Album of the week Underoath - Define The Great Line

[Jules 'ezechiel 25:17' Winnfield]

Ik vind de afwisselingen van schreeuw en clean juist iets heel afwisselend, waardoor je die plaat eindeloos kan blijven opzetten.

Een plaat met enkel maar schreeuwen, daar kan ik dan weer niet naar toe blijven luisteren, en steekt me zeer snel tegen.

Maar dit alles is zeer subjectief natuurlijk, ik las hier al posts van "schreeuwen is niets voor mij", dan weer "clean vocals is niets voor mij".
Ja daar houd het dan voor jullie uiteraard op;
maar mijns inziens leek me dat juist de afwisseling van beiden, deze plaat juist zeer toegankelijk is.

Soms kan ik die afwisseling wel smaken maar dan vind ik de cleans hier ook niet zo denderend. Bij een Oathbreaker kon ik dat wel smaken en bij Orbit Culture vind ik dat ook wel heel goed. Bij beide ligt de cleane stem mij ook meer terwijl hier klinkt het heel nillies voor mij en dat is voor mij niet zo goed gedateerd

 

[Sond]

Wel veel stukken die me aanstaan, maar het geheel is mij allemaal iets te wispelturig en onvoorspelbaar, als ik dat enigszins goed kan uitleggen.

Beter uitgelegd dan mij
Ik zit met juist hetzelfde tbh. Je weet tijdens een nummer nooit waar ze naartoe willen en dat ligt mij ook niet.

 

[SnakeGodRovinin]

Viel me op dat de titelnummers wat Corona- of WW3 -gerelateerd zijn voor de minder happy zieltjes onder ons.

Met betrekking tot mezelf, schrijf ik:
De wereld staat stil, alles ligt plat, een moment opgeschort in tijd.
Er zou niets kunnen zijn na dit.
Gezelligheid en warmte zijn zoek, maar de mensen zijn zeer uitnodigend, net als jij.
Sálmarnir: het boek met psalmen om de lacune te vullen.
De winkels zijn leeg (van wc-papier). Ik kan mijn gat niet meer afkuisen. Ik keer huiswaarts met lege handen.
Wat ben ik waard in de stilstaande wereld? Mijn schaduw is dun bezaaid van volume.
Toch moet ik voorwaarts gaan, want onze bol draait verder en zij is mijn inspiratie om verder te gaan.
Schreeuwend moet ik van me afschrijven. Op de muren. Zodat iedereen dit niet vergeet.
Alles ziet er zo goed van hier. Op eenzame hoogte.
Voor wie het aangaat.

'Sálmarnir' - 'Casting such a thin shadow' en het slotnummer zijn de betere nummers die ik gerust nog een keer wil horen. Zeker bij het begin van het tweede, dat is het hoogtepunt van gans het album en muzikaal is het slotnummer het beschermende omhulsel daarvan.

 

[Deleted member 451]

Viel me op dat de titelnummers wat Corona- of WW3 -gerelateerd zijn voor de minder happy zieltjes onder ons.

Met betrekking tot mezelf, schrijf ik:
De wereld staat stil, alles ligt plat, een moment opgeschort in tijd.
Er zou niets kunnen zijn na dit.
Gezelligheid en warmte zijn zoek, maar de mensen zijn zeer uitnodigend, net als jij.
Sálmarnir: het boek met psalmen om de lacune te vullen.
De winkels zijn leeg (van wc-papier). Ik kan mijn gat niet meer afkuisen. Ik keer huiswaarts met lege handen.
Wat ben ik waard in de stilstaande wereld? Mijn schaduw is dun bezaaid van volume.
Toch moet ik voorwaarts gaan, want onze bol draait verder en zij is mijn inspiratie om verder te gaan.
Schreeuwend moet ik van me afschrijven. Op de muren. Zodat iedereen dit niet vergeet.
Alles ziet er zo goed van hier. Op eenzame hoogte.
Voor wie het aangaat.

'Sálmarnir' - 'Casting such a thin shadow' en het slotnummer zijn de betere nummers die ik gerust nog een keer wil horen. Zeker bij het begin van het tweede, dat is het hoogtepunt van gans het album en muzikaal is het slotnummer het beschermende omhulsel daarvan.

Goed geschreven.lol

Casting such a thin shadow vind ik ook enorm sterk. Ergens heb ik al vaak gedacht dit te willen hebben op mijn begrafenis ooit.
Voor mij is het een perfecte weergave van het leven verlaten, en op een trap naar de hemel te staan. Die tekst dan ook:
My eyes roll back and focus
On what's ahead
I can still stand
If you lend the hand to brace me
I'll take this on my own

Ergens zou je misschien zeggen dat de toon nogal schreeuwerig is voor een begrafenis, maar then again.... vorige maand naar begrafenis geweest van goeie vriend van me, daar speelden ze begot Dropkick Murphys en Iron maiden

 

[Jayvie]

Nooit fan geweest van Underoath tbh en elke keer ze op een festival spelen, skip ik ze steevast. Liefst ga ik naar de andere kant van het festivalterrein om er zo weinig mogelijk van te horen.
Ik heb wel al hun platen gehoord/beluisterd. Imo kan je anders geen objectief beeld vormen van hun muziek en hun evolutie. En uiteraard heb ik ze wel minstens 1 keer effectief live bezig gezien.

