NemesisBE
Legacy Member
(uit DM)
Kompany zit op een goeroeachtige wolk waar wij niet met hem kunnen praten”, zei Frank Raes onlangs in Humo. Niet eens een week later daalde de goeroe neder en nam plaats naast Raes in de studio van Extra Time. De impact van een Humo-interview: onderschat het niet.
Dé vraag die een antwoord behoefde, was natuurlijk waarom hij had besloten een punt te zetten achter zijn spelerscarrière en voluit T1 te worden van Anderlecht. Het belang van de club en de duidelijkheid, klonk het. Hoezo, duidelijkheid? Kompany was speler – zij het een met privileges – en Vercauteren coach. Hoeveel duidelijker kan een rolverdeling zijn? Tenminste, zolang iedereen zich aan de afspraken houdt. Dat scheen ook Peter Vandenbempt te denken. De man van de radio suggereerde dat een verschil in visie met Vercauteren aan de basis van diens vertrek zou hebben gelegen. Toen hij aandrong, ontstond er een ongemakkelijk sfeertje. “Jongens, laat mij efkes duidelijk zijn”, greep Kompany naar zijn stopwoord van de dag, terwijl hij het merkbaar op zijn heupen kreeg. “Het laatste wat ik wil, is naar een soort van conflictverhaal tussen mij en Frankie gaan.” In zijn stem klonk irritatie die geen tegenspraak verdroeg.
Die kwam er ook niet meer. Vandenbempt zou amper nog het woord nemen en de vloer aan zijn medeanalisten Filip Joos en Wesley Sonck laten. Maar niet voor hij eerst nog zijn moment van de week had gekozen: de uitschakeling van Manchester City tegen Olympique Lyon in de Champions League. Niet om de spot te drijven met Kompany’s lichtende voorbeeld Pep Guardiola – Vandenbempt is zelf een bewonderaar – maar om diens verdediging op zich te nemen: met een beetje geluk was City gewoon doorgegaan. Kompany aanhoorde het met iets wat op een superieure grijns leek. “Rustig, die man weet er wel iets van”, trad hij Vandenbempt bij.
Wie had gehoopt op enig schuldinzicht na het ontluisterende vorige seizoen van Anderlecht, kwam bedrogen uit. De naam Samir Nasri viel – een van Kompany’s vele miscasts – maar voor hij kon antwoorden, sloeg een analist al een nieuwe zijweg in. Hetzelfde gebeurde toen hem werd gevraagd wat er zonder al die blessures in zijn spelerscarrière had gezeten. “Véél meer”, wist hij zeker. Wat hij zich daar dan bij voorstelde kwamen we niet te weten, want daar denderde het gesprek al een andere richting uit. Plots begreep je waarom Kompany niet van interviews houdt. Eén keer greep hij glimlachend in toen de vragen over elkaar heen buitelden: “Wacht effe!” Maar verder had hij gewonnen spel, wachtte hij zijn momenten af en bracht hij zijn boodschap van onwankelbaar zelfvertrouwen.
Vandenbempt had nog altijd niets gezegd, tot helemaal op het eind een oud interviewfragment met de jonge Kompany werd opgediept en de uitdrukking ‘zijne pere zien’ viel. Die kende Kompany niet. Vandenbempt verzekerde hem dat het niets met fruit te maken had. Toch iets geleerd, moet Kompany hebben gedacht, alvorens hij zich op zijn wolk uit de voeten maakte.
Kompany zit op een goeroeachtige wolk waar wij niet met hem kunnen praten”, zei Frank Raes onlangs in Humo. Niet eens een week later daalde de goeroe neder en nam plaats naast Raes in de studio van Extra Time. De impact van een Humo-interview: onderschat het niet.
Dé vraag die een antwoord behoefde, was natuurlijk waarom hij had besloten een punt te zetten achter zijn spelerscarrière en voluit T1 te worden van Anderlecht. Het belang van de club en de duidelijkheid, klonk het. Hoezo, duidelijkheid? Kompany was speler – zij het een met privileges – en Vercauteren coach. Hoeveel duidelijker kan een rolverdeling zijn? Tenminste, zolang iedereen zich aan de afspraken houdt. Dat scheen ook Peter Vandenbempt te denken. De man van de radio suggereerde dat een verschil in visie met Vercauteren aan de basis van diens vertrek zou hebben gelegen. Toen hij aandrong, ontstond er een ongemakkelijk sfeertje. “Jongens, laat mij efkes duidelijk zijn”, greep Kompany naar zijn stopwoord van de dag, terwijl hij het merkbaar op zijn heupen kreeg. “Het laatste wat ik wil, is naar een soort van conflictverhaal tussen mij en Frankie gaan.” In zijn stem klonk irritatie die geen tegenspraak verdroeg.
Die kwam er ook niet meer. Vandenbempt zou amper nog het woord nemen en de vloer aan zijn medeanalisten Filip Joos en Wesley Sonck laten. Maar niet voor hij eerst nog zijn moment van de week had gekozen: de uitschakeling van Manchester City tegen Olympique Lyon in de Champions League. Niet om de spot te drijven met Kompany’s lichtende voorbeeld Pep Guardiola – Vandenbempt is zelf een bewonderaar – maar om diens verdediging op zich te nemen: met een beetje geluk was City gewoon doorgegaan. Kompany aanhoorde het met iets wat op een superieure grijns leek. “Rustig, die man weet er wel iets van”, trad hij Vandenbempt bij.
Wie had gehoopt op enig schuldinzicht na het ontluisterende vorige seizoen van Anderlecht, kwam bedrogen uit. De naam Samir Nasri viel – een van Kompany’s vele miscasts – maar voor hij kon antwoorden, sloeg een analist al een nieuwe zijweg in. Hetzelfde gebeurde toen hem werd gevraagd wat er zonder al die blessures in zijn spelerscarrière had gezeten. “Véél meer”, wist hij zeker. Wat hij zich daar dan bij voorstelde kwamen we niet te weten, want daar denderde het gesprek al een andere richting uit. Plots begreep je waarom Kompany niet van interviews houdt. Eén keer greep hij glimlachend in toen de vragen over elkaar heen buitelden: “Wacht effe!” Maar verder had hij gewonnen spel, wachtte hij zijn momenten af en bracht hij zijn boodschap van onwankelbaar zelfvertrouwen.
Vandenbempt had nog altijd niets gezegd, tot helemaal op het eind een oud interviewfragment met de jonge Kompany werd opgediept en de uitdrukking ‘zijne pere zien’ viel. Die kende Kompany niet. Vandenbempt verzekerde hem dat het niets met fruit te maken had. Toch iets geleerd, moet Kompany hebben gedacht, alvorens hij zich op zijn wolk uit de voeten maakte.
