Archief - mijn leven

Ik ben benieuwd wat jullie van mijn situatie vinden.

Ben momenteel 21J en sta even ver als toen ik met het middelbaar ben gestopt (6 jaar latijn)... binnenkort 22.

Mijn eerste 2 jaar studeren gingen niet goed, ik heb mijn herexamens niet meegedaan en met beide richtingen gestopt.
In mijn 3e jaar dat ik studeerde was ik op al mijn vakken door, maar ben toch gestopt omdat ik me diep ongelukkig voelde in die richting. Toen had ik het gevoel dat als ik die richting zou verder doen ik ongelukkig zou zijn voor de rest vn mijn leven. Het jaar nadien een nieuwe richting gestart, maar toen voelde ik dat het gewoon weer hetzelfde zou zijn. Ik ben toen gestopt met studeren en ben volledig opgegaan in het online leven (gaming, discord enz) zonder iets te doen, ik probeerde totaal te ontsnappen uit de realiteit.

Ik heb zware slaapproblemen, ik geraakte bijna nooit in de les in de 3jaar hogere studie omdat ik vroeg opstaan niet vol hield. Als ik bv 2 dagen na elkaar 3 uur slaap had gehad, kon ik de 3e dag nog altijd niet in slaap vallen. Dus ik ging gewoon naar de verplichte werkcolleges en soms als mijn slaap het toelaat kon ik een les in de voormiddag volgen. Als ik contact had kunnen leggen met andere studenten dan kon ik notities vragen, maar mijn sociale angst liet dit niet toe. Voor sommige vakken was het zo onmogelijk om te slagen omdat ik gewoon de notities niet had en die waren 90% vn de keren online niet te vinden. Mijn slaapproblemen zijn in het 6e middelbaar begonnen en sindsdien steeds erger geworden. In het 3e jaar hogere studie kon het eigenlijk niet meer erger worden. Dag-nacht ritme bestond niet meer. In die eerste 3 jaar heb ik altijd de schuld bij mijn ouders gelegd, dat ik niet op kot mocht was volgens mij de reden dat ik geen contact had met andere studenten en dat hun constant geruzie ervoor zorgde dat ik buisde voor vakken. Nu zie ik het anders.

Hoe mijn sociale fobie is ontstaan kan ik niet met zekerheid zeggen. Toen ik 12jaar was, is er iets gebeurd, maar pas vanaf mijn 13 heeft dat een impact op mij gehad. Iets wat ik in heel mijn middelbare schoolcarrière niet van mij heb kunnen afzetten, ik kon aan niets anders denken soms. Vanaf mijn 14 ongeveer kon ik niemand meer vertrouwen. Sindsdien heb ik misschien 1 nieuwe vriend gemaakt. Ik zie altijd het slechte in mensen. Na het middelbaar was die shock wel veel minder die ik voelde en is er nu helemaal niet meer. Het is ook niet iets waar ik nog vaak aan denk, maar het is ook niet iets dat ik ook ooit ga kunnen vertellen. Misschien is mijn sociale angst hieruit ontstaan, mss genetisch (zou dan wel de enige zijn van mijn familie). Het heeft alleszins wel een zekere zelfhaat doen ontstaan.

Mijn ouders zijn ondertss gescheiden na meer dan 10jaar elke dag ruzie te hebben gemaakt, een handvol keer per jaar dat er eens een twee weken "vrede" was. Met mijn pa heb ik geen contact meer (een jaar nu ongeveer). Sommige mensen denken dat hij een narcist is en gaan ervan uit dat ik hem daarom niet meer wil zien, maar eigenlijk is het omdat ik me gwn schaamde tegenover hem. Mijn grootouders langs mijn pa zijn kant zie ik nu ook niet meer, zelfde reden. Een tijd nadat ik het contact had verbroken hebben ze allebei gezondheidsproblemen gekregen. Dat vreet echt aan mij, vrat echt aan mij en dat was denk ik de reden van het begin van mijn nachtmerries (vanaf januari). In mijn nachtmerries zijn ze al 100X gestorven. Ik heb ook nachtmerries over andere zaken, soms dat ik gwn met doodangst wakker word.

