Films zoals Groundhog Day, Edge of Tomorrow en Happy Death Day toonden ons al aan hoe vermakelijk tijdlussen kunnen zijn, maar of dit zou kunnen werken in een computerspel is natuurlijk een andere vraag. Gelukkig toonden Returnal, The Forgotten City en Deathloop dat deze aanpak ook in dit medium kan werken. Al is het niet altijd een formule tot succes, kijk maar naar 12 Minutes bijvoorbeeld. Met Loop8: Summer of Gods proberen de Japanse ontwikkelaar SIEG Games en uitgever Marvelous ons een Persona-achtige JRPG voor te schotelen met een tijdlus. Als fan van het genre, was ik alvast benieuwd naar het resultaat.
In eerste instantie lijkt Loop8: Summer of Gods zich af te spelen in het pittoreske Japans zeedorpje Ashihara in het jaar 1983. Als speler kruip je in de huid van Nini, een jongen die in de maand augustus terechtkomt in dit dorpje. Al snel leer je nieuwe vrienden kennen, ga je naar school en beleef je gezellige momenten aan het strand of in het lokale restaurant. Als dit alles is wat het spel zou te bieden hebben, zou het maar een alledaagse bedoeling zijn.
Helaas klinkt dit allemaal veel boeiender dan de manier waarop het is uitgewerkt in het spel. Concreet komt het erop neer dat er om de vijf dagen een poort opengaat en een Kegai onze wereld binnendringt en een van de personages bezeten zal geraken. Als je binnen de vijf dagen de poort niet vindt en de Kegai niet verslaat, dan betekent dit het einde van de wereld en reset de tijdlus. Sterf je, dan is er ook een reset en je kan ook zelf een reset doen door met een van de personages te praten. Geen enkel personage is zich bewust van de tijdlus, zelfs Nini niet, al zijn er wel twee personages die weten dat er meer aan de hand is en die als doel hebben jou te helpen met het terugdringen van de Kegai. Al kan je eigenlijk elk personage aan je team toevoegen en met hen ten strijde trekken.
Daarnaast valt er ook gewoon veel te weinig te beleven in Loop8: Summer of Gods. Het grootste deel van je tijd zal je besteden aan het praten met personages en het kiezen van verschillende dialoogacties. Het antwoord op deze acties wordt meestal herleid tot bijvoorbeeld "Thank you" of "Not today". Af en toe krijg je wat meer dialoog of wordt er een cutscene gespeeld, maar zeker dat laatste is echt een minderheid. Verder kan je in interactie gaan met bepaalde objecten zoals een arcademachine, je lessenaar of autobanden op het strand om je statistieken te verbeteren, maar dit is allesbehalve interactief. Wanneer je lus herstart, verlies je alle verbeteringen en opgebouwde relaties (op de verbeteringen na die je krijgt via zogenaamde Blessings) en mag je dit allemaal opnieuw doorlopen. In tegenstelling tot Deathloop of Returnal, kan je de tijdlussen hier allesbehalve boeiend noemen. De sporadische gevechten tegen de Kegai zijn helaas ook niet bijster interessant. Je krijgt namelijk niets van ervaring door te vechten en de variatie in vijanden is ook veel te beperkt. Het enige interessante aan de gevechten is dat ze hier ook het emotiesysteem in proberen te hebben verwerken, maar hoe dit exact in zijn werk gaat is me ook weer volledig ontgaan. Na een tijdje ben je ook gewoon te sterk en zit je gewoon je sterkste aanval te spammen.
Daarnaast zijn ook de muziek en het stemmenwerk het vermelden waard. De vaak dromerige muziek voegt zeer veel toe aan de heerlijke sfeer die het spel oproept als je niet in de onderwereld bent. Dat de Japanse stemmen in orde zouden zijn, was te verwachten, maar ook de Engelse voice-overs zijn zeer genietbaar eigenlijk. Niet alle dialogen zijn ingesproken, maar het leeuwendeel gelukkig wel. Al zal je na een aantal loops waarschijnlijk wel fast-forwarden door de gesprekken en de al geziene tussenfilmpjes skippen. Iets wat me ook wel stoorde tijdens het spelen, was dat het spel aan een lage framerate lijkt te lopen, ook al is dit misschien niet het geval. Het valt vooral op als je aan het rondlopen bent of tijdens de gevechten en na een tijdje stoort het niet meer. Maar als je wisselt tussen Loop8: Summer of Gods en PS5-spellen in performance modus, dan kan je er moeilijk omheen kijken.
