Sommige dingen zijn onvermijdelijk. Niet enkel death en taxes (optie één is voordeliger) maar bijvoorbeeld ook ouder worden, niet meer mee zijn met wat ‘het’ is, Thanos … Het laatste wapenfeit van een groot acteur bekijken is - of zou toch moeten - ook zo iets. Ray Liotta overleed op 26 mei van dit jaar en dat mag een verlies heten. Meest bekend door Goodfellas maar altijd garant om je aandachtig aan het scherm te kluisteren, eigenlijk A-List materiaal maar nooit honderd procent gearriveerd, een man die dreiging kon neerzetten als weinig anderen.
Black Bird op AppleTV is een zesdelige misdaadreeks die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Je ziet een Ray Liotta zoals je hem niet gewoon bent maar het toont dat hij nog veel meer te bieden had en oprecht jammer is dat we dat niet meer zullen zien. Het hele gebeuren is ook nog eens gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De eerste drie afleveringen kan je nu zien op AppleTV en dan elke vrijdag tot 5 augustus een nieuwe aflevering.
A butterfly flapping its wings in the Andes, can cause an earthquake in Brasil
Schijnbaar ongerelateerde zaken kunnen toch invloed hebben op elkaar. De basis van de chaostheorie werd in de popcultuur geslingerd met de allereerste Jurassic Park-film, maar het idee bestaat natuurlijk al veel langer. Het leven is een aaneenschakeling van niet alleen toevalligheden maar ook een massa verbanden die we gewoon niet zien. Het is zelfs best voor ons betrekkelijk onschuldig brein dat we niet alle puntjes kunnen verbinden want het zou makkelijk teveel kunnen worden. Beeld je in dat je op het eind van je dagen een overzicht krijgt van alle kleine details die je leven net hier of daar laten lopen hebben. Hoe anders alles had kunnen zijn door soms luttele minuten. Nee, dat wil je mentaal niet gaan meemaken. Als het idee je aanspreekt, kan ik Lola Rennt uit 1998 aanraden. Kleine verschillen in tijd maken een wereld van verschil voor de Duitse Lola. Prima gemaakt en minder psychologisch traumatisch dan zelf je ziel te moeten wegen aan de overkant. In Black Bird lijkt er geen enkele lijn tussen een kind op een fiets en een jongeman met een tas vol drugs. En toch zal de levensloop van de ene voluit bepaald worden door het lot van de andere.
Wat nog een enorme bonus is voor mij - en dat zal het voor u ook zijn - is dat Black Bird de medewerking heeft van Dennis Lehane. Lehane schreef onder andere Gone Baby Gone, Shutter Island en Mystic River naast nog een dik dozijn andere boeken. Boeken met geen makkelijke verhaallijnen, steeds een duik in de donkere onderbuik van de maatschappij en een dikke portie grit met dat specifieke ‘Boston’-gevoel. Naast zijn boeken en de verfilming daarvan, is Lehane ook aan de slag als screenwriter voor The Wire, Boardwalk Empire, Mr Mercedes, … Voor wie graag een meer no nonsense-aanpak heeft in zijn verhalen, voor wie aanneemt dat het gewone leven al keihard genoeg kan zijn, is het oeuvre van Dennis Lehane een gedroomde ontdekking. Alles wat voorkomt behoudt net voldoende plausibiliteit, personages zijn recht uit het alledaagse geplukt, waardoor het gevoel van onbehagen vaak wel in je kleren durft te kruipen.
All I asked is that people I do business with be their authentic self
Mij krijg je niet naar Amerika. Dat heeft niks te maken met hoe men daar nu gekozen heeft om de handmaid’s tale werkelijkheid te maken, dat is een gevoel dat ik al ettelijke jaren heb. Ik kan de aantrekkingskracht van een New York of Los Angeles wel begrijpen. Een stad als Chicago moet spectaculair zijn en de grootheidswaanzin van Texas moet iets bijzonders zijn. En toch … ik heb Amerika nooit als the land of opportunity gezien. Het is té groot. De wijdse vlakten zijn té wijds. Er schuilt naar mijn gevoel teveel negatiefs, teveel gevaarlijks, in haar schaduwen. Misschien heb ik op al mijn jaren teveel tv gezien maar dat is nu eenmaal mijn gevoel. Niet dat ik de rest van de wereld naïef als een tweede Oz bekijk, maar bij de VS kan ik het zo het makkelijkst benoemen. In de woorden van Sinatra: start spreadin’ the news, I ain’t goin’. Het is geen wonder dat zoveel mensen dromen van een nieuw begin in het land, je kan er nog echt verdwijnen en het omarmt je geheimen met een samenzweerderige glimlach. En om geheimen draait het allemaal in Black Bird.
