Theaterreview: Plop en de Knuffelbeer

Dat de tijd razendsnel vooruitgaat, bewijst het feit dat de gekende Kabouter Plop maar liefst een kleine 27 jaar geleden het levenslicht zag toen de eerste aflevering van de kinderreeks werd uitgezonden. Intussen zijn de fans van toen flinke dertigers die aan hun kroost de alom bekende Plop-liedjes en -televisiereeks met de paplepel voorschotelen. Wij mochten de première van Plops nieuwste theatershow De Knuffelbeer meemaken in cc Het Bolwerk in Vilvoorde en nemen jou mee op een reis voor jong en oud.

Kabouter Smal heeft van haar oma een nieuwe step gekregen. En superblij dat ze ermee is! Maar Klus kan zich (de ongeduldige gekkerd die ie is) niet langer bedwingen en beslist om er een ritje mee te doen. Helaas voor Smal breekt Klus het stuur van de gloednieuwe step. Smal is er het hart van in, maar gelukkig staat Plop weer klaar met zijn wijze raad. Hij kent immers een bevriende kabouter die alle speelgoed kan herstellen. Komt dat even goed uit!

Plop, Smal, Kwebbel en Klus vatten de tocht aan naar het speelgoedatelier om de knappe step weer in zijn oorspronkelijke glorie op te lappen. Klus zijn ogen twinkelen bij het zien van al het speelgoed dat het atelier biedt, dus de drie resterende kabouters zijn op zichzelf aangewezen. Klus maakt er dan ook een rommeltje van, maar opruimen? Daar heeft hij allesbehalve zin in. Gelukkig helpt een sprekende knuffelbeer bij dat vervelende taakje. Maar wie is die knuffelbeer nu eigenlijk? En komt het nog wel goed met Smal haar step? Dat kom je allemaal te weten in De Knuffelbeer.

Stilzitten niet toegestaan

Enkele seconden ver in de show is het volgende al meteen duidelijk: Kabouter Plop staat bijna 28 jaar na dato nog steeds als een huis. Niet alleen blijft het viertal ongelooflijk goed op elkaar ingespeeld, ook de gekende liedjes blijven hun tijdloze kwaliteit bewaren. Je wordt als kijker van dit schouwspel dan ook getrakteerd op zo goed als alle hits en klassiekers (Kabouterdans, De ganzenpas, Snuffeltje ...). Deze zijn overigens vlekkeloos live ingezongen. Voor de aanwezige kids en hun ouders was het dan ook onmogelijk om onbeweeglijk op de stoel te blijven zitten. Iets wat het viertal trouwens ook erg in de hand werkt door interactief met het publiek om te gaan. Neen, hier ga je niet met ongetrainde arm- en beenspieren de zaal uit. Het plezier spat er bij de acteurs vanaf, wat genieten is als toeschouwer.

Als één iemand hier de show steelt, moet het toch Aimé Anthoni als Klus zijn.

Uiteraard zijn Walter de Donder (Plop), Agnes De Nul (Kwebbel) en Hilde Vanhulle (Smal) regelrechte monumenten in hun rollen. Maar als er één iemand hier de show steelt, moet het toch Aimé Anthoni als Klus zijn. Met zijn fysieke humor en inleving kreeg hij de zaal meermaals aan het lachen, zowel jong als oud kon amper een gniffel of lach onderdrukken wanneer hij weer een van zijn gekke toeren uithaalde. Hij krijgt zelfs zo veel om mee te werken dat het een beetje jammer is dat de andere kabouters niet evenveel aandacht krijgen. Het gaat toch om de step van Smal, dan is het spijtig dat zij zo weinig in de schijnwerpers wordt gezet. Ook Kwebbel en Plop lijken hierdoor eerder zijpersonages in een show die voornamelijk door de rol van Klus wordt ingevuld.

Spetterend speelgoedatelier

Een absolute pluim is er ook voor de decorbouwers. Wanneer het speelgoedatelier voor het eerst ten tonele verschijnt, weet je niet waar kijken. Het decor zit vol met kleine Easter eggs die je pas later in de show ontdekt en geldt als een serieuze meerwaarde die de inleving alleen maar ten goede komt. Verbazing, schrikmomenten en verrassingen gaan hier hand in hand. Er is duidelijk niet bespaard op kosten noch moeite. Dat maakt dat Plop en co. nog altijd niet passé zijn en hun voet nog steeds naast al het jonge Studio 100-geweld mogen zetten.

Foto's: © Studio 100.

Conclusie

Plop en de Knuffelbeer zet centraal wat Kabouter Plop en zijn kameraden nog steeds zo goed maakt. Herkenbare en oerdegelijke muzikale klassiekers, leuke humor en fijne interacties onder de personages onderling. Dit voor zowel jong en oud, waardoor het onmogelijk is om als een stijve hark op je theaterstoel te blijven kleven. Het knappe decor en de onfeilbare vertolkingen voegen hier alleen maar meer aan toe. Alleen is het jammer dat vooral Klus met de aandacht gaat lopen, wij hadden graag een meer gelijke verdeling van de personages. Maar laat dat de pret vooral niet drukken. Dus waar wacht je dan nog op? Doe de Ganzenpas, doe de Ganzenpas ... Kom maar op, kom maar op ... Met kabouter Plop!