Streets of Rage 4; ooit was het een project dat voor velen synoniem stond met de reinste fantasie, zeker na twee geschrapte pogingen, maar uiteindelijk veranderde het alsnog in een realiteit! Minstens 25 jaar passeerde de revue nadat de serie met het nogal verwarde derde deel in een (relatieve) mineur eindigde, dus sceptici twijfelden of de betrokken partijen überhaupt een waardige opvolger konden creëren. Wat luidt het algemene verdict echter, nu het net iets langer dan één jaar geleden werd gereleased? Deels omdat het gedurende deze periode allerlei veranderingen onderging, waaronder de spiksplinternieuwe Mr. X Nightmare DLC, zullen we deze gedachte opnieuw onder de loep nemen!
Los van de eigenlijke kwaliteit van het spel, is Streets of Rage 4 in principe geen officiële opvolger. SEGA gaf wel de goedkeuring van diens productie, want zelf waren ze immers niet betrokken tijdens de ontwerpprocedure. Regelmatig stond dit in het verleden garant voor twijfelachtige omstandigheden of zelfs een nachtmerrie-scenario - we zagen dit ettelijke keren met andere aloude IP's - maar gelukkig werd deze game van zo’n lot bespaard. In plaats daarvan gebeurde het tegenovergestelde: Streets of Rage 4 is niet alleen een product van uitstekende kwaliteit, maar bovendien ook één van de beste beat ‘em ups aller tijden. De buitengewone collaboratie tussen Guard Crush Games (Streets of Fury EX), Lizardcube (Wonder Boy: The Dragon’s Trap) en publisher Dotemu werpte met andere woorden zijn vruchten af!
“Grand Upper!”
Met zulke retro revivals moet eender wie telkens een lastig designprobleem zien op te lossen: tracht men de geschiedenis zo nauw mogelijk te respecteren of neemt men het heft in eigen handen door de formule te verbeteren met zogenaamde innovaties? Enerzijds leidt dit tot cynische pogingen om nostalgische gevoelens aan te wakkeren, anderzijds verliest men karakteristieke eigenschappen uit het oog. Hachelijke valkuilen die de ontwikkelaars hier vol zelfvertrouwen ontweken! Zo nauwlettend was Guard Crush Games met het herschapen van de familiaire gameplay dat ze deel 4 zij aan zij speelden met Streets of Rage 2, terwijl ze de eigenlijke nuances van het knokken aanzienlijk hebben uitgebreid. Functioneel verschillen enkel de Special Moves: ze vergen nog steeds een segment van je levensbalk, gemarkeerd in het groen, maar berekende agressie wordt nu gemotiveerd, omdat je volgende rake klappen het groene stukje opnieuw opvullen. Geeft iemand je de vriendelijke wederdienst, dan pas verdwijnt dit gedeelte voorgoed. Een interessante risk-reward routine à la Bloodborne.
Tevens heeft de mechanische flexibiliteit van Streets of Rage 4 in meerdere opzichten veel weg van een fighting game, iets dat sinds de komst van de Mr. X Nightmare DLC des te duidelijker werd. Er bestaat nu een heuse Training Mode, waar je in alle rust vanalles mag testen. Je kan de afzonderlijke positie van dozijnen vijanden of wapens instellen, settings zoals oneindige Star Moves zijn tot jouw beschikking en zelfs de moeilijkheidsgraad van de A.I. kun je hier (in beperkte mate) configureren. Guard Crush Games voorzag nota bene afhankelijke tutorials voor zowel basisconcepten als geavanceerde vaardigheden per personage, dus allemaal mooi meegenomen voor een feature dat je zelden in beat ‘em ups ziet. Een aantal praktische opties ontbreken helaas, maar het blijft een fantastische inclusie waarin de meer gedreven speler zich ten volle kan uitdrukken! Let wel, de eerder vermeldde complexiteit is verre van een vereiste als je liever op je gemakje wilt rotzooien: wall bounces, kara cancelling, OTG’s en dergelijke esoterische technieken leveren offensieve efficiëntie, maar ze fungeren als kleine stukjes van een grotere puzzel.
“I don’t need a weapon. I AM the weapon!”
