Mensen sturen hun ouders naar een WZC omdat in deze maatschappij van tweeverdieners niemand nog de tijd heeft om zelf voor zijn ouders te zorgen, en weinig het budget om voor een individuele oplossing te zorgen. Daaruit besluiten dat die mensen sowieso als last worden aanzien, wtf ook.
Uw argument klopt deels.
Er zullen gerust mensen zijn die zwaar zorgbehoevend zijn op hun 60ste, maar dat is een minderheid. Dat zullen in de meeste mensen zijn de makkelijk 15 of 20 jaar ouder zijn. Op dat moment zijn de meeste kinderen zelf 50 en ouder, en zijn er in mijn ogen mogelijkheden maar goed.
Maar de kwestie is meer wanneer ben je echt zorgbehoevend, dat is voor mij een veel belangrijker punt. Als je gewoon thuis kan blijven wonen als er om de 2 of 3 dagen thuisverpleging komt, je kinderen voor jou de was doen en naar de winkel gaan en wat kleine klusjes doen, dan ben je niet zwaar zorgbehoevend en is een WZC niet de plaats waar je naartoe moet.
In veel gevallen gebeurt dit wel want de kinderen WILLEN geen tijd maken, want hoho zo naar de winkel gaan voor opa en oma en extra wasmachines draaien, das veel werk hoor.
Als uw ouders thuis kunnen blijven als jij elke dag langsgaat en 2u per week tijd voor hen maakt, waarom zou je het niet doen? En toch zijn er mensen die dat te veel vinden, want hoho tweeverdiener en zelf ook nog een leven hoor.
En dat is waar het verkeerd loopt. Maar goed die mensen zijn geen last hoor, totaal niet! Je ziet toch zelf ook dat dit ergens niet klopt.
Verder is de "uiteindelijk beslis je zelf over je leven wat je doet" uitspraak, buiten pijnlijk om te lezen, ook gewoon iets dat enige nuance verdient. Mensen beslissen altijd zelf zogezegd, maar wat er van hen "verwacht" wordt door vrienden, familie, en de brede maatschappij speelt daar een zeer grote rol in.
Ik vind dat hier toch enkele zaken in te vinden zijn die relevant zijn, en veel daarvan komt voor mij neer op de vraag: hoe komen mensen tot het besluit dat ze dood willen? Ik denk sowieso al niet dat je een beslissing ooit buiten de hele context van een leven kan zien, en bij zo'n ingrijpende beslissing denk ik dat we dus echt hard moeten opletten dat we mensen niet de indruk geven dat "een spuitje" sociaal gewenst is. Want ja, de economie en de zorg enzo, je kost toch wel veel geld hoor opa, en je trekt al lang pensioen, en Kenny en Marina komen je toch nooit bezoeken, ...
Dat artikel beschrijft volledig wat ik voel en hoe ik erover denk.
Uit wat ik zie om mij heen en mijn eigen ervaringen met dit onderwerp.
Ik snap niet hoe jij daarvan kan maken " maar wat er van hen "verwacht" wordt door vrienden, familie, en de brede maatschappij speelt daar een zeer grote rol in.", terwijl dat net niet daar staat. Daar staan getuigenissen in van mensen die te maken kregen met aftakelingen en die de wil om te leven verloren zijn.
Niet meer kunnen lezen, geen tv meer kunnen kijken, geen gesprek meer kunnen voeren en gewoon totaal niet meer mobiel zijn, moeten we mensen die dat meemaken echt dwingen om verder te leven?
Want is het niet de maatschappij die jou dat oplegt?
Ik herhaal het eens als je elke dag opstaat en er is niks meer van vreugde in je leven enkel nog afzien en aftellen, is dat niet voldoende om te zeggen dat een uitstap gerechtvaardigd is? En is het net niet omgedraaid, moet de maatschappij niet gewoon de keuze van deze mensen accepteren?
En ik wil gerust toegeven dat het elkaar de hand geeft. Dat doordat mensen zichzelf gaan zien als last ze dit meenemen in hun beslissing.
Maar het antwoord daarop is simpel, zorg er dan voor dat deze mensen dat gevoel dan niet ervaren. Zorg ervoor dat ze wel nog vreugde uit hun leven halen.
En steek je niet weg achter "ja maar in het WZC worden ze goed verzorgd hoor" en "ik ga toch 1x in de week een half uur langs". Want 1 dat is niet juist, de verzorging is echt allesbehalve super, en 2 dat is echt een pleister op een gebroken been.
Als uw grootouder beslist dat het genoeg is, dat hij of zij niks meer heeft om voor te leven, hou jij die persoon dan tegen? Verbied je dit dan?
Of luister je waar dit vandaan komt en leg je u neer bij de beslissing? Want daar gaat het uiteindelijk wel om. Jij die op dat moment gaat beslissen over een ander zijn leven.
En ja buiten het menselijke speelt het economische uiteraard ook mee. Moeten we echt vasthouden aan het idee dat een mensenleven zo lang mogelijk moet duren en enkel god ons mag komen halen.
Het menselijke staat voorop in deze. Maar vanuit economisch standpunt is het ook wel zo dat mensen in leven houden die in feite niet meer willen leven niet verstandig is.
Maar mensen die 100 willen worden moeten ook de kans krijgen dit te doen, daar moeten we ook volop op inzetten.
