Archief - Moeite met de stroomversnelling

In de laatste zes weken is:
Mijn moeder overleden
Bovengekomen dat mijn vader ‘anders’ gestorven is dan eerst gedacht (en heb ik foto’s kunnen inzien’)
Moet ik mijn ouderlijk huis leegmaken, twee mensenlevens en 25 jaar van het mijne reduceren tot vuilzakken in feite.
Wordt dit huis verkocht.
Nieuw huis zal worden gekocht.
Deze week maken we ons testament ‘you never know’

En toen sprak mijn man gister over een korte vakantie en was het alsof de grond even wegzakte. Ik heb het aan hem niet gezegd maar het was er even teveel aan. Ik wil helemaal niet op vakantie, ik wil gewoon even onder mijn donsdeken kruipen en er een week niet vanonder komen. Ik weet of ik heb het gevoel dat ik op mijn veertigste ‘flinker’ zou moeten zijn maar ik heb óók het gevoel alsof een groot stuk van mijn leven gewoon ‘weg’ is/zal zijn en ik lig er wakker van, mijn slaap is ondanks slaappillen licht en vol nachtmerries. Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet.

In zou eerst eens langs de huisarts passeren. Die gaat daar heus niet van opkijken, rouwen is een heel ingrijpend iets.
En je man stelt waarschijnlijk de vakantie voor vanuit het idee dat je wat rust kan gebruiken? Dan kan je best zelf communiceren wat jou wél rust zal brengen.

Heel veel sterkte alvast, dat zijn wel heel ingrijpende zaken op een heel korte termijn.... Draag vooral ook goed zorg voor jezelf!

Hoi,

Idd best passeren langs de huisarts..
Het rouwproces duurde bij mij 3,5 jaar om het overlijden van m'n vader te kunnen plaatsen, sedert enkele maanden kan ik er over nadenken en praten zonder te wenen.
Men zegt "tijd heelt alle wonden " klopt als een bus.
Enne heel belangrijk is praten met elkaar!
Het beste.

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Het leven is heel zwaar , soms veel te zwaar en ondragelijk het is oke van is minder sterk te staan , dat heeft iedereen wel is.

Uw man wou u gewoon rust geven en uw gedachten is te verzetten , maar ik begrijp u hoor dat is nog te vroeg voor u en is ergens ook vermoeiend.

Ik wens u het beste in deze donkere tijden en hoop dat alles goed komt,verzorg u goed .

Heel veel sterkte! Het leven kan inderdaad soms erg zwaar en/of hard zijn!

“Ik mag mijn misserie niet te erg vinden want een ander heeft het erger.”

Dat is echt de grootste zever en alles behalve wat mensen die het moeilijk hebben moeten horen.

Carrion zei:

“Ik mag mijn misserie niet te erg vinden want een ander heeft het erger.”

Dat is echt de grootste zever en alles behalve wat mensen die het moeilijk hebben moeten horen.

Klik om te vergroten...

“Ik mag mijn misserie niet te erg vinden want een ander heeft het erger.”
--> Zo mag je dit natuurlijk niet bekijken. Natuurlijk is de TS miserie zeer erg. Mijn hulp is vooral mentaal/psychologisch bedoeld.

Er is ook nog zoiets als het psychologische. Voor jou is dit misschien totale zever, voor de TS? Misschien ...

Kijk ik geef tip/hints/raad, helpt dit de TS niet? Dan is dat zo, maar het is nog altijd beter proberen de TS zichzelf wat beter te laten voelen dan passief niks doen sé.
En inderdaad wat voor de ene mens helpt, helpt een ander misschien niet. So be it.

@TS
Neem tijd en rust. Als je er zelf niet uit geraakt, geen schrik hebben om hulp te zoeken.
Ga eerder naar een psycholoog dan naar een huisarts en als je toch naar een huisarts gaat, neem enkel antidepressiva als al het andere niet werkte.
Veel sterkte in deze moeilijke periode.

makila
Als uw moeder sterft, helpt het u weinig verder dat mensen in Afrika het mogelijks nog slechter hebben.
Verdriet/leed moet je ook een stuk verwerken. Doorslikken en verder doen wreekt zich vaak achteraf en dan heb je mogelijks nog grotere miserie.

makila zei:

Op uw 12ste heb je al 5 klein mannekes rondlopen.

Ik kom misschien zéér cru over, maar bovenstaande is wel de realiteit.

Klik om te vergroten...

Overdrijven is ook een kunst natuurlijk. Verder: relativeren kan voor uzelf misschien helpen maar iemand anders aanraden om dat te doen komt vooral over als 'uw probleem is niet erg genoeg, kijk maar naar x' = gevoelens van de andere minimaliseren. Dus nee, een echt psychologisch correcte aanpak is dat niet.

neutrofiel zei:

Verder: relativeren kan voor uzelf misschien helpen maar iemand anders aanraden om dat te doen komt vooral over als 'uw probleem is niet erg genoeg, kijk maar naar x' = gevoelens van de andere minimaliseren. Dus nee, een echt psychologisch correcte aanpak is dat niet.

Klik om te vergroten...

Om eerlijk te zijn: Ik persoonlijk had bovenstaande (en ook wat Carrion als reactie postte) NIET eens in mijn post gelezen.

Ik vind dat altijd de moeilijkheid / kunst van een tekstforum. Je loopt het risico dat mensen uw post anders lezen/interpreteren/bekijken dan jijzelf het bedoeld had.

