Review: The Last of Us Part I

The Last of Us ... Er is sinds de release in 2013, toen nog voor de PlayStation 3, ontzettend veel over gezegd en geschreven. Bij de remastered versie voor PlayStation 4 kwam er kritiek. The Last of Us Part II kreeg kritiek vanwege de verhaallijn, nog voor het spel werd uitgebracht, en ook The Last of Us Part I, de remake van de originele game voor PlayStation 5, heeft al wat te slikken gekregen. De volle pot van 70 à 80 euro voor een game die al voor de derde keer wordt uitgebracht, is volgens velen teveel van het goede. Wel, ik geef hen ongelijk. Het waarom lees je in deze review.

Iedereen die me de laatste jaren heeft gevolgd, weet dat ik geen held ben op het vlak van zombies en horrorgames, of ook maar iets wat ervan in de buurt komt. Dat The Last of Us zombie-achtige wezens in z'n verhaal verwerkt heeft, hoef ik jullie niet te vertellen. En ik wist dat in 2013 ook wel, toen ik mijn PlayStation 3 aanzette om The Last of Us te spelen. Tot ik aan de tweede of derde confrontatie met die verdomde clickers en runners kwam. Het was welletjes geweest en ik vatte de multiplayer aan waaraan ik vele uren spendeerde. De single player heb ik, ondanks de lovende kritieken, door die geïnfecteerde rotdingen nooit meer aangeraakt. Ook de remaster voor PlayStation 4 liet ik links liggen. Maar nu ik wél een grote, stoere jongen ben, kon ik er niet meer onderuit. Ik zou en moest The Last of Us Part I spelen.

TLOU1.png


Een duo om u tegen te zeggen

Wel, ik kan jullie vertellen dat ik erin geslaagd ben The Last of Us Part I uit te spelen. En dat zelfs zonder tranen van schrik. Ik ben nu een van de velen die van het schitterende narratief van The Last of Us heeft genoten. Een van de gamers die komaf maakte met vele geïnfecteerden, of het nu runners of clickers zijn. Iemand die kennismaakte met het eerst zo fragiele, veertienjarige meisje Ellie. Dit allen in de virtuele huid van Joel, een nogal norse, op zichzelf zijnde man die van een liefhebbende vader veranderde in een meedogenloze smokkelaar. Hij is een van de weinige overlevers nadat de pandemie met een schimmelinfectie lostbarstte en de mensheid met uitsterven bedreigt. De bevolking is uitgedund, voedsel, wapens en grondstoffen zijn schaars. De mensen hebben niet enkel de geïnfecteerden als vijand, ook de medemens vormt een bedreiging.

The Last of Us werd op alle vlakken verbeterd.


The Last of Us Part I is dan wel een remake van het origineel uit 2013, het verhaal blijft identiek. Dit geldt uiteraard ook voor alle missies en levels die je gedurende de twaalf tot vijftien uur durende verhaallijn doorloopt. In dit narratief speel je zoals reeds gezegd met Joel, een man die twintig jaar geleden zijn dochter verloor en nu Ellie bij zich heeft als reisgezel. Samen reizen ze, vele maanden lang, door verschillende gebieden van de Verenigde Staten. Hierbij is het duo erg op elkaar aangewezen, terwijl ze af en toe gezelschap hebben van enkele andere personages. Veel dieper kan ik hier niet op ingaan. Ook al is het spel al negen jaar oud, er zijn nog altijd mensen waarbij het verhaal van The Last of Us onbekend terrein is. Spoilers moet je dus niet verwachten.

TLOU6.png


Creepy as f*ck

Wat algemeen geweten is, is dat The Last of Us een heleboel geïnfecteerden bevat in verschillende variaties. Een schimmelinfectie heeft zich in sneltempo uitgebreid waardoor de mensen die besmet zijn bijzonder agressief en moordlustig worden. De runners, de mensen waarbij de infectie nog niet zo vergevorderd is, vormen een groot gevaar aangezien ze in sneltempo op je afkomen. Clickers daarentegen kunnen niet zien omdat hun hoofd zodanig is misvormd door de infectie. Je kunt dus ongezien langs hen heen sluipen, maar als je te snel beweegt of teveel lawaai maakt, weten ze je te vinden. Via echolocatie, hun klikkergeluiden, weten ze waar hun voedzaam hapje vertoeft. In gebieden waar de geïnfecteerden rondhangen, krijg je als speler toch een speciaal, creepy gevoel. Je wil namelijk niet ontdekt worden, want de clickers waarschuwen elkaar. Hierdoor komen ze, eens je ontdekt bent, met grote aantallen op je af.

In The Last of Us kun je in principe spelen zoals je wil. De game heeft namelijk een heleboel secties die je in stealth kunt doorlopen. Gebruik je liever je vuisten, je mêleewapens of je vuurwapens met het schaarse aantal kogels dat je hebt? Ook dat is mogelijk. Afhankelijk van de gekozen moeilijkheidsgraad kom je al dan niet meer kogels en voorraden tegen als je de boel verkent, maar weet één ding: ook op de gemakkelijke modi liggen de kogels er niet voor het grijpen. Dat betekent dat je altijd doordacht te werk moet gaan, de boel wat moet verkennen en op de cruciale momenten de juiste beslissingen dient te nemen. Daarnaast is het zaak om de omgeving altijd goed te verkennen op zoek naar voorraden, kogels en grondstoffen. Niet alleen kun je er molotovcocktails, spijkerbommen of med kits mee assembleren, je kunt ook je wapens upgraden aan een van de werkbanken waardoor de terugslag vermindert, je een groter magazijn hebt of het bereik kunt uitbreiden.



Magistrale boel

Naast het hoofdverhaal, gepresenteerd in The Last of Us zelf dus, kun je in Part I ook aan de slag met The Last of Us: Left Behind. Hierin kruip je in de huid van Ellie na een bepaalde gebeurtenis uit het hoofdverhaal en krijg je dus een blik op haar doen en laten tijdens een gegeven moment. Daar waar The Last of Us grofweg zo'n vijftien uur duurt (veel hangt af van de gekozen moeilijkheidsgraad, waarbij je op een lager niveau de speelduur naar beneden haalt), heb je Left Behind op zo'n twee uur uit. Ook hier wil ik niet veel verklappen, maar ook in deze downloadbare content kun je opnieuw genieten van de creepy sfeer die je gewoon bent uit het basisspel. Het spel zelf raadt je trouwens ook aan om eerst The Last of Us zelf te spelen, maar als je koppig bent kun je uiteraard ook eerst met Left Behind aan de slag. Vraag me echter niet waarom je dat zou doen.

De grootste verandering aan het spel is er op grafisch vlak. De game ziet er op z'n zachtst gezegd adembenemend uit. Zelfs in vergelijking met de remaster voor PlayStation 4 zijn de graphics enkele klassen hoger. Waanzinnig gewoon. De gezichtsanimaties zijn realistisch en bevatten ontzettend veel detail en emoties. Bijna ongezien voor een game. Niet enkel het grafische aspect werd in de remake onder handen genomen, ook de gameplay is op een aantal vlakken verbeterd. Vooral de AI dan, die volgens de ontwikkelaar stukken slimmer is dan in het origineel. Zo reageren tegenstanders beter op waar jij je als speler bevindt én werken ze beter samen. Dit geldt zowel voor de menselijke vijanden als de geïnfecteerden. Hiervoor werd voornamelijk data gebruikt die ook in The Last of Us Part II voor een veel realistischere ervaring zorgde. Ook je compagnons reageren realistischer. Tijdens het richten trachten ze uit het zicht van de tegenstanders te blijven, terwijl ze de vijanden ook veel meer observeren en zich verplaatsen naar waar ze denken dat ze een vijand kunnen overmeesteren.

Je kunt The Last of Us Part I met één woord omschrijven: magistraal!