De generale structuur van een Streets of Rage-game blijft daarentegen traditioneel: na het selecteren van je personage (waarover later meer) verpulver je gedurende twaalf levels een hoge diversiteit aan misdadigers, menige boss fights ingerekend. Net iets boven de middelmaat qua levensduur voor beat ‘em up-standaarden, met de nodige replay value van dien dankzij score rankings, plus zes moeilijkheidsgraden (inclusief de nieuwste Mania+) die onder meer het agressieniveau en hoeveelheid van de A.I.-tegenstanders stapsgewijs omhoog krikken. Snak je naar méér uitdaging, dan kan je vertoeven in de old-school Arcade Mode, waar je speelsessie abrupt eindigt eens je alle 1UP’s verliest. Vervolgens bestaat er een vanzelfsprekende Boss Rush-modus, laat Battle Mode onderlinge duels met spelers toe en zijn de meeste modi toegankelijk via zowel on- als offline multiplayer. Dit laatste ondersteunt (respectievelijk) maximaal twee à vier spelers tegelijkertijd, maar het online-gebeuren stelde ons enigszins teleur wegens een paar tekortkomingen. De camera zoomt niet uit, je wordt meteen naar het hoofdmenu getrapt eens iemand disconnect en het gebrek van rollback netcode bederft een beetje de tactiele aard van het vechtsysteem.
Als kers op de taart voor het reeds puike totaalpakket moeten we Mr. X Nightmares grootste toevoeging op de kaart brengen: Survival Mode! Dit noemenswaardige aanhangsel stuurt alles naar een meer roguelite-achtige opbouw, en draait vooral rond het scheppen van een knotsgekke krachtsmeting via op elkaar stapelende attributen. Geen scrollende levels zoals in de campaign, maar wel een eindeloze voorraad van aparte kamers die de A.I.-oppositie evenals de omgeving herhaaldelijk wijzigt. Hier laat Streets of Rage 4 alle remmen los, met tal van nieuwe A.I.-varianten en locaties met ingebedde obstakels zoals pakweg bliksemschichten, loopbanden of spuwende lava. Overleef je zo’n kamer, dan word je beloond met een permanente upgrade voor de huidige sessie, waaronder meer sprongen, lifesteal ten koste van bruikbare HP-items, een CPU-partner of elementale schade zoals vergif. De chaotische waanzin die hier ontstaat, komt tijdens de latere kamers soms oneerlijk uit de hoek (doch hilarisch om te aanschouwen) met regelmatige “trips down memory lane” dankzij leuke verwijzingen naar de oudere games.
“What’re you gonna do brother, when the Maxamania runs wild on you?!”
Streets of Rage 4 blijft spelers verwennen, want op vlak van speelbare personages kunnen we absoluut niet klagen. Met behulp van de DLC zijn er nu in totaal acht vernieuwde (lees: met gemoderniseerde visuals en move set) karakters in plaats van vijf, en tesamen worden ze gecomplimenteerd door nagenoeg ieder personage (weliswaar in retro-vorm) uit alle vorige iteraties! Letterlijk de hele meute is hier van de partij; er is haast voor ieder wat wils betreffende gameplay-archetypen, zij het hypermobiele vechtersbazen, uitblinkers in crowd control, slome grijpgrage bruten, enzovoort. Voor het merendeel van het rooster kun je zelfs nieuwe aanvallen vrijschakelen: door voldoende Survival te spelen, bemachtig je uiteindelijk secundaire opties voor Blitz Attacks, de drie Special Moves én de Star Move. Diversiteit in vechtstijlen met een heuse portie aan individuele diepgang alom!
Ooit was Streets of Rage revolutionair in het audiovisuele gebied, en hoewel deze tijdsperiode lang is verstreken, blijft het eindresultaat van deel 4 met vlag en wimpel geslaagd. Het ontbreken van pixel art zal sommigen allicht betreuren - zie Scott Pilgrim, River City Girls of Ninja Saviors voor alternatieven - maar desondanks is het een onbetwistbare feit dat Lizardcube schitterende beelden op het scherm toverde. Zij schiepen een unieke 2D-look door middel van handgetekende animaties en fraaie achtergronden op een hoge resolutie, geaccentueerd met technisch vernuft voor subtiele details zoals dynamische belichting en reflecties. Een combinatie dat meteen in het oog springt, draaiende op een vlekkeloze framerate ongeacht het platform; ik betwijfel dat het spel snel zijn leeftijd zal tonen! Ook de algemene ontwerpen van de hoofdpersonages en het delinquente gespuis zijn elegant overgedragen in deze gemodificeerde stijl, met een door nacht doordrenkte Wood Oak City dat esthetisch blinkt. Gepaard met de meer extravagante omgevingen die de Survival Mode op tafel brengt, zoals een futuristische assemblagelijn voor robotten, kunnen we alles behalve mopperen over de graphics.
