Hello, ghouls & ghoulettes! Indien referenties naar spooktober of spooky month je ding niet zijn, dan zal je deze maand nog wel eens met je ogen moeten rollen (bonuspunten als je die ogen kan uithalen en laten rollen. Sfeer en zo.). Maar er is geen ontsnappen aan, de maand oktober wordt hier tegenwoordig hoe langer hoe meer ook overgeleverd aan alles wat spook en monster is, ook al gaan we nog niet op ons volle gemak alle deuren af op snoepjacht. We zijn ondertussen al gewoon dat er op Halloween een aantal horrorfilms of chillers op televisie komen, Netflix heeft traditioneel nu al de categorie aangemaakt waar je alles kan gaan vinden van klassiekers zoals dé Halloween (en enkel die originele will do) tot nieuw werk dat bloedvergieten tot een kunst verheft. Eigenlijk heeft het nog lang geduurd eer Marvel een bijdrage leverde aan de griezelmarkt, maar dat doen ze dit jaar met Werewolf by Night.
Werewolf by Night is vanaf vandaag beschikbaar op Disney+.
Tonight, it is every hunter for himself
Ik doe niet meer mee aan horror sinds 2005. Op een bepaald moment is het element van fun of de zelfspot er wat uit gegaan. Toen men begon met Hostels en Hills met Eyes, toen het terug goor werd om goor te zijn. De jaren zeventig en tachtig kan ik nog smaken wegens zo campy dat het gewoon lachen is. De Screams zijn sentiment uit mijn jeugdjaren en blijven ook leuk. Verder is het Halloween kijken bij mij dus resoluut aan de zachtaardiger kant. Het lijkt alsof Marvel kijkers als mijzelf in gedachten had toen ze aan tafel zaten om Werewolf by Night in elkaar te boksen. Het is op en top Marvel en toch ook op en top Halloween.
Wanneer je aan iemand vraagt om een film te zoeken waar ze toch wat schrik van hadden, komen een aantal dingen vaak terug: de gezichtsloze moordenaar, de vampier, de *slik* kannibaal, … Er zijn er duizenden. Stuk voor stuk zijn het monsterlijke personages, maar er zijn zoveel méér monsters en hardwerkende schrikaanjagers die jammerlijk in de schaduw terechtgekomen zijn over de jaren. Wat we noemen een creature feature is al even wat in onmin geraakt, een miniem aandeel in de jaarlijkse output aan bangmakers. Nochtans hebben ze een illustere pedigree! In de jaren veertig en vijftig, toen drive-ins en bioscopen op hun absolute hoogtepunt waren, was de monsterfilm garant publiekstrekker. Zelfs in die tijd ging men het niet gaan afdoen als meesterlijke cinema - vandaar het B-movie label - maar dat was de bezoeker worst. Frankenstein, de mummy, de bruid van Frankenstein (zonder Tinder!), zombies, spoken en weerwolven werden opgevoerd in talloze scenario’s met de ijzig koele held en de weerloze dame als tegenspelers. Vandaag nog hebben de sterren van die films een trouw gevolg aan fans, gaan memorabilia voor duizenden de deur uit en houden mensen festivals ter ere van dit unieke genre. Het is als ode aan deze zeer Amerikaanse stijl dat Marvel ons nu Werewolf at Night brengt, een ode die ze overduidelijk met veel liefde gemaakt hebben.
You’ll want to see this, darling
Werewolf by Night is van Marvel, er is dus een comic origine. Ik heb ooit al gesproken over de Comics Code Authority. Deze was er gekomen in 1954 om - na twee grote militaire conflicten, WOII en Korea - comics weer meer naar de Amerikaanse way of life te krijgen: mannen als kostwinner en held, vrouwen als perfecte huisvrouw en zachte steun. Ook al was de code geen verplichting (zoals Barbossa zei in Pirates ‘more of a guideline’) toch keken veel verdelers naar de stempel om zich zekerder te voelen over wat ze zouden verkopen. Bepaalde dingen waren daardoor eerder niet ok als verhaallijn en onder de vele ‘hm’ onderwerpen zat ook heel wat bovennatuurlijks en monsterlijk. Het was al 1972 toen de code voldoende in onbruik was geraakt dat er een plaats kwam voor Jack Russell (jep, Jack. Russell.) ook wel gekend als ‘werewolf by night’. Russells geschiedenis gaat eeuwen terug naar Transsylvanië, waar een voorvader in de clinch ging met Vlad Dracula en daar een lelijk geval van Lycantropie bij opliep. De comics volgen daarna een heel uitgebreide lijn met allerhande afstammelingen, onderlinge strijden en incarnaties van de weerwolf in kwestie. Voor de Halloweenhap blijven de dingen gelukkig een stuk eenvoudiger en ligt de focus op de familie Bloodstone en hun wapen, de … eh … Bloodstone.
