Album of the week Sonic Area - Music For Ghosts
- Onderwerp starter Bauhaus
- Startdatum
Inderdaad, terwijl dit een knaller van formaat is. Keer zien hoe het loopt na de feestdagen.
Feestdagen indeed, ik heb het album beluisterd (alle AOTWs trouwens), maar moet voor meerderen eens neerzitten om het tegoei te typen (wat iedereen die in dit concept verdient imo).
Deze vond ik alleszins heel interessant, ongeveer 50/50 nummers die ik echt goed vond en meh, maar altijd interessant. Iemand maakte al de link naar Lynch zijn muziek, maar imo dan gespeeld door een dronken demented clown die graag Waits luistert terwijl hij wat drugs snoof tijdens het bekijken van horrorfilms.
Deze vond ik alleszins heel interessant, ongeveer 50/50 nummers die ik echt goed vond en meh, maar altijd interessant. Iemand maakte al de link naar Lynch zijn muziek, maar imo dan gespeeld door een dronken demented clown die graag Waits luistert terwijl hij wat drugs snoof tijdens het bekijken van horrorfilms.
Bauhaus
Well-known member
Wat een job !Mijn verlof is ver gedaan en dan kan ik weer verder met deze, vreemd genoeg heb ik meer tijd om muziek te luisteren als ik aan het werk ben
Heeft eerder met het feit te maken dat er dan geen kleuter of vrouw rondlooptWat een job !
Bon de werkdag is al voorbij de helft en het volledige album zit er op!
Voor mij is het eerder een soort audiobeleving dan muziek pur sang. Ongelooflijk divers, een mengelmoes van Tri-Angle, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en inderdaad Venetian Snares.
Bij The Living Carousel had ik het idee naar een nog avantgardere versie van For The Benefit Of Mr Kite te luisteren
Voor mij is het eerder een soort audiobeleving dan muziek pur sang. Ongelooflijk divers, een mengelmoes van Tri-Angle, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble en inderdaad Venetian Snares.
Bij The Living Carousel had ik het idee naar een nog avantgardere versie van For The Benefit Of Mr Kite te luisteren
FlyingHorseman
Well-known member
Net nog eens beluisterd, tof plaatje! De introtekst omschrijft de muziek echt perfect. Al die horror- en sf-invloeden voelden meteen bekend aan, maar met de beats en samples krijgt het een moderne toets. Ik moest geregeld aan de jongere Tim Burton denken, iemand die ook de camp in z’n werk omarmt en het met respect behandelt. Favoriete nummers waren Eureka, Haunted Hall Motel Ballade (met wat spaghetti western invloeden) en Once More Unto The Breach Dear Friends. Maar de mindere nummers verveelden zelden en alles paste mooi in het concept.
Erg leuke keuze want dit is iets helemaal anders dan de andere AOTW’s. Voelt ook als een echte ontdekking aan want op dit album was ik waarschijnlijk nooit zelf gestoten.
Erg leuke keuze want dit is iets helemaal anders dan de andere AOTW’s. Voelt ook als een echte ontdekking aan want op dit album was ik waarschijnlijk nooit zelf gestoten.
D
Deleted member 621
Guest
Dankzij de meest eerie en unsettling clip die ik ooit heb gezien, heb ik de rest van dit album ook een uitgebreide kans gegeven. Het is inderdaad een album dat je in zijn geheel moet beluisteren.
Ik raad wel aan om het altijd met oortjes te doen, omdat het dan veel beter vind ik klinken. (Ja, in theorie is dit bij alle albums zo, maar ik hoor niet bij alles zo hard het verschil, en bij dit wel.)
Ik had verwacht dat de rest ook zo griezelig zou klinken, maar vond dit in vergelijking nog best meevallen. Ook ik vind Once More Unto The Breach Dear Friends het beste nummer.
Het is inderdaad een heel verschil met de andere albums hier en misschien is het ook daarom dat dit mij wel wat meer aanspreekt.
Ook heb ik naast de vertrouwde stoner/doom en prog ook wat interesse in new wave, postpunk, goth en gewoon lekkere donkere nummers met een synthesizer in. (Of is dit dan ook goth? Ik ben veel minder goed in hokjes verdelen in een genre dat geen rock en/of metal is . unsure: )
Enkele ideale voorbeelden hiervan zijn The Human League - Boiled, Visage - Fade To Grey, bijna het hele album Replicas van Tubeway Army en de industrial Until Death Us Do Part van Front 242.
