In een alternatieve geschiedenis ondergaat de Sovjet Republiek een technologische revolutie die leidt naar een utopie waar alle mensen geholpen worden door robots. Het onvermijdelijke gebeurt al snel: robots beginnen zich te verzetten tegen de mensen die hen hebben ontworpen. Als een soldaat met een mysterieus verleden schiet jij de zilveren androids en meer aan flarden in deze first-person shooter geïnspireerd door BioShock.
Atomic Heart
trekt al sinds zijn eerste aankondiging controverse tot controverse aan. Eerst heerste het idee dat de game niets meer dan vaporware was. Met deze review kan ik al beloven: dat is niet het geval. Meer recentelijk vroeg de Oekraïense Minister van Digitale Zaken aan Sony, Valve en Microsoft om de game van hun digitale rekken te halen. Ontwikkelstudio Mundfish bestaat namelijk vooral uit Russen die doorheen de marketing van het spel hun best deden om consumenten te doen geloven dat ze een Cyprisch bedrijf waren. Verder lijkt Mundfish geen substantiële uitspraken te willen maken over het Russisch-Oekraïens conflict, wat sommigen doet vermoeden dat zij hierbij aan de kant staan van Rusland. De claim dat Mundfish gefinancierd werd door pro-Russische organisaties is overigens nooit bewezen. Deze ontwikkeling is deel van een trend waarin games geboycot worden voor de mogelijke menselijke schade die ze kunnen berokkenen op basis van de politieke overtuigingen van diens bedenkers. Een deel van de opbrengsten van Hogwarts: Legacy stromen bijvoorbeeld zonder twijfel direct naar anti-transgender organisaties, maar of Atomic Heart op dezelfde manier de politieke doelen van Poetin ondersteunt, valt nog te bezien. Als Mundfish echt pro-Russisch is, komt dit niet specifiek voor in de tekst van Atomic Heart, aangezien de Russische utopie waarmee de game begint al snel wordt geopenbaard als een totale ramp. Mundfish lijkt zich volledig van politiek te willen distantiëren ... Een interessant standpunt aangezien hun game zo expliciet politiek in aard is. Schadelijk of niet, hun Twitter-commentaar is al even nietszeggend als de berichtgeving die Atomic Heart zelf onderligt. In ieder geval is Atomic Heart momenteel nog steeds beschikbaar voor de pc, de PlayStation 4 en 5, en de Xbox Series X en S, waaronder ook voor GamePass.
Spick & span in de USSR
Het jaar is 1955. Na de ontdekking van "Polymer' door Dr. Sechenov ondergaat de USSR een technologische revolutie die de tak van robotica massaal vooruithelpt. Na het winnen van Wereldoorlog II wordt het tekort aan arbeidskrachten opgelost door middel van robots die alle taken kunnen die vroeger door mensen gedaan moesten worden. Alle robots worden centraal bestuurd door een AI-systeem genaamd het Kollektiv. De toekomst ziet er mooi uit voor de USSR en diens bewoners. Op een dag wordt P-3, een oorlogsveteraan met geheugenverlies die bevriend is met Sechenov, naar de laboratoria gestuurd waar nieuwe robots ontwikkeld worden. Maar hier hebben de robots de menselijke werkers bijna volledig uitgemoord. Nu moet P-3 met behulp van zijn AI-handschoen Charles en een seksueel opgewonden 3D-printer vele robots én mind-controlled mensen aan flarden schieten om erachter te komen wat er aan de hand is met het Kollektiv. Dat gebeurt van een first-person shooter-perspectief, al is er ook een focus op mêlee-combat, secundaire elementarische schade en hier en daar wat gepuzzel en platforming.
