Review: Evil Dead: The Game

“This is my boomstick”, dat zijn de legendarische woorden van niemand minder dan Ash uit Evil Dead die triomfantelijk zijn shotgun toont. Een van de zovele simpele oneliners die een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren. Soms kan het filmmedium toch zo prachtig zijn in al zijn eenvoud. Ik herinner me de eerste keer dat ik Evil Dead 2 zag, een ware openbaring. Voornamelijk de tweede en derde film zijn soms extreem bizar en weten een geniale lijn tussen horror en komedie te vinden, terwijl de eerste nog iets obscuurder was. Vele jaren later is die traditie verdergezet met de schitterende serie Ash vs Evil Dead. In al die tijd zijn er ook enkele games uitgekomen, maar die wisten de sfeer van de films niet echt te repliceren. Toen ik de eerste gameplaybeelden van Evil Dead: The Game zag, wist ik echter meteen: “die moet ik hebben”.

Evil Dead is het geesteskindje van Sam Raimi. Intussen heeft hij al een aantal grote blockbusters op zijn naam staan, maar hij raakte eigenlijk bekend dankzij B-horrorfilms met erg beperkte middelen en budget. Saber Interactive kreeg de rechten in handen om met de franchise aan de slag te gaan. Het resultaat is een regelrecht eerbetoon aan Evil Dead.

evil dead 1.jpg


Allen-tegen-één

Evil Dead: The Game is in de eerste plaats een asymmetrische multiplayergame en door het horrorgenre wordt dan al snel de vergelijking gemaakt met Left 4 Dead of Back 4 Blood. Ik kan al meteen verklappen dat deze spellen eigenlijk niet echt op elkaar lijken. Waar je in de laatstgenoemde spellen vooral gestructureerde missies zult afronden, word je in Evil Dead in een groot bos gegooid en met enkele instructies aan je lot overgelaten. Op dat vlak is er een echt survival-aspect aanwezig. Je zoekt een wapen, raapt de schaarse ammunitie op die er te vinden is, grabbelt enkele cola’s mee om later je levenspunten terug op te krikken, en trekt erop uit om te hergroeperen met je makkers en samen de Kandarian dagger en delen van de kaart te zoeken die je zullen zeggen hoe je de demonen kunt verschalken.

In Evil Dead: The Game ben je een heel makkelijke prooi als je voor eigen succes gaat.


Zoals je in een asymmetrisch spel kunt verwachten, kun je natuurlijk ook in de huid van zo een demon kruipen. Je neemt het dan in je eentje op tegen vier survivors en je kans op winst hangt dus af van je eigen vaardigheden en de bereidheid van je tegenstanders om onderling samen te werken. Het is namelijk zo dat de menselijke personages zo goed als kansloos zijn als ze niet in groep werken. In Evil Dead: The Game ben je een heel makkelijke prooi als je voor eigen succes gaat. Als je als demon wil spelen, heb je keuze uit drie verschillende duivelse wezens. Die hebben dan controle over een heel leger relatief zwak voetvolk en valstrikken waarmee je het de vier tegenstanders lastig kunt maken om hun missie-onderdelen te vervullen. Als zij echter de eindfase van de opdracht bereiken, wordt er een laatste strijd uitgevochten tegen de demon in eigenste persoon, een klassieke bossfight waarin jij de baas bent.

evil dead 2.jpg


Vertrouwde cast

Al vanaf het begin heb je toegang tot een reeks herkenbare personages uit de films. Wil je er meer vrijspelen, dan zul je in je eentje missies tot een goed einde moeten brengen. Die missies zijn eigenlijk het enige echte single-player-onderdeel dat dit spel te bieden heeft. Je speelt dan bijvoorbeeld gebeurtenissen uit de films na. Dit voelde eerlijk gezegd aan als een snelle toevoeging en was niet erg goed uitgewerkt. In plaats van hier en daar een cut-scène, krijg je gewoon een afbeelding met een zinnetje te zien als je een opdracht vervult. Je bevindt je dan plots in de volgende fase van je missie. Zo moet je in de eerste missie een schop halen om het nog levende hoofd van je bezeten vriendin op te graven, maar je ziet die dingen niet gebeuren. Het ene moment loop je nog gewoon rond, het volgende moment hangt haar hoofd te bengelen aan je broeksriem. Daar kan ik nog enigszins mild voor zijn, maar wat ik erger vind, is dat er geen checkpoints voorzien zijn. Als je al twintig minuten lang van hier naar daar hebt gerend om allerlei zaken te verzamelen en je bij het laatste gevecht het loodje legt, mag je alles opnieuw doen. Er mochten wat mij betreft checkpoints voorzien worden na elke vervulde opdracht.

Als je Evil Dead: The Game met vrienden kunt spelen, ontpopt dit spel zich tot pure multiplayer-fun van het hoogste niveau.


Games vallen of staan voor mij met de gameplay, en die zit gelukkig wel goed. Evil Dead: The Game is perfect gebalanceerd. Als ik in een online gevecht overrompeld werd, betekent dat dat ik niet goed genoeg speelde, of dat de tegenstander te hoog gegrepen was voor mij. Al bij al winnen demonen even frequent als de menselijke personages. Er is geen matchmaking aanwezig, ondanks dat je wel progressie maakt aan de hand van levels. Levels zorgen ervoor dat je vaardigheden kunt vrijspelen of verbeteren. Voorts heeft ook elk personage unieke eigenschappen.

