Ik ga meteen eerlijk zijn: het was een uitdaging om deze review neer te pennen. Mensen die het gamenieuws wat volgen, weten dat de release van Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition voor heel wat commotie heeft gezorgd. Uiteraard heeft dat voor een stuk te maken met het feit dat de originele games gewoon érg goed onthaald werden, waardoor ook nu de verwachtingen hoog waren. Ik schrijf bewust “een stuk”, want jammer genoeg zijn er nog een legio aan andere redenen waarom de kritiek wel degelijk terecht was. Ik nam mezelf voor om open minded aan de games te beginnen, want één ding was zeker: een stukje nostalgie zou er sowieso aan te pas komen. Of ik de hele hetze overdreven of eerder terecht vond, kom je te weten in onderstaande review!
Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition is een compilatie van drie games uit de franchise, namelijk Grand Theft Auto III, Grand Theft Auto: Vice City en Grand Theft Auto: San Andreas. De drie originele versies kwamen respectievelijk uit in 2001, 2002 en 2004. Twintig jaar na de release van GTA III werden deze drie games onderworpen aan een remaster, waarbij door middel van artificiële intelligentie de gebruikte textures werden opgewaardeerd. In totaal ging er twee jaar over het hele proces, waarbij het de bedoeling was om de look and feel van de oude games te bewaren, maar hen aan de huidige tijdsgeest aan te passen. Nu ja, in huidige tijden klagen mensen graag, dus op dat vlak zijn de makers alvast in hun opzet geslaagd.
The Originals: vernieuwend voor hun tijd
Ik ging in chronologische volgorde met de games aan de slag en begon dus met Grand Theft Auto III. De originele GTA III was het tweede spel in de franchise dat ik als tiener speelde. Na Grand Theft Auto II (waar ik trouwens ook heel wat fun aan heb beleefd) was het een verademing om in een volledige 3D-wereld terecht te komen, waarbij je in een open wereld nog eens vrij kon rondlopen ook. Uuuuren heb ik aan het spel gesleten. Voor zij die het verhaal niet kennen, of het zich niet meer kunnen herinneren: je speelt als Claude, een crimineel die werd opgepakt voor het overvallen van een bank in Liberty City. Bij de overplaatsing naar de gevangenis kan hij met de hulp van het Colombiaanse Kartel echter ontsnappen. Hij raakt bevriend met 8-ball, die hem introduceert bij de Leone maffiafamilie, waarvoor hij tal van opdrachten uitvoert. Door middel van verschillende missies bouw je vertrouwen op met de familie, verdien je geld en kan je tal van wapens bekomen. Het leuke, en voor zijn tijd innovatieve, was dat je naast de hoofdmissies ook een hele reeks zijmissies kon doen, gewoon wat kon rondcruisen, mensen kon afmaken om hun geld te stelen, of ervoor zorgen dat het hele politiekorps je op de hielen zat. Tal van mogelijkheden, waardoor het nooit saai werd! Dat het spel daarenboven overgoten was met drugs, misdaad en seks, dat nam je er als tiener uiteraard graag bij.
Tweede spel in de rij was Vice City. Waar Liberty City eerder een fictieve stad was, gebaseerd op New York, heeft Vice City Miami als inspiratiebron. Het spel speelt zich af voor GTA III, waarbij je in de huid kruipt van Tommy Vercetti. Hij is een veroordeelde moordenaar die na vijftien jaar jailtime opnieuw het milieu induikt en zich inlaat met een drugsdeal. Wanneer deze fout loopt, weet Tommy te ontsnappen. Het is echter aan hem om de drugs terug te vinden. Ook in deze game kom je opnieuw terecht in een gigantische open wereld. In grote lijnen zijn de twee spellen gelijkaardig, maar naar mijn mening is de setting van Vice City leuker en heb je meer mogelijkheden wat betreft vervoersmiddelen (vliegtuigen yay!), wapens, zaken die je kan kopen, et cetera.