In eerste instantie lijkt Loop8: Summer of Gods zich af te spelen in het pittoreske Japans zeedorpje Ashihara in het jaar 1983. Als speler kruip je in de huid van Nini, een jongen die in de maand augustus terechtkomt in dit dorpje. Al snel leer je nieuwe vrienden kennen, ga je naar school en beleef je gezellige momenten aan het strand of in het lokale restaurant. Als dit alles is wat het spel zou te bieden hebben, zou het maar een alledaagse bedoeling zijn.
Time travel shenanigans
In realiteit is Ashihagara een van de laatste toevluchtsoorden van de mensheid nadat de wereld in de toekomst werd vernietigd door de Kegai, demonische entiteiten uit de onderwereld. De setup van het verhaal is complex en blijft helaas grotendeels onderbelicht, maar het komt erop neer dat Nini een bewoner is van een ruimtestation en naar het Ashihagara in het jaar 1983 werd gestuurd om de wereld te redden van de Kegai. Als hij hier niet in slaagt voor het einde van de maand, wordt hij door de goden teruggestuurd naar 1 augustus en herbegint de tijdlus. De reden waarom Nini deze taak op zich heeft genomen, is omdat hij beschikt over een speciale gave waarmee hij de toegangspoorten waardoor de Kegai onze wereld binnenvallen kan zien en net op dit moment in de tijd zijn de Kegai een wereldvernietigende invasie begonnen.Helaas klinkt dit allemaal veel boeiender dan de manier waarop het is uitgewerkt in het spel. Concreet komt het erop neer dat er om de vijf dagen een poort opengaat en een Kegai onze wereld binnendringt en een van de personages bezeten zal geraken. Als je binnen de vijf dagen de poort niet vindt en de Kegai niet verslaat, dan betekent dit het einde van de wereld en reset de tijdlus. Sterf je, dan is er ook een reset en je kan ook zelf een reset doen door met een van de personages te praten. Geen enkel personage is zich bewust van de tijdlus, zelfs Nini niet, al zijn er wel twee personages die weten dat er meer aan de hand is en die als doel hebben jou te helpen met het terugdringen van de Kegai. Al kan je eigenlijk elk personage aan je team toevoegen en met hen ten strijde trekken.
Troebelheid troef
Een eerste probleem waarmee het spel te kampen heeft, is dat het heel wat mechanismes bevat die onvoldoende of totaal niet worden uitgelegd. Zo dacht ik dat om de poort te ontdekken, je eerst met het personage moest praten dat zal worden bezeten en dit op een specifieke plek. Wie en waar dit is kan je afleiden uit een kort filmpje met een stukje dialoog tijdens de nacht. Maar tijdens een bepaalde lus probeerde ik tijdens drie dagen op verschillende plekken met het doelwit, alsook andere mogelijke doelwitten, te praten en er gebeurde werkelijk niets, waarna het al snel was game over. Heel het spel steunt ook op een AI-gedreven emotiesysteem voor de relaties met de personages en de gevechten, waarbij je enkel Nini zal besturen, maar hoe dit precies werkt is onduidelijk en bij momenten zeer willekeurig. Zo kan je met een personage praten om je relatie te verbeteren, maar kan dezelfde actie een tweede keer kort erna kiezen zowel positief als negatief ervaren worden zonder enige duidelijkheid waarom, terwijl je dit meestal wel kan achterhalen door je gave te gebruiken en te letten op wat Nini zelf denkt. Als je dan weer iemand aan je team wil toevoegen, dan moet je de actie "Let's take a walk" kiezen, iets wat voor mij wel een zeer onduidelijke manier is om je team samen te stellen.Er valt gewoon veel te weinig te beleven in Loop8: Summer of Gods.
