Album of the week Squarepusher - Just a Souvenir

Bauhaus zei:
Klinkt inderdaad vrij chaotisch zoals NDEFCB opmerkt, mij doet het wat denken aan electronische jazz.
Sterkste nummer vond ik A Real Woman.
Klik om te vergroten...
Ben er heel deze week nog niet goed in geslaagd om even tijd te maken, dus een betere impressie volgt nog. Maar Squarepusher is jazz onderricht als ik me niet vergis. Music is Rotted One Note is daar het meest expliciet voorbeeld van, maar het zit sterk in al zijn ander werk ook.
 
FlyingHorseman zei:
Behoorlijk veel naar Squarepusher geluisterd vroeger maar z'n hele oeuvre is een beetje hit or miss bij mij. Geregeld zelfs binnen dezelfde plaat. Ik volg z'n nieuwe releases meestal wel, maar grijp doorgaans terug naar dezelfde paar platen (oa Ultravisitor, Music Is Rotted One Note, Hard Normal Daddy, de helft van Do You Know Squarepusher). Benieuwd om deze nog eens op te zetten want dat is al een paar jaar geleden denk ik.
Klik om te vergroten...
Even mezelf quoten, heb de plaat ondertussen nog een keer of 3 beluisterd deze week.

Deze is toch ook meer hit dan miss voor mij, vraag me zelfs af waarom ik er bij de release niet meer aandacht aan besteed had. Ik zou het meer eclectisch dan chaotisch noemen. Er gebeurt in elk nummer vanalles maar ik vind dat er toch ook altijd een bepaalde focus in de muziek zit. Tegelijk zit er ook heel wat plezier in de muziek en heeft het allemaal een vrij losse feel vergeleken met ander werk van hem. Enige nadeel is dat het album een beetje uitdooft met de laatste wat minder interessante tracks.

Eigenlijk is dit een goeie doorsnede van de carrière van Jenkinson. Geen Squarepusher grand cru, maar een ideale instapplaat. Wat mij betreft is de opzet van deze AOTW dan ook zeker een succes.
 
Gecheckt en totaal mijn ding niet; de miniatuurtjes, de punk-achtige nummers, Al Di Meola gitaarfratsen op het einde, het pakte mij allemaal niet. Ik miste de cheekiness van aritmische breakcore meets "fusion jazz niet al te serieus nemen". Ben nog eens door andere albums gegaan en deze was samen met Do You Know Squarepusher voor mij persoonlijk minst favoriet.
 
Na lang niet meer meegedaan te hebben met het beluisteren van het album van de week, toch nog eens een poging ondernomen.
Eerste song komt me een beetje over als een liedje voor het menu van een arcade puzzel game.

Op zich ook nooit fan geweest van basgitaar als solo/voorgrond instrument en dat merk ik ook hier. De kerel kan duidelijk spelen, maar het doet me weinig.

Sowieso is het me allemaal te chaotisch, Het voelde meer als een systematisch afgaan van loopjes en ondertussen gewoon zo veel mogelijk aan de knopjes van de effecten draaien. Nergens werd ik zo meegepakt dat ik met mijn hoofd of voeten met het ritme mee ging.
Nu ja, het zal wel kunst zijn die ik gewoon niet begrijp.
 
Ik heb me een beetje moeten forceren om dit na een eerste keer nog eens op te zetten, nooit een goed teken. Het is helaas echt niet m'n ding, niet boeiend genoeg of zo. Bij de eerste nummers is de concentratie nog redelijk aanwezig, om daarna vrij snel te verdwijnen en niet meer terug te keren. Jammer wel, want er zitten elementen in die ik wel kan smaken. Ik heb sowieso een voorliefde voor drums en daar is hier wel over nagedacht, leuke patronen etc, al staat het geluid ervan me niet aan.

Het geheel heeft een soort jazzy en lounge karakter dat bij mij nooit werkt voor actieve luistersessies. Sommige nummers voelen bijna aan als tracks die ik in een menu van pakweg een oud Gran Turismo spel of Persona of zoiets zou aantreffen. Als voorgrondmuziek kan ik er helaas niet veel mee, dus het zal bij deze luistersessies blijven.
 
Net zoals Swans vind ik dit albumm ook iets waar je voor "in the mood" moet zijn. Het vraagt best wat concentratie en effort vind ik.
Deze plaat vind ik precies wat minder tegen over z'n ander werk, ik moet nu wel bekennen dat ik niet met z'n volledig repertoire bekend ben.

Ik kwam deze live performance tegen van enkele Ufabulum nummers en dat is echt meer mijne dada. :love:


 
'Star Time 2': Alsof een kind de sterren aantikt in de hemel en ze oplichten en een geluidje afgeven.
'Open Society' is mijn poging om gitaar te spelen.
'Tensor in Green' - 'The Glass Road': een tweeling. De ene draait door, de andere probeert na te doen over een langere periode en slaagt daar in. De schaamte slaat hard en genadeloos toe in stilte op het einde.

