Het is lang geleden dat een game me zo heeft weten te schokken zoals Endling het gepresteerd heeft. Kijk, dat ‘’dood’’ gaan hand in hand gaat met videogames is een behoorlijk universeel gegeven. Nathan Drake dondert van een klif. Dood. Voor de honderdste keer doorzeefd worden met kogels? Hartstikke dood. Ontdekt worden door Jack Baker in Resident Evil 7? Je eigen tanden er via de verkeerde opening voelen terug uitkomen, waarna je dood gaat. Het hoort er allemaal bij en een respawn verder ben je terug in het gevecht en probeer je het opnieuw. Bij Endling werd het me even te veel. Ik speel een spel waarbij ik een vos door een wereld vol gevaren moet leiden en zorgen dat haar kleine pups het overleven, en het is een taak waar ik niet tegen opgewassen ben. Ik probeer nerveus uit de klauwen van een pelsjager te blijven, maar hij krijgt me toch te pakken. Ik zie mijn vosje wanhopig spartelen, maar de jager is veel te sterk en pint haar tegen de grond, waarna een misselijkmakende krak...