Het besturen van de personages en vooral van de demonen voelde in het begin wat stroef aan, maar het went wel. Toch zorgde die stroefheid ervoor dat ik me soms niet goed meer kon verweren als ik drie deadites tegelijk moest aanpakken. Er zijn nog een aantal kleine puntjes die tot wat spelbederf leiden. Er zijn bijvoorbeeld auto’s aanwezig in het bos, maar het besturen daarvan is allesbehalve fijn. Als je te voet door het bos rent, word je regelmatig gehinderd door minuscule oneffenheden in het terrein. Je kunt niet springen, dus dat zorgde af en toe voor frustratie, vooral als je op de hielen gezeten wordt.

evil dead 4.jpg


Onzichtbare entiteit

Evil Dead: The Game is met grote voorsprong het leukste als je er enkele vrienden bij betrekt om samen demonen af te slachten. Dan ontpopt het spel zich tot pure multiplayer-fun van het hoogste niveau. Een match winnen als survivor heb je gewoonlijk te danken aan goeie samenwerking. De personages komen in vier verschillende klassen, dus daarin een balans vinden is ook belangrijk. Je gaat er weinig van bakken als je demonen uitdaagt met vier support-personages. De gevechten zijn het spannendste als de niveaus in balans zijn. Het is altijd leuk om het avontuur te zien uitmonden in een hoogtepunt waarin mensen een strijd op leven en dood uitvechten tegen een onverlaat uit de diepste krochten van de hel.

In de huid van demonen kruipen is net zo fijn, eens je de controls gewend bent. Totdat het eindgevecht plaatsvindt, dwaal je rond als onzichtbare entiteit. Je jaagt dan vooral op de overlevenden die net iets te ver afdwalen van de rest van de groep en je kunt valstrikken plaatsen op hun pad of in hun nabijheid. Elk personage zijn angst wordt weergegeven op een metertje. Blijf je iets te lang in het donker, of loop je al een tijdje rond zonder gezelschap, dan kun je overmeesterd worden door angst en ben je een gemakkelijke prooi voor de demon. Die kan dan even de controle overnemen van het personage en zijn eigen maten te lijf gaan als een bezetene. Tijdens de missie kan de demon gaandeweg sterker worden, waardoor je het de mensen steeds moeilijker kunt maken. In het begin is de demon vrij zwak, maar het is dus kwestie van even door te zetten.

evil dead 3.jpg


Mag het wat meer zijn?

De eerder aangehaalde minpunten kan ik door de vingers zien, omdat het hier geen blockbuster-game betreft. Waar ik het lastiger mee heb, is de beperkte content die deze game te bieden heeft. Qua personages heb ik zeker geen klachten, maar steeds rondlopen in dezelfde locatie, is niet erg gezond voor de levensduur van Evil Dead: The Game. Het zou zonde zijn dat de servers (die overigens cross-platform zijn) over enkele weken of maanden al leeglopen. Het is zeker geen ondenkbaar scenario. Evil Dead heeft in de verschillende films en seizoenen van de serie een wereld op poten gezet met locaties die hun plaats in dit spel verdienen. Er zitten wel enkele ridders uit Army of Darkness in dit spel, maar je maakt niet de grote oversteek naar hun kasteel. Ook al zijn er in dit spel locaties te vinden die we herkennen uit verschillende films, is dit spel vooral gebaseerd op Evil Dead 2. Het draait vooral om het multiplayer-aspect van “één tegen de rest”. Even voor de duidelijkheid: het zijn enkel de films met Ash die hier centraal staan. De Evil Dead remake uit 2013 komt hier niet aan bod. Op zich niet erg, omdat deze film toch een andere sfeer uitademt.

Conclusie

Als grote Evil Dead-fan blijf ik enigszins teleurgesteld achter, omdat mijn verwachtingen hoog lagen. Ik hoop dat we binnenkort getrakteerd worden op DLC om er meer variatie in te brengen en patches die kleine problemen aanpakken, want deze game heeft het echt nodig. Er zit zo veel potentieel in dat er nét niet uitkomt. Dat maakt me wel hoopvol, aangezien dit kan uitgroeien tot een topper als het de nodige nazorg krijgt. Er zijn niet veel games die er zo goed in slagen om de sfeer van een film te weerspiegelen. Evil Dead: The Game charmeert met zijn personages en hun bijhorende one-liners die we te horen krijgen, de herkenbare zaken uit de films en de gameplay die onder normale omstandigheden wel snor zit.

Pro

  • Ademt echt de sfeer uit van de films
  • Leuke, herkenbare cast
  • Goeie balans
  • Leuk met vrienden

Con

  • Kan zijn potentieel niet helemaal waarmaken
  • Heeft meer variatie nodig
  • Controls ietwat lastig
  • Single player is de aankoop niet waard
7

Over

Beschikbaar vanaf

13 mei 2022

Gespeeld op

  1. PlayStation 5

Beschikbaar op

  1. PC
  2. PlayStation 4
  3. PlayStation 5
  4. Xbox One
  5. Xbox Series X|S

Genre

  1. Horror
  2. Survival

Ontwikkelaar

  1. Saber Interactive Inc

Uitgever

  1. Saber Interactive Inc
 
Terug
Bovenaan