Had hierna het album 'Hard Normal Daddy' opgezet en dat gaf meer pit met 'E8 Boogie', 'Beep Street', 'Chin Hippy' en 'Papalon'.
 
In dat Youtube filmpje wordt gezegd: "how many fans can one man have?" Wel, veel maar ik behoor er niet toe.

Er zitten héél coole stukjes in maar er zijn weinig nummers die me kunnen overtuigen. A Real Woman deed me vaag aan The Ramones denken. Delta-V was leuk, uptempo. En Planet Gear had iets zeer spacy dat me beviel.

Voor het overige was het iets te veel van de hak op de tak naar mijn gevoel. Tensor in Green vond ik eigenlijk een nummer dat mijn ervaring met het album typeert. Heel coole stukken maar dan soms ineens een heel sprong naar iets anders. Op zich stoort me dat niet persé. Maar in dit geval klikte het gewoon niet. Het helpt niet dat sommige dingen vervelend waren (die gitaren in Open Society) in plaats gewoon maar meh.

Maar zoals ik al eerder zei: muziek moet iets teweeg brengen. Een beetje een boutade maar dan nog liever een plaat die ik slecht vind dan een plaat die me niks doet. Dus in dat opzicht is het zeker geslaagd.
 
Oooh yes! Een van de albums van Squarepusher die ik destijds vaak heb opgelegd en ondertussen een beetje was vergeten. Still shakes like hell though, kan hier niet op stilzitten.

Begrijp wel dat dit niet voor iedereen is, maar ik ben hier wel heel blij van geworden. :unsure:
 
Ik had nog nooit van deze naam gehoord. Ik merkte direct dat het door een bassist gemaakt is, lekker funky. Niet de stijl die ik zelf speel als ik mijn bas vastneem, maar ik kan het zeker smaken. Zit technisch echt goed in elkaar. Tof plaatje.
 
Ik vind dit wel een fijn album. Samen met Hello Everything aan begonnen. Iets 'drukker' en meer uptempo als die laatste die de voorkeur heeft bij mij.

Voor degenen die graag beetje verder gaan into Squarepusher, verwijs ik graag nog eens naar deze gewaardeerde post om u op weg te helpen. Eveneens van de hand van @Koonut:
Koonut zei:
Met "Hello Everything" als leidraad, wat sowieso een fantastisch album is om zowel vooruit als achteruit zijn gehele discography te verkennen, zou ik als volgend album "Just a Souvenir" checken. Die 2 albums zouden eigenlijk 1 langspeler kunnen zijn en eindigen met de "Numbers Lucent" mini ep waar je hem volgens mij letterlijk hoort afscheid nemen van de "Amen Break" en samplen(toch voor een lange tijd)
Nog steeds rouwig dat ik dit nummer nog niet op een groot soundsystem heb kunnen horen en men reet eraf dansen.

Indien je wat donkerder tonen wilt zonder de felle dnb ritmes kan je best zijn 2 eerste mini eps checken. "Maximum Priest" en "Budakhan Mindphone". Fan van deze 2? Rechtdoor rijden naar "Music is Rotted One Note" en "Hard Normal Daddy". Allemaal relatief toegankelijke jazzy breakbeat fusion affaires. Bij die laatste zal je wel een nummer of 2 moeten skippen, maar pareltjes als Coopers World en Papalon zijn een must.

Liever toch iets meer voortgaan op de warmere en meer verfijnde sound van "Hello" en "Souvenir"? Dan verken je best de 2 "Shobaleader" albums. Meest poprocky sound dat hij ooit zal produceren. Heeft lang geduurd voor ik het 1ste album volledig kon apprecieren sinds het voor bijna 80% vocoder bevat, maar uiteindelijk zoals vrijwel anything Squarepusher klikte het hier wel. Vooral omdat ik ook maar bleef terugkomen naar de title track.
2e Shobaleader album zijn allemaal live covers van zijn ouder meest funky werk. Live in Trix mogen aanschouwen, nog steeds 1 van men favoriete concerten ooit. Ondanks dat het debiel luid stond.

De twee daaropvolgende albums "Ufabulum" en "Damogen Furies" zijn eigenlijk een terugkeer naar de meer experimentele ritmes van zijn eerste albums, maar dan met de polish en soundscapes die hij met zijn eigen software over de jaren heen gefinetuned.

Maar zelfs op zijn fellere albums als "Go Plastic" vind je nummers als "I Wish You Could Talk" welke super teder en zacht zijn, ondanks de rollende breakbeats die het geheel vooruitduwen tegen 170bpm.

Om af te sluiten
Klik om te vergroten...
 
FlyingHorseman zei:
Even mezelf quoten, heb de plaat ondertussen nog een keer of 3 beluisterd deze week.

