Album of the week Mariah - うたかたの日々(Utakata no hibi)

Bjorn

Well-known member
0a495943.jpg



Het zou mooi geweest zijn om in de week van Graspop jullie te verblijden met een album dat kon dienen als een opwarmertje voor het komende weekend, maar aangezien opwarmen met deze temperaturen niet echt nodig meer is heb ik ervoor gekozen de week in balans te brengen met het eclectische werk van Mariah met het album "Utakata no hibi", oorspronkelijk uitgebracht in 1983.

Mariah, een samenraapsel van artiesten onder leiding van Yasuaki Shimizu creerde hier een eigenzinnige soundscape die genres als pop, new-wave, funk en elektronische muziek naadloos combineert. Het album wordt gekenmerkt door zijn rijke en gelaagde arrangementen, futuristische productie en de onderscheidende stem van Julie Fowell. Haar vocale prestaties (de ene keer in het Japans, de andere keer in het Armeens) variëren van intiem en breekbaar tot krachtig en expressief, en ze weet moeiteloos te schakelen tussen verschillende emoties.

Een van de opvallende aspecten van "Utakata no hibi" is het gebruik van elektronische instrumenten en synthesizers. Mariah omarmde deze technologieën en creëerde geluiden die vooruitstrevend en avant-gardistisch waren. Het resultaat is een album dat zowel tijdloos als experimenteel aanvoelt, met nummers die een dromerige en mysterieuze sfeer oproepen.

Utakata ontleent zijn naam aan bellen die zich vormen op het oppervlak van vloeistoffen en wordt gebruikt om iets van een vluchtigheid of voorbijgaande aard te beschrijven. De albumnaam vertaalt zich ruwweg naar "vluchtige, tijdelijke dagen".

Een van de hoogtepunten van het album is het nummer "Shinzo no Tobira", een betoverend stuk dat begint met delicate pianotonen en geleidelijk aan intensiteit wint. Fowells vocale bereik en emotie komen hier volledig tot uiting, en de gelaagde arrangementen creëren een hypnotiserend effect. Een ander nummer dat de aandacht trekt is "Shisen", een uptempo track met funky baslijnen en catchy melodieën. Het is een perfect voorbeeld van de unieke fusie van stijlen die men op dit album weet te bereiken.

Als ik het album opzet dan neemt het me steeds mee op een ontdekkingsreis. Ik hoop dat het voor jullie net zo interessant is. Dus neem even de tijd, zet je koptelefoon op en dompel jezelf onder in de wereld van Mariah.

 
Laatst bewerkt:
Deed me sterk aan die Kate NV denken eigenlijk, zit zowat in dezelfde speelse sfeer. En Shinzo No Tobira kende ik zowaar! Maar ik kan me even met de beste wil van de wereld niet herinneren in welke dj set dat als slotnummer wordt gebruikt...


Aha wacht :
:love:
 
Zeer goed! Deed me dikwijls aan de Kate Bush albums van dezelfde periode denken. Niet per se heel vergelijkbaar qua muziek maar het heeft dezelfde eclectisch avant-gardistische vibe.
 
Laatst bewerkt:
oorspronkelijk uitgebracht in 1983.
damn.gif


Ik weiger te geloven dat deze plaat uit 1983 komt.
Mocht deze dit jaar zijn uitgekomen, zou ik hem nog steeds fantastisch gevonden hebben, maar 40 jaar terug?
Dan moeten we richting A(+)-tier gaan.

Het voelt voor me volledig Japans aan.
Ik zou de instrumenten niet bepaald in Armenië zoeken.
Jammer van de Aziatische hoornaar, want een bezoekje naar Japan met dit onder mijn arm, zou me direct populair maken ginds.
Aangenaam opgewekte muziek. Zouden ze vroeger hun kinderen ginds zo hebben gewekt, met de opkomende zon?
Perfect om bij het wakker worden te stretchen bij ochtendnevel met het gras onder je blote voeten.
Er is geen vuiltje te bespeuren, zelfs de ongeïnteresseerde vocal bij 'Shonen' past.
 