Als speler word je een zonnige, opwindende dag de USSR ingestuurd. In deze proloog wordt de alomtegenwoordigheid van robots duidelijk gemaakt met een breed scala aan robotsoorten die tot je dienst staan. Dit voorproefje presenteert de schone schijn van het Sechenov-bewind maar al te goed: de architectuur, advertenties, parades en bezienswaardigheden verbijsteren met een sterk kleurenpalet (waarin rood uiteraard centraal staat, what else?), dynamisme en een gevoel voor schaal. Grafisch is alles zo sterk dat je zou denken dat het om een veel grotere ontwikkelaar gaat. Ook de performantie is stabiel, een klein mirakel aangezien er zoveel bewegende delen te vinden zijn in elk onderdeel van het scherm. Al is die intro een hoogtepunt, blijft het esthetische en visual design-aspect sterk doorheen de hele game. Omgevingen hebben vaak niet enkel een frappant, contrastvol kleurenpalet, maar ook een boel bewegende delen (meestal bestaande uit machines met variërende maten van bewustzijn en zin om de speler een kopje kleiner te maken). Dat dynamisch gevoel aan de omgevingen voelt fris en zet de speler aan tot een veer in hun stap. De visuele artiesten wisten duidelijk waar ze mee bezig waren, want ook de wapen- en vijanddesigns zijn innemend, divers, origineel en gedenkwaardig. Samengevat: alles ziet er gewoonweg wonderschoon uit. Maar deze pracht en praal is een illusie die een fundamentele leegheid van ideeën verstopt.
Mom, can we have BioShock? No, we have BioShock at home. BioShock at home:
Altijd wanneer een nieuwe IP zich vergelijkt met een bestaande legendarische franchise, zijn daar risico's aan verbonden. Zo forceer je mensen namelijk om de vergelijking met die klassieker te maken. Atomic Heart lijkt inderdaad wel veel van de hokjes aan te kruisen die aan BioShock doen denken. Specifieker nog, Atomic Heart lijkt wel een best letterlijke heruitvinding van BioShock Infinite, enkel met een ander thema. Je hebt de beginmissie waarin je een prachtige utopie mag verkennen, de chaos die uitbreekt wanneer er toch iets mis lijkt te zijn met deze samenleving, een bende figuren die hun zegje doen in jouw gehoorapparaat, mechanische vijanden die je achtervolgen, een poging tot politiek commentaar en natuurlijk de gameplay die bestaat uit een wapen in je rechterhand en een geïnjecteerde superkracht in je linker. Net als Infinite doet Atomic Heart de BioShock-formule wat oneer aan met twee belangrijke problemen. Ten eerste zet de game zich wellicht op als een politiek-filosofische heavyweight, maar heeft het verhaal niets meer interessants te zeggen dan een stoner in het eerste jaar van hun hoger onderwijs. Ten tweede doet Atomic Heart niets vernieuwends met de superkrachten in P-3's linkerhand. Niet enkel laten de opties (zoals een vriesaanval, een schokaanval en een schild) me weinig geïnspireerd achter, ze werken ook gewoon minder goed dan ze in Rapture deden. Zelfs met best wat upgrade-investeringen voelden ze weinig effectief, kreeg ik nooit genoeg animatiefeedback van de vijanden om die acties bevredigend te maken, en voelde het vaak beter om gewoon te focussen op mijn geweren.
Los van de Plasmid-vervangers (en hun upgradebomen die met een paar uitzonderingen voor oppervlakkige, incrementele verbeteringen zorgen) heb je de gunplay zelf. Op dat vlak beschouw ik het een pluspunt dat de geweren en vijanden zo divers en mooi om te aanschouwen zijn, want het schieten voelt nooit beter dan gewoon competent. Ook de wapens hebben verschillende upgrade-paden, maar terug gaat het vooral om incrementele verschillen. Upgrades kan je betalen met tientallen verschillende soorten materialen die je in de wereld kan vinden. Al die verschillende materialen waren onnodig, maar ik kan ten minste zeggen dat de verzameling zelf (waarvoor je een knop ingedrukt houdt om alle loot naar je hand te zuigen) wel een leuke bezigheid is. Aangezien de weinige RPG-elementen niet veel soeps zijn, moet de gameplay dus bijna volledig vallen of staan met zijn combat, puzzels en platforming. Dat laatste zorgde alleszins voor heel wat frustrerende momenten. Tegelijk waren de puzzels niet slecht, maar ook geen hoogtepunt. En neen, de protagonist laten opmerken hoe saai deze activiteiten wel niet zijn terwijl je ze moet doen, laat geen charmante of zelfbewuste indruk achter (straks meer over P-3 en zijn grote mond.) De combat is iets meer plezierig wanneer je beslist om voornamelijk je mêlee-wapens te gebruiken, maar zelfs dan overstijgen de meeste situaties het functionele niveau niet.