Deze is toch ook meer hit dan miss voor mij, vraag me zelfs af waarom ik er bij de release niet meer aandacht aan besteed had. Ik zou het meer eclectisch dan chaotisch noemen. Er gebeurt in elk nummer vanalles maar ik vind dat er toch ook altijd een bepaalde focus in de muziek zit. Tegelijk zit er ook heel wat plezier in de muziek en heeft het allemaal een vrij losse feel vergeleken met ander werk van hem. Enige nadeel is dat het album een beetje uitdooft met de laatste wat minder interessante tracks.

Eigenlijk is dit een goeie doorsnede van de carrière van Jenkinson. Geen Squarepusher grand cru, maar een ideale instapplaat. Wat mij betreft is de opzet van deze AOTW dan ook zeker een succes.
Klik om te vergroten...
Hupla, ben er eindelijk toe geraakt om Souvenir op te leggen, mille excuses @Koonut.

Ik snap ook de commentaren "chaotisch" niet echt goed, dat zou beter staan bij zijn vroegere breakbeat werk. Deze is heel duidelijk veel meer funky en jazzy. Er zijn hier toch veel Thundercat en Flying Lotus fans op het forum? Voor mij is het duidelijk dat Squarepusher toch een invloed op die jazz basssound heeft gehad.

Tis eigenlijk een heel toegankelijk plaatje wat mij betreft. De vocoder doet zelfs wat aan ELO denken. :unsure:
 
chaotisch is misschien wat overdreven (zeker als je weet dat er heel wat chaotischere muziek bestaat), maar voor de mensen die bij jazz altijd aan smooth jazz denken is dit toch wel wat stapjes verder.

sommigen hier noemden het dan lounge muziek, daar kan ik minder inkomen dan chaotisch. Persoonlijk vind ik het er wat tussenzitten met voldoende afwisseling.
 
Beste @Koonut,
Hier van hetzelfde, mijn taak vergeten te volbrengen. Ik zet jouw album ergens de komende weken nog eens op, maar welk nummer mag alvast toegevoegd worden aan de BG-playlist?
 
@Koonut , de man waarvan ik tot 2 minuten geleden nog dacht dat zijn nickname Kokonut was, maar het forum vond de nick Kokonut niet. Naar jou album heb ik altijd het meeste uitgekeken omdat ik denk dat jouw muzieksmaak het dichtst bij de mijne ligt van de mensen hier op het forum. Wij gaan mischien zelfs al eens, zonder dat we het van elkaar geweten hebben, op een bepaald punt tegen elkaar aan het lullen zijn geweest met hette muziek op de achtergrond en goed wat pinten in ons kammezolen.

Ik had jouw album al beluisterd toen je het hier had gepost. Zo heel stiekem. Maar daarstraks heb ik deze op de fiets, onderweg van het werk naar huis loeihard in mijn koptelefoon nog eens opgezet om mijn bevindingen hier neer te typen. Met de wind door men haren, de ondergaande zon op men snoet, heb ik 50 minuten zitten glimlachen.

Wat een plaat..

Ik kende squarepusher niet.

Zoals je aangeeft een bas virtuoos. Maar wat mij eigenlijk nog harder opviel waren de agressieve lekkere drumlijnen. Wat een muzikant... En ook gewoon muziek recht in mijn laan.

De rauwe productie mist zijn effect niet. Van mij mocht het persoonlijk nog wat rauwer na een paar luisterbeurten. Hoewel ik daar in het begin een beetje een ander gedacht over had.

Album art is on point :eek:khand:

En ik zie dat ge u nog niet ingeschreven hebt voor het volgende AOTW, dus doe ik dat in u plaats.
 
Serieuze threaddig, sorry ik weet het. Maar dit album moet nog eens bewierookt worden. Deze maand is dit album 15 jaar oud maar het klinkt verdorie nog steeds fris en fruitig. Op vlak van Warp en consoorten en zeker Squarepusher ben ik een beetje een laatbloeier.

Maar dit album de afgelopen maand al verschillende keren opgelegd en het wordt alleen maar beter. Zo'n nummer als Planet Gear vat het eigenlijk prachtig samen. Het klinkt misschien wat chaotisch door die overstuurde gitaren maar met dat melodietje dat erbovenop komt klinkt het dan weer meer gestructureerd en geeft het wat meer schoonheid. Voor de rest is het ook wat losser allemaal, het swingt of het rockt of er is zo'n chill nummer als Quadrature. Die andere kortere jazzy, laidback intermezzo's passen er goed bij en zorgen voor een mooie afsluiter.

Over het algemeen ben ik net een tikkeltje meer fan van voorganger Hello Everything. De vocals op Coathanger en A Real Woman vind ik nu net wat minder. Maar deze mag er na verschillende luisterbeurten toch ook staan. Over het algemeen ben ik wel meer fan van zijn werk dat doorspekt is van zijn jazz-kant. En die twee albums brengen dat goed, vind ik. Tien jaar eerder had hij Music Is Rotted One Note uitgebracht. Toch ook nog eens opleggen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Aanmelden | Registreren
Terug
Bovenaan