Venom: Let There Be Carnage overtrof de verwachtingen in Amerika tijdens het openingsweekend. De film, met in de hoofdrol Tom Hardy en zijn vraatzuchtige buitenaardse symbioot, haalde naar schatting 90 miljoen dollar op aan de Noord-Amerikaanse kassa. Hiermee versloeg het de opening van het origineel en deed dat tijdens een pandemie en in een tijd waarin het streamen van grote films thuis een nieuwe focus van studio's is geworden. Of die film het succes waardig is lees je hieronder!
De film trapt af met een flashback uit 1996. Daarin kijkt een jonge Cletus Kasady (Woody Harrelson) hulpeloos toe hoe zijn geliefde, Frances Barrison aka Shriek (Naomie Harris die terug deels de make-over van Tia Dalma uit de Pirates-films heeft teruggevonden), wordt weggevoerd van het St. Estes weeshuis naar het Ravencroft Instituut.
In het heden is journalist Eddie Brock (Tom Hardy) de enige persoon waarmee seriemoordenaar Cletus wil praten. Na een bezoek kan Venom achterhalen waar Cletus de lichamen van verschillende slachtoffers heeft verborgen. Door deze opgravingen wordt Cletus Kasady veroordeeld tot de doodstraf en nodigt hij Eddie uit om zijn executie bij te wonen. Wanneer Cletus de kans krijgt om in Eddies hand te bijten, komt hij in contact met de symbioot Carnage die hem helpt te ontsnappen en overal waar hij komt een bloedbad aanricht.
Love Will Tear Us Apart
Het feit dat "Love Will Tear Us Apart" als subtitel op tafel lag, toont dat de filmmakers verschillende interessante ideeën wouden implementeren. Jammer genoeg is er geen enkele hiervan deftig uitgewerkt. Voor 2/3 van de film gebruiken ze de toxic relationship tussen Brock en Venom als comic relief waardoor er verder bijster weinig gebeurt.
De relatie is waarschijnlijk ook het meest consistente aspect in al zijn incarnaties doorheen de comics en zorgt ervoor dat Eddie Brock als antiheld wordt beschouwd. Maar het overspannen conflict tussen de symbioot en Eddie was het meest irritante deel van de film en verspilde een aanzienlijke hoeveelheid tijd die beter was gebruikt voor het ontwikkelen van Carnage en Shriek.
Om een voorbeeld te geven: Na hun zoveelste debacle trapt Venom het af en vindt hij het nodig om in een danceclub door de micro over zijn gevoelens te praten. Klinkt dat als Venom? Hierdoor komt het verhaal nooit van de grond en slaan Carnage en Shriek tussendoor alles kort en klein terwijl ze ondertussen de ene cringe oneliner na de andere rond je oren slingeren.
Kindvriendelijk
De voorganger uit 2018 had in mijn ogen veel meer kunnen zijn als ze het de R-rating gaven die Deadpool ook heeft gehad. Dit zorgde voor limitaties waardoor ze niet volledig batshit crazy konden gaan en Venom redelijk ingetoomd moesten houden. Ook hier remt de kindvriendelijke aanpak zowel Venom als Carnage behoorlijk af. Begrijp me niet verkeerd, Carnage verricht veel carnage, maar voor een verfilming over een van de meest moordlustige tegenstanders van Spider-Man en Venom hoop je toch op veel meer verhaal en interacties tussen beide personages. Ook de humor is zo geforceerd dat je de krekels al van ver hoort tjirpen.
Terwijl iedereen zijn best doet om er iets van te maken kunnen ze door het script maar weinig toevoegen aan de film. Harrelson probeert een deel van zijn Natural Born Killers op te roepen maar voelt eerder miscast. Naomie Harris' personage krijgt te weinig aandacht en achtergrond om interessant te zijn en Michelle Williams verdient veel meer dan de handvol scènes die ze heeft. Ook de matige special effects en snelle montage helpen niet. Filmgangers zullen gelukkig de voorbije 90 minuten snel vergeten en enkel maar over de mid-credits scène praten tijdens het buitenwandelen.
De film trapt af met een flashback uit 1996. Daarin kijkt een jonge Cletus Kasady (Woody Harrelson) hulpeloos toe hoe zijn geliefde, Frances Barrison aka Shriek (Naomie Harris die terug deels de make-over van Tia Dalma uit de Pirates-films heeft teruggevonden), wordt weggevoerd van het St. Estes weeshuis naar het Ravencroft Instituut.
In het heden is journalist Eddie Brock (Tom Hardy) de enige persoon waarmee seriemoordenaar Cletus wil praten. Na een bezoek kan Venom achterhalen waar Cletus de lichamen van verschillende slachtoffers heeft verborgen. Door deze opgravingen wordt Cletus Kasady veroordeeld tot de doodstraf en nodigt hij Eddie uit om zijn executie bij te wonen. Wanneer Cletus de kans krijgt om in Eddies hand te bijten, komt hij in contact met de symbioot Carnage die hem helpt te ontsnappen en overal waar hij komt een bloedbad aanricht.
Love Will Tear Us Apart
Het feit dat "Love Will Tear Us Apart" als subtitel op tafel lag, toont dat de filmmakers verschillende interessante ideeën wouden implementeren. Jammer genoeg is er geen enkele hiervan deftig uitgewerkt. Voor 2/3 van de film gebruiken ze de toxic relationship tussen Brock en Venom als comic relief waardoor er verder bijster weinig gebeurt.
Voor 2/3 van de film gebruiken ze de toxic relationship tussen Brock en Venom als comic relief waardoor er verder bijster weinig gebeurt.
De relatie is waarschijnlijk ook het meest consistente aspect in al zijn incarnaties doorheen de comics en zorgt ervoor dat Eddie Brock als antiheld wordt beschouwd. Maar het overspannen conflict tussen de symbioot en Eddie was het meest irritante deel van de film en verspilde een aanzienlijke hoeveelheid tijd die beter was gebruikt voor het ontwikkelen van Carnage en Shriek.
Om een voorbeeld te geven: Na hun zoveelste debacle trapt Venom het af en vindt hij het nodig om in een danceclub door de micro over zijn gevoelens te praten. Klinkt dat als Venom? Hierdoor komt het verhaal nooit van de grond en slaan Carnage en Shriek tussendoor alles kort en klein terwijl ze ondertussen de ene cringe oneliner na de andere rond je oren slingeren.
Kindvriendelijk
De voorganger uit 2018 had in mijn ogen veel meer kunnen zijn als ze het de R-rating gaven die Deadpool ook heeft gehad. Dit zorgde voor limitaties waardoor ze niet volledig batshit crazy konden gaan en Venom redelijk ingetoomd moesten houden. Ook hier remt de kindvriendelijke aanpak zowel Venom als Carnage behoorlijk af. Begrijp me niet verkeerd, Carnage verricht veel carnage, maar voor een verfilming over een van de meest moordlustige tegenstanders van Spider-Man en Venom hoop je toch op veel meer verhaal en interacties tussen beide personages. Ook de humor is zo geforceerd dat je de krekels al van ver hoort tjirpen.
Terwijl iedereen zijn best doet om er iets van te maken kunnen ze door het script maar weinig toevoegen aan de film. Harrelson probeert een deel van zijn Natural Born Killers op te roepen maar voelt eerder miscast. Naomie Harris' personage krijgt te weinig aandacht en achtergrond om interessant te zijn en Michelle Williams verdient veel meer dan de handvol scènes die ze heeft. Ook de matige special effects en snelle montage helpen niet. Filmgangers zullen gelukkig de voorbije 90 minuten snel vergeten en enkel maar over de mid-credits scène praten tijdens het buitenwandelen.
Conclusie
Venom: Let There Be Carnage slaat de bal mis op zoveel vlakken. Bij een film van 90 minuten verwacht je een strak plot en tempo. Er wordt teveel gefocust op de band tussen de symbioot en Eddie Brock die wordt gebruikt als comic relief. Hierdoor komt het verhaal nooit van de grond, is er te weinig spektakel en wordt het nooit spannend. Bijna elke poging tot humor faalt en zal enkel bij de jongsten onder ons geapprecieerd worden. Een wat gedurfdere aanpak had meer dan welkom geweest.
Pro
- Korte speelduur
Con
- Special effects
- Poging tot humor
- Verhaal en script
5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
13 oktober 2021
Genre
- Actie
Speelduur
97 minuten
Regie
Andy Serkis
Cast
Tom Hardy, Woody Harrelson, Michelle Williams, Naomie Harris, ...
Uitgever
Sony Pictures
Website
Laatst bewerkt:
