dusja, you win some, you lose some zeker.

Kiezen is verliezen dus ik probeer er niet te veel aan te denken.

Spijt van keuzes, niet echt al zijn er altijd een hoop financiële keuzes die beter hadden kunnen zijn maar ja hindsight enzo.

Enige dat ik me soms af vraag is wat ik had kunnen bereiken moest ik effectief moeite gedaan hebben voor mijn studies en job. Of mss beter wat als ik iets had gedaan waardoor ik goesting had gehad om moeite te doen. Oh well. Is een beetje zoals in dat 'wat is uw passie' topic, geen idee

Mijn leven staat bol van foute keuzes en ben een twijfelaar tot en met. Het duurt nu zelfs al meerderd dagen om tot de beslissing te komen om een nieuw koffiezetapparaat te kopen of te blijven werken met een los filterhouderke.

Ik heb zo iets van "elke bewuste keuze, is de juiste keuze."
Ik heb toen bepaalde keuzes gemaakt met de info die ik toen had, het heeft geen zin om nadien spijt te hebben op basis van info die toen niet voorhanden was.

Verstuurd vanaf mijn Mi A3 met Tapatalk

beste beslissingen,

wellicht toch stoppen met 10 jaarfabriekswerk, maar via avondschool toen ik er wel nog werkte,
toch terug een administratieve job heb genomen die aansluit bij mijn schoolverleden.

heel veel sparen toen ik jonger was, om toch een nieuw huis te kunnen zetten op mn eentje, met een verwaarloosbare lening;
waardoor ik nu maandelijks echt kan doen wat ik wil



slechste beslissing.

misschien mijn aller eerste super relatie die is afgesprongen, maar goed ja, het was eerder het feit dat ze niet in België wou blijven wonen,
dus die breuk had ik niet meteen in eigen handen... (tenzij ik misschien mn nieuw huis ging opgeven voor haar, maar om dan te gaan rentenieren als 30jarige in thailand.... centen zouden er ook wel ooit door geraken vrees ik)

Ik vind het wel gek dat iedereen hier aangeeft de juiste beslissingen genomen te hebben. Je neemt in je leven toch bijna iedere week of maand keuzes die een impact hebben op je verdere leven... En terwijl ik voor veel belangrijke beslissingen een lang beslissingsproces doorloop, heb ik nadien toch nog vaak de idee dat ik me nog beter had kunnen informeren.

Er zijn, zeker wanneer je wat ouder wordt, de keuzes die je gemaakt hebt die je leven beïnvloeden, waarvan je soms denkt "wat als". Zoals toch doctoreren, om maar een voorbeeld te geven. Maar ik blijf wel achter mijn keuzes staan, maar ik ga niet zeggen dat ik geen fouten heb gemaakt.

Er is één beslissing waarvan ik écht spijt heb, ondertussen al meer dan 10 jaar dat dat knaagt bij me. Ik heb ooit de kans gehad om iemand te helpen in zijn leven. Iemand die als 18-jarige heel veel pech heeft gehad (beide ouders gestorven tijdens zijn eerste studiejaar, daarom 10 jaar over zijn studies gedaan die hij zelf financierde door te werken als museumgids). Die was afgestudeerd temidden een zware crisis, en kreeg, gezien een CV met 10 jaar studeren voor een diploma dat je op 5 jaar kan behalen, nergens de kans om zich voor te stellen. Hij werkte, enkele jaren later, nog altijd als museumgids (en dan wordt je CV echt niet meer bekeken)... Ik heb toen voor een andere kandidaat gekozen, onder meer omdat ik dacht dat die keuze moeilijk door te drukken zou zijn en omdat er nog een uitstekende kandidaat was.
Terwijl ik er zeker van ben dat ik een loyale en geschikte medewerker zou gehad hebben aan die kandidaat, en de persoon die ik uiteindelijk heb geselecteerd 6 maand later al weer weg was...