James ‘Jimmy’ Keene is een vlotte kerel. Hij leeft behoorlijk goed door een handeltje in cocaïne en heeft duidelijk de charme om dat met enig succes te doen. Tot Jimmy tegen de lamp loopt en daar een groter dan verwachte buil aan overhoudt. Door de wapens die Keene in stock heeft voor zijn business, is zijn zaak plots federaal geworden en daar hangt zware gevangenistijd aan vast. Gelukkig is de overheid wel in voor een deal en kan Jimmy via een plea (een schuldbekentenis zonder proces) zijn tijd achter de tralies serieus inkrimpen. Alleen niet zó ingekrompen als hem beloofd was. De cynische instelling van carrière-wethouders is hier opmerkelijk en toch, door de nieuwsberichten die we al jaren zien, niet verrassend. Na een tijd komt men echter met een opmerkelijk voorstel: als Jimmy instemt met een overplaatsing naar een supermax (de zwaarst beveiligde gevangenissen, vaak vergeleken met de hel op aarde) en daar contact kan leggen met een zekere Larry Hall, dan heeft de FBI een mogelijkheid voor hem om per direct vrij te komen. Al wat Keene moet doen, is zorgen dat Hall hem vertelt waar hij een aantal van zijn slachtoffers begraven heeft. Verkrijg die informatie en *boem* vrijheid. Het is niet zonder risico en Keene heeft weinig reden om enig vertrouwen te hebben in wat het gerecht hem voorhoudt maar hij stemt toe.
Taron Egerton (Kingsmen, Rocketman) neemt de rol van James Keene op. Egerton is een charismatische leading man die er moeiteloos in slaagt om telkens zijn personage volledig in te nemen. Hij is ontegensprekelijk knap, wat bij sommige acteurs zorgt dat je eigenlijk gewoon het mooie koppie ziet (neem een Chris Evans die altijd Cap is, welke rol je hem ook geeft), maar hij overstijgt het. Zou dit een nieuwe James Bond kunnen zijn? Of zou het jammer zijn voor zijn verdere ontwikkeling en mag hij meer rollen ‘met pak aan’ krijgen? Ergens hoop ik op het tweede, hoe leuk het eerste ook zou zijn. Ray Liotta is ‘Big’ Jim Keene, politieagent en vader van. Big Jim ziet erg af van wat zijn zoon overkomen is, maar we merken wel dat vader niet volledig onschuldig is in de keuzes die Jimmy Jr gemaakt heeft. In hoeverre en waardoor is iets dat nog moet blijken in verdere afleveringen. Black Bird geeft ons het verhaal met verschillende draden. Terwijl we de initiële val van Jimmy Keene zien, volgen we ook detective Brian Miller (Greg Kinnear, As Good As It Gets, Little Miss Sunshine). Agent en familieman in één van de vele rurale gemeenschappen in Illinois, gaat hij op onderzoek naar de moord op een jong meisje op een fiets, om er achter te komen dat het veel groter zou kunnen zijn dan verwacht. Door Miller maken we kennis met Larry Hall (Paul Walter Hauser, Cruella, Richard Jewell). Larry is een vreemde eend, maar is hij een moorddadige eend? Hall zet een heel overtuigende rare snuiter neer, het evenwicht tussen quasi-abnormale onschuld en het gestoorde gevaar dat achter zijn lompe uiterlijke zou kúnnen schuilen, is een puike acteerprestatie. Regie is voor een deel in handen van onze eigen Michaël Roskam, die al een paar keer kon tonen welk talent hij in huis heeft. Wie graag Mindhunter gezien heeft, zal hier heel blij van worden. Ook wie graag een slow burn heeft in zijn thriller, mag dit op zijn lijstje zetten.
Black Bird op AppleTV is een zesdelige misdaadreeks die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Je ziet een Ray Liotta zoals je hem niet gewoon bent maar het toont dat hij nog veel meer te bieden had en oprecht jammer is dat we dat niet meer zullen zien. Het hele gebeuren is ook nog eens gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De eerste drie afleveringen kan je nu zien op AppleTV en dan elke vrijdag tot 5 augustus een nieuwe aflevering.