Atomic Nonsense
Een van de aspecten waar ik in elk geval hoge verwachtingen voor had, was de soundtrack. Mick Gordon, waarvan iedereen het wel eens is dat hij awesome soundtracks heeft geleverd voor first-person games zoals Wolfenstein, Prey en natuurlijk Doom, was namelijk van de partij. Hij heeft niet veel laten weten over zijn samenwerking met Mundfish (behalve dat hij de opbrengsten zal doneren aan hulpfondsen voor Oekraïne. Right on.) Maar iets vertelt mij dat er weinig gecommuniceerd is geweest tussen de partijen, want Gordon levert hier de meest vergetelijke tracks die ik ooit van hem hoorde. Let wel, de muziek is niet slecht: het past wel bij de vibe waar Atomic Heart voor gaat en voelt nooit storend. Maar de heldhaftige redder van deze middelmatige game wordt het ook niet. Als het op audio aankomt, is dat trouwens het minste van Atomic Hearts problemen. Je moet namelijk doorheen de hele game het geraas van P-3 zien te overleven terwijl hij het ene belachelijke cliché na het ander uitpoept. Of de stemacteur ook in staat is tot goed werk weet ik niet, maar zijn onophoudelijke pogingen tot humor slagen er enkel in om de protagonist te karakteriseren als een onbeschofte idioot die om de haverklap aandacht nodig heeft.
Uiteraard is dit tegelijk een audio- en schrijfprobleem: de schrijvers wisten duidelijk niet hoe ze hun protagonist sympathiek moesten maken, dus schreven ze gewoon duizenden slechte oneliners en opgeruimd staat netjes. Eerder dit jaar kon niemand ophouden over de cringe dialogen van Forspoken. Die opmerkingen lijken wel meesterlijke poëzie vergeleken met de nonsens die onze protagonist hier tegen zijn handschoen schreeuwt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de 3D-printer wiens hitsige praat een excuus moet vormen voor "innuendo". Een beperkte oplossing is overschakelen naar de Russische audio in het hoofdmenu. Dat deed ik even en ik vond het íets meer draaglijk. Maar die optie is niets vergeleken met de ultieme vorm van zelfpreservatie: het stemvolume op 0% zetten en de ondertitelingen grotendeels negeren (of gewoon uitschakelen). Het is namelijk zo dat, zelfs wanneer P-3 één momentje vindt om zijn smoel dicht te houden, er nog steeds twee tot vier andere sprekers zijn die constant over elkaar praten. Zoveel overlappende dialoog is niet draaglijk voor het menselijk oor. De geschreven teksten (zij het nu irrelevant gebabbel, belangrijke verhaalrevelaties of pseudo-intellectuele besprekingen van oprecht interessante thema's) zijn toch erbarmelijk dus ze volledig negeren, is jezelf een plezier doen.
Atomic Heart
Spick & span in de USSR
Het jaar is 1955. Na de ontdekking van "Polymer' door Dr. Sechenov ondergaat de USSR een technologische revolutie die de tak van robotica massaal vooruithelpt. Na het winnen van Wereldoorlog II wordt het tekort aan arbeidskrachten opgelost door middel van robots die alle taken kunnen die vroeger door mensen gedaan moesten worden. Alle robots worden centraal bestuurd door een AI-systeem genaamd het Kollektiv. De toekomst ziet er mooi uit voor de USSR en diens bewoners. Op een dag wordt P-3, een oorlogsveteraan met geheugenverlies die bevriend is met Sechenov, naar de laboratoria gestuurd waar nieuwe robots ontwikkeld worden. Maar hier hebben de robots de menselijke werkers bijna volledig uitgemoord. Nu moet P-3 met behulp van zijn AI-handschoen Charles en een seksueel opgewonden 3D-printer vele robots én mind-controlled mensen aan flarden schieten om erachter te komen wat er aan de hand is met het Kollektiv. Dat gebeurt van een first-person shooter-perspectief, al is er ook een focus op mêlee-combat, secundaire elementarische schade en hier en daar wat gepuzzel en platforming.
Deze pracht en praal is een illusie die een fundamentele leegheid van ideeën verstopt.
