Wat als de objecten in ons leven een venster vormden naar al onze herinneringen waarin ze voorkwamen? Dat idee is het beginpunt van Hindsight, een melancholisch interactief drama. Als Mary herbeleef je door de lens van de objecten in haar ouderlijk huis, momenten in haar verleden terwijl ze rouwt om het verlies van haar moeder, waarmee ze een stroeve relatie had.
De ontwikkelaars van Hindsight hun vorige spel was een mobile game genaamd Prune. Daarin was het aan de speler om bomen van een zaadje tot een levende wolkenkrabber te helpen groeien. Die game had niet echt een verhaal, maar wel een kalmerende atmosfeer en prachtige art en animaties. Die talenten zijn klaarblijkelijk overgenomen naar Hindsight toe, want de gestileerde, vaak verrassende animaties, waren voor mij zowat het enige hoogtepunt in een anders slaapwekkende ervaring.
Playback Time: The Game
Het verhaal van Hindsight bestaat er volledig uit dat Mary objecten in haar ouderlijk huis bestudeert terwijl ze dingen inpakt na de dood van haar moeder. Ze krijgt bij al die objecten herinneringen die visueel getoond worden en bedenkingen die ze in de narratie uitlegt. Het verhaal bestaat uit acht hoofdstukken en die overlopen chronologisch Mary's ervaringen met haar moeder van kleuter tot volwassene.
Doorheen het spelen deed Hindsight mij vooral denken aan ... zet je schrap ... Mr. Bean's Holiday. Een subplot in die film is dat een indie-regisseur gespeeld door Willem Dafoe zijn film binnenkort aan Cannes gaat tonen. De film, Playback Time, is een somber, pretentieus, saai drama over een man die nadenkt over de vrouw die hem verlaten heeft en wat hij zou doen als hij de tijd terug kon draaien. Pretentieus wil ik Hindsight niet noemen; het is me wel duidelijk dat er oprechte gevoelens en gedachten het design en narratief van de game onderliggen. Maar Hindsight voelt daarnaast bijna precies als Playback Time. Als ik even die vijftien jaar oude film mag spoilen: de conclusie van dat subplot is dat de gekke, losse, zorgeloze opnames van Mr. Bean zijn vakantie, per ongeluk tijdens de vertoning van de film geprojecteerd worden, waardoor het publiek denkt dat het opzettelijk de film in bewerkt is. Het resultaat? Een staande ovatie. De injectie van wat gekheid, wat lichts, wat onverwachts gaf de film wat meer diversiteit, wat meer diepte en wat meer menselijkheid. Hindsight zou ook zo'n momenten kunnen gebruiken. Hindsight neemt zichzelf zodanig serieus dat alles oprecht en poëtisch en volwassen moet overkomen en dat maakt het juist zo moeilijk voor mij om het serieus te nemen. Voor mij moest het niet eens per se humor zijn die aan Hindsight toegevoegd zou worden, maar íets, wat dan ook, die deze stagnante grijze melancholie kon doorbreken met iets speciaals en onverwachts, dat had ik ten zeerste op prijs gesteld.
Natuurlijk gaat Hindsight deels over rouw, dus kan je zeggen dat deze atmosfeer volledig zo bedoeld is. Maar een goed verhaal is meer dan enkel een transcriptie van de exacte gevoelens die door ons hoofd gaan. De alomtegenwoordige narratie lijkt qua vorm op iets tussen een gedicht en een brief naar Mary's moeder. Maar dat gedicht is zodanig letterlijk geschreven, zo vol clichés, zo voorspelbaar en zo levenloos ingesproken, dat alle oprechtheid en intensiteit van de bedoelde emoties, verdampt zijn, lang voor ze mijn eigen gevoelens konden raken. Ik wil niet de indruk creëren dat er geen gelukkige momenten in de spotlight worden gezet in Hindsight. Jawel, maar deze voelen vaak wat hol. Het zijn clichés, zoals een scene waarin Mary als kind in een veld van bloemen wat vlinders achternaloopt. Wel denk ik dat het verhaal hier en daar wat interessante thema's opbrengt, zoals de manier waarop cultuur doorgegeven wordt aan migrantenkinderen en de manier waarop het gedrag van ouders impact kan hebben op de gedachtenpatronen van hun kinderen. Maar die worden, net zoals de meer afgezaagde thema's, met weinig subtiliteit of slimme narratieve technieken neergezet. Het helpt ook niet dat de muziek van Hindsight lijdt aan hetzelfde probleem van eentonigheid. Als je de muziek in isolatie beluistert, is die niet slecht. Gedenkwaardig zou ik het niet noemen, maar de piano- en viooltracks passen precies bij het sentimentele, melancholische gevoel dat Hindsight wil meegeven. Ook deze tracks spelen meedogenloos voort doorheen het verhaal zonder variatie, zonder opvallende tracks ertussen, en misschien het ergste: zonder ooit wat stilte.