Maar waar ik meer over wil zeggen, is die clip! Ben ik nu echt de enige die hier zo van onder de indruk is?
Het zou leuk zijn moest er een making-of bestaan, maar gezien de reacties op die clip (23) lijkt me die kans nogal klein.
Het nummer zelf klinkt al eerie genoeg, maar met die clip erbij is het dus nog 100x zo erg. Zulke clips creëren is toch een kunst denk ik dan. Natuurlijk zijn die opstijgende lijken al eerie genoeg, maar eerst een foto van een glimlachend, levend iemand tonen en meteen daarna - flits, in your face - foto van diezelfde die overleden is... (Als ik dat goed gezien heb, tenminste.) Iemand die ineens doodvalt. Met nog eens het sepia-effect om het nog erger te maken.
Nu, het Victoriaans tijdperk was met hun postmortem fotografie natuurlijk al duister genoeg.
Heeft deze band nog zulke clips?
Ik raad wel aan om het altijd met oortjes te doen, omdat het dan veel beter vind ik klinken. (Ja, in theorie is dit bij alle albums zo, maar ik hoor niet bij alles zo hard het verschil, en bij dit wel.)
Ik had verwacht dat de rest ook zo griezelig zou klinken, maar vond dit in vergelijking nog best meevallen. Ook ik vind Once More Unto The Breach Dear Friends het beste nummer.
Het is inderdaad een heel verschil met de andere albums hier en misschien is het ook daarom dat dit mij wel wat meer aanspreekt.
Ook heb ik naast de vertrouwde stoner/doom en prog ook wat interesse in new wave, postpunk, goth en gewoon lekkere donkere nummers met een synthesizer in. (Of is dit dan ook goth? Ik ben veel minder goed in hokjes verdelen in een genre dat geen rock en/of metal is . unsure: )
Enkele ideale voorbeelden hiervan zijn The Human League - Boiled, Visage - Fade To Grey, bijna het hele album Replicas van Tubeway Army en de industrial Until Death Us Do Part van Front 242.
Maar waar ik meer over wil zeggen, is die clip! Ben ik nu echt de enige die hier zo van onder de indruk is?
Het zou leuk zijn moest er een making-of bestaan, maar gezien de reacties op die clip (23) lijkt me die kans nogal klein.
Het nummer zelf klinkt al eerie genoeg, maar met die clip erbij is het dus nog 100x zo erg. Zulke clips creëren is toch een kunst denk ik dan. Natuurlijk zijn die opstijgende lijken al eerie genoeg, maar eerst een foto van een glimlachend, levend iemand tonen en meteen daarna - flits, in your face - foto van diezelfde die overleden is... (Als ik dat goed gezien heb, tenminste.) Iemand die ineens doodvalt. Met nog eens het sepia-effect om het nog erger te maken.
Nu, het Victoriaans tijdperk was met hun postmortem fotografie natuurlijk al duister genoeg.
Heeft deze band nog zulke clips?
D
Deleted member 621
Guest
Dat is inderdaad ook creepy.
Zouden die beelden uit * ik ken de titel nog niet vanbuiten * dan ook allemaal uit oude films zijn gehaald? Buiten Sneeuwwitje herken ik niks, maar ik ben dan ook geen kenner.
Het is wat all over the place en ik kan m'n draai er maar niet in vinden. Er zitten coole stukjes in, en bij uitbreiding ook coole nummers.
Van die nummers waarvan je ineens door hebt dat je onbewust met je voet zit mee te tappen of waarvan je hoofd spontaan ritmisch begint op en neer te bewegen. Nummers zoals Haunted Hall Motel Ballade en Magic Story Tellers.
Maar dan is er de keerzijde van de medaille: dingen als Eureka. Chaotische dingen waar in zoveel te horen is, nummers die mij niet kunnen vatten (en omgekeerd), nummers die voor mij nergens naar gaan. Ik hou wel van wat "werk" of moeite doen voor muziek; een inspanning leveren om daarna een mooie pay-off te krijgen. Maar helaas mis ik dat hier bij de teveel nummers.
En om het nog wat moeilijker te maken zit er nog een derde soort nummers tussen: de soundtrack nummers. I know: het komt soms wat oneerbiedig over maar ik bedoel het niet zo. Het zijn nummers waar ik wel iets zie maar waar ik toch iets mis. Neem Once more unto the breach Dear Friends of The Infernal Clockwork: dat zou zo goed passen als begeleiding van een game. Het goed game, nog beter gemaakt door die muziek; ik zie het echt wel passen.
