Waar ik ook ga langs mijn huis zijn wegen, overal kom ik Freddy Fazbear tegen. Wie mijn artikels leest (iedereen, vanzelfsprekend) weet dat wij hier een absolute superfan van Five Nights at Freddy’s in huis hebben. Tot op heden is geen enkele game met dit exacte concept al in de buurt van de FNAF populariteit kunnen komen, maar het blijft een markt in opmars. Eens goed bang zijn, zonder gevolg, is tegenwoordig voor meer mensen weggelegd dan enkel zij die achttien-plus zijn. Nieuwe telg in de spelfamilie is Hello Puppets: Midnight Show. Nu we in deze periode nog volop in griezelsfeer zitten en de avonden serieus vroeger beginnen, bekijk ik of dit een leuke aanwinst is voor jong. Of oud? Of beide?
Hello Puppets Midnight Show is een prequel game die wij speelden via Steam op pc. De originele Hello Puppets kan je spelen op Oculus, Vive en Valve.
Mocht Sesam Straat een tabje acid nemen
De beste horrorgames bevatten vaak een realistisch element, iets uit je leefwereld. Je kan een publiek onder de zetel laten kruipen met gruwelijke monsters, maar het idee zaaien dat echte gruwel gewoon om de hoek op je kan wachten terwijl jij niets meer doet dan je leven leiden … Ah, the sweet spot! Je wil dat mensen van achter hun scherm stappen met een oncomfortabel gevoel: ja, het was fictie, maar hoe gemakkelijk zou het ook realiteit kunnen worden?!
Voor kinderen en jonge tieners was er al van alles beschikbaar op de markt, zoals de Kippenvel boeken of verhalen van Anthony Horowitz, of griezelfilms met relatief hoog Disney-gehalte. Games waren echter nog relatief onontgonnen gebied. Er waren weinig spellen die een jongere gamer op leeftijdsgeschikte manier eens goed de stuipen op het lijf konden jagen, zonder daarvoor direct naar Silent Hill of andere soortgelijke spellen voor een ouder doelpubliek terug te grijpen, iets waar veel ouders niet echt happig op waren. Maar hoe moest je nu dat realistische element van ‘mja, het zou wel kúnnen’ uit een kinderwereld gaan halen? Het antwoord bleek even eenvoudig als geniaal: de felgekleurde en bizarre wereld van kinder entertainment. Iedereen die zich al eens in de wereld van kinderfeestjes en op kinderen gerichte leutigheid heeft begeven, weet dat het bij tijden een mindf … eh …‘bevreemdend’ is. Daarom zijn restaurants zoals Chuck E. Cheese (echt) of Fazbear’s Pizza (fictief) een erg dankbare setting voor griezelavonturen in games. Gooi over kinderprogramma’s zoals Poppie Playtime een horrorsausje en je hebt een bijna instant collectie figuurtjes waar jonge gamers helemaal wild van worden. Door de ogen van een kind onschuldige lol; voor volwassenen trippy AF.
You don’t know what it’s like for a puppet without a hand
Hello Puppets bestaat reeds als VR spel, maar hoe is het met de ‘puppets’ zo uit de hand kunnen lopen? Dat komen we te weten in deze Midnight Show. In 1985 begon Owen Gubberson met zijn zelfgemaakte poppen aan het programma Mortimer’s Handeemen, waarin de gelijknamige Mortimer Handee de ster van de show is. Owen zegt zelf: “Mortimer is meer mijzelf dan ikzelf”. Hij krijgt hulp van zijn ‘Handeemen’: Daisy Danger ( een lieve bakster met een heftig temperament), NickNack (een acteur die zich Lord of the Stage noemt), en Riley Ruckus (een wetenschapster en Mortimers favorietje). Het programma heeft eventjes succes, maar op het moment dat wij spelers in het theater van Owen aankomen, is de stekker nét uit de Handeemen getrokken. Gubberson blijkt maar liefst een half miljoen van de rekening genomen te hebben en heeft daar een boek mee gekocht. Niet zomaar een boek; een magisch boek. Of een bezeten boek? Het advies van de man die Owen het boek verkocht is in elk geval ‘verbranden die handel’. Maar de poppenspeler is vast van plan om zijn creaties tot leven te brengen en daarmee eindelijk de ‘perfecte’ show te maken. Dat dit geen super idee is, kan iedereen wel raden.