Ik heb altijd mijn problemen goed verborgen. Mijn sociale angst, mijn slaapproblemen, zelfs wat er vroeger is gebeurd. Dit laatste jaar kon dat niet meer. Ik leef op mijn kamer en doe niets. Mijn moeder heeft me naar een psychiater gestuurd een maand geleden, vlak nadat ik zelfmoordgedachten kreeg (dit heb ik niet gezegd aan mijn ma). Dat is iets wat ik dacht dat ik nooit zou kunnen krijgen. De zelfmoordgedachten waren niet iets waartoe ik zelf ben gekomen door logische redeneringen, het was gewoon een gevoel dat ik begon te krijgen, iets waar mijn onderbewustzijn naar snakte. Ik neem nu medicatie tegen depressie en voor mijn slaap. De zelfmoordgedachten gingen weg toen ik iemand had om mee te praten (psychiater), ookal zijn mijn problemen juist dezelfde. De zelfmoordgedachten waren teruggekomen toen ik twee dagen op straat heb geslapen. Gingen daarna weer weg. Medicatie doet niet veel tot nu. Ik probeer mijn leven op het rechte pad te krijgen, maar ergens heb ik niet het gevoel dat het me niet gaat lukken. Ik sta echt langs de afgrond, klaar om te vallen. Ik voel me gehandicapt. Ik wil geen zelfmoord plegen, ik kan dat niet maken tegenover bepaalde mensen, ik zou het niet eens verdienen, maar ik heb het gevoel dat mijn egoïsme de bovenhand kan krijgen. Mijn moeder verwacht dat ik verder studeer en op kot ga.

Sorry voor de brakke tekst, er zitten veel gaten in mn verhaal, ik ben veel dingen vergeten, maar mijn hoofd staat op springen van de migraine, denk dat het tijd is dat ik hier afrond. Deze hele tekst klinkt wss als een hoop excuses, wat wss waar is.
Rond sommige details blijf ik vaag zodat niemand weet wie ik ben xD
Weet niet eens wat voor reacties ik verwacht. Ben ik gedoemd? kan ik mijn hersenen herprogrammeren? Tips and tricks?

Professionele hulp zoeken. Geen psychiater die je pillen voor schrijft maar ga naar een psycholoog. Die laatste is beter opgeleid om met je te praten, pillen slikken lost niets op.

Ik zou me daar eerst op concentreren en zorgen dat je het allemaal op een rijtje krijgt voor je verdere stappen in je leven onderneemt.

En zoek ook eens samen met de psycholoog uit wat je wil doen in je leven, dan kun je de juiste studiekeuze maken en er volledig voor gaan ipv altijd te stoppen en tegen je 25ste ga je nog niets hebben. Want dan is het in een fabriek gaan werken of een andere job waar je zeker ongelukkig van gaat worden.

Verstuurd vanaf mijn AC2003 met Tapatalk

Op je kamer blijven zitten is het slechtste wat je kan doen...

Neem een job in een colruyt, ga bij een kajakclub of whatever. Dwing uzelf om iets te gaan doen. Leer er mensen kennen.
Blijven studeren lijkt me zinloos,
zet uw drijfveren in uw leven op orde. Ruim uw kamer eens 100% op (opgeruimd gevoel in uw hoofd)

Maak plannen, hoe klein of groot ook.
Doe eens iets knettergek, (ga naar een sexclub) al sta je daar in een hoekje te kijken van wtf gebeurd hier.

Je kan het leven ondergaan, ofwel het leven actief beleven.
Er is nog niets verloren je bent een jonge gast met heel zijn leven voor zich, orde op zaken in je hoofd komt vanzelf als je in beweging bent.

Van niets doen wordt een mens pas echt ziek.
Rousseau zei: "La tempérance et le travail sont les meilleurs médecins de l'homme."
"Arbeit macht frei" is geen leuze die Hitler uitgevonden heeft.

Een psychiater zal waarschijnlijk meer met pillen werken terwijl een psycholoog soms ook kan overkomen als een dure nietsnut (je moet geluk hebben een goede te vinden).

Het klinkt alsof je ligt te verkommeren in dat kamertje waar je al 20 jaar leeft tussen alle ambras en miseri.

Misschien moet je eens denken om alleen te gaan wonen desnoods met steun van het OCMW?
Dan kan je u al bezig houden met uw huis kuisen, eten gaan kopen, koken, werk zoeken, weg van al die miseri en opnieuw beginnen onderaan de ladder.

In een fabriek gaan werken is zeker niet iets waar men ongelukkig van wordt integendeel. Druk is lager als fabrieksarbeider dan als bediende of gediplomeerde.
Ik denk dat er toch iets drastisch in uw leven moet gaan veranderen om het echt een ommekeer te geven.
Dat kan vanalles zijn he maar verhuizen is misschien een mogelijkheid.