Ik heb het al vaker gezegd: goeie aotw ook al is het mijn ding niet. Ik heb weer wat schuifjes opengetrokken en dingen gehoord die ik anders niet snel zou opzetten en da's het uiteindelijke doel denk ik dan?
Van die nummers waarvan je ineens door hebt dat je onbewust met je voet zit mee te tappen of waarvan je hoofd spontaan ritmisch begint op en neer te bewegen. Nummers zoals Haunted Hall Motel Ballade en Magic Story Tellers.
Maar dan is er de keerzijde van de medaille: dingen als Eureka. Chaotische dingen waar in zoveel te horen is, nummers die mij niet kunnen vatten (en omgekeerd), nummers die voor mij nergens naar gaan. Ik hou wel van wat "werk" of moeite doen voor muziek; een inspanning leveren om daarna een mooie pay-off te krijgen. Maar helaas mis ik dat hier bij de teveel nummers.
En om het nog wat moeilijker te maken zit er nog een derde soort nummers tussen: de soundtrack nummers. I know: het komt soms wat oneerbiedig over maar ik bedoel het niet zo. Het zijn nummers waar ik wel iets zie maar waar ik toch iets mis. Neem Once more unto the breach Dear Friends of The Infernal Clockwork: dat zou zo goed passen als begeleiding van een game. Het goed game, nog beter gemaakt door die muziek; ik zie het echt wel passen.
Ik heb het al vaker gezegd: goeie aotw ook al is het mijn ding niet. Ik heb weer wat schuifjes opengetrokken en dingen gehoord die ik anders niet snel zou opzetten en da's het uiteindelijke doel denk ik dan?
Bauhaus
Well-known member
Bij mij is het dan precies omgekeerd: nummers als Never Ever More, Once More.... en Eureka vind ik het best, de nummers staan op zichzelf en die laatste is bombastisch waar ik van hou. Dat soundtrack-achtige moet je inderdaad wel liggen, persoonlijk heb ik wel een zwak voor theatrale filmische muziek.
Maar het belangrijkste is idd dat je muziek die je anders nooit beluistert een kans gunt.
Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield
Well-known member
Ook eens beluisterd: er waren momenten dat ik het best goed vond, andere dan weer wat minder. Boeien deed het wel en qua concept is het best geslaagd
PolletPoulet_OG
Well-known member
Ok..
Ik moet zeggen ik had een beetje schrik bij uw openingspost. Maar totaal onterecht, maybe ook omdat ik mij niet echt voor 100% kan vinden in uw beschrijving van dit album.
Waar ik wel akkoord mee ben: soundscape + industrial
Ge had mij direct mee met het openingsnummer, wat een schijfke ook holy fuck. Mijn oren zijn beginnen fluiten en zijn niet meer gestopt met fluiten. Venetian Snares is inderdaad zoals @clercqie zei niet ver af. Ik ga niet akkoord met het soundtrack gegeven, want hier zitten gewoon kei harde beukplaten in. Het doet mij ook nog hard denken aan Aaron Spectre en Luke Vibert zijn early stuff. Echter snap ik de link wel die de meeste trekken naar soundtrack's, maar helaas kan ik hier niet mee akkoord gaan. Zeker niet wanneer @Creeping Death net bij zijn soundtrack nummers het nummer "Once More Unto Breach Dear Friends" zet. Dit zou zo een nummer kunnen zijn op een album van een Raoul Sinier zijn early work.
Het enige nummertje dat ik wat een vreemde eend in de bijt vind is het 3de nummer. Dat is wat gimmicky in mijn ogen, een beetje makkelijk zelfs als je het vergelijkt met de rest van het album. Maar dat is maar een persoonlijke mening. En vandaar snap ik het horror gegeven wel dat je aanhaalt, het heeft wel die vibe. Maar ik vind het te simpel voor het werk dat hij neerzet op de rest van de plaat.
Voor de rest holy shit, wat een meesterlijk album, en ik sta er van versteld dat dit eigenlijk iets redelijk onbekend is. Ik heb gelijk de artist gevolgd, en ga als ik ben bijgebeend met dit concept wat dieper in zijn ouvre duiken. De productie is ook echt top, ik heb dit de eerste keer gisteren nacht nog geluisterd op mijn koptelefoon.
