Any update?
In elk geval: ik denk dat conversatie steeds de beste weg is.
Indertijd toen ik nog bij mijn ouders woonde, en ik ging alleen wonen, zijn mijn ouders ook in echtscheiding gegaan.
Bottom line: mijn pa bleef in het huis wonen, en mijn moeder moest ook "alleen wonen". We wouden wel hier in ons dorp blijven wonen waar we al altijd wonen , en onze familie ook.
Dan zijn wij samen op een "verkaveling" gevallen, en heeft mijn moeder ook gevraagd "zou je het erg vinden dat ik naast je ga wonen?".
Op het eerste moment dacht ik ook van "no way". Maar ik heb dat even laten bezinken, en uiteindelijk leek me dat ook nog wel praktisch:
Ik kan de was blijven brengen, ik kan gaan eten bij haar als ik wil, ze kan makkelijk mijn kat eten geven als ik op reis ben, we kunnen een gemeenschappelijke maai robot kopen (met gat in onze omheining)... En ik ben al zeker dat er geen ambetante kloot van gebuur zal hebben later.
Alles is perfect afgeschermd van elkaar, laat ons daar duidelijk over zijn.
Maar later als mijn moeder ouder wordt, kan ik ook eens makkelijk bij haar langs gaan met boodschappen, de nodige zorgen toe dienen, etc...
Nu woont mijn vrouw al 2 jaar bij mij, en het is niet dat mijn moeder hier de deur plat loopt.
We hebben onze grenzen gesteld, en respecteren elkaars privacy.
Ik zou het zeker niet meer anders willen ook. (wij wonen in een half open bebouwing elk, dus qua uiterlijke materialen moest je zowiezo compromisssen doen met je "buur", en aangezien mijn moeder een heel makkelijk mens is, liet ze mij ook alles kiezen
)