Tenslotte was er nog San Andreas. Wat mij betreft de topper van de reeks! Als je maar één van de drie games zou spelen, zou het naar mijn mening deze moeten zijn. In San Andreas speel je met Carl “CJ” Johnson. De voormalige gangmember keert terug naar zijn oude regio voor de begrafenis van zijn moeder. De bende is uiteraard nog steeds actief, maar heeft ondertussen wel wat van hun territorium verloren aan rivaliserende bendes. CJ besluit om hier samen met zijn oude bendeleden iets aan te veranderen. Wat dit spel zo tof maakt, zijn de uitgebreidere gameplay en nieuwe mogelijkheden zoals het voeren van bendeoorlogen, een heel uitgebreide set aan vervoersmiddelen (zelfs een jetpack!), minigames zoals basketbal, de manier hoe je met geld omgaat (zo kan je bijvoorbeeld gokken, eten kopen et cetera). Kortom, de meest uitgebreide van de drie. En ja, je kan ook nog steeds een prostituee scoren.
The Remakes: the good, the bad and the ugly
Oh man, was ik klaar om terug ondergedompeld te worden in de wondere werelden van Liberty City, Vice City en San Andreas! Met nieuwe, frisse graphics nog eens de nostalgie van twintig jaar geleden beleven. Laat maar komen! En jawel, de eerste minuten leken de graphics beter, de kleuren vibranter, waren er een aantal welkome aanpassingen, zoals een vrij te bewegen camera of de mogelijkheid om gefaalde missies meteen opnieuw te starten. De critici overdreven, dit zou best meevallen! I wish … Al snel werd duidelijk dat de kritieken helaas terecht waren.
Om te beginnen, de graphics zien er op het eerste zicht inderdaad beter uit, maar eens je in detail begint te kijken, lijkt het eerder alsof de nieuwe graphics gewoon op de oude modellen zijn “geplakt”. Gezichten zijn misvormd, handen lijken wel kolenschoppen, geen enkel personage kan deftig iets vasthouden, verhoudingen zitten niet juist, sommige zaken zijn gewoonweg helemaal fout gerenderd. Ik kan zo wel even doorgaan. Het werd al snel duidelijk dat de kwaliteitscontrole te wensen overliet. Toegegeven, het zijn remakes van oude games, maar toch neemt het wat van de magie weg van vroeger.
Helaas waren de graphics nog niet de grootste boosdoener. De drie games bevatten namelijk nog eens redelijk wat bugs ook. Ik speelde zelf op de Switch, maar dat was met momenten een erg frustrerende belevenis. Zo had ik serieus last van framedrops, zeker wanneer ik een voertuig bestuurde. Lastig wanneer je één of andere gangster achterna moet zitten om hem om te leggen. In één van de eerste missies moet je een drugsdealer traceren, zijn auto stelen en die naar je opdrachtgever brengen. Normaal gezien kan je zijn auto rammen, hem uit zijn auto sleuren of er los beginnen op schieten, waarna je de auto kan inpikken en de missie kan volbrengen. De eerste keer dat ik de missie speelde reed de wagen echter gewoon in rondjes. Ik kon doen wat ik wou, de f*cker bleef gewoon door mij heen rijden. Na een herstart was dat gelukkig opgelost. Geen goed begin.
Gelukkig waren er hier en daar ook wat lichtpuntjes. Zo was ik vergeten hoe goed de radiozenders echt wel waren en hoe heerlijk grof de games soms konden zijn. Zaken die me toch dichter bij dat nostalgisch gevoel wisten te brengen. Ook het hele politiekorps achter je krijgen wist een vleugje van de early 00’s terug te brengen. Met de juiste mindset en een slechte bril, katapulteert het spel je toch nog voor een stuk terug naar je tienerjaren. Ergens diep onder die vieze remake, zitten dan toch nog de zalige games van weleer verscholen.