Als speler word je een zonnige, opwindende dag de USSR ingestuurd. In deze proloog wordt de alomtegenwoordigheid van robots duidelijk gemaakt met een breed scala aan robotsoorten die tot je dienst staan. Dit voorproefje presenteert de schone schijn van het Sechenov-bewind maar al te goed: de architectuur, advertenties, parades en bezienswaardigheden verbijsteren met een sterk kleurenpalet (waarin rood uiteraard centraal staat, what else?), dynamisme en een gevoel voor schaal. Grafisch is alles zo sterk dat je zou denken dat het om een veel grotere ontwikkelaar gaat. Ook de performantie is stabiel, een klein mirakel aangezien er zoveel bewegende delen te vinden zijn in elk onderdeel van het scherm. Al is die intro een hoogtepunt, blijft het esthetische en visual design-aspect sterk doorheen de hele game. Omgevingen hebben vaak niet enkel een frappant, contrastvol kleurenpalet, maar ook een boel bewegende delen (meestal bestaande uit machines met variërende maten van bewustzijn en zin om de speler een kopje kleiner te maken). Dat dynamisch gevoel aan de omgevingen voelt fris en zet de speler aan tot een veer in hun stap. De visuele artiesten wisten duidelijk waar ze mee bezig waren, want ook de wapen- en vijanddesigns zijn innemend, divers, origineel en gedenkwaardig. Samengevat: alles ziet er gewoonweg wonderschoon uit. Maar deze pracht en praal is een illusie die een fundamentele leegheid van ideeën verstopt.
Mom, can we have BioShock? No, we have BioShock at home. BioShock at home:
Altijd wanneer een nieuwe IP zich vergelijkt met een bestaande legendarische franchise, zijn daar risico's aan verbonden. Zo forceer je mensen namelijk om de vergelijking met die klassieker te maken. Atomic Heart lijkt inderdaad wel veel van de hokjes aan te kruisen die aan BioShock doen denken. Specifieker nog, Atomic Heart lijkt wel een best letterlijke heruitvinding van BioShock Infinite, enkel met een ander thema. Je hebt de beginmissie waarin je een prachtige utopie mag verkennen, de chaos die uitbreekt wanneer er toch iets mis lijkt te zijn met deze samenleving, een bende figuren die hun zegje doen in jouw gehoorapparaat, mechanische vijanden die je achtervolgen, een poging tot politiek commentaar en natuurlijk de gameplay die bestaat uit een wapen in je rechterhand en een geïnjecteerde superkracht in je linker. Net als Infinite doet Atomic Heart de BioShock-formule wat oneer aan met twee belangrijke problemen. Ten eerste zet de game zich wellicht op als een politiek-filosofische heavyweight, maar heeft het verhaal niets meer interessants te zeggen dan een stoner in het eerste jaar van hun hoger onderwijs. Ten tweede doet Atomic Heart niets vernieuwends met de superkrachten in P-3's linkerhand. Niet enkel laten de opties (zoals een vriesaanval, een schokaanval en een schild) me weinig geïnspireerd achter, ze werken ook gewoon minder goed dan ze in Rapture deden. Zelfs met best wat upgrade-investeringen voelden ze weinig effectief, kreeg ik nooit genoeg animatiefeedback van de vijanden om die acties bevredigend te maken, en voelde het vaak beter om gewoon te focussen op mijn geweren.
Los van de Plasmid-vervangers (en hun upgradebomen die met een paar uitzonderingen voor oppervlakkige, incrementele verbeteringen zorgen) heb je de gunplay zelf. Op dat vlak beschouw ik het een pluspunt dat de geweren en vijanden zo divers en mooi om te aanschouwen zijn, want het schieten voelt nooit beter dan gewoon competent. Ook de wapens hebben verschillende upgrade-paden, maar terug gaat het vooral om incrementele verschillen. Upgrades kan je betalen met tientallen verschillende soorten materialen die je in de wereld kan vinden. Al die verschillende materialen waren onnodig, maar ik kan ten minste zeggen dat de verzameling zelf (waarvoor je een knop ingedrukt houdt om alle loot naar je hand te zuigen) wel een leuke bezigheid is. Aangezien de weinige RPG-elementen niet veel soeps zijn, moet de gameplay dus bijna volledig vallen of staan met zijn combat, puzzels en platforming. Dat laatste zorgde alleszins voor heel wat frustrerende momenten. Tegelijk waren de puzzels niet slecht, maar ook geen hoogtepunt. En neen, de protagonist laten opmerken hoe saai deze activiteiten wel niet zijn terwijl je ze moet doen, laat geen charmante of zelfbewuste indruk achter (straks meer over P-3 en zijn grote mond.) De combat is iets meer plezierig wanneer je beslist om voornamelijk je mêlee-wapens te gebruiken, maar zelfs dan overstijgen de meeste situaties het functionele niveau niet.