Werewolf is een zwart-wit film (mini-film? 52 minuten is te lang voor een kortfilm maar te kort … enfin, u snapt het), een eerste onderdeel van de hommage aan de monsterfilms van toen. Wat ik jammer vond (maar zeker geen nadeel op zich) is dat er gebruik gemaakt is van moderne camera apparatuur en film. Het mist wat van de authentieke sfeer. Maar, zoals gezegd, geen groot probleem. Op een donkere nacht bevinden we ons aan de woning van Ulysses Bloodstone. De man is - of liever ‘was’, dit is zijn begrafenis - het hoofd van de familie Bloodstone, reeds generaties befaamd als jagers op monsters allerhande. Vanavond komen de crème de la crème van de monsterjagers bijeen om een laatste eer te bewijzen aan Ulysses en tegelijk te bepalen wie de nieuwe eigenaar zal worden van dé Bloodstone, een prachtig en krachtig wapen waar elke jager maar wat blij mee zou zijn. Hoe gaat die beslissing genomen worden? Door een jachtpartij. Op het domein van de Bloodstones wordt een monster (soort onbekend) losgelaten. Wie dat monster kan vangen, is de nieuwe grote baas. Meer ga ik niet prijsgeven, het blijft leukst om zelf de jacht te bekijken.
And so it shall be
Ik heb weinig aan- of opmerkingen over wat Marvel ons hier geeft. Het monsterluik is een stukje van hun Universe dat nog niet veel aan bod gekomen is en deze ode aan het genre is een plezant begin. Het is op zijn manier op en top Marvel en toch iets nieuws. Hoofdpersonage Jack Russell (Gael García Bernal, The Motorcycle Diaries, Mozart in the Jungle) is een sympathieke kerel en de aanzet om meer met zijn verhaal te doen is absoluut aanwezig (al is er momenteel niets te vinden over of dat nu het geval zou kunnen zijn). Laura Donnelly (The Nevers, Outlander) is Elsa Bloodstone, ‘dochter van’ en normaal voorzien als erfgename, maar ja, omstandigheden … Harriet Sansom Harris is een actrice die je zeker kent, al zal de naam weinigen bekend zijn, want ze deed al van alles. Van The Addams Family tot Eleanor Roosevelt in Atlantic Crossing. Dit keer een heerlijk hysterische Verusa Bloodstone, die een poging doet om de begrafenis en jacht in goede banen te leiden. Ook van de partij zijn Eugenie Bondurant (eye liner on fleek) als Linda, Leonardo Nam als Simon, Kirk R Thatcher als Jovan en Al Hamacher als Billy Swan, de collectie jagers die zal pogen om te winnen. De cast is klein maar de jagers zijn een divers groepje, elke heeft een heel eigen stijl en elk zou in feite best geschikt zijn om het voortouw te nemen in enkele verdere avonturen.
Wat opvalt als verschil met de oude garde monsterfilms (en in feite een beetje met Marvel op zijn meer Marvels) is dat er hier behoorlijk wat bloed vergoten wordt. De reden waarom de knipoog naar de oude films en zwart-wit zo een goed idee was, is deels ook omdat er zo weinig tot geen bloed te zien is en de verkregen rating daardoor een breder publiek toeliet. Bij momenten is het echt een beetje Marvel meets Kill Bill (een klein beetje maar) maar het werkt wonderwel. Wat ook goed is, is de soundtrack. Ik had bij momenten een gevoel van déjà entendu met de fantastische score indertijd van Bram Stokers Dracula, maar dat is positief want het is uitermate gepaste muziek. Ook op latere momenten kiest men mooi voor wat de sfeer vraagt, een grammofoon heeft een heel eigen geluid dat ons direct verplaatst naar de meer onwerkelijke maar toch weer zeer tastbare wereld waar de Bloodstones in rondwaren. Ik zeg niet dat deze de galerij van Halloweenklassiekers gaat vervoegen, het is wel een leuk gegeven en eens iets nieuws voor de tijd van het jaar. Het kijken waard, maar niet voor de jongsten.
Werewolf by Night is vanaf vandaag beschikbaar op Disney+.
