Ik was tot enkele maanden geleden projectleider ICT bij een kleine stad (niet Diest
) en heb persoonlijk MFA ingevoerd voor al het personeel. Ja, ook voor de grote hoop zonder smartphone van de werkgever, geen uitzonderingen.
Weet je wie nog de moeilijksten waren om te overtuigen, en wie het meest klaagden?
- "ik ken daar allemaal niks van"
- "wat een gedoe allemaal"
- "op mijn ipad van 2012 werkt MFA niet met de Mail app en ik kan met niks anders werken dus ik wil geen MFA, kan je geen uitzondering voor mij maken?"
Ik heb het op dit forum en op zoveel plaatsen al gezegd: lokale besturen zouden qua infrastructuur en shared services een onderdeel moeten zijn van de Vlaamse Overheid. Kleine gemeenten kunnen absoluut niet meer volgen, kunnen geen bekwaam IT-personeel aanwerven, hebben de schaal niet, werken vaak nog volgens technologische paradigma's van 10 of 20 jaar geleden, ... .
Dat is niet enkel een probleem voor cyberveiligheid, maar ook voor de kwaliteit van de (digitale) dienstverlening.
Mijn stad was trouwens veel met digitale inclusie bezig, "computerlessen" en allerlei sensibiliseringsprogramma's voor sociaal zwakkere burgers die niet digitaal mee zijn. De teneur was namelijk dat er een enorme digitale kloof bij de burgers is, een gigantisch probleem want de burgers zijn niet mee.
Nu ik buiten de organisatie sta, besef ik dat die ambtelijke en beleidsmatige aandacht voor e-inclusie voortspruit vanuit het eigen gevoel van niet meer mee te kunnen. De doorsnee gemeentelijke ambtenaar is minder digitaal vaardig dan de gemiddelde (werkende) burger. Dingen uitproberen of vernieuwen zit ook niet in de werkcultuur, heel veel dingen worden zo gedaan omdat ze sinds mensenheugnis op die manier gedaan werden. In zo'n omgeving is het gewoon wachten tot een van de zwakkere schakels in de organisatie "iets verkeerd doet" en zoals in Diest een ramp veroorzaakt.