TNTim zei:

makila
Als uw moeder sterft, helpt het u weinig verder dat mensen in Afrika het mogelijks nog slechter hebben.

Klik om te vergroten...

Hint: Mijn vader is 8 jaar geleden overleden. Jawel daaraan denken, verzachte de pijn toch wel. ik kan niet in het hoofd van een ander kijken, dus dat 99% van alle mensen hier dit dikke zever vinden is hun goed recht.

Maar of course, het blijft een oplapmiddel. Het gemis blijft, en de pijn is er ook ...

TNTim zei:

Verdriet/leed moet je ook een stuk verwerken.

Klik om te vergroten...

Dat spreekt voor zich ..

Squidward zei:

In de laatste zes weken is:
Mijn moeder overleden
Bovengekomen dat mijn vader ‘anders’ gestorven is dan eerst gedacht (en heb ik foto’s kunnen inzien’)

Klik om te vergroten...

Mijn vader had kanker maar is overleden omdat men na een klaplong de machine die nodig was om zijn long te laten herstellen *vergeten* waren aan te schakelen.
Daardoor kreeg de long niets van zuurstof en is die afgestorven en zijn andere long kon dat niet meer bolwerken (die was ook al zwaar beschadigd in het verleden).

Dus ik begrijp het rotgevoel wel. Ik heb welliswaar mijn moeder nog, maar toch, het gemis zal blijven. De pijn: die gaat langzamerhand wel wat minder worden en je gaat dit een plekje kunnen geven. Dat gaat wel serieus wat tijd kosten ...

makila zei:

Om eerlijk te zijn: Ik persoonlijk had bovenstaande (en ook wat Carrion als reactie postte) NIET eens in mijn post gelezen.

Ik vind dat altijd de moeilijkheid / kunst van een tekstforum. Je loopt het risico dat mensen uw post anders lezen/interpreteren/bekijken dan jijzelf het bedoeld had.

Klik om te vergroten...

het kwam bij mij echt ook wel zo over zoals Carrion het las.
Squidward: dat mensen op een manier reageren, zoals je man deed, die je doet schrikken is normaal. De ene verwerkt een trauma (wat je situatie is) door (onder andere) enkele dagen op reis te gaan, de ene wil net enkele dagen slapen in het bed van zijn ouders, de andere wil er liever niet teveel over babbelen, ...

Een dokter of een psycholoog kan zeker nuttig zijn, maar neem enkel waar je je goed bij voelt. En geef af en toe aan aan je partner dat het niet is omdat jij even kwaad was op hem, dat dit ook betekent dat je hem niet graag hebt. Het is normaal dat je nu af en toe eens uitvliegt tegen hem omdat hij je niet begrijpt (of toch niet doet wat je verwacht). Een overlijden van een naaste is gelukkig iets wat je maar zelden tegenkomt en het is voor iedereen moeilijk om te voorspellen hoe de andere erop reageert en wat ze nodig hebben.

Pas op: laat ook toe dat je partner eist dat je hulp zoekt. Want soms kan je je zo wentelen in verdriet, dat je na verloop van tijd er zelf niet meer uit geraakt. Je mag je tijd nemen, maar laat het gewoon niet te ver komen en aanvaard hulp.

makila zei:

Als het slecht gaat denk ik (en sorry als dit racistische overkomt):
Het kan altijd erger. Je kan als meisje arm geboren worden ergens in Afrika. Op uw 12ste heb je al 5 klein mannekes rondlopen. Je hebt geen kledij, geen eten en geen toekomst en je wordt als een stuk stront behandeld. Je hebt altijd honger en dorst. Op je 15de krijg je dan ook nog eens ebola, je ziet een maand keihard af en dan sterf je gewoon.

Ik kom misschien zéér cru over, maar bovenstaande is wel de realiteit.

------------

Zowiezo heel veel sterkte! Het leven kan inderdaad soms erg zwaar en/of hard zijn!

Klik om te vergroten...

Dude, serieus.

OT: Ik denk dat Mulan het al in de eerste reactie goed heeft verwoord.

Eerst en vooral ontzettend veel sterkte gewenst!

Mulan heeft in de eerste post effectief aangegeven wat het belangrijkste is. Ik heb een tijdje geleden ook een zeer zware periode doorgemaakt (om andere redenen dan u, maar wel met hetzelfde gevoel). Ik heb toen zelf ook heel lang niets gedaan totdat mijn moeder mij heeft "gedwongen" om langs de huisarts te gaan. Die heeft meteen aangegeven dat wat ik voelde helemaal normaal was en dat ik niet alleen ben. Op zich deed het al gewoon deugd om dat te horen van een professional. Ze heeft mij toen doorverwezen naar een psycholoog om er eens over te praten met iemand die er volledig buiten staat. Ik was er toen zelf zeer sceptisch over, ben altijd meer het type geweest dat alles opkropt. Echter moet ik toegeven dat het mij ontzettend heeft geholpen om alles eens op een rijtje te zetten. Het was niet zo dat na die sessies alles ineens tip top was, maar het was wel een start. Ik merkte toen ook op dat ik geleidelijk aan zelfs begon uit te kijken naar de wekelijkse sessie.

Ik kan het enkel maar aanraden.

De redenering dat je u zelf niet te slecht mag voelen omdat anderen het veel slechter hebben is uiteraard ook gigantisch grote zever., leg dat maar snel naast u neer.

Verder besef ik dat er niets is dat ik kan schrijven om u een beter gevoel te geven, maar weet dat we allemaal met u meeleven.