Grand Theft Auto: The Trilogy - The Definitive Edition is een compilatie van drie games uit de franchise, namelijk Grand Theft Auto III, Grand Theft Auto: Vice City en Grand Theft Auto: San Andreas. De drie originele versies kwamen respectievelijk uit in 2001, 2002 en 2004. Twintig jaar na de release van GTA III werden deze drie games onderworpen aan een remaster, waarbij door middel van artificiële intelligentie de gebruikte textures werden opgewaardeerd. In totaal ging er twee jaar over het hele proces, waarbij het de bedoeling was om de look and feel van de oude games te bewaren, maar hen aan de huidige tijdsgeest aan te passen. Nu ja, in huidige tijden klagen mensen graag, dus op dat vlak zijn de makers alvast in hun opzet geslaagd.
The Originals: vernieuwend voor hun tijd
Ik ging in chronologische volgorde met de games aan de slag en begon dus met Grand Theft Auto III. De originele GTA III was het tweede spel in de franchise dat ik als tiener speelde. Na Grand Theft Auto II (waar ik trouwens ook heel wat fun aan heb beleefd) was het een verademing om in een volledige 3D-wereld terecht te komen, waarbij je in een open wereld nog eens vrij kon rondlopen ook. Uuuuren heb ik aan het spel gesleten. Voor zij die het verhaal niet kennen, of het zich niet meer kunnen herinneren: je speelt als Claude, een crimineel die werd opgepakt voor het overvallen van een bank in Liberty City. Bij de overplaatsing naar de gevangenis kan hij met de hulp van het Colombiaanse Kartel echter ontsnappen. Hij raakt bevriend met 8-ball, die hem introduceert bij de Leone maffiafamilie, waarvoor hij tal van opdrachten uitvoert. Door middel van verschillende missies bouw je vertrouwen op met de familie, verdien je geld en kan je tal van wapens bekomen. Het leuke, en voor zijn tijd innovatieve, was dat je naast de hoofdmissies ook een hele reeks zijmissies kon doen, gewoon wat kon rondcruisen, mensen kon afmaken om hun geld te stelen, of ervoor zorgen dat het hele politiekorps je op de hielen zat. Tal van mogelijkheden, waardoor het nooit saai werd! Dat het spel daarenboven overgoten was met drugs, misdaad en seks, dat nam je er als tiener uiteraard graag bij.
Tweede spel in de rij was Vice City. Waar Liberty City eerder een fictieve stad was, gebaseerd op New York, heeft Vice City Miami als inspiratiebron. Het spel speelt zich af voor GTA III, waarbij je in de huid kruipt van Tommy Vercetti. Hij is een veroordeelde moordenaar die na vijftien jaar jailtime opnieuw het milieu induikt en zich inlaat met een drugsdeal. Wanneer deze fout loopt, weet Tommy te ontsnappen. Het is echter aan hem om de drugs terug te vinden. Ook in deze game kom je opnieuw terecht in een gigantische open wereld. In grote lijnen zijn de twee spellen gelijkaardig, maar naar mijn mening is de setting van Vice City leuker en heb je meer mogelijkheden wat betreft vervoersmiddelen (vliegtuigen yay!), wapens, zaken die je kan kopen, et cetera.
Als je maar één van de drie games zou spelen, zou het naar mijn mening San Andreas moeten zijn.
Tenslotte was er nog San Andreas. Wat mij betreft de topper van de reeks! Als je maar één van de drie games zou spelen, zou het naar mijn mening deze moeten zijn. In San Andreas speel je met Carl “CJ” Johnson. De voormalige gangmember keert terug naar zijn oude regio voor de begrafenis van zijn moeder. De bende is uiteraard nog steeds actief, maar heeft ondertussen wel wat van hun territorium verloren aan rivaliserende bendes. CJ besluit om hier samen met zijn oude bendeleden iets aan te veranderen. Wat dit spel zo tof maakt, zijn de uitgebreidere gameplay en nieuwe mogelijkheden zoals het voeren van bendeoorlogen, een heel uitgebreide set aan vervoersmiddelen (zelfs een jetpack!), minigames zoals basketbal, de manier hoe je met geld omgaat (zo kan je bijvoorbeeld gokken, eten kopen et cetera). Kortom, de meest uitgebreide van de drie. En ja, je kan ook nog steeds een prostituee scoren.