Tonight, it is every hunter for himself
Ik doe niet meer mee aan horror sinds 2005. Op een bepaald moment is het element van fun of de zelfspot er wat uit gegaan. Toen men begon met Hostels en Hills met Eyes, toen het terug goor werd om goor te zijn. De jaren zeventig en tachtig kan ik nog smaken wegens zo campy dat het gewoon lachen is. De Screams zijn sentiment uit mijn jeugdjaren en blijven ook leuk. Verder is het Halloween kijken bij mij dus resoluut aan de zachtaardiger kant. Het lijkt alsof Marvel kijkers als mijzelf in gedachten had toen ze aan tafel zaten om Werewolf by Night in elkaar te boksen. Het is op en top Marvel en toch ook op en top Halloween.
Wanneer je aan iemand vraagt om een film te zoeken waar ze toch wat schrik van hadden, komen een aantal dingen vaak terug: de gezichtsloze moordenaar, de vampier, de *slik* kannibaal, … Er zijn er duizenden. Stuk voor stuk zijn het monsterlijke personages, maar er zijn zoveel méér monsters en hardwerkende schrikaanjagers die jammerlijk in de schaduw terechtgekomen zijn over de jaren. Wat we noemen een creature feature is al even wat in onmin geraakt, een miniem aandeel in de jaarlijkse output aan bangmakers. Nochtans hebben ze een illustere pedigree! In de jaren veertig en vijftig, toen drive-ins en bioscopen op hun absolute hoogtepunt waren, was de monsterfilm garant publiekstrekker. Zelfs in die tijd ging men het niet gaan afdoen als meesterlijke cinema - vandaar het B-movie label - maar dat was de bezoeker worst. Frankenstein, de mummy, de bruid van Frankenstein (zonder Tinder!), zombies, spoken en weerwolven werden opgevoerd in talloze scenario’s met de ijzig koele held en de weerloze dame als tegenspelers. Vandaag nog hebben de sterren van die films een trouw gevolg aan fans, gaan memorabilia voor duizenden de deur uit en houden mensen festivals ter ere van dit unieke genre. Het is als ode aan deze zeer Amerikaanse stijl dat Marvel ons nu Werewolf at Night brengt, een ode die ze overduidelijk met veel liefde gemaakt hebben.
You’ll want to see this, darling
Werewolf by Night is van Marvel, er is dus een comic origine. Ik heb ooit al gesproken over de Comics Code Authority. Deze was er gekomen in 1954 om - na twee grote militaire conflicten, WOII en Korea - comics weer meer naar de Amerikaanse way of life te krijgen: mannen als kostwinner en held, vrouwen als perfecte huisvrouw en zachte steun. Ook al was de code geen verplichting (zoals Barbossa zei in Pirates ‘more of a guideline’) toch keken veel verdelers naar de stempel om zich zekerder te voelen over wat ze zouden verkopen. Bepaalde dingen waren daardoor eerder niet ok als verhaallijn en onder de vele ‘hm’ onderwerpen zat ook heel wat bovennatuurlijks en monsterlijk. Het was al 1972 toen de code voldoende in onbruik was geraakt dat er een plaats kwam voor Jack Russell (jep, Jack. Russell.) ook wel gekend als ‘werewolf by night’. Russells geschiedenis gaat eeuwen terug naar Transsylvanië, waar een voorvader in de clinch ging met Vlad Dracula en daar een lelijk geval van Lycantropie bij opliep. De comics volgen daarna een heel uitgebreide lijn met allerhande afstammelingen, onderlinge strijden en incarnaties van de weerwolf in kwestie. Voor de Halloweenhap blijven de dingen gelukkig een stuk eenvoudiger en ligt de focus op de familie Bloodstone en hun wapen, de … eh … Bloodstone.
Vanavond komen de crème de la crème van de monsterjagers bijeen.
Werewolf is een zwart-wit film (mini-film? 52 minuten is te lang voor een kortfilm maar te kort … enfin, u snapt het), een eerste onderdeel van de hommage aan de monsterfilms van toen. Wat ik jammer vond (maar zeker geen nadeel op zich) is dat er gebruik gemaakt is van moderne camera apparatuur en film. Het mist wat van de authentieke sfeer. Maar, zoals gezegd, geen groot probleem. Op een donkere nacht bevinden we ons aan de woning van Ulysses Bloodstone. De man is - of liever ‘was’, dit is zijn begrafenis - het hoofd van de familie Bloodstone, reeds generaties befaamd als jagers op monsters allerhande. Vanavond komen de crème de la crème van de monsterjagers bijeen om een laatste eer te bewijzen aan Ulysses en tegelijk te bepalen wie de nieuwe eigenaar zal worden van dé Bloodstone, een prachtig en krachtig wapen waar elke jager maar wat blij mee zou zijn. Hoe gaat die beslissing genomen worden? Door een jachtpartij. Op het domein van de Bloodstones wordt een monster (soort onbekend) losgelaten. Wie dat monster kan vangen, is de nieuwe grote baas. Meer ga ik niet prijsgeven, het blijft leukst om zelf de jacht te bekijken.