Misschien moet ik ze nog eens een kans geven aangezien ik merk dat ik door de jaren heen ook lichtjes verander qua muzieksmaak en meer dingen beter begin te vinden, die ik vroeger niet zo goed vond.

Momenteel zitten ze nog in het lijstje tussen Northlane, In Hearts Wake, Thrice,... Bands in hetzelfde genre die immens populair zijn, maar mij niet liggen.

 

[Creeping Death]

Stevig plaatje dat ik in m'n jeugd waarschijnlijk meer geappriceerd zou hebben. Dat agressieve en wat drammerige, riffs die maar blijven beuken, ook al ben je al lang murw geslagen.. Nu vind ik dat wel leuk voor een paar nummers maar een hele plaat blijft vooral een zekere vermoeidheid over. Misschien ouderdom of gewoon het genre dat minder ligt?

Niet dat ik het slecht vond: er zitten bakken stevige en vrij goeie riffs in, de drums zijn stevig en de afwisseling in de vocals houdt het wel interessant. De nummers zijn wat aan de korte kant en laten weinig ruimte voor echte variatie imo. Daardoor wordt het wat ééntonig en vermoeiend.

De betere nummers zijn de langere: Casting a thin shadow en To whom it may concern. Daar wordt de tijd genomen om wat meer te doen en verkennen. Het is wat minder straight forwared en daarom een pak interessanter in mijn ogen. Zeker Casting a shadow steekt er daarom met hoofd en schouders boven uit wat mij betreft.

 

[Deleted member 451]

Stevig plaatje dat ik in m'n jeugd waarschijnlijk meer geappriceerd zou hebben. Dat agressieve en wat drammerige, riffs die maar blijven beuken, ook al ben je al lang murw geslagen.. Nu vind ik dat wel leuk voor een paar nummers maar een hele plaat blijft vooral een zekere vermoeidheid over. Misschien ouderdom of gewoon het genre dat minder ligt?

Niet dat ik het slecht vond: er zitten bakken stevige en vrij goeie riffs in, de drums zijn stevig en de afwisseling in de vocals houdt het wel interessant. De nummers zijn wat aan de korte kant en laten weinig ruimte voor echte variatie imo. Daardoor wordt het wat ééntonig en vermoeiend.

De betere nummers zijn de langere: Casting a thin shadow en To whom it may concern. Daar wordt de tijd genomen om wat meer te doen en verkennen. Het is wat minder straight forwared en daarom een pak interessanter in mijn ogen. Zeker Casting a shadow steekt er daarom met hoofd en schouders boven uit wat mij betreft.

Album meerdere keren op zetten, zeker doen
Het vervolg album: LOST IN THE SOUND OF SEPARATION borduurt eigenlijk verder aan deze, en zeker ook de moeite, als je es tijd hebt.

 

[Hayrus]

Ik heb hier nog nooit van gehoord, maar ik herkende de stijl direct. Toen ik zeventien was, had ik hier ongetwijfeld naar geluisterd en ook nu voelt het nog altijd heel vertrouwd aan; precies thuiskomen. Ik hou van die metalcore en post-hardcore, emo... bands uit de 2000s. Het hele album zat ik te denken aan bands van toen. As I Lay Dying, Killswitch Engage, Silverstein en Senses Fail raasden door mijn hoofd, maar uiteindelijk kon ik geen band noemen die exact hier op leek, dus ze hebben zich toch wel weten te onderscheiden van de rest. Lekker album dat vlotjes naar binnen ging.

 

[nifelheim]

Ik heb mijn metal graag metal en mijn hardcore graag hardcore. Dus metalcore zal ik nog zelden kopen en luisteren. De bands die ik nog goed vind, ken ik van vroeger. All Out War, Morning Again, Snapcase, Integrity, de Belgische scene... en early Killswitch Engage, Section 8, 1e Vision Of Disorder, ...als het met clean vocals te doen is.
Het genre is natuurlijk geëvolueerd maar ik denk dat die van Underoath wel wat Killswitch in hun kast staan hebben.
Ik vind zowel de cleane vocals als de screams niet goed. Kwestie van smaak natuurlijk, maar daarmee maakt deze plaat al weinig kans.
Door het moderne gecomprimeerde geluid klinkt alles luid en agressief maar het mist dynamiek. Het contrast tussen de melo stukken en agressieve uitbarstingen raakt zo wat uitgevlakt.
De langste nummers ( 7 en 11) bevallen mij het best, omdat er wat meer gebeurt en er wat ademruimte is.

Leuke keuze, om eens te horen wat de huidige populaire bands zoal uitsteken. Maar ik behoor niet meer tot het doelpubliek.