De intense techno beats behoren eveneens tot het iconische nalatenschap van de serie, dus zeker hier moest men grote schoenen zien te vullen. Gelukkig krioelt het van muzikaal talent in de soundtrack van Streets of Rage 4: de oorspronkelijke componisten Yuzo Koshiro en Motohiro Kawashima keren terug, vergezeld door steevaste legendes zoals Yoko Shimomura (Street Fighter II) en Keiji Yamagishi (NES Ninja Gaiden). Zogenaamde nieuwkomeling Olivier Derivière bewees z’n kunnen met nog meer waardige contributies, en de all-star cast groeide zelfs met de DLC! Dotemu nam namelijk Tee Lopes (Sonic Mania) in dienst voor een aanvullende dosis van hevige deuntjes, tellende voor meer dan 45 minuten. Gezamenlijk pronkten de artiesten met hun tonale afwisseling, en het enige waar we over kunnen brommen is dat Hideki Naganuma (Jet Set Radio) z’n participatie op de laatste minuut moest afzeggen wegens andere obligaties. Wat een zonde, dat laatste, gezien z’n energieke bijdrage voor Lethal League Blaze...
Los van de eigenlijke kwaliteit van het spel, is Streets of Rage 4 in principe geen officiële opvolger. SEGA gaf wel de goedkeuring van diens productie, want zelf waren ze immers niet betrokken tijdens de ontwerpprocedure. Regelmatig stond dit in het verleden garant voor twijfelachtige omstandigheden of zelfs een nachtmerrie-scenario - we zagen dit ettelijke keren met andere aloude IP's - maar gelukkig werd deze game van zo’n lot bespaard. In plaats daarvan gebeurde het tegenovergestelde: Streets of Rage 4 is niet alleen een product van uitstekende kwaliteit, maar bovendien ook één van de beste beat ‘em ups aller tijden. De buitengewone collaboratie tussen Guard Crush Games (Streets of Fury EX), Lizardcube (Wonder Boy: The Dragon’s Trap) en publisher Dotemu werpte met andere woorden zijn vruchten af!
“Grand Upper!”
Met zulke retro revivals moet eender wie telkens een lastig designprobleem zien op te lossen: tracht men de geschiedenis zo nauw mogelijk te respecteren of neemt men het heft in eigen handen door de formule te verbeteren met zogenaamde innovaties? Enerzijds leidt dit tot cynische pogingen om nostalgische gevoelens aan te wakkeren, anderzijds verliest men karakteristieke eigenschappen uit het oog. Hachelijke valkuilen die de ontwikkelaars hier vol zelfvertrouwen ontweken! Zo nauwlettend was Guard Crush Games met het herschapen van de familiaire gameplay dat ze deel 4 zij aan zij speelden met Streets of Rage 2, terwijl ze de eigenlijke nuances van het knokken aanzienlijk hebben uitgebreid. Functioneel verschillen enkel de Special Moves: ze vergen nog steeds een segment van je levensbalk, gemarkeerd in het groen, maar berekende agressie wordt nu gemotiveerd, omdat je volgende rake klappen het groene stukje opnieuw opvullen. Geeft iemand je de vriendelijke wederdienst, dan pas verdwijnt dit gedeelte voorgoed. Een interessante risk-reward routine à la Bloodborne.
Het is een onbetwistbaar feit dat Lizardcube schitterende beelden op het scherm toverde.
Tevens heeft de mechanische flexibiliteit van Streets of Rage 4 in meerdere opzichten veel weg van een fighting game, iets dat sinds de komst van de Mr. X Nightmare DLC des te duidelijker werd. Er bestaat nu een heuse Training Mode, waar je in alle rust vanalles mag testen. Je kan de afzonderlijke positie van dozijnen vijanden of wapens instellen, settings zoals oneindige Star Moves zijn tot jouw beschikking en zelfs de moeilijkheidsgraad van de A.I. kun je hier (in beperkte mate) configureren. Guard Crush Games voorzag nota bene afhankelijke tutorials voor zowel basisconcepten als geavanceerde vaardigheden per personage, dus allemaal mooi meegenomen voor een feature dat je zelden in beat ‘em ups ziet. Een aantal praktische opties ontbreken helaas, maar het blijft een fantastische inclusie waarin de meer gedreven speler zich ten volle kan uitdrukken! Let wel, de eerder vermeldde complexiteit is verre van een vereiste als je liever op je gemakje wilt rotzooien: wall bounces, kara cancelling, OTG’s en dergelijke esoterische technieken leveren offensieve efficiëntie, maar ze fungeren als kleine stukjes van een grotere puzzel.
“I don’t need a weapon. I AM the weapon!”
De generale structuur van een Streets of Rage-game blijft daarentegen traditioneel: na het selecteren van je personage (waarover later meer) verpulver je gedurende twaalf levels een hoge diversiteit aan misdadigers, menige boss fights ingerekend. Net iets boven de middelmaat qua levensduur voor beat ‘em up-standaarden, met de nodige replay value van dien dankzij score rankings, plus zes moeilijkheidsgraden (inclusief de nieuwste Mania+) die onder meer het agressieniveau en hoeveelheid van de A.I.-tegenstanders stapsgewijs omhoog krikken. Snak je naar méér uitdaging, dan kan je vertoeven in de old-school Arcade Mode, waar je speelsessie abrupt eindigt eens je alle 1UP’s verliest. Vervolgens bestaat er een vanzelfsprekende Boss Rush-modus, laat Battle Mode onderlinge duels met spelers toe en zijn de meeste modi toegankelijk via zowel on- als offline multiplayer. Dit laatste ondersteunt (respectievelijk) maximaal twee à vier spelers tegelijkertijd, maar het online-gebeuren stelde ons enigszins teleur wegens een paar tekortkomingen. De camera zoomt niet uit, je wordt meteen naar het hoofdmenu getrapt eens iemand disconnect en het gebrek van rollback netcode bederft een beetje de tactiele aard van het vechtsysteem.
Als kers op de taart voor het reeds puike totaalpakket moeten we Mr. X Nightmares grootste toevoeging op de kaart brengen: Survival Mode! Dit noemenswaardige aanhangsel stuurt alles naar een meer roguelite-achtige opbouw, en draait vooral rond het scheppen van een knotsgekke krachtsmeting via op elkaar stapelende attributen. Geen scrollende levels zoals in de campaign, maar wel een eindeloze voorraad van aparte kamers die de A.I.-oppositie evenals de omgeving herhaaldelijk wijzigt. Hier laat Streets of Rage 4 alle remmen los, met tal van nieuwe A.I.-varianten en locaties met ingebedde obstakels zoals pakweg bliksemschichten, loopbanden of spuwende lava. Overleef je zo’n kamer, dan word je beloond met een permanente upgrade voor de huidige sessie, waaronder meer sprongen, lifesteal ten koste van bruikbare HP-items, een CPU-partner of elementale schade zoals vergif. De chaotische waanzin die hier ontstaat, komt tijdens de latere kamers soms oneerlijk uit de hoek (doch hilarisch om te aanschouwen) met regelmatige “trips down memory lane” dankzij leuke verwijzingen naar de oudere games.
“What’re you gonna do brother, when the Maxamania runs wild on you?!”
Streets of Rage 4 blijft spelers verwennen, want op vlak van speelbare personages kunnen we absoluut niet klagen. Met behulp van de DLC zijn er nu in totaal acht vernieuwde (lees: met gemoderniseerde visuals en move set) karakters in plaats van vijf, en tesamen worden ze gecomplimenteerd door nagenoeg ieder personage (weliswaar in retro-vorm) uit alle vorige iteraties! Letterlijk de hele meute is hier van de partij; er is haast voor ieder wat wils betreffende gameplay-archetypen, zij het hypermobiele vechtersbazen, uitblinkers in crowd control, slome grijpgrage bruten, enzovoort. Voor het merendeel van het rooster kun je zelfs nieuwe aanvallen vrijschakelen: door voldoende Survival te spelen, bemachtig je uiteindelijk secundaire opties voor Blitz Attacks, de drie Special Moves én de Star Move. Diversiteit in vechtstijlen met een heuse portie aan individuele diepgang alom!
Liefhebbers van het genre zullen Streets of Rage 4 nog voor een lange tijd koesteren!
Ooit was Streets of Rage revolutionair in het audiovisuele gebied, en hoewel deze tijdsperiode lang is verstreken, blijft het eindresultaat van deel 4 met vlag en wimpel geslaagd. Het ontbreken van pixel art zal sommigen allicht betreuren - zie Scott Pilgrim, River City Girls of Ninja Saviors voor alternatieven - maar desondanks is het een onbetwistbare feit dat Lizardcube schitterende beelden op het scherm toverde. Zij schiepen een unieke 2D-look door middel van handgetekende animaties en fraaie achtergronden op een hoge resolutie, geaccentueerd met technisch vernuft voor subtiele details zoals dynamische belichting en reflecties. Een combinatie dat meteen in het oog springt, draaiende op een vlekkeloze framerate ongeacht het platform; ik betwijfel dat het spel snel zijn leeftijd zal tonen! Ook de algemene ontwerpen van de hoofdpersonages en het delinquente gespuis zijn elegant overgedragen in deze gemodificeerde stijl, met een door nacht doordrenkte Wood Oak City dat esthetisch blinkt. Gepaard met de meer extravagante omgevingen die de Survival Mode op tafel brengt, zoals een futuristische assemblagelijn voor robotten, kunnen we alles behalve mopperen over de graphics.
De intense techno beats behoren eveneens tot het iconische nalatenschap van de serie, dus zeker hier moest men grote schoenen zien te vullen. Gelukkig krioelt het van muzikaal talent in de soundtrack van Streets of Rage 4: de oorspronkelijke componisten Yuzo Koshiro en Motohiro Kawashima keren terug, vergezeld door steevaste legendes zoals Yoko Shimomura (Street Fighter II) en Keiji Yamagishi (NES Ninja Gaiden). Zogenaamde nieuwkomeling Olivier Derivière bewees z’n kunnen met nog meer waardige contributies, en de all-star cast groeide zelfs met de DLC! Dotemu nam namelijk Tee Lopes (Sonic Mania) in dienst voor een aanvullende dosis van hevige deuntjes, tellende voor meer dan 45 minuten. Gezamenlijk pronkten de artiesten met hun tonale afwisseling, en het enige waar we over kunnen brommen is dat Hideki Naganuma (Jet Set Radio) z’n participatie op de laatste minuut moest afzeggen wegens andere obligaties. Wat een zonde, dat laatste, gezien z’n energieke bijdrage voor Lethal League Blaze...
Conclusie
In mijn ongezouten mening is Streets of Rage 4 een moderne klassieker, werkelijk een indrukwekkende verwezenlijking die na verloop van tijd grotendeels beter werd! Sinds z’n lancering pasten de ontwikkelaars allerhande quality-of-life veranderingen toe waar nodig - meermaals wijzigden ze de gehele balans bijvoorbeeld - en dankzij de Mr. X Nightmare DLC werden de weinige tekortkomingen gereduceerd. Tuurlijk, in bepaalde opzichten mocht de game een tikkeltje moeilijker zijn en de Survival Mode voelt relatief oppervlakkig aan vergeleken met volwaardige roguelites, maar niettemin apprecieer ik de oprechte pogingen tot verfijning. Het ontwerp van het spel blijft ingenieus, en de diepgang ervan wordt enkel overtroffen door Aztez, een onorthodoxe brawler die zich deels door Devil May Cry liet inspireren. Alle essentiële onderdelen voor een beat ‘em up implementeerde men hier op behoorlijk succesvolle wijze, waardoor liefhebbers van het genre Streets of Rage 4 nog voor een lange tijd zullen koesteren!
Pro
- Voortreffelijke gameplay
- Onberispelijke soundtrack
- Tijdloze visuals
- Eén van de beste totaalpakketten
- Survival is sensationeel
Con
- Survival is later onoverzichtelijk
- Voice-acting niet even memorabel
- Geen rollback netcode
9.5
Over
Beschikbaar vanaf
30 april 2020
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Genre
- Fighter
Ontwikkelaar
- Guard Crush Games
- Lizardcube
Uitgever
- Dotemu
