Archief - Depressie..wat is het..hoe ervaar je het en hoe los je het ingodsnaam op?

Titel spreekt voor zich.
Ik kamp sinds eerlijkgezegd de zelfmoord v men vader met in combinatie mislukte relaties etc toch met een soort v depressie.
Ik steek dat niet graag op externe factoren maar iets is mij overkomen allessinds.
Ik voel me leeg vanbinnen..futloos..zelfs gevoelloos.
Ik doe men job nog en eerlijkgezegd is dat nog het beste.
Ik kom thuis en val in eenzaamheid en een zwart gat.
Mijn hobby's interesseren me niet meer en uiteraard zelfmedicatie in de vorm v alcohol is zeker geen uitzondering.
Dit is geen topic voor mezelf ..maar zijn er nog mensen zoals mij? Die dagelijks de wereld aan hun zien voorbijgaan..ondanks talloze pogingen..mensen met slechte bedoelingen en messen in de rug..ondanks de beste wil vd wereld.
Dit is geen noodkreet,ik zoek lotgenoten.
Veel dank.

Zelf gelukkig nog geen depressie gehad, maar meerdere mensen dicht rond mij, helaas wel.
Ik denk dat ik er gelukkig aan ontsnapt ben door snel hulp te zoeken als het minder gaat. Het is veel makkelijker om uit een putje te klimmen dan om uit een diep dal te klauteren.

Iedereen die ik ken die met een depressie kampt of kampte, heeft uiteindelijk wel professionele hulp moeten inschakelen. De ene nadat de deurwaarders al aan de deur stonden te kloppen omdat brieven en rekeningen niet werden open gedaan, laat staan betaalt, de ander nadat de werkgever haar via spoed binnen heeft gebracht omdat ze met concrete zelfmoordplannen zat,...

Ik heb zelf ook al dingen meegemaakt die voor mentale crashes hebben gezorgd, maar ik heb het geluk dat ik een grote optimist ben enerzijds en anderzijds wél geloof dat therapie een oplossing kan bieden.
Als ik kijk naar 1 bepaald iemand in mijn familie, dat is 1 vat pijn en venijn. Dat is iemand die ook veel ellende op haar bordje kreeg maar een pessimist is, pillen (anti depressiva) belachelijk vindt en therapeuten nutteloos. Tja.... Als je niet open wil/kan staan voor oplossingen dan is de kans inderdaad wel heel groot dat je je eenzaam en alleen zal voelen tot het einde van je dagen waarna niet veel mensen om je dood zullen treuren...
De WIL om te genezen is essentieel. Maar dat is natuurlijk iets wat heel vaak door de depressie geblokkeerd wordt.

Ik kan uit eigen ervaring alleen maar zeggen dat externe hulp veel doet.
Ik heb zelf ook op een gegeven moment ook heel laag gezeten, heb toen externe hulp gezocht omdat ik voelde dat ik zelf alleen maar een negatieve spiraal was.
In het begin haatte ik dat. Ik vond het verschrikkelijk om met een externe te babbelen, tot ik 3-4 keren geweest was, en ik eindelijk het gevoel kreeg dat het iets hielp. Achteraf gezien is externe hulp, en vooral blijven gaan, het beste wat ik kon doen in die situatie.

Maar, in aanvulling tot wat Mulan zegt, het is echt belangrijk dat je zelf wil genezen. Maar als ik uw post lees, lijkt me dat niet het probleem.

On a side note, ik ben zelf bij 5 verschillende psychologen geweest voor ik bij iemand een klik had. Dus laat u niet ontmoedigen als het niet direct klikt bij uw eerste.

Idd, blijven veranderen van psycholoog tot je de juiste tegenkomt. Gewoon via google zoeken en afspraak maken!

Fransz zei:

Idd, blijven veranderen van psycholoog tot je de juiste tegenkomt. Gewoon via google zoeken en afspraak maken!

Klik om te vergroten...

ook wel het financiele plaatje in de gaten houden.

psychologen, en psychiaters kunnen bommen geld kosten; waardoor je misschien moeite hebt die te betalen, en nog erger in een zwart gat komt.

misschien eerst en vooral es met je huisdokter spreken.

Kijk ook eens naar de miserie van een ander. Je bent echt niet de enige met problemen hoor.