Five-seveN zei:

Van niets doen wordt een mens pas echt ziek.
Rousseau zei: "La tempérance et le travail sont les meilleurs médecins de l'homme."
"Arbeit macht frei" is geen leuze die Hitler uitgevonden heeft.

Een psychiater zal waarschijnlijk meer met pillen werken terwijl een psycholoog soms ook kan overkomen als een dure nietsnut (je moet geluk hebben een goede te vinden).

Het klinkt alsof je ligt te verkommeren in dat kamertje waar je al 20 jaar leeft tussen alle ambras en miseri.

Misschien moet je eens denken om alleen te gaan wonen desnoods met steun van het OCMW?
Dan kan je u al bezig houden met uw huis kuisen, eten gaan kopen, koken, werk zoeken, weg van al die miseri en opnieuw beginnen onderaan de ladder.

In een fabriek gaan werken is zeker niet iets waar men ongelukkig van wordt integendeel. Druk is lager als fabrieksarbeider dan als bediende of gediplomeerde.
Ik denk dat er toch iets drastisch in uw leven moet gaan veranderen om het echt een ommekeer te geven.
Dat kan vanalles zijn he maar verhuizen is misschien een mogelijkheid.

Klik om te vergroten...

Er is hier volgens mij meer aan de hand dat gewoon werken en verhuizen gaat oplossen.

Hem in een fabriek steken en alleen in een ocmw huis, dat gaat niemand met psychische problemen veel helpen denk ik. Er is vroeger iets gebeurd zegt hij maar gaat er niet dieper op in. En hij zei zelf dat het hielp om te praten met de psychiater.

Alleen die pillen moet je vanaf, want daarvan wordt je echt wel lusteloos.

Dat hij bezighouding nodig heeft ben ik volledig mee akkoord. Inschrijven bij een sportclub kan een goed idee zijn. Zo maak je je kop eens leeg en leer je over je sociale angst heen geraken.

Verstuurd vanaf mijn AC2003 met Tapatalk

Mensen, hoe goed de bedoelingen ook zijn, iemand met medische problemen raad je aan naar een dokter/psycholoog/... te gaan.

Alle andere zaken, van "stop met pillen" tot "zoek een bezigheid" zijn misschien wel goed bedoeld, maar NIET iets wat je op het forum moet zetten, zeker dat eerste. Voor elke medische problematiek is een andere behandeling vereist en zeker als het gaat over strikt medisch advies (die pillen), ben je op héél gevaarlijk pad als je je daar mee bezig houdt.

dommegast zei:

(...)

Sorry voor de brakke tekst, er zitten veel gaten in mn verhaal, ik ben veel dingen vergeten, maar mijn hoofd staat op springen van de migraine, denk dat het tijd is dat ik hier afrond. Deze hele tekst klinkt wss als een hoop excuses, wat wss waar is.
Rond sommige details blijf ik vaag zodat niemand weet wie ik ben xD
Weet niet eens wat voor reacties ik verwacht. Ben ik gedoemd? kan ik mijn hersenen herprogrammeren? Tips and tricks?

Klik om te vergroten...

JPV zei:

Mensen, hoe goed de bedoelingen ook zijn, iemand met medische problemen raad je aan naar een dokter/psycholoog/... te gaan.

Alle andere zaken, van "stop met pillen" tot "zoek een bezigheid" zijn misschien wel goed bedoeld, maar NIET iets wat je op het forum moet zetten, zeker dat eerste. Voor elke medische problematiek is een andere behandeling vereist en zeker als het gaat over strikt medisch advies (die pillen), ben je op héél gevaarlijk pad als je je daar mee bezig houdt.

Klik om te vergroten...

Dit. De reacties zijn goed bedoeld maar medisch en psychologisch advies hoort hier niet thuis, al kan ik heel goed begrijpen dat het hopelijk deugd deed om jouw verhaal eens anoniem te doen hier en ik vind het ook erg knap dat je dat gedaan hebt. Ik denk dat je echt wel de juiste inzichten hebt. Je gaat pas een gedurende een maand naar de psychiater en die medicatie is misschien ook een trial and error-proces en heeft wat bijsturing nodig, maar ik zou ook aanraden om je te laten omringen met professionele hulp zodat je kan werken aan die sociale angst, slaapproblemen en zelfmoordgedachten. Erg veel succes vanwege het voltallige modteam.