Daarnaast valt er ook gewoon veel te weinig te beleven in Loop8: Summer of Gods. Het grootste deel van je tijd zal je besteden aan het praten met personages en het kiezen van verschillende dialoogacties. Het antwoord op deze acties wordt meestal herleid tot bijvoorbeeld "Thank you" of "Not today". Af en toe krijg je wat meer dialoog of wordt er een cutscene gespeeld, maar zeker dat laatste is echt een minderheid. Verder kan je in interactie gaan met bepaalde objecten zoals een arcademachine, je lessenaar of autobanden op het strand om je statistieken te verbeteren, maar dit is allesbehalve interactief. Wanneer je lus herstart, verlies je alle verbeteringen en opgebouwde relaties (op de verbeteringen na die je krijgt via zogenaamde Blessings) en mag je dit allemaal opnieuw doorlopen. In tegenstelling tot Deathloop of Returnal, kan je de tijdlussen hier allesbehalve boeiend noemen. De sporadische gevechten tegen de Kegai zijn helaas ook niet bijster interessant. Je krijgt namelijk niets van ervaring door te vechten en de variatie in vijanden is ook veel te beperkt. Het enige interessante aan de gevechten is dat ze hier ook het emotiesysteem in proberen te hebben verwerken, maar hoe dit exact in zijn werk gaat is me ook weer volledig ontgaan. Na een tijdje ben je ook gewoon te sterk en zit je gewoon je sterkste aanval te spammen.
Schilderachtige schoonheid
Waar het spel me wel aangenaam wist te verrassen, is zijn grafische stijl en ontwerp van de locaties en personages. Dit is verre van het meest technisch indrukwekkende spel, maar Ashihara straalt een ontegensprekelijke charme uit en vaak gaf het spel me het gevoel dat ik in een animatiefilm van Makoto Shinkai zat (Your Name., Suzume) omdat het spel eenzelfde sfeer uitstraalt en thematisch zelfs wat aansluit. Het zou me niet verwonderen dat de films van Shinkai een van de inspiratiebronnen waren voor dit spel. De personages waarmee je in contact komt, zijn een bont allegaartje met zeer diverse karakters en motieven, en zijn het type scholieren dat je ook ziet in de films van Shinkai. Het was alvast fijn om al deze personages beter te leren kennen.Daarnaast zijn ook de muziek en het stemmenwerk het vermelden waard. De vaak dromerige muziek voegt zeer veel toe aan de heerlijke sfeer die het spel oproept als je niet in de onderwereld bent. Dat de Japanse stemmen in orde zouden zijn, was te verwachten, maar ook de Engelse voice-overs zijn zeer genietbaar eigenlijk. Niet alle dialogen zijn ingesproken, maar het leeuwendeel gelukkig wel. Al zal je na een aantal loops waarschijnlijk wel fast-forwarden door de gesprekken en de al geziene tussenfilmpjes skippen. Iets wat me ook wel stoorde tijdens het spelen, was dat het spel aan een lage framerate lijkt te lopen, ook al is dit misschien niet het geval. Het valt vooral op als je aan het rondlopen bent of tijdens de gevechten en na een tijdje stoort het niet meer. Maar als je wisselt tussen Loop8: Summer of Gods en PS5-spellen in performance modus, dan kan je er moeilijk omheen kijken.
Conclusie
Wat begon als een intrigerende ervaring met een fascinerend uitgangspunt, ontaardt in Loop8: Summer of Gods helaas al snel in heel wat onduidelijkheid, banale herhaling en een gebrek aan interessante spelelementen. De grafische stijl, het verhaal en de leuke personages kunnen een drijfveer vormen om door te spelen, maar helaas laat de gameplayervaring te wensen over.
Pro
- Sfeer
- Visuele stijl
- Personages
- Boeiend uitgangspunt
Con
- Verhaal blijft onderbelicht
- Véél te weinig te doen
- Traag tempo en herhaling
- Gevechten weinig interessant
- Onduidelijke achterliggende mechanismes
5
Over
Beschikbaar vanaf
6 juni 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
Genre
- JRPG
- Visual novel
Ontwikkelaar
- SIEG Games
Uitgever
- Marvelous Europe
Website
Forumlink
Laatst bewerkt:
