Elke zomer was het weer hetzelfde liedje, het begon al in mijn kindertijd. Elke zaterdag riep vader “Hé daar Sam”, het wordt tijd dat je het gras afrijdt. Dat is irritant om verschillende redenen. Allereerst is mijn naam niet Sam, maar het is ook nog eens verschrikkelijk vervelend om op je vrije dag achter zo een luid ding aan te lopen en om de vijf meter die bak met gras te moeten legen. Al die jaren later is het bij mijn vriendin nauwelijks beter gesteld. Het begint met een lange blik naar buiten en een haast nonchalante opmerking dat het gras best lang begint te staan, en ik weet dat ik binnen de twintig minuten weer achter die grasmachine loop. Wat alles uiteraard veel leuker zou maken is dat waar elke echte man van droomt, namelijk een zitmaaier. Ik snap volledig haar argumenten dat het een dure aankoop is en een beetje onnozel voor een lap gras van nog geen veertig vierkante meter. Maar verdomme, ik zou dan veel vaker het gras afrijden. Het gras zou niet eens de kans meer...