And so it shall be
Ik heb weinig aan- of opmerkingen over wat Marvel ons hier geeft. Het monsterluik is een stukje van hun Universe dat nog niet veel aan bod gekomen is en deze ode aan het genre is een plezant begin. Het is op zijn manier op en top Marvel en toch iets nieuws. Hoofdpersonage Jack Russell (Gael García Bernal, The Motorcycle Diaries, Mozart in the Jungle) is een sympathieke kerel en de aanzet om meer met zijn verhaal te doen is absoluut aanwezig (al is er momenteel niets te vinden over of dat nu het geval zou kunnen zijn). Laura Donnelly (The Nevers, Outlander) is Elsa Bloodstone, ‘dochter van’ en normaal voorzien als erfgename, maar ja, omstandigheden … Harriet Sansom Harris is een actrice die je zeker kent, al zal de naam weinigen bekend zijn, want ze deed al van alles. Van The Addams Family tot Eleanor Roosevelt in Atlantic Crossing. Dit keer een heerlijk hysterische Verusa Bloodstone, die een poging doet om de begrafenis en jacht in goede banen te leiden. Ook van de partij zijn Eugenie Bondurant (eye liner on fleek) als Linda, Leonardo Nam als Simon, Kirk R Thatcher als Jovan en Al Hamacher als Billy Swan, de collectie jagers die zal pogen om te winnen. De cast is klein maar de jagers zijn een divers groepje, elke heeft een heel eigen stijl en elk zou in feite best geschikt zijn om het voortouw te nemen in enkele verdere avonturen.
Wat opvalt als verschil met de oude garde monsterfilms (en in feite een beetje met Marvel op zijn meer Marvels) is dat er hier behoorlijk wat bloed vergoten wordt. De reden waarom de knipoog naar de oude films en zwart-wit zo een goed idee was, is deels ook omdat er zo weinig tot geen bloed te zien is en de verkregen rating daardoor een breder publiek toeliet. Bij momenten is het echt een beetje Marvel meets Kill Bill (een klein beetje maar) maar het werkt wonderwel. Wat ook goed is, is de soundtrack. Ik had bij momenten een gevoel van déjà entendu met de fantastische score indertijd van Bram Stokers Dracula, maar dat is positief want het is uitermate gepaste muziek. Ook op latere momenten kiest men mooi voor wat de sfeer vraagt, een grammofoon heeft een heel eigen geluid dat ons direct verplaatst naar de meer onwerkelijke maar toch weer zeer tastbare wereld waar de Bloodstones in rondwaren. Ik zeg niet dat deze de galerij van Halloweenklassiekers gaat vervoegen, het is wel een leuk gegeven en eens iets nieuws voor de tijd van het jaar. Het kijken waard, maar niet voor de jongsten.
Conclusie
Het MCU blijft maar groeien en dan hebben ze nog niet eens de helft van al hun archieven boven gehaald. De kans dat u met de kleinkinderen nog net zo courant een Marvel-film of serie kan gaan kijken is groot. Dit is een eerste voorbeeld van hun niet-superhelden catalogus, op een ideaal moment gebracht en op een originele manier. Het zwart-wit gegeven is sfeervol, sfeer is ook waar deze echt op inzet, net zoals in de drive-in vroeger is wat geïmpliceerd wordt van groot belang. Zelfs in zwart-, wit- en grijstinten heeft elke jager een duidelijke stijl en is het decor knap. De muziek is mooi gekozen. Sfeer! Het blijft evenwel een moderne productie, dat wil zeggen dat er toch een portie geweld in beeld komt. Door de ontbrekende kleur is het niet, laat ons zeggen, ‘storend’ maar toch best de jonger dan twaalf jaar oude fans eerst in bed stoppen.
Pro
- Origineel
- Met liefde gemaakt
- De soundtrack
Con
- Een minder ‘scherpe’ filter voor een originelere vintage feel was leuk geweest
8.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
7 oktober 2022
Genre
- Actie
- Avontuur
- Fantasie
- Horror
Speelduur
52 minuten
Regie
Michael Giacchino
Cast
Gael García Bernal, Laura Donnelly, Harriet Sansom Harris, …
Uitgever
Disney +