Ik had deze ontdekt ten tijde van de reissue een paar jaar geleden maar zoals wel vaker erna wat uit het oog verloren. Heel fijn om dit album hier dan weer tegen te komen. Ik heb er afgelopen week weer een paar keer naar geluisterd en ga proberen 'm wat meer in de algemene rotatie te houden!

Zoals gezegd klinkt het behoorlijk tijdloos en had het evengoed vorige week kunnen uitgekomen zijn, zeker nu veel stijlvormen uit de eighties weer populair zijn. Ook een heel fijne, geslaagde mengelmoes van stijlen en invloeden uit alle windstreken. Voor mij klinkt het niet 'uitsluitend' Japans maar is het een mooie synthese van meer Westerse en Oosterse muziek. Tegelijk experimenteel en toegankelijk.

Twee duimen omhoog!
 
Ik voel me een beetje schuldig dat mijn eerdere bericht vooral verwees naar die set van Lena Willikens (de kracht van herkenning), want dit plaatje staat zeker op zich. Zeer aangename, eclectische mix die zijn tijd inderdaad ver vooruit was!

Vooral veel oog voor detail in de verschillende nummers hier.
 
Ik heb er al een paar keer naar geluisterd in de auto maar dat werkt niet vind ik, het album is te delicaat om zo maar tot achtergrond gebombardeerd te worden.

Thuis met de nodige aandacht voor de muziek zelf merk je meteen de tijdloosheid. Dat dit uit 1983 stamt is indrukwekkend, enkel de new-wave elementen zouden een hint kunnen zijn (al had het ook net een knipoog vanuit 2023 naar het verleden kunnen zijn?). Ik ben sowieso een liefhebber van exotische melodieën maar de eclectiek (is dat uberhaupt een woord? :unsure: ) verheft het naar een hoger niveau.

Prachtige keuze, gaat hier zeker nog op staan
 
Zeer goed! Deed me dikwijls aan de Kate Bush albums van dezelfde periode denken. Niet per se heel vergelijkbaar qua muziek maar het heeft dezelfde eclectisch avant-gardistische vibe.
Man man af en toe wordt er hier toch serieus pretentieus geluld eigenlijk.

Dat gezegd zijn dit is echt een heerlijk plaatje. Staat dagelijks wel eens op.
 
Allright, tegenwoordig pik ik gewoon een album eruit dat mij aanspreekt (al dan niet op basis van de user), en begin ik te luisteren zonder de openingspost of de thread te lezen. Vermits het van @Gravetiet kwam, verwachtte ik iets specialers.

Ten eerste: Die cover is echt cool! Het lijkt wat in dezelfde stijl als uw eigen creaties die ge soms post (meer van dat trouwens).

Ik heb geluistered tijdens de vroege ochtendwandeling met de hond, omringd door dauw, de opkomende zon en de frisse lucht van de natuur ... perfecte pairing met dit album wat mij betreft :love:.
Ik kan echt geen herkenningspunten of vergelijkingen maken voor dit album, wat alleen maar meer intrigeert. Het tijdloze karakter, zoals @SnakeGodRovinin , @FlyingHorseman en @Gravetiet zelf al zeiden, herken ik heel erg. Vermits ik niets had gelezen, dacht ik eigenlijk dat het een redelijk recent album was. Het had zowaar in elk willekeurig jaar uitgebracht kunnen zijn, en zou even fris klinken. De Oosterse invloeden zijn leuk, maar niet overweldigend aanwezig zoals sommigen suggereren.

Twee ietwat storende zaken die afbreuk doen aan mijn ervaring:
  1. De zang is soms ronduit storend in bepaalde nummers, zoals het gesproken woord gedeelte bij Sokaka.
  2. Veel nummers hebben een irritant geluid als constante "beat" op de achtergrond.

Over de nummers:
  • The good: Sokaka (top, maar jammer van de zang), Hans ga saitara, Shinzo
  • The mediocre: Fujitsu, Sora (ok, maar vervelend geluid als "beat"
  • The bad (bij dit album allemaal omdat het gewoon "boring" is): Shisen, Shine
 
Wauw, dit is echt heel goed. Ik ga hier veel naar luisteren deze zomer. @Gravetiet Hoe heb je dit album leren kennen?
Niet zo heel bijzonder :) Volgens mij via dit artikel op The Vinyl Factory:

 
Terug
Bovenaan