En dan daarstraks heb ik hier het kot open geknalt zodat de buren van de buren ook konden meegenieten. En het is echt allemaal super crisp wanneer het crisp moet zijn, en lekker vuil wanneer het vuil hoort te zijn. Shiiit.
Ik ben echt fan, en echt blij dat ik met deze artist in contact ben gekomen. Ik heb het gevoel dat dit iets is dat ik nog veel ga beluisteren, en welkom Sonic Area in mijn permanent playlist
Cover vind ik nice, naar het mist iets.
Ik moet zeggen ik had een beetje schrik bij uw openingspost. Maar totaal onterecht, maybe ook omdat ik mij niet echt voor 100% kan vinden in uw beschrijving van dit album.
Waar ik wel akkoord mee ben: soundscape + industrial
Ge had mij direct mee met het openingsnummer, wat een schijfke ook holy fuck. Mijn oren zijn beginnen fluiten en zijn niet meer gestopt met fluiten. Venetian Snares is inderdaad zoals @clercqie zei niet ver af. Ik ga niet akkoord met het soundtrack gegeven, want hier zitten gewoon kei harde beukplaten in. Het doet mij ook nog hard denken aan Aaron Spectre en Luke Vibert zijn early stuff. Echter snap ik de link wel die de meeste trekken naar soundtrack's, maar helaas kan ik hier niet mee akkoord gaan. Zeker niet wanneer @Creeping Death net bij zijn soundtrack nummers het nummer "Once More Unto Breach Dear Friends" zet. Dit zou zo een nummer kunnen zijn op een album van een Raoul Sinier zijn early work.
Het enige nummertje dat ik wat een vreemde eend in de bijt vind is het 3de nummer. Dat is wat gimmicky in mijn ogen, een beetje makkelijk zelfs als je het vergelijkt met de rest van het album. Maar dat is maar een persoonlijke mening. En vandaar snap ik het horror gegeven wel dat je aanhaalt, het heeft wel die vibe. Maar ik vind het te simpel voor het werk dat hij neerzet op de rest van de plaat.
Voor de rest holy shit, wat een meesterlijk album, en ik sta er van versteld dat dit eigenlijk iets redelijk onbekend is. Ik heb gelijk de artist gevolgd, en ga als ik ben bijgebeend met dit concept wat dieper in zijn ouvre duiken. De productie is ook echt top, ik heb dit de eerste keer gisteren nacht nog geluisterd op mijn koptelefoon.
En dan daarstraks heb ik hier het kot open geknalt zodat de buren van de buren ook konden meegenieten. En het is echt allemaal super crisp wanneer het crisp moet zijn, en lekker vuil wanneer het vuil hoort te zijn. Shiiit.
Ik ben echt fan, en echt blij dat ik met deze artist in contact ben gekomen. Ik heb het gevoel dat dit iets is dat ik nog veel ga beluisteren, en welkom Sonic Area in mijn permanent playlist
Cover vind ik nice, naar het mist iets.
Ik ben dan toch maar eens in gang geschoten om alle AOTWs die ik geluisterd heb (nagenoeg allemaal) van een fatsoenlijke post te voorzien.
Deze was speciaal ... heel speciaal. Ik vond het zowat 50/50 goed en meh. Ik vraag me vooral af hoeveel producing werk, tinkering en fine tuning hierbij te pas kwam. Die gast moet zich 20 keer per dag hebben willen ophangen lijkt mij.
Ik heb niet bijster veel te vertellen, want, jah, what the fuck moet ik hierover zeggen?
- The Awesome (= saved in Spotify):
- Living Caroussel: Top, ik hoor de demented circus er wel in. Ik zie Tom Waits dit nummer nog maken en er een dronken zanglijn over knallen
- Magic Storytellers: Precies het spannende stuk van een film, very nice
. Welk instrument is dat eigenlijk? Gewoon synths? - Once More Until the Breach
- Living Caroussel: Top, ik hoor de demented circus er wel in. Ik zie Tom Waits dit nummer nog maken en er een dronken zanglijn over knallen
- The Good:
- Eureka: Ok, maar lol @ einde, zowel het harde als het strings stuk
- Haunted Hall Motel Ballade: Just very cool
- Eureka: Ok, maar lol @ einde, zowel het harde als het strings stuk
- The OK: Never Ever More, Endless Staircase, Funeral March
- The Bad:
- Infernal Clockwork: Just plain fucking hate it
- Inframonde: Boring, te weinig variatie
- Those Eternal Seconds: Nogal nutteloze song?
- Middle Night Ballet: Bleh