Ik ken er die:
- hun vader nooit hebben gekend
- hun kindje gestorven is na 4 jaar
- geen armen hebben
- kanker hebben
- gestorven zijn toen ze 17 waren

Met zelfbeklag kom je nergens. Als ge uwe pa dan toch zo graag zag, maak dan iets van je leven, haal er het maximale uit en zorg dat hij fier op jou zou geweest zijn. Of als je er in gelooft, dat hij fier op jou is.

Het enige wat ge dus niet hoeft te zeggen tegen iemand met een depressie is dat hij zich niet moet aanstellen omdat het veel erger kan, en is rondom hem kijken...

Djeeezes, ja. Een ouder die zelfmoord pleegde en stuk gelopen relaties, dat is meer dan genoeg om een depressie te krijgen. Iedereen is ook anders. Maar een zelfmoord in je naaste omgeving en zéker een ouder is echt wel een risico factor. Ik zelf heb soms zelfmoordgedachten gehad in moeilijkere periodes maar ik krabbel altijd weer uit het dal. Nooit anti-depressiva geslikt. Wat ik herken uit dit bericht is de eenzaamheid, en dit is ondertussen een Westerse epidemie aan het worden. Heel wat ouderen kampen ermee maar ook steeds meer jongeren. Het is de aard van onze maatschappij, alles op het individu gericht en heel snel val je alleen. Sociale contacten moeten 'onderhouden' worden. Je moet bellen, afspreken, enz.... Als je alleen woont is dat zo. Normaal hebben mensen vanzelf een gemeenschap rond hen waarin ze 's morgens vanzelf opstaan. De maatschappij waarin we leven is keihard daarin. Ik haat het ook om alleen thuis te zitten. Hoe slechter je bent hoe moeilijker ook om contacten te leggen. Spreek erover met bekenden dat je je eenzaam voelt. Ik heb het gedaan en heel wat mensen nemen dat écht wel serieus, want ook heel wat mensen kennen die eenzame gevoelens, zelf mensen in relaties of waarvan je zou denken dat ze het zo goed hebben. Zelf ben ik aan het uitkijken voor een sport en vrijwilligerswerk. Een plaats waar ik regelmatig naartoe kan en nieuwe mensen leer kennen. Kom buiten en blijf bewegen. Misschien herkennen mensen dit op het forum die in je omgeving wonen waar je mee kan praten. Sterkt, je bent zeker niet alleen!

Inderdaad, telkens refereren aan de problemen van andere mensen is ronduit vervelend en werkt contraproductief, ook al is het gewoon goedbedoeld. Althans, zo ervaarde ik dat toch toen ik enkele maanden depressief was.

Ik begon mezelf af te zonderen (door gewoon onproductief thuis te zitten niksen) en telkens wanneer ik een bericht kreeg van iemand om iets te gaan doen wimpelde ik het af. Later reageerde ik zelfs niet meer of nam ik met niemand nog contact op. Hoewel ik altijd eerder introvert was geweest, werd ik na enkele weken mensenschuw en durfde ik niet eens meer de telefoon opnemen. Als het zover komt, besef je wel hoe hard je in de knoop ligt met jezelf, maar je hebt de kracht en wil niet om er iets aan te doen.

Iemand die met een depressie worstelt is volgens mij niet helemaal vatbaar voor rede, net omdat die zijn zwakkere punten (zeer laag zelfvertrouwen, allerlei angsten, ...) enorm uitvergroot, terwijl hij of zij wellicht perfect in staat is om de dagdagelijkse dingen te doen. Na een tijd merk je dat hetgeen je toch doet je geen vreugde meer verschaft.

Het beste wat je kan doen is - zoals hier al enkele keren vermeld - hulp zoeken bij een psycholoog. Bij mij lukte het niet om met ouders of vrienden te praten, maar na de professionele hulp ging het toch beter en langzamerhand ben ik dan ook uit het dal gekropen. Wat mij ook nog wel geholpen heeft is lezen. Klinkt cliché, maar als je er toch niet in slaagt om actievere taken te verwezenlijken kunnen bijvoorbeeld filosofische werken soelaas bieden.

Als ik erop terugkijk is het maar een relatief kleine periode in mijn leven en besef ik dat ik het toch allemaal overleefd heb, hoe 'vals optimistisch' dat ook mag klinken.

Heroixx zei:

Het enige wat ge dus niet hoeft te zeggen tegen iemand met een depressie is dat hij zich niet moet aanstellen omdat het veel erger kan, en is rondom hem kijken...

Klik om te vergroten...

Echt hé. Op wat slaat dat zeg.

'Het kan erger, kop op.'

Blijf ook zeker van de alcohol af, dat maakt het alleen maar erger. Ga zoals iemand zei gewoon naar de huisdokter en vraag anti-depressiva. Mijn ex zegt dat dit haar hersenen heeft geherprogrammeerd. Hen je nog een familielid waar je altijd terecht kan en je openlijk over je problemen kan praten?

Fransz zei:

Kijk ook eens naar de miserie van een ander. Je bent echt niet de enige met problemen hoor.

Ik ken er die:
- hun vader nooit hebben gekend
- hun kindje gestorven is na 4 jaar
- geen armen hebben
- kanker hebben
- gestorven zijn toen ze 17 waren

Met zelfbeklag kom je nergens. Als ge uwe pa dan toch zo graag zag, maak dan iets van je leven, haal er het maximale uit en zorg dat hij fier op jou zou geweest zijn. Of als je er in gelooft, dat hij fier op jou is.

Klik om te vergroten...

Meen je dit serieus? Slechtste advies ooit voor iemand die niet goed in zijn vel zit.


edit: om ook te antwoorden aan de topic starter. Een aantal jaar geleden één van mijn beste vrienden verloren aan deze ziekte. Want dat is het ook gewoon: een ziekte. En zoals je voor elke ziekte naar een dokter gaat, moet je dit ook doen voor je depressie en dus gepaste help zoeken. Doet dit voor jezelf. Doe dit voor je omgeving.

Niet bij de pakken blijven zitten!

Bedankt voor de vele reacties en wijze raad.
Op de vraag of ik met familie kan praten kan ik vrij concreet neen zeggen.
Langs vaders kant geen contact meer sinds die is overleden.
En mijn moeder zit helaas vol kanker dus daar ga ik niet aankloppen met mijn miezerige problemen.
Maar ik ga jullie advies hier opvolgen..ik heb een zeer goede huisarts die echt begaan is met mensen,ook in zen vrije tijd trouwens.
Dus ik zal men problemen is op de tafel smijten,ik ben wel van kindsbeen af altijd enorm afgesloten geweest.
Niet asociaal ofzo..een minderwaardigheidscomplex heeft er wel altijd geweest.
In elk geval zeer leuk om te lezen en mss is er gewoon over babbelen wel de sleutel naar beterschap.
Bedankt allemaal!

S.conceiçao7 zei:

ook wel het financiele plaatje in de gaten houden.

psychologen, en psychiaters kunnen bommen geld kosten; waardoor je misschien moeite hebt die te betalen, en nog erger in een zwart gat komt.

misschien eerst en vooral es met je huisdokter spreken.

Klik om te vergroten...

Helemaal mee eens dat de huisarts heel vaak de beste, eerste stap is.
Maar hoewel de wachtlijsten lang zijn, kan je voor 11 euro naar een psycholoog bij een centrum geestelijke gezondheidszorg.
En vaak komt het er op neer om prioriteiten te stellen, eens je bepaalt dat je mentale gezondheid even belangrijk is als je fysieke gezondheid, ga je op andere zaken leren besparen om de psycholoog toch te kunnen betalen. Je zou toch ook geen kankerbehandeling uitstellen omdat het financieel niet goed uit komt?

En sommige psychiaters hebben begrip voor financiële problemen en laten het toe dat je pas de consultatie betaalt eens je van de mutualiteit hebt teruggetrokken.

Kennen jullie trouwens iets van die elektroshocktherapie?
Schijnt te werken blijkbaar.
Begrijp me niet verkeerd aub, maar ik zal zeker de stap zetten erover te praten met men huisarts.
Ik weet dat die begrip zal tonen en ook zal luisteren en advies zal geven.
Maar ik kamp hier al mee sinds men +- 24 jaar.
Dus al 13 jaar voel ik mij enorm slecht.
Ik ben gewoon niet 100% overtuigd dat gesprekken mij hieruit gaan halen..of medicatie.
Ik lees dan ook dat sommige anti depressiva een nog meer nefaste werking kunnen hebben.
Die elektroshocktherapie blijkt erg succesvol te zijn precies.

ValeRossi46 zei:

Kennen jullie trouwens iets van die elektroshocktherapie?
Schijnt te werken blijkbaar.
Begrijp me niet verkeerd aub, maar ik zal zeker de stap zetten erover te praten met men huisarts.
Ik weet dat die begrip zal tonen en ook zal luisteren en advies zal geven.
Maar ik kamp hier al mee sinds men +- 24 jaar.
Dus al 13 jaar voel ik mij enorm slecht.
Ik ben gewoon niet 100% overtuigd dat gesprekken mij hieruit gaan halen..of medicatie.
Ik lees dan ook dat sommige anti depressiva een nog meer nefaste werking kunnen hebben.
Die elektroshocktherapie blijkt erg succesvol te zijn precies.

Klik om te vergroten...

Dat wordt enkel als laatste redmiddel gebruikt heb ik begrepen. Wanneer je al jarenlang allerlei therapieën etc hebt uitgeprobeerd maar niets helpt.

https://www.uzgent.be/nl/zorgaanbod...trie/Paginas/Informatiefolders-patienten.aspx

Staat hier ook goed uitgelegd.

Elektroshocktherapie... is dat niet iets wat nog afstamt ten tijde van de lobotomie.
Dat laatste was ook redelijk effectief voor de zwaardere gevallen, is zelfs een nobelprijs voor uitgereikt.

Maar nu zijn er toch redelijk goede pillen?
Heb je al eens deftige pillen gebruikt?

klinkt misschien wat opportuun voor dit forum, maar waarom vul je je locatie gegevens niet in in je profiel?

hier worden vaak 9lives meetings gehouden ook per regio, en eventueel afspreken, en nieuwe mensen / vrienden ontmoeten, kan ook veel doen.

S.conceiçao7 zei:

klinkt misschien wat opportuun voor dit forum, maar waarom vul je je locatie gegevens niet in in je profiel?

hier worden vaak 9lives meetings gehouden ook per regio, en eventueel afspreken, en nieuwe mensen / vrienden ontmoeten, kan ook veel doen.

Klik om te vergroten...

Ik ben woonachtig te Tremelo vl Brabant,ik werk in de Kempen.
Locatie Catalunya is eigelijk waar mijn favoriet circuit gelegen is en een beetje mijn hart heb verloren destijds.
Mensen dat wat motorsport volgen kunnen dat al uit men naam uitmaken.
Ik wil zeker en vast mensen leren kennen,maar zo actief ben ik hier niet.
Maar dat zou zeker niet slecht zijn.
Op het internet ben ik graag anoniem,al akelige ervaringen gehad met facebooktoestanden etc waar ik dus ook niet meer te vinden ben.
Zelfs men huistelefoon van de gouden gids laten halen. Wel om een gegronde reden.

Dieter85 zei:

Elektroshocktherapie... is dat niet iets wat nog afstamt ten tijde van de lobotomie.
Dat laatste was ook redelijk effectief voor de zwaardere gevallen, is zelfs een nobelprijs voor uitgereikt.

Maar nu zijn er toch redelijk goede pillen?
Heb je al eens deftige pillen gebruikt?

Klik om te vergroten...

Neen,ik heb ook nog nooit echt een stap ondernomen er iets aan te doen.
Ik merk vooral in mijn directe omgeving dat er geen plaats is voor zo een gesprek.
Ik krijg letterlijk antwoorden a la.."herpakt u gewoon."
Alsof ik een computer ben met een reset knop.
Ik leef echt tussen mensen waar empathie blijkbaar gezien wordt als een zwakke eigenschap.
Terwijl ikzelf altijd heel behulpzaam ben geweest en voor sommige mensen dingen heb gedaan die een ander nooit zou doen.
Simpel vb is dat ik het niet kon aanzien een ander zien weg te kwijnen onder schulden..aan werk heb geholpen en letterlijk voor 1000enden euros schuldeisers heb afbetaald.
Nooit niks teruggehad..uiteindelijk zelf men job opgeven omdat ze het daar te bont maken enz..
Ik doe zo een zaken nu niet meer,uiteindelijk krijg je vroeg of laat door dat ze enkel profiteren.
Zeker na het zoveelste bericht dat ik iets wil voorschieten..en als je vraagt iets te doen..ne simpele film gaan zien bvb,is dat onmogelijk als ik überhaupt al reactie krijg.
Ik kan men vrienden tellen op 1 hand waarvan er 4 vingers zijn geamputeerd.