Side scrollers zijn vaak erg populaire keuzes bij indiestudio’s, denk maar aan Inside of Little Nightmares. Ze vallen bijna altijd uitstekend in de smaak bij de meeste gamers. Never Alone uit 2014 is ook een game in dat genre, en is binnenkort eindelijk beschikbaar voor de Nintendo Switch. Maar is het ook jouw zuurverdiende centen waard?
In Never Alone speel je als Nuna, een klein meisje dat samen met haar vos op zoek gaat naar de man die haar dorp verwoestte en tegelijk naar de bron van een strenge sneeuwstorm. Het verhaal zou gebaseerd zijn op een traditionele legende van de Inuïten, meer bepaald de Iñupiaq, en wordt verteld door een inheemse man. Naarmate het spel vordert speel je korte video’s vrij met interviews over Iñupiaq-leiders, en de reallife locaties die je in de game bezoekt. Het is fijn om te zien dat de makers je iets wil bijleren over een volk en een way of living die normaal gezien niet veel aandacht krijgt. En hoewel die 24 mini-documentaires weggestopt zitten in het hoofdmenu, spoort de game je wel aan om ze te bekijken. Dat is iets wat je dan ook gewoon moet doen, want dat is het leukste en interessantste onderdeel in heel het spel.
Herkenbaar? Ongetwijfeld!
In de intro heb ik Inside en Little Nightmares aangehaald, vergelijkbare titels waar ik zelf vrij weinig mee heb. Het verhaal zit goed, maar de besturing vind ik onhandig, traag en vaak onduidelijk. Hetzelfde geldt voor Never Alone, want je ziet duidelijk dat ze elkaar gewoon kopiëren en weinig innovatieve dingen proberen of risico's nemen. Je kan wandelen, lopen, springen, dozen opzij schuiven en later zelfs een wapen gebruiken om ijs te breken. Dat zijn klassieke platform-elementen, dus daar heb ik geen probleem mee. Het zijn de bugs en de besturing die mij hier dwars zitten. Je moet bijvoorbeeld vaak gaan liggen om niet weggeblazen te worden door de sneeuwstorm, maar omdat je personage(s) zo traag loopt en beweegt, ben je negen van de tien keer te laat. Een platformspel valt of staat met zijn besturing, en Never Alone schiet daar voor mij persoonlijk ferm in tekort.
Ik zou het wél aanraden voor mensen die graag in de zetel co-op spelen, want je kan elk level met twee spelen. Een iemand neemt Nuna over, de andere Fox. Je kan alles natuurlijk ook alleen spelen en voortdurend van personage wisselen. Het nadeel hier is dat het tweede personage dan door de computer bestuurd wordt, en die maakt redelijk veel fatale fouten zoals verkeerd of te laat springen. Dat kan door de trage besturing natuurlijk ook gebeuren als je met twee speelt, zelfs als je erg precies bent in je timing. Fox kan geesten besturen door erop te klimmen en links of rechts te gaan staan, maar ook hier deed het spel vaak niet wat ik wilde. Ik wist vaak niet waar ik heen moest of wat er verwacht werd.
Maar genoeg over de besturing en persoonlijke minpunten, want er zijn ook wel leuke dingen om te bespreken. De graphics zien er heel mooi uit en dat draagt wel bij tot de sfeer die het verhaal wil brengen. Net als de prachtige soundtrack. De puzzels waren oké, meestal niet heel moeilijk, maar toch leuk gevonden. Zeker een pluspunt voor de casual gamers. De levels bieden genoeg variatie om interessant te blijven voor de misschien iets te korte speelduur van twee tot drie uur. Al moet ik toegeven dat de speelduur veel langer aanvoelde door de eerder opgesomde minpunten.