Atomic Nonsense
Een van de aspecten waar ik in elk geval hoge verwachtingen voor had, was de soundtrack. Mick Gordon, waarvan iedereen het wel eens is dat hij awesome soundtracks heeft geleverd voor first-person games zoals Wolfenstein, Prey en natuurlijk Doom, was namelijk van de partij. Hij heeft niet veel laten weten over zijn samenwerking met Mundfish (behalve dat hij de opbrengsten zal doneren aan hulpfondsen voor Oekraïne. Right on.) Maar iets vertelt mij dat er weinig gecommuniceerd is geweest tussen de partijen, want Gordon levert hier de meest vergetelijke tracks die ik ooit van hem hoorde. Let wel, de muziek is niet slecht: het past wel bij de vibe waar Atomic Heart voor gaat en voelt nooit storend. Maar de heldhaftige redder van deze middelmatige game wordt het ook niet. Als het op audio aankomt, is dat trouwens het minste van Atomic Hearts problemen. Je moet namelijk doorheen de hele game het geraas van P-3 zien te overleven terwijl hij het ene belachelijke cliché na het ander uitpoept. Of de stemacteur ook in staat is tot goed werk weet ik niet, maar zijn onophoudelijke pogingen tot humor slagen er enkel in om de protagonist te karakteriseren als een onbeschofte idioot die om de haverklap aandacht nodig heeft.
De schrijvers wisten duidelijk niet hoe ze hun protagonist sympathiek moesten maken, dus schreven ze gewoon duizenden slechte oneliners en opgeruimd staat netjes.
Uiteraard is dit tegelijk een audio- en schrijfprobleem: de schrijvers wisten duidelijk niet hoe ze hun protagonist sympathiek moesten maken, dus schreven ze gewoon duizenden slechte oneliners en opgeruimd staat netjes. Eerder dit jaar kon niemand ophouden over de cringe dialogen van Forspoken. Die opmerkingen lijken wel meesterlijke poëzie vergeleken met de nonsens die onze protagonist hier tegen zijn handschoen schreeuwt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de 3D-printer wiens hitsige praat een excuus moet vormen voor "innuendo". Een beperkte oplossing is overschakelen naar de Russische audio in het hoofdmenu. Dat deed ik even en ik vond het íets meer draaglijk. Maar die optie is niets vergeleken met de ultieme vorm van zelfpreservatie: het stemvolume op 0% zetten en de ondertitelingen grotendeels negeren (of gewoon uitschakelen). Het is namelijk zo dat, zelfs wanneer P-3 één momentje vindt om zijn smoel dicht te houden, er nog steeds twee tot vier andere sprekers zijn die constant over elkaar praten. Zoveel overlappende dialoog is niet draaglijk voor het menselijk oor. De geschreven teksten (zij het nu irrelevant gebabbel, belangrijke verhaalrevelaties of pseudo-intellectuele besprekingen van oprecht interessante thema's) zijn toch erbarmelijk dus ze volledig negeren, is jezelf een plezier doen.
Conclusie
Net als een stuk propaganda: mooi en blinkend vanbuiten, maar vanbinnen hol. Veel van de levels, wapens en vijanden zijn indrukwekkend ontworpen. Met zijn competente maar onopvallende combat, een voorspelbaar en flets verhaal dat van geen enkele politieke diepgang getuigt en dialoog zo pijnlijk dat je het stemvolume op 0% wil zetten, kan Atomic Heart zijn substantiële potentieel niet waarmaken.
Pro
- Esthetische en dynamische omgevingen
- Indrukwekkende graphics en performantie
- Originele enemy designs
- Unieke, diverse wapens
- Sommige omgevingspuzzels best leuk
Con
- Erbarmelijke dialoog
- Combat oké, maar mist verfijning en impact
- Geen immersive sim-elementen, heel dunne RPG-systemen
- Flets verhaal, thematisch breinloos
- Onhandige platforming, irritante minigames
- Soundtrack onderscheidt zich niet
6
Over
Beschikbaar vanaf
21 februari 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Shooter
Ontwikkelaar
- Mundfish
Uitgever
- Focus Entertainment
Website
Forumlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