Midnight Show begint met een citaat van John Milton (de auteur van Paradise Lost). Geen klein bier, en het creëert meteen wel wat verwachtingen bij spelers. Na de introductie gaan we een maand vooruit in de tijd. Ook Owen beseft ondertussen dat levende poppen niet de ideale showgenoten vormen, maar hij heeft nog hoop. Wat hij al snel zal beseffen is dat Mortimer een heel ander idee heeft over wat de toekomst brengen zal dan Owen. Mortimer Handee is het beu dat hij enkel kan spelen als iemand van de show dat zo beslist. Mortimer wil namelijk altijd kunnen spelen. De pop toont dat hij het handelen van een onschuldige stagiaire kan overnemen en maakt duidelijk dat er nieuwe spelregels zijn. Om te beginnen mag Owen al voor zijn leven rennen, terwijl Mortimer hem achterna zit met een groot mes. Niet onmiddellijk de show die hij in gedachten had. Owen ziet zichzelf gevangen door zijn marionet, die zijn duivels boek gestolen heeft, en zal een aantal spelletjes moeten spelen als hij naast het boek heroveren ook zijn leven wil redden. Doorheen je zoektocht, zal je ook video- en audiotapes vinden die meer informatie over de geschiedenis van het theater, de show en de bizarre gebeurtenissen leveren.
Voor jouw neus zijn drie deuren, elk met de naam van een van de andere Handeemen. Ieder van hen zal je een paar uitdagingen stellen en de eerste pop met wie je de strijd aangaat is NickNack, de acteur. Jouw opdracht is om een publiek samen te stellen voor Nicks voorstelling, maar dan wel eentje dat zo een grote ster waardig is! Het persona dat NickNack zichzelf aanmeet doet een beetje denken aan dat van de Joker: erg theatraal en zonder schroom dreigend je helemaal kapot te maken. Je komt in de ruimte waar men normaal de in-house camera’s bekijkt. Hier zitten zes kaarten verstopt die zes perfecte publiekskandidaten voorstellen. Om de kaarten vrij te krijgen, speel je mini-games zoals het samenstellen van een gezicht uit verschillende schijven of het naspelen van een muzikale code. Terwijl je de kaarten zoekt, heb je de mogelijkheid om collectibles te verzamelen, maar je moet constant op je hoede zijn en zorgen dat je in een kast verstopt bent als NickNack in de buurt is. En hij zoekt fanatieker dan je zou hopen. Maar, als je alles volbrengt zoals gevraagd, gaat de deur open en mag je weg. Om prompt een volgende deur door te moeten. Dit keer bij wetenschapster Riley Ruckus, waar alles meer om cijfers en gegevens draait. Zoek zes cijferkaarten en zorg dat ze je niet kan vinden.
Wat hier nu wel opvalt, is dat de spelletjes per deur vrij gelijkaardig zijn. Dat is wel jammer, want men toonde duidelijk dat men in staat is om in deze game variatie te stoppen door met verschillende personages en het concept van de drie deuren te werken. Bij Daisy Danger gaat de speler op zoek naar dingen die ze nodig heeft om te bakken. Ook hier eenzelfde soort mini-game (al is mini echt héél mini), waarbij je moet schuilen in lockers om jezelf in veiligheid te brengen. Eens je een level succesvol hebt afgerond, gaat een groen lampje aan boven de deur. Maar boven elke deur zijn *vier* lampjes. Iedere keer je terug moet gaan, worden de spelletjes moeilijker (minder tijd, valkuilen die je positie verraden, niet één maar twee moorddadige marionetten die je op de hielen zitten, … ). De poppen worden steeds razender, wat niet verwonderlijk is, aangezien je steeds stappen dichter komt om hun snode plannen ongedaan te maken. Of … misschien ook niet …
Hello Puppets Midnight Show is een prequel game die wij speelden via Steam op pc. De originele Hello Puppets kan je spelen op Oculus, Vive en Valve.
Mocht Sesam Straat een tabje acid nemen
De beste horrorgames bevatten vaak een realistisch element, iets uit je leefwereld. Je kan een publiek onder de zetel laten kruipen met gruwelijke monsters, maar het idee zaaien dat echte gruwel gewoon om de hoek op je kan wachten terwijl jij niets meer doet dan je leven leiden … Ah, the sweet spot! Je wil dat mensen van achter hun scherm stappen met een oncomfortabel gevoel: ja, het was fictie, maar hoe gemakkelijk zou het ook realiteit kunnen worden?!
Voor kinderen en jonge tieners was er al van alles beschikbaar op de markt, zoals de Kippenvel boeken of verhalen van Anthony Horowitz, of griezelfilms met relatief hoog Disney-gehalte. Games waren echter nog relatief onontgonnen gebied. Er waren weinig spellen die een jongere gamer op leeftijdsgeschikte manier eens goed de stuipen op het lijf konden jagen, zonder daarvoor direct naar Silent Hill of andere soortgelijke spellen voor een ouder doelpubliek terug te grijpen, iets waar veel ouders niet echt happig op waren. Maar hoe moest je nu dat realistische element van ‘mja, het zou wel kúnnen’ uit een kinderwereld gaan halen? Het antwoord bleek even eenvoudig als geniaal: de felgekleurde en bizarre wereld van kinder entertainment. Iedereen die zich al eens in de wereld van kinderfeestjes en op kinderen gerichte leutigheid heeft begeven, weet dat het bij tijden een mindf … eh …‘bevreemdend’ is. Daarom zijn restaurants zoals Chuck E. Cheese (echt) of Fazbear’s Pizza (fictief) een erg dankbare setting voor griezelavonturen in games. Gooi over kinderprogramma’s zoals Poppie Playtime een horrorsausje en je hebt een bijna instant collectie figuurtjes waar jonge gamers helemaal wild van worden. Door de ogen van een kind onschuldige lol; voor volwassenen trippy AF.
You don’t know what it’s like for a puppet without a hand
Hello Puppets bestaat reeds als VR spel, maar hoe is het met de ‘puppets’ zo uit de hand kunnen lopen? Dat komen we te weten in deze Midnight Show. In 1985 begon Owen Gubberson met zijn zelfgemaakte poppen aan het programma Mortimer’s Handeemen, waarin de gelijknamige Mortimer Handee de ster van de show is. Owen zegt zelf: “Mortimer is meer mijzelf dan ikzelf”. Hij krijgt hulp van zijn ‘Handeemen’: Daisy Danger ( een lieve bakster met een heftig temperament), NickNack (een acteur die zich Lord of the Stage noemt), en Riley Ruckus (een wetenschapster en Mortimers favorietje). Het programma heeft eventjes succes, maar op het moment dat wij spelers in het theater van Owen aankomen, is de stekker nét uit de Handeemen getrokken. Gubberson blijkt maar liefst een half miljoen van de rekening genomen te hebben en heeft daar een boek mee gekocht. Niet zomaar een boek; een magisch boek. Of een bezeten boek? Het advies van de man die Owen het boek verkocht is in elk geval ‘verbranden die handel’. Maar de poppenspeler is vast van plan om zijn creaties tot leven te brengen en daarmee eindelijk de ‘perfecte’ show te maken. Dat dit geen super idee is, kan iedereen wel raden.
In 1985 begon Owen Gubberson met zijn zelfgemaakte poppen aan het programma Mortimer’s Handeemen
Midnight Show begint met een citaat van John Milton (de auteur van Paradise Lost). Geen klein bier, en het creëert meteen wel wat verwachtingen bij spelers. Na de introductie gaan we een maand vooruit in de tijd. Ook Owen beseft ondertussen dat levende poppen niet de ideale showgenoten vormen, maar hij heeft nog hoop. Wat hij al snel zal beseffen is dat Mortimer een heel ander idee heeft over wat de toekomst brengen zal dan Owen. Mortimer Handee is het beu dat hij enkel kan spelen als iemand van de show dat zo beslist. Mortimer wil namelijk altijd kunnen spelen. De pop toont dat hij het handelen van een onschuldige stagiaire kan overnemen en maakt duidelijk dat er nieuwe spelregels zijn. Om te beginnen mag Owen al voor zijn leven rennen, terwijl Mortimer hem achterna zit met een groot mes. Niet onmiddellijk de show die hij in gedachten had. Owen ziet zichzelf gevangen door zijn marionet, die zijn duivels boek gestolen heeft, en zal een aantal spelletjes moeten spelen als hij naast het boek heroveren ook zijn leven wil redden. Doorheen je zoektocht, zal je ook video- en audiotapes vinden die meer informatie over de geschiedenis van het theater, de show en de bizarre gebeurtenissen leveren.
Voor jouw neus zijn drie deuren, elk met de naam van een van de andere Handeemen. Ieder van hen zal je een paar uitdagingen stellen en de eerste pop met wie je de strijd aangaat is NickNack, de acteur. Jouw opdracht is om een publiek samen te stellen voor Nicks voorstelling, maar dan wel eentje dat zo een grote ster waardig is! Het persona dat NickNack zichzelf aanmeet doet een beetje denken aan dat van de Joker: erg theatraal en zonder schroom dreigend je helemaal kapot te maken. Je komt in de ruimte waar men normaal de in-house camera’s bekijkt. Hier zitten zes kaarten verstopt die zes perfecte publiekskandidaten voorstellen. Om de kaarten vrij te krijgen, speel je mini-games zoals het samenstellen van een gezicht uit verschillende schijven of het naspelen van een muzikale code. Terwijl je de kaarten zoekt, heb je de mogelijkheid om collectibles te verzamelen, maar je moet constant op je hoede zijn en zorgen dat je in een kast verstopt bent als NickNack in de buurt is. En hij zoekt fanatieker dan je zou hopen. Maar, als je alles volbrengt zoals gevraagd, gaat de deur open en mag je weg. Om prompt een volgende deur door te moeten. Dit keer bij wetenschapster Riley Ruckus, waar alles meer om cijfers en gegevens draait. Zoek zes cijferkaarten en zorg dat ze je niet kan vinden.
Wat hier nu wel opvalt, is dat de spelletjes per deur vrij gelijkaardig zijn. Dat is wel jammer, want men toonde duidelijk dat men in staat is om in deze game variatie te stoppen door met verschillende personages en het concept van de drie deuren te werken. Bij Daisy Danger gaat de speler op zoek naar dingen die ze nodig heeft om te bakken. Ook hier eenzelfde soort mini-game (al is mini echt héél mini), waarbij je moet schuilen in lockers om jezelf in veiligheid te brengen. Eens je een level succesvol hebt afgerond, gaat een groen lampje aan boven de deur. Maar boven elke deur zijn *vier* lampjes. Iedere keer je terug moet gaan, worden de spelletjes moeilijker (minder tijd, valkuilen die je positie verraden, niet één maar twee moorddadige marionetten die je op de hielen zitten, … ). De poppen worden steeds razender, wat niet verwonderlijk is, aangezien je steeds stappen dichter komt om hun snode plannen ongedaan te maken. Of … misschien ook niet …
Conclusie
Hello Puppets: Midnight Show is een solide aanwinst in het humoristische horrorgenre. We kennen het verhaal van de bezeten pop ondertussen, maar het blijft een leuke set-up. Wat HP speciaal maakt, is de twijfel over feit en fictie die door de fragiele mentale staat van het hoofdpersonage ontstaat: loop ik echt weg van een houten pop met een slagersmes, of ben ik aan het hallucineren? De spanning zit goed, want door de getimede opdrachten en de noodzaak om je te verstoppen, creëeren de ontwikkelaars een beklemmend gevoel waar bijna alle leeftijden vatbaar voor kunnen zijn. De graphics, het kleurrijke decor en de beatability van de game (wat zoveel wil zeggen als ‘een rage-quit controller door het raam zal hier slechts zelden voorkomen’) zijn eenvoudigweg perfect voor jonge gamers. Het achtergrondverhaal zal dan weer bij oudere spelers voor voldoende motivatie zorgen om te willen ontdekken hoe de vork aan de steel zit. Sowieso knap dat men wil uitbreiden naar non-VR platforms, want de wereld van Mortimer en zijn Handeemen kan nog wel een paar extra hoofdstukken mee.
Pro
- Leuk universum
- Spannend zonder zenuwen (veel) te slopen
Con
- Men had meer kunnen doen met de te vervullen opdrachten, maar de leeftijd van het doelpubliek kan dat beïnvloed hebben
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
21 oktober 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Adventure
- Horror
- Puzzle
- Stealth
Ontwikkelaar
- Otherworld Interactive
Uitgever
- Otherworld Interactive