In Never Alone speel je als Nuna, een klein meisje dat samen met haar vos op zoek gaat naar de man die haar dorp verwoestte en tegelijk naar de bron van een strenge sneeuwstorm. Het verhaal zou gebaseerd zijn op een traditionele legende van de Inuïten, meer bepaald de Iñupiaq, en wordt verteld door een inheemse man. Naarmate het spel vordert speel je korte video’s vrij met interviews over Iñupiaq-leiders, en de reallife locaties die je in de game bezoekt. Het is fijn om te zien dat de makers je iets wil bijleren over een volk en een way of living die normaal gezien niet veel aandacht krijgt. En hoewel die 24 mini-documentaires weggestopt zitten in het hoofdmenu, spoort de game je wel aan om ze te bekijken. Dat is iets wat je dan ook gewoon moet doen, want dat is het leukste en interessantste onderdeel in heel het spel.
Herkenbaar? Ongetwijfeld!
In de intro heb ik Inside en Little Nightmares aangehaald, vergelijkbare titels waar ik zelf vrij weinig mee heb. Het verhaal zit goed, maar de besturing vind ik onhandig, traag en vaak onduidelijk. Hetzelfde geldt voor Never Alone, want je ziet duidelijk dat ze elkaar gewoon kopiëren en weinig innovatieve dingen proberen of risico's nemen. Je kan wandelen, lopen, springen, dozen opzij schuiven en later zelfs een wapen gebruiken om ijs te breken. Dat zijn klassieke platform-elementen, dus daar heb ik geen probleem mee. Het zijn de bugs en de besturing die mij hier dwars zitten. Je moet bijvoorbeeld vaak gaan liggen om niet weggeblazen te worden door de sneeuwstorm, maar omdat je personage(s) zo traag loopt en beweegt, ben je negen van de tien keer te laat. Een platformspel valt of staat met zijn besturing, en Never Alone schiet daar voor mij persoonlijk ferm in tekort.
Eindelijk nog eens een couch co-op game!
Ik zou het wél aanraden voor mensen die graag in de zetel co-op spelen, want je kan elk level met twee spelen. Een iemand neemt Nuna over, de andere Fox. Je kan alles natuurlijk ook alleen spelen en voortdurend van personage wisselen. Het nadeel hier is dat het tweede personage dan door de computer bestuurd wordt, en die maakt redelijk veel fatale fouten zoals verkeerd of te laat springen. Dat kan door de trage besturing natuurlijk ook gebeuren als je met twee speelt, zelfs als je erg precies bent in je timing. Fox kan geesten besturen door erop te klimmen en links of rechts te gaan staan, maar ook hier deed het spel vaak niet wat ik wilde. Ik wist vaak niet waar ik heen moest of wat er verwacht werd.
Maar genoeg over de besturing en persoonlijke minpunten, want er zijn ook wel leuke dingen om te bespreken. De graphics zien er heel mooi uit en dat draagt wel bij tot de sfeer die het verhaal wil brengen. Net als de prachtige soundtrack. De puzzels waren oké, meestal niet heel moeilijk, maar toch leuk gevonden. Zeker een pluspunt voor de casual gamers. De levels bieden genoeg variatie om interessant te blijven voor de misschien iets te korte speelduur van twee tot drie uur. Al moet ik toegeven dat de speelduur veel langer aanvoelde door de eerder opgesomde minpunten.
Conclusie
Kan ik Never Alone volmondig aanraden? Absoluut niet. Het kan aan mij liggen, want veel critici vinden de game nagenoeg perfect, maar ik heb mij er vaker aan geërgerd dan dat ik mij geamuseerd heb. Of ligt het aan de Nintendo Switch? Dat denk ik niet, want die is absoluut krachtig genoeg om dit spel vlot te draaien. Als je een co-op game zoekt en je vindt een trage besturing niet verschrikkelijk, dan is dit zeker iets voor jou.
Pro
- Prachtige mini-documentaires over de lokale cultuur
- Fox is enorm schattig
- Leuke puzzels
Con
- Onhandige besturing
- AI-partner werkt niet mee
- Korte speelduur
6
Over
Beschikbaar vanaf
24 februari 2022
Gespeeld op
- Nintendo Switch
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Genre
- Adventure
- Platformer
Ontwikkelaar
- Upper One Games
Uitgever
- E-Line Media