De muziek van componist Gustavo Santaolalla is uiteraard ook weer van de partij en is op z'n zachts uitgedrukt magnifiek. Hoewel ik in 2013 dus maar heel kortstondig met The Last of Us aan de slag ging, behoort de soundtrack van de game sinds dan wel tot mijn favorieten. Weinigen weten beter de sfeer te benadrukken zoals meester Santaolalla het in The Last of Us voor elkaar gekregen heeft. Op alle vlakken geldt: WAT! EEN! GAME!

Conclusie

The Last of Us Part I is magistraal, magnifiek en wat weet ik nog allemaal. Ik kan geen woorden bedenken om de game de hemel in te prijzen. De sfeer die wordt gecreëerd is subliem, de band met de personages is zorgvuldig uitgewerkt, de gameplay werkt naadloos, grafisch is het een van de mooiste spellen en uiteraard heb ik lovende woorden voor componist Gustavo Santaolalla. Oké, wie de review volledig gelezen heeft, weet dat ik The Last of Us vroeger nooit heb uitgespeeld. Dat is nu wel het geval. En nu heb ik dik spijt dat ik negen jaar geleden niet heb doorgebeten. O ja, een spel als dit heeft geen multiplayer nodig! Dit is trouwens de eerste keer in mijn tien jaar lange carrière als reviewer dat ik een tien uitdeel. Zegt dat genoeg?

Pro

  • Adembenemende graphics
  • Magnifieke soundtrack
  • Bijzonder sfeervol
  • Beklijvend verhaal
  • Op elk vlak een verbetering

Con

  • Geen
10

Over

Beschikbaar vanaf

2 september 2022

Gespeeld op

  1. PlayStation 5

Beschikbaar op

  1. PlayStation 5

Genre

  1. Action
  2. Adventure
  3. Horror

Ontwikkelaar

  1. Naughty Dog

Uitgever

  1. Sony Interactive Entertainment
 
Redactie
Het is en blijft wel een remake met als enige verschil opgepoetste graphics... en voor de prijs alleen had ik al 2 punten afgetrokken. :thinking:
Nee, da's niet het enige.
Ook de AI werd onder meer onder handen genomen. Van zowel de tegenstanders als je compagnons. Die zijn slimmer, werken beter samen...

Staat nochtans in de review, maar soit.

In deze trailer geven ze ook wat meer informatie.

 
Nee, da's niet het enige.
Ook de AI werd onder meer onder handen genomen. Van zowel de tegenstanders als je compagnons. Die zijn slimmer, werken beter samen...

Staat nochtans in de review, maar soit.

In deze trailer geven ze ook wat meer informatie.

Ik heb eigenlijk niks te klagen gehad van de AI in de PS3/PS4 versies dus ik kan me niet voorstellen wat daaraan zo nodig moest verbeterd worden. Soit, ik zal het dan wel eens zien...ooit... als de prijs 50% zakt :thinking::LOL:
 
Redactie
Soms, heel soms, moet je gewoon met die 10 durven smijten als reviewer. Dit is gewoon het soort tijdloze moderne klassieker waar alles aan klopt, die verdient gewoon nog steeds alle 10'en van de wereld.
 
Begrijpelijke 10, één van de beste games ooit gemaakt omdat zoals je aangeeft alles klopt. Muziek, sfeer, personages, verhaal, wapens, crafting, omgeving, ... Een ware beleving waar je ingetrokken wordt van seconde één tot aan de credits.
 
Redactie
Ondanks dat dit een van mijn favoriete games aller tijden is, laat ik deze voorbij gaan hoor. Ik heb het origineel gespeeld, en de eerste remake. 3 versies in 1 decennium vind ik nutteloos en erover, ook al gaat het om een van de beste games ooit. In dat opzicht zou dit voor mij ook nooit een 10 kunnen zijn... Voor mensen die de voorgaande versies niet gespeeld hebben, is dat een ander verhaal. Hoe dan ook een moeilijk te beoordelen spel imo.
 
Terug
Bovenaan