Hallo iedereen,
Ik denk er nu al een tijdje aan om alleen te gaan wonen en ga morgen voor de 2de keer naar een appartement kijken waar ik zeer grote interesse heb. Ik zou een deel kosteloos kunnen lenen bij mijn ouders wat het allemaal haalbaar zou maken. Echter, nu het allemaal wat concreter begint te worden begin ik een soort angstgevoel over me heen te krijgen.
Even korte achtergrondschets:
Ik ben 33 en ben enkele jaren geleden na een stukgelopen relatie (we woonde samen) temidden de volle corona crisis terug bij mijn ouders gaan wonen. En nu heb ik een soort angst om hier te vertrekken om op mezelf te gaan wonen.
Pas op, ik zou hier niet blijven wonen omdat het dan allemaal simpeler is ofzo. Dus aub geen reacties dat ik zou profiteren of wat dan ook. Maar vooral omdat ik hier thuis kom na het werk bij mijn ouders en mijn hond. En ik heb voornamelijk angst om mij eenzaam te voelen mocht ik verhuizen.
Ik heb een goede band met mijn ouders en voor hen is het absoluut geen probleem mocht ik hier nog jaren wonen bij wijze van spreken. En dat is misschien ook hetgeen dat het mij ook moeilijk maakt. Het feit dat ik niet weg moét, dat ik zou kunnen blijven verder kijken naar het meest perfecte stekje. Maar daardoor heb ik ook het gevoel alsof ik nooit de knoop door moet hakken.
Want ik zou natuurlijk graag ook terug iemand leren kennen, en op mijn leeftijd is het natuurlijk geen winner om te zeggen dat ik nog thuis bij mijn ouders woon.
Het is niet het zelfstandig leven op zich dat mij dus wat de angst geeft, maar vooral de angst om me eenzaam te voelen. Om daar dan alleen te zitten terwijl ik hier thuis wel de warmte en liefde heb van niet alleen mijn ouders, maar ook de hond waar ik mee kan gaan wandelen, of bij zitten, etc. Ook al is het appartement maar 1 km van waar mijn ouders wonen en 0,5 km van m’n zus en ik zou technisch gezien zelfs nog steeds in dezelfde straat wonen.
Maar langs de andere kant kan ik toch moeilijk voor de rest van mijn dagen bij mijn ouders blijven wonen. Ik hoop dus hier wat advies te kunnen winnen. Is het normaal dat ik dat gevoel van “angst” heb om terug te verhuizen? Want ik denk dan bij mezelf, dat hoe meer ik het blijf uitstellen hoe moeilijker het gaat worden.
Merci voor de inzichten
Ik denk er nu al een tijdje aan om alleen te gaan wonen en ga morgen voor de 2de keer naar een appartement kijken waar ik zeer grote interesse heb. Ik zou een deel kosteloos kunnen lenen bij mijn ouders wat het allemaal haalbaar zou maken. Echter, nu het allemaal wat concreter begint te worden begin ik een soort angstgevoel over me heen te krijgen.
Even korte achtergrondschets:
Ik ben 33 en ben enkele jaren geleden na een stukgelopen relatie (we woonde samen) temidden de volle corona crisis terug bij mijn ouders gaan wonen. En nu heb ik een soort angst om hier te vertrekken om op mezelf te gaan wonen.
Pas op, ik zou hier niet blijven wonen omdat het dan allemaal simpeler is ofzo. Dus aub geen reacties dat ik zou profiteren of wat dan ook. Maar vooral omdat ik hier thuis kom na het werk bij mijn ouders en mijn hond. En ik heb voornamelijk angst om mij eenzaam te voelen mocht ik verhuizen.
Ik heb een goede band met mijn ouders en voor hen is het absoluut geen probleem mocht ik hier nog jaren wonen bij wijze van spreken. En dat is misschien ook hetgeen dat het mij ook moeilijk maakt. Het feit dat ik niet weg moét, dat ik zou kunnen blijven verder kijken naar het meest perfecte stekje. Maar daardoor heb ik ook het gevoel alsof ik nooit de knoop door moet hakken.
Want ik zou natuurlijk graag ook terug iemand leren kennen, en op mijn leeftijd is het natuurlijk geen winner om te zeggen dat ik nog thuis bij mijn ouders woon.
Het is niet het zelfstandig leven op zich dat mij dus wat de angst geeft, maar vooral de angst om me eenzaam te voelen. Om daar dan alleen te zitten terwijl ik hier thuis wel de warmte en liefde heb van niet alleen mijn ouders, maar ook de hond waar ik mee kan gaan wandelen, of bij zitten, etc. Ook al is het appartement maar 1 km van waar mijn ouders wonen en 0,5 km van m’n zus en ik zou technisch gezien zelfs nog steeds in dezelfde straat wonen.
Maar langs de andere kant kan ik toch moeilijk voor de rest van mijn dagen bij mijn ouders blijven wonen. Ik hoop dus hier wat advies te kunnen winnen. Is het normaal dat ik dat gevoel van “angst” heb om terug te verhuizen? Want ik denk dan bij mezelf, dat hoe meer ik het blijf uitstellen hoe moeilijker het gaat worden.
Merci voor de inzichten