Filmreview: Rose

Rose vertelt het verhaal van twee zussen die een weekje op busreis gaan. Ellen wil haar zus Inger – die aan schizofrenie lijdt – nog één keer naar Parijs nemen, de plaats waar Inger jarenlang woonde voor ze psychische problemen kreeg. De film scoort hoog bij het publiek en is vanaf nu ook op streamingdienst Sooner te zien.

De Deense regisseur Niels Arden Oplev werd bekend met zijn verfilming van The Girl with the Dragon Tattoo (Män som hatar kvinnor) naar het boek van Stieg Larsson. Sindsdien regisseert Oplev ononderbroken films alsook afleveringen voor tv-reeksen. In 2017 maakte hij nog de filmremake van de cultklassieker Flatliners. Met Rose gooit hij het over een andere boeg en brengt hij een drama dat hem nauw aan het hart ligt. Het verhaal is gebaseerd op zijn eigen twee zussen, gespekt met enkele dramatische gebeurtenissen zodat het geen documentaire werd.

Onzichtbare wonden​

Inger woont in een psychiatrische instelling en heeft constant begeleiding nodig voor haar paniekaanvallen, uitbarstingen en waangedachten. Haar jongere zus Ellen besluit om Inger - samen met Ellens man Vagn - een week op busreis naar Parijs te nemen. Deze romantische hoofdstad ligt Inger nauw aan het hart; ze ontmoette er in haar jeugdjaren Jacques, haar grote liefde, die haar helaas verliet, wat de oorsprong was van haar mentale problemen. Op het reisprogramma staan het kasteel van Versailles, het D-Day museum in Normandië en andere bezienswaardigheden, maar voor Inger dient deze vakantie om Jacques nog één keer onder de ogen te zien.

Ingers ongeremdheid zorgt voor ongemakkelijke situaties.

Ze zijn nog maar net de bus ingestapt wanneer Inger de aandacht al trekt: ze vertelt haar reisgenoten kort en krachtig dat ze aan schizofrenie leidt, wat bij enkele reizigers bezorgdheid oproept – ze vragen zich af of deze passagier wel geschikt is om een lange busreis te maken. Ingers ongeremdheid zorgt regelmatig voor ongemakkelijke situaties: zo vertelt ze aan het zoontje van een medereiziger dat “Jacques goed was in bed” en tegen de moeder van het kind verkondigt ze “Ik kan je wel wurgen.”

Een emotionele reis​

Rose is een dramafilm maar de onbedoelde humor van Inger maakt deze film ook hartveroverend en ontroerend. Er is geen boodschap; Oplev wil niet pretenderen dat hij een oplossing heeft voor mentale problemen, maar deze film kan wel een pleidooi zijn om anderen niet onmiddellijk te beoordelen. Naarmate de film vordert, voel je ook meer verbondenheid met Inger, gespeeld door Sofie Gråbøl. Enkele details, zoals de specifieke manier van stappen en de verkrampte houding van Inger, lijken vooral in het begin van de film persiflages, maar worden gaandeweg geloofwaardiger - de actrice had tijd nodig om zich in de rol in te leven

Het verhaal speelt zich af in 1997, enkele weken na de dood van prinses Diana, maar dit wordt niet duidelijk door de visuals. De kleding, kapsels en set accessoires doen niet vermoeden dat deze film meer dan 25 jaar geleden plaatsvond. De enige onmiddellijke referentie is dat Vagn de plaats waar Lady Diana overleden is wil gaan bezoeken – wat uiteindelijk een belangrijk onderdeel van de verhaallijn is.

Conclusie

Rose weet te ontroeren; de band tussen de zussen maar ook Vagn, die onvoorwaardelijk voor zijn schoonzus klaarstaat, is oprecht meeslepend. De film weet een goede balans te houden tussen emotie, humor en tragedie maar Oplev gaat niet dieper in op de zware impact van mentale problemen. Rose is hierdoor een film die in het lichtere, komische ontspanningsgenre valt.

Pro

• Ontroerende film
• Prima acteerprestaties
• Goede muziek

Con

• Eenvoudig voorspelbaar verhaal
• Einde te kort en inspiratieloos

7

Over deze film

Beschikbaar vanaf

28 januari 2023

Genre

1. Drama

Speelduur

106 minuten

Regie

Niels Arden Oplev

Cast

Sofie Gråbøl, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen ...

Uitgever

Sooner

Website

Officiële website

 

Oh hey, de actrice is bekend van "The Killing" , ook een hele goede TV-Serie geweest met enkele goeie plottwists.