A butterfly flapping its wings in the Andes, can cause an earthquake in Brasil
Schijnbaar ongerelateerde zaken kunnen toch invloed hebben op elkaar. De basis van de chaostheorie werd in de popcultuur geslingerd met de allereerste Jurassic Park-film, maar het idee bestaat natuurlijk al veel langer. Het leven is een aaneenschakeling van niet alleen toevalligheden maar ook een massa verbanden die we gewoon niet zien. Het is zelfs best voor ons betrekkelijk onschuldig brein dat we niet alle puntjes kunnen verbinden want het zou makkelijk teveel kunnen worden. Beeld je in dat je op het eind van je dagen een overzicht krijgt van alle kleine details die je leven net hier of daar laten lopen hebben. Hoe anders alles had kunnen zijn door soms luttele minuten. Nee, dat wil je mentaal niet gaan meemaken. Als het idee je aanspreekt, kan ik Lola Rennt uit 1998 aanraden. Kleine verschillen in tijd maken een wereld van verschil voor de Duitse Lola. Prima gemaakt en minder psychologisch traumatisch dan zelf je ziel te moeten wegen aan de overkant. In Black Bird lijkt er geen enkele lijn tussen een kind op een fiets en een jongeman met een tas vol drugs. En toch zal de levensloop van de ene voluit bepaald worden door het lot van de andere.
Wat nog een enorme bonus is voor mij - en dat zal het voor u ook zijn - is dat Black Bird de medewerking heeft van Dennis Lehane. Lehane schreef onder andere Gone Baby Gone, Shutter Island en Mystic River naast nog een dik dozijn andere boeken. Boeken met geen makkelijke verhaallijnen, steeds een duik in de donkere onderbuik van de maatschappij en een dikke portie grit met dat specifieke ‘Boston’-gevoel. Naast zijn boeken en de verfilming daarvan, is Lehane ook aan de slag als screenwriter voor The Wire, Boardwalk Empire, Mr Mercedes, … Voor wie graag een meer no nonsense-aanpak heeft in zijn verhalen, voor wie aanneemt dat het gewone leven al keihard genoeg kan zijn, is het oeuvre van Dennis Lehane een gedroomde ontdekking. Alles wat voorkomt behoudt net voldoende plausibiliteit, personages zijn recht uit het alledaagse geplukt, waardoor het gevoel van onbehagen vaak wel in je kleren durft te kruipen.
All I asked is that people I do business with be their authentic self
Mij krijg je niet naar Amerika. Dat heeft niks te maken met hoe men daar nu gekozen heeft om de handmaid’s tale werkelijkheid te maken, dat is een gevoel dat ik al ettelijke jaren heb. Ik kan de aantrekkingskracht van een New York of Los Angeles wel begrijpen. Een stad als Chicago moet spectaculair zijn en de grootheidswaanzin van Texas moet iets bijzonders zijn. En toch … ik heb Amerika nooit als the land of opportunity gezien. Het is té groot. De wijdse vlakten zijn té wijds. Er schuilt naar mijn gevoel teveel negatiefs, teveel gevaarlijks, in haar schaduwen. Misschien heb ik op al mijn jaren teveel tv gezien maar dat is nu eenmaal mijn gevoel. Niet dat ik de rest van de wereld naïef als een tweede Oz bekijk, maar bij de VS kan ik het zo het makkelijkst benoemen. In de woorden van Sinatra: start spreadin’ the news, I ain’t goin’. Het is geen wonder dat zoveel mensen dromen van een nieuw begin in het land, je kan er nog echt verdwijnen en het omarmt je geheimen met een samenzweerderige glimlach. En om geheimen draait het allemaal in Black Bird.
Verkrijg die informatie en *boem* vrijheid
James ‘Jimmy’ Keene is een vlotte kerel. Hij leeft behoorlijk goed door een handeltje in cocaïne en heeft duidelijk de charme om dat met enig succes te doen. Tot Jimmy tegen de lamp loopt en daar een groter dan verwachte buil aan overhoudt. Door de wapens die Keene in stock heeft voor zijn business, is zijn zaak plots federaal geworden en daar hangt zware gevangenistijd aan vast. Gelukkig is de overheid wel in voor een deal en kan Jimmy via een plea (een schuldbekentenis zonder proces) zijn tijd achter de tralies serieus inkrimpen. Alleen niet zó ingekrompen als hem beloofd was. De cynische instelling van carrière-wethouders is hier opmerkelijk en toch, door de nieuwsberichten die we al jaren zien, niet verrassend. Na een tijd komt men echter met een opmerkelijk voorstel: als Jimmy instemt met een overplaatsing naar een supermax (de zwaarst beveiligde gevangenissen, vaak vergeleken met de hel op aarde) en daar contact kan leggen met een zekere Larry Hall, dan heeft de FBI een mogelijkheid voor hem om per direct vrij te komen. Al wat Keene moet doen, is zorgen dat Hall hem vertelt waar hij een aantal van zijn slachtoffers begraven heeft. Verkrijg die informatie en *boem* vrijheid. Het is niet zonder risico en Keene heeft weinig reden om enig vertrouwen te hebben in wat het gerecht hem voorhoudt maar hij stemt toe.