The Remakes: the good, the bad and the ugly
Oh man, was ik klaar om terug ondergedompeld te worden in de wondere werelden van Liberty City, Vice City en San Andreas! Met nieuwe, frisse graphics nog eens de nostalgie van twintig jaar geleden beleven. Laat maar komen! En jawel, de eerste minuten leken de graphics beter, de kleuren vibranter, waren er een aantal welkome aanpassingen, zoals een vrij te bewegen camera of de mogelijkheid om gefaalde missies meteen opnieuw te starten. De critici overdreven, dit zou best meevallen! I wish … Al snel werd duidelijk dat de kritieken helaas terecht waren.
Om te beginnen, de graphics zien er op het eerste zicht inderdaad beter uit, maar eens je in detail begint te kijken, lijkt het eerder alsof de nieuwe graphics gewoon op de oude modellen zijn “geplakt”. Gezichten zijn misvormd, handen lijken wel kolenschoppen, geen enkel personage kan deftig iets vasthouden, verhoudingen zitten niet juist, sommige zaken zijn gewoonweg helemaal fout gerenderd. Ik kan zo wel even doorgaan. Het werd al snel duidelijk dat de kwaliteitscontrole te wensen overliet. Toegegeven, het zijn remakes van oude games, maar toch neemt het wat van de magie weg van vroeger.
Het werd al snel duidelijk dat de kwaliteitscontrole te wensen overliet.
Helaas waren de graphics nog niet de grootste boosdoener. De drie games bevatten namelijk nog eens redelijk wat bugs ook. Ik speelde zelf op de Switch, maar dat was met momenten een erg frustrerende belevenis. Zo had ik serieus last van framedrops, zeker wanneer ik een voertuig bestuurde. Lastig wanneer je één of andere gangster achterna moet zitten om hem om te leggen. In één van de eerste missies moet je een drugsdealer traceren, zijn auto stelen en die naar je opdrachtgever brengen. Normaal gezien kan je zijn auto rammen, hem uit zijn auto sleuren of er los beginnen op schieten, waarna je de auto kan inpikken en de missie kan volbrengen. De eerste keer dat ik de missie speelde reed de wagen echter gewoon in rondjes. Ik kon doen wat ik wou, de f*cker bleef gewoon door mij heen rijden. Na een herstart was dat gelukkig opgelost. Geen goed begin.
Gelukkig waren er hier en daar ook wat lichtpuntjes. Zo was ik vergeten hoe goed de radiozenders echt wel waren en hoe heerlijk grof de games soms konden zijn. Zaken die me toch dichter bij dat nostalgisch gevoel wisten te brengen. Ook het hele politiekorps achter je krijgen wist een vleugje van de early 00’s terug te brengen. Met de juiste mindset en een slechte bril, katapulteert het spel je toch nog voor een stuk terug naar je tienerjaren. Ergens diep onder die vieze remake, zitten dan toch nog de zalige games van weleer verscholen.
Conclusie
Met Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition brengen Grove Street Games en Rockstar Games oude pareltjes terug op de markt. Helaas zijn die parels niet meer zo blinkend en aantrekkelijk als dat ze ooit waren. Met momenten weten de games een vleugje nostalgie terug te brengen, maar dit verdwijnt ook weer snel wanneer je je begint te storen aan foute graphics en haperende gameplay. Ik kan alvast stellen dat de remake de originele titels geen eer aan doen. The Definitive Edition is hopelijk not so definitive. Wie graag nog eens geniet van Grand Theft Auto III, Vice City of San Andreas, raad ik aan om de oude originele games te spelen, al dan niet voorzien van een moderne mod.
Pro
- Weet met momenten een vleugje nostalgie terug te brengen
- Een aantal handige verbeteringen
- Touchscreenbediening op de Switch is wel handig
Con
- Graphics niet naar verwachting
- Bugs die het spel met momenten bijna onspeelbaar maken
- Niet de remake waar je op hoopt
4
Over
Beschikbaar vanaf
11 november 2021
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
Ontwikkelaar
- Grove Street Games
- Rockstar Games
Uitgever
- Rockstar Games
. Zou deze games graag nog eens opnieuw spelen, maar nog wat geduld hebben lijkt de booschap momenteel 
.
