Zoals anderen al reeds aangehaald hebben: bij mij voelt het op dit moment eerder aan dat de combinatie van heel veel boeken m'n (gevoels)leven gevormd en veranderd hebben.
Tijdens het lezen zelf voel ik wel dat er iets in mij aan het veranderen is. Maar dat gevoel ebt weg na een tijdje.
Misschien werkt dit beter met langere boeken, omdat je meer tijd eraan besteedt en je brein dus indompelt voor een langere tijd in een andere wereld? Ik heb ergens gelezen dat je brein wel voor een tijdje veranderd kan zijn iets doet, maar voor blijvende veranderingen moet je het regelmatig doen.
Boeken die je veranderen op een andere manier zijn de boeken die je een bepaalde keuze doen nemen.
Specifiek boeken die me veranderd hebben dan. Een aantal jeugdboeken die niet zo bekend zijn. Harry Potter toen ik 11 tot 15 jaar was.
Catcher in Rye op m'n zeventiende, samen met Het lijden van de jonge Werther.
Op m'n 18e de Odysseia en de Ilias. (Aeneis was ook wel een cool boek.)
Daarna een periode van technische boeken en non-fictie, de meeste waarvan deze forumleden hier niets zullen zeggen (behalve de titels die ik noem ga noemen). Surely you're joking, Mr. Feynman, Feynman lectures on physics, Structure and Interpretation of Computer Programs, The art of electronics.
Nu ben ik De Gebroeders Karamazov en Misdaad en Straf aan het lezen.
Wat raar, ik beschouwde me als een veellezer, vooral in m'n late tienerjaren, maar nu heb ik wel moeite om boektitels te noemen.
Ik zou nog wat namen kunnen noemen, zoals Nietzsche en Wittgenstein, maar ik vind het wat moeilijk om daar titels uit te zonderen. Dat waren auteurs die me beïnvloeden op m'n twintigste.