Vensters naar het verleden
Het basisidee van de gameplay in Hindsight is in theorie heel goed bedacht. Zo bestudeer je een object, tot je erin een venster begint te zien naar een gebeurtenis in het leven van Mary die iets met dat object te maken had, en dan zweeft de camera door dat venster zodat je je in die scène bevindt. Het is het perfecte idee om samen te gaan met het verhaal over hoe objecten herinneringen terug opwakkeren, maar ook nieuwe perspectieven kunnen toevoegen. De gameplay is mooi als fundament, maar er wordt nooit op verder gebouwd; het stagneert doorheen het spel en wordt zo al heel snel saai. Een geschreven gameplaygids van Hindsight zou voor een groot deel bestaan uit: "Klik op het object. Draai de camera rond het object tot je het venster vindt. Klik op het venster. Herhaal." In hoofdstuk drie, waarin Mary de herinneringen van haar tienerjaren herleeft, werd het wat complexer; daar moest je meerdere objecten vinden om samen te leggen en daarna nog een manipulatie aan het object uitvoeren voor je dat venster kon ingaan. Super, dacht ik, dus de gameplay-complexiteit evolueert met de leeftijd van Mary? Neen, het bleek gewoon een relatief goed hoofdstuk te zijn, en daarna werd de gameplay terug pijnlijk simpel voor de rest van het verhaal. De simpliciteit van zowel de narratie als de gameplay doet bijna denken dat Hindsight voor kinderen bedoeld is, maar de droeve, constante toon zou nooit de aandacht van kinderen kunnen behouden. Soms zijn er kleine veranderingen aan de activiteiten, zoals iets wegslepen, of iets schrobben, maar bijna niks bouwt genoeg op de formule om het kleinste greintje van mentale activiteit te vergen. Dat is niet altijd een ramp; denk maar aan vele walking simulators die simpele inputs vergen, maar ook een geweldig verhaal hebben, maar in dit geval laat dat Hindsight wat achter met weinig om te loven.
Weinig, maar niet niks. Elke keer dat je een venster in een object vindt, worden de randen van het scherm (die eerst de vorige scène toonden) vervaagd en zie je enkel dit venster in zijn vele mogelijke vormen. De levendige settings binnen dat venster contrasteren mooi met de gedimde of eenkleurige buitenkant, wat zorgt voor soms heel schone beelden. Nog fijner is wanneer het venster beweegt; dat zorgt voor heerlijke dynamische portretten zoals het galopperend paard hierboven. Die stukjes puur visuele kunst waren zonder twijfel voor mij de hoogtepunten van Hindsight.
De ontwikkelaars van Hindsight hun vorige spel was een mobile game genaamd Prune. Daarin was het aan de speler om bomen van een zaadje tot een levende wolkenkrabber te helpen groeien. Die game had niet echt een verhaal, maar wel een kalmerende atmosfeer en prachtige art en animaties. Die talenten zijn klaarblijkelijk overgenomen naar Hindsight toe, want de gestileerde, vaak verrassende animaties, waren voor mij zowat het enige hoogtepunt in een anders slaapwekkende ervaring.
Playback Time: The Game
Het verhaal van Hindsight bestaat er volledig uit dat Mary objecten in haar ouderlijk huis bestudeert terwijl ze dingen inpakt na de dood van haar moeder. Ze krijgt bij al die objecten herinneringen die visueel getoond worden en bedenkingen die ze in de narratie uitlegt. Het verhaal bestaat uit acht hoofdstukken en die overlopen chronologisch Mary's ervaringen met haar moeder van kleuter tot volwassene.
Doorheen het spelen deed Hindsight mij vooral denken aan ... zet je schrap ... Mr. Bean's Holiday. Een subplot in die film is dat een indie-regisseur gespeeld door Willem Dafoe zijn film binnenkort aan Cannes gaat tonen. De film, Playback Time, is een somber, pretentieus, saai drama over een man die nadenkt over de vrouw die hem verlaten heeft en wat hij zou doen als hij de tijd terug kon draaien. Pretentieus wil ik Hindsight niet noemen; het is me wel duidelijk dat er oprechte gevoelens en gedachten het design en narratief van de game onderliggen. Maar Hindsight voelt daarnaast bijna precies als Playback Time. Als ik even die vijftien jaar oude film mag spoilen: de conclusie van dat subplot is dat de gekke, losse, zorgeloze opnames van Mr. Bean zijn vakantie, per ongeluk tijdens de vertoning van de film geprojecteerd worden, waardoor het publiek denkt dat het opzettelijk de film in bewerkt is. Het resultaat? Een staande ovatie. De injectie van wat gekheid, wat lichts, wat onverwachts gaf de film wat meer diversiteit, wat meer diepte en wat meer menselijkheid. Hindsight zou ook zo'n momenten kunnen gebruiken. Hindsight neemt zichzelf zodanig serieus dat alles oprecht en poëtisch en volwassen moet overkomen en dat maakt het juist zo moeilijk voor mij om het serieus te nemen. Voor mij moest het niet eens per se humor zijn die aan Hindsight toegevoegd zou worden, maar íets, wat dan ook, die deze stagnante grijze melancholie kon doorbreken met iets speciaals en onverwachts, dat had ik ten zeerste op prijs gesteld.
Iets speciaals of onverwachts om deze stagnante grijze melancholie te doorbreken, had ik ten zeerste op prijs gesteld.
Natuurlijk gaat Hindsight deels over rouw, dus kan je zeggen dat deze atmosfeer volledig zo bedoeld is. Maar een goed verhaal is meer dan enkel een transcriptie van de exacte gevoelens die door ons hoofd gaan. De alomtegenwoordige narratie lijkt qua vorm op iets tussen een gedicht en een brief naar Mary's moeder. Maar dat gedicht is zodanig letterlijk geschreven, zo vol clichés, zo voorspelbaar en zo levenloos ingesproken, dat alle oprechtheid en intensiteit van de bedoelde emoties, verdampt zijn, lang voor ze mijn eigen gevoelens konden raken. Ik wil niet de indruk creëren dat er geen gelukkige momenten in de spotlight worden gezet in Hindsight. Jawel, maar deze voelen vaak wat hol. Het zijn clichés, zoals een scene waarin Mary als kind in een veld van bloemen wat vlinders achternaloopt. Wel denk ik dat het verhaal hier en daar wat interessante thema's opbrengt, zoals de manier waarop cultuur doorgegeven wordt aan migrantenkinderen en de manier waarop het gedrag van ouders impact kan hebben op de gedachtenpatronen van hun kinderen. Maar die worden, net zoals de meer afgezaagde thema's, met weinig subtiliteit of slimme narratieve technieken neergezet. Het helpt ook niet dat de muziek van Hindsight lijdt aan hetzelfde probleem van eentonigheid. Als je de muziek in isolatie beluistert, is die niet slecht. Gedenkwaardig zou ik het niet noemen, maar de piano- en viooltracks passen precies bij het sentimentele, melancholische gevoel dat Hindsight wil meegeven. Ook deze tracks spelen meedogenloos voort doorheen het verhaal zonder variatie, zonder opvallende tracks ertussen, en misschien het ergste: zonder ooit wat stilte.
Vensters naar het verleden
Het basisidee van de gameplay in Hindsight is in theorie heel goed bedacht. Zo bestudeer je een object, tot je erin een venster begint te zien naar een gebeurtenis in het leven van Mary die iets met dat object te maken had, en dan zweeft de camera door dat venster zodat je je in die scène bevindt. Het is het perfecte idee om samen te gaan met het verhaal over hoe objecten herinneringen terug opwakkeren, maar ook nieuwe perspectieven kunnen toevoegen. De gameplay is mooi als fundament, maar er wordt nooit op verder gebouwd; het stagneert doorheen het spel en wordt zo al heel snel saai. Een geschreven gameplaygids van Hindsight zou voor een groot deel bestaan uit: "Klik op het object. Draai de camera rond het object tot je het venster vindt. Klik op het venster. Herhaal." In hoofdstuk drie, waarin Mary de herinneringen van haar tienerjaren herleeft, werd het wat complexer; daar moest je meerdere objecten vinden om samen te leggen en daarna nog een manipulatie aan het object uitvoeren voor je dat venster kon ingaan. Super, dacht ik, dus de gameplay-complexiteit evolueert met de leeftijd van Mary? Neen, het bleek gewoon een relatief goed hoofdstuk te zijn, en daarna werd de gameplay terug pijnlijk simpel voor de rest van het verhaal. De simpliciteit van zowel de narratie als de gameplay doet bijna denken dat Hindsight voor kinderen bedoeld is, maar de droeve, constante toon zou nooit de aandacht van kinderen kunnen behouden. Soms zijn er kleine veranderingen aan de activiteiten, zoals iets wegslepen, of iets schrobben, maar bijna niks bouwt genoeg op de formule om het kleinste greintje van mentale activiteit te vergen. Dat is niet altijd een ramp; denk maar aan vele walking simulators die simpele inputs vergen, maar ook een geweldig verhaal hebben, maar in dit geval laat dat Hindsight wat achter met weinig om te loven.
Klik op het object. Draai de camera rond het object tot je het venster vindt. Klik op het venster. Herhaal.
Weinig, maar niet niks. Elke keer dat je een venster in een object vindt, worden de randen van het scherm (die eerst de vorige scène toonden) vervaagd en zie je enkel dit venster in zijn vele mogelijke vormen. De levendige settings binnen dat venster contrasteren mooi met de gedimde of eenkleurige buitenkant, wat zorgt voor soms heel schone beelden. Nog fijner is wanneer het venster beweegt; dat zorgt voor heerlijke dynamische portretten zoals het galopperend paard hierboven. Die stukjes puur visuele kunst waren zonder twijfel voor mij de hoogtepunten van Hindsight.
Conclusie
Ondanks een goed basisidee, een paar bedachtzame momenten en heel wat visueel indrukwekkende overgangen, was Hindsight voor mij een vreugdeloos en vooral eentonig drama dat maar drie uur lang is, maar aanvoelt als twintig uur. De gameplay is dan ook zodanig simpel dat de hele ervaring aanvoelt als een sentimenteel amateurgedicht dat oneindig doorgaat. De gevoelens en passie achter dat gedicht zijn echt, daar twijfel ik niet aan. Maar de manier waarop alles gebracht werd, heeft mij, als iemand die juist heel gevoelig is voor deze materie, niet kunnen raken of inspireren.
Pro
- Goed bedacht en consistent basisidee
- Visueel indrukwekkende overgangen
- Hier en daar wat emotionele diepte of interessante thema's
Con
- Een saai, eentonig karwei om te spelen, zonder enige variëteit
- Er wordt buiten het visuele niets interessants gedaan met het gameplay-idee
- Stemactrice bijna intonatieloos en narratie zelf melodramatisch geschreven
- Eentonige, ongedenkwaardige soundtrack
4
Over
Beschikbaar vanaf
4 augustus 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Mobile
- Nintendo Switch
- PC
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- Team Hindsight
Uitgever
- Annapurna Interactive