Taron Egerton (Kingsmen, Rocketman) neemt de rol van James Keene op. Egerton is een charismatische leading man die er moeiteloos in slaagt om telkens zijn personage volledig in te nemen. Hij is ontegensprekelijk knap, wat bij sommige acteurs zorgt dat je eigenlijk gewoon het mooie koppie ziet (neem een Chris Evans die altijd Cap is, welke rol je hem ook geeft), maar hij overstijgt het. Zou dit een nieuwe James Bond kunnen zijn? Of zou het jammer zijn voor zijn verdere ontwikkeling en mag hij meer rollen ‘met pak aan’ krijgen? Ergens hoop ik op het tweede, hoe leuk het eerste ook zou zijn. Ray Liotta is ‘Big’ Jim Keene, politieagent en vader van. Big Jim ziet erg af van wat zijn zoon overkomen is, maar we merken wel dat vader niet volledig onschuldig is in de keuzes die Jimmy Jr gemaakt heeft. In hoeverre en waardoor is iets dat nog moet blijken in verdere afleveringen. Black Bird geeft ons het verhaal met verschillende draden. Terwijl we de initiële val van Jimmy Keene zien, volgen we ook detective Brian Miller (Greg Kinnear, As Good As It Gets, Little Miss Sunshine). Agent en familieman in één van de vele rurale gemeenschappen in Illinois, gaat hij op onderzoek naar de moord op een jong meisje op een fiets, om er achter te komen dat het veel groter zou kunnen zijn dan verwacht. Door Miller maken we kennis met Larry Hall (Paul Walter Hauser, Cruella, Richard Jewell). Larry is een vreemde eend, maar is hij een moorddadige eend? Hall zet een heel overtuigende rare snuiter neer, het evenwicht tussen quasi-abnormale onschuld en het gestoorde gevaar dat achter zijn lompe uiterlijke zou kúnnen schuilen, is een puike acteerprestatie. Regie is voor een deel in handen van onze eigen Michaël Roskam, die al een paar keer kon tonen welk talent hij in huis heeft. Wie graag Mindhunter gezien heeft, zal hier heel blij van worden. Ook wie graag een slow burn heeft in zijn thriller, mag dit op zijn lijstje zetten.
Conclusie
Ik heb het al gezegd en ik ga het nog eens zeggen, zie: AppleTV maakt uitstekende keuzes voor haar Originals. Het script voor Black Bird is eerder toevallig bij hen terechtgekomen nadat een van de klassieke zenders er toch geen brood in zag en daar mogen we blij om zijn. Apple heeft zich (nog?) geen ‘persoonlijkheid’ aangemeten als content provider behalve dat ze het budget gebruiken om grote namen en niet steeds de meest voor de hand liggende projecten te nemen. Tot nog toe is dat een keuze die opbrengt, een aanbod van dingen die niet herkauwd lijken en met een grote variatie aan thema’s. Zoals meestal is ook Black Bird met zijn eerste seizoen niet lang, slechts zes afleveringen, wat zeker voor een gevangenissetting positief is want men durft daar al eens te lang blijven hangen (Prison Break, anyone?). De hoofdpersonages hebben zich stevig vastgebeten in hun rol, de spanning bouwt mooi op en tegen 5 augustus hebben we normaal een antwoord op alle gestelde vragen.
Pro
- Knap acteerwerk
- Slow burn
- Goed geschreven
Con
- Niet echt een con maar dat het een basis heeft in de werkelijkheid is … tja …
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
8 juli 2022
Genre
- Drama
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
59 minuten
Regie
Michaël R. Roskam, Joe Chappelle, Jim McKay
Cast
Taron Egerton, Ray Liotta, Greg Kinnaer, Paul Walter Hauser, …